ดวงใจมาเฟีย ตอนที่ 4
1549 คำ
"เสร็จแล้ว "
พี่มะลิยิ้มให้ฉันพร้อมกับหันไปเก็บอุปกรณ์ทำแผล หลังจากที่พี่เตไปตามพี่มะลิมาพี่เขาก็ล้างแผลพร้อมกับทายาให้ฉัน ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขาแล้วก็ก้มมองเข่าตัวเองที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่ ความโก๊ะความซุ้มซ่ามของฉันนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ เห้อออ
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ "
"จ้า แล้วทำงานไหวมั้ยเนี้ย"
พี่มะลิเอ่ยถามยิ้มๆปล้วก็ลุกขึ้นถือกล่องอุปกรณ์ไว้ในมือ ฉันพยักหน้ายิ้มๆบอกเลยว่าสบายมาก
"ไหวสิคะ สบายมาก งั้นหนูนิดออกไปได้เลยใช่ไหมคะ"
ฉันเงยหน้าถามคุณตฤณที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าฉัน ชิ คนไร้อารมณ์ คนเย็นชา ยิ้มหน่อยก็ไม่ได้
"ไหว"
"ค่ะ สบายมาก"
ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินหมุนตัวโชว์ทีหนึ่งแต่เซนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับล้มหรอกนะ
"ตามใจ ไปสิ"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันกับพี่มะลิแล้วก็พี่เตมองหน้ากันอย่างงุนงง
"เย็นชาชะมัดคนอะไร พูดทีหนึ่งอย่างกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนักเล่นเอาพี่เตกับพี่มะลิหัวเราะออกมาทันที เหมือนจะคิดได้อ่ะนะว่ากำลังเม้าเจ้านายพี่เขารีบหุบยิ้มทันที
"ป่ะๆ ทำงานได้แล้ว"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามพี่มะลิออกไป เดินไปถึงชั้นล่างสุดก็มีพนักงานคนอื่นยืนประจำที่ของตัวเองแล้ว ฉันไม่รู้จะทำอะไรก่อนดีแหะ อืม ไปเสิร์ฟเหล้าให้ลูกค้าแล้วกัน
"พี่คะมีอะไรให้หนูนิดช่วยมั้ยคะ"
ฉันถามพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรอออเดอร์อยู่ตรงหน้าเคาเตอร์บาร์ เธอหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย
"เด็กใหม่เหรอ"
"ค่ะ ให้หนูช่วยมั้ยคะ”
พี่เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะยื่นคอกเทลให้ฉัน แล้วชี้ไปยังโต๊ะ VIP
"ไปเสิร์ฟโต๊ะนั้น ผู้ชายเสื้อสีแดงจ๊ะ"
"โอเคค่ะ "
ฉันรับมาไว้ในมือแล้วก็เดินไปอย่างมั่นใจในตัวเองสุดๆ ดูภูมิใจเนาะที่ฉันทำได้ทุกอย่าง อิอิ ฉันเดินไปได้ครึ่งทางก่อนจะสะดุ้ดขาตัวเองจนคอกเทลในมือเกือบหก
ฟู่ววววววว
"เกือบแล้วมั้ยหละ ถ้าทำหกจะมีเงินจ่ายป่ะเนี้ย "
ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปถึงโต๊ะ VIP แล้วส่งยิ้มหวานไปให้พวกเขาก่อนจะเดินอ้อมมายังผู้ชายเสื้อแดงแล้วยื่นแก้วคอกเทลไปให้เขา
"คอกเทลมาเสิร์ฟค่ะ "
