บทที่ 17 IG Story
“ทะ...ทำไมชอบวนมาเรื่องแบบนี้ตลอดเลย” น้ำเสียงของฉันเริ่มติดขัด ทำให้คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากราวกับพึงพอใจ จึงพยายามรวบรวมสติของตัวเอง “ที่นี่ร้านบะหมี่เกี๊ยวนะคะ”
“ฉันบอกเหรอว่าเป็นร้านซ่อมรถ?”
“ซินหมายถึงที่นี่คือที่สาธารณะค่ะ คนเยอะ”
“...”
“รีบกินดีกว่าค่ะ ซินง่วงแล้ว” ฉันทำอะไรไม่ถูกจึงตัดสินก้มหน้าก้มตากินบะหมี่เกี๊ยวในชามให้หมดเร็วๆ จะได้รีบกลับคอนโด เพราะพี่ฟารันดูไม่ได้สนใจใครเลย แต่เมื่อช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าก็เห็นพี่เขามองอยู่
“ฉันอยู่กับเด็กอนามัยสินะ ง่วงตอนสองทุ่ม”
ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปอีกนอกจากหลุบมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเองที่ตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว ที่จริงพี่ฟารันก็คงรู้แหละว่าเป็นแค่ข้ออ้างเฉยๆ
หลังจากกินบะหมี่เกี๊ยวเสร็จ คนที่ทำหน้าที่จ่ายเงินคือพี่ฟารัน เพราะตอนที่ฉันขอป้าเจ้าของร้านสแกนจ่าย พี่ฟารันหยิบเงินสดในกระเป๋าสตางค์แบรนด์หรูยื่นไปให้ป้าซะก่อ