ฉันเอ่ยยิ้มๆยื่นแก้วไปตรงหน้าเขา เขาเงยหน้ามองฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปาก
"เด็กใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนแหะ "
"ค่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรกค่ะ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะยื่นมือมารับคอกเทลไปไว้ในมือ เขามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ
"ชื่ออะไร"
"หนูนิดค่ะ "
"หนูนิดเหรอ สนใจมาทำงานกับพี่มั้ย ไม่ต้องมาเสิร์ฟแบบนี้หรอกเหนื่อยจะตาย พี่ให้เดือนห้าหมื่นบาท สนใจมั้ย"
ฉันส่ายหน้าทันที ไม่ได้อยากได้เงินซะหน่อย ตอนนี้ต้องการความปลอดภัยยะ เพราะพี่มะลิบอกว่าอำนาจของคุณตฤณมีมากไม่มีใครกล้ามาทำอะไรฉันแน่นอน ซึ่งก็คงจะจริง ถือว่าที่นี่ปลอดภัยที่สุด เพราะฉะนั้นฉันไม่ไปแน่นอน
"ไม่ค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ"
ฉันส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะหันหลังเดินไป อยู่ๆเขาก็จับมือฉันไว้พร้อมกับดึงเข้าไปใกล้ๆตัวเขา
"อย่าเล่นตัวมากนัก แสนหนึ่งเป็นไง บ้าน รถ อยากได้อะไรฉันจะให้ "
"ปล่อยนะคะ หนูนิดไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น หนูนิดอยากอยู่ที่นี่ค่ะ"
เขาทำหน้าเหมือนโมโหแล้วก็ไม่พอใจฉันสุดๆ เขาบีบข้อแขนฉันแน่นจนฉันร้องครางออกมา
"โอ๊ยย ปล่อยหนูนิดนะมันเจ็บ”
ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกแต่เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังยิ้มท้าทายฉันอีก
"ดึงออกเองสิ ทำได้ก็ลอง"
ฉันพยายามดึงข้อมือตัวเองออกแต่ไม่เป็นผล ยิ่งฉันพยายามแกะออกเขายิ่งบีบมันแน่นขึ้นจนฉันน้ำตาคลอเบ้า ถ้าเขาปล่อยข้อมือฉันมันต้องแดงมากแน่ๆเลยอ่ะ
"ปล่อยนะหนูนิดเจ็บ”
"ไปกับฉันเถอะ ฉันจะให้เธอทุกอย่างเพราะฉันชอบคนสวย "
"นายครับวันนี้จะไปดูหน้าร้านมั้ยครับ"
ผมเงยหน้าไปมองไอ้เตเล็กน้อยก่อนจะวางทุกอย่างบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น
"ไปสิ "
ผมเดินนำออกไปก่อน เดินไปเรื่อยๆลงมาถึงชั้นสองก็ยืนมองบรรยากาศร้านไปรอบๆ คนเยอะแหะก็คงไม่แปลกมันเยอะทุกวันอยู่แล้วแหละ จริงๆผมมีคาสิโนที่ฮ่องกงด้วยนะแต่นานๆไปที เป็นธุรกิจครอบครัวผมมีแค่พ่อกับพี่ชาย พี่ชายผมดูแลอยู่ที่นั้น ผมมีหุ้นส่วนอยู่50% รายได้ไม่ต้องพูดถึงหรอกนะ 8หลักต่อเดือน ส่วนใครๆก็พูดว่าผมมีอำนาจ ไม่ได้มีหรอกก็แค่พ่อเป็นมาเฟียใหญ่ของฮ่องกงก็เลยไม่มีใครมากล้ากับผมด้วยหละมั่ง แต่ผมก็ไม่มีศัตรูที่ไหนหรอกยกเว้นใครมันอยากจะเป็นกับผมก็ช่วยไม่ได้
"คนเยอะนะวันนี้"
"ครับ วันนี้เป็นวันศุกร์ปกติครับ "
ผมมองไปเรื่อยๆก็สะดุดเข้ากับยัยตัวจุ้นจอมซุ่มซ่าม ที่มองซ้ายมองขวาแล้วก็ไปช่วยคนนั้นที คนนี้ที ผมกอดอกยืนมองยัยจุ้นจ้านที่เดินไปช่วยพนักงานเสิร์ฟหน้าเคาเตอร์ แล้วพนักงานคนนั้นก็ให้ยัยจุ้นไปเสิร์ฟ ผมมองเธอถือถาดคอกเทลเดินไปอย่างเก้ๆกังๆ ตลกแหะผิวพรรณหน้าตาอย่างกับลูกผู้ดีทำไมถึงมาทำงานที่นี่ ยัยนั้นเดินไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดขาตัวเองเกือบล้ม ผมหลุดขำออกมาเล็กน้อยจนไอ้เต้รีบหันมามองหน้าผม ผมกระแอมเบาๆก่อนจะเสมองไปทางอื่น ไอ้นี่ก็ชอบจับผิดผมเหลือเกินน่าหมั่นไส้ชิบ ผมเหลือบสายตามองยัยจุ้นที่เดินไปโต๊ะ VIP แล้วก็ยื่นแก้วไปให้ไอ้ผู้ชายเสื้อแดง หน้าคุ้นๆ
"นั้นมันไอ้เสือนี่ครับ"
ผมจ้องหน้ามันชัดๆใช่จริงๆด้วยแหะ ไอ้นั้นมันหันมามองหน้ายัยจุ้นเหมือนจะชอบ แต่ทำไมยัยจุ้นทำหน้าแปลก
"ผมว่าท่าไม่ดีนะครับนาย ผมลงไปดูดีกว่า"
ไอ้เตพูดจบแล้วหันหลังจะเดินออกไปผมก็พูดขึ้น
"ไม่ต้อง ฉันไปเอง"
พูดจบผมก็เดินลงไปทันที ผมเดินเร็วๆกึ่งวิ่งเหมือนเวลาเดินช้าซะเหลือเกินเดินไปถึงก็ได้ยินประโยคที่ไอ้เสือมันพูดกับยัยจุ้นผมถึงกับหงุดหงิดทันที
"ไปกับฉันนะ ฉันจะให้เธอทุกอย่าง"
"บอกว่าไม่ไปไง"
"จะลองดีกับฉันใช่ไหมยัยบ้านี่"
ไอ้เสือง้างมือกำลังจะตบหน้ายัยจุ้นผมรีบเอามือไปขวางมือมันไว้ซะก่อน
"จะทำอะไร"
มันหันมามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วรีบปล่อยมือยัยจุ้นทันที ผมมองยัยนั้นเล็กน้อยคงจะกลัวมากเลยแหละถึงขั้นร้องไห้ ยัยนั้นลูบข้อแขนตังเองป้อยๆแดงเถือกจนช้ำ ผมหันไปมองหน้าไอ้เสือทันทีสงสัยอยากนอนโรงพยาบาล
"มึงอยากไปนอนเล่นโรงพยาบาล"
มันรีบส่ายหน้าทันที
"ยะ อย่านะโว๊ย รู้มั้ยกูลูกใคร"
ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
"กูต้องรู้"
ผมพูดออกไปแค่นั้นแหละเพราะผมไม่ชอบพูดเยอะผมชอบทำมากกว่า ถ้ามันอยากมีปัญหากับผม ผมก็จะไม่ถามอะไรหรอกสั่งเก็บเลยแค่นั้นแหละ
"เอ่อ กะ กูฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยบ้ากูเอาคืนแน่"
มันถอยหลังเตรียมจะออกจากร้านผม ผมเรียกมันไว้ก่อน
"เดี๋ยว”
มันหันมามองหน้าผมเหมือนจะเกร็งๆเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอมัน แต่ผมกับนายอำเภอรู้จักกันผมก็เลยไม่อยากจะทำอะไรลูกเขา แต่ถ้ามาถึงถิ่นผมแล้วมาทำกร่างผมก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน
"ถ้ามึงมายุ่งกับคนของกูอีก คราวหน้ามึงจะไม่ได้เดินออกไปแบบนี้อีก ไปซะ”
ผมพูดแค่นั้นมันกับลูกน้องมันรีบวิ่งออกไปทันที ผมหันไปมองหน้ายัยจุ้นที่มองหน้าผมเหมือนจะร้องไห้
"ตามมา”
- ผู้เขียน
