ตอนที่ 2
1086 คำ
“ค่ะพ่อ...ไม่เป็นไรหรอกนะคะ มิ้นท์ก็อยากเห็นว่าเขาทำอะไรกันบ้าง”
หล่อนพยักหน้ารับอย่างเต็มใจแม้จะเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศมีฝุ่นจากขีเลื่อยและไม้ที่ถูกตัดมาเพื่อแปรรูปด้วยส่วนหนึ่งแต่อีกใจก็อยากรู้อยากเห็นว่ากิจการครอบครัวของสามีเป็นอย่างไรเพราะหล่อนก็เพิ่งจะได้มาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก และเมื่อเข้าไปด้านในก็เห็นว่ามีพวกคนงานอยู่ในนั้น ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับงานของตัวเองและดูท่าทางขะมัเขม้น ที่สำคัญทุกคนตัวสูงใหญ่และท่าทางเคร่งเครียดกันทั้งนั้น สักครู่พงศักดิ์ก็เรียกคนงานคนหนึ่งว่า
“ปื๊ดโว้ย...มานี่ก่อนซิ”
พอเขาเรียกคนงานที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับอุปกรณ์ทำไม้ก็เงยหน้าขึ้น จังหวะนั้นเองมัลลิกาถึงได้เห็นหน้าคนงานที่พ่อผัวหล่อนเรียกชัด ๆ ตอนแรกหล่อนคิดว่าคนงานที่นี่คงตัวดำเมื่อมและน่ากลัวแต่ที่ไหนได้พอเห็นชัด ๆ ก็อึ้งไปเหมือนกัน ขณะนั้นชายตัวใหญ่ที่พงศักดิ์เรียกเขาว่าปื๊ดเดินเข้ามาทำเอามัลลิกาถึงกับสตั๊นท์ไปเล็กน้อย ดูเผิน ๆ เหมือนหน้าจะดุเพราะไว้หนวดไว้เคราสั้นและอายุน่าจะประมาณสามสิบกว่าๆ แต่พอพินิจดูดี ๆ ถึงเห็นว่าก็เขาทั้งหล่อล่ำ สวมกางเกงยีนส์เพียงตัวเดียวโชว์กล้ามซิกส์แพ็คที่ผัวหล่อนไม่ยักมี นายปื๊ดเดินอาด ๆ เข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ เจ้าของโรงไม้ เขาประสานมือทั้งสองไว้ด้านหน้าด้วยท่าทีสำรวม
“ครับนาย...นายมีอะไรเรียกใช้ผมหรือครับ”
“ไม่มีอะไรจะใช้หรอก เพียงแต่จะเรียกแกมาให้ทำความรู้จักกับคุณมินท์ เมียของพิพัฒน์ลูกชายฉันที่แต่งงานเมื่อไม่กี่วันก่อนนั่นไง”
“อ๋อ...ครับ...สวัสดีครับคุณมิ้นท์”
นายปื๊ดยกมือไหว้หญิงสาวร่างเล็กผิวขาวนวลเนียนแต่อวบอิ่ม เขาทำเหมือนเป็นปกติธรรมดาแต่ความรู้สึกแว่บหนึ่งของความเป็นบุรุษเพศนั้นบอกว่าสะใภ้ของเจ้านายเป็นผู้หญิงที่สวยมาก หล่อนยังดูเด็กเพราะเขาก็ได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่าพิพัฒน์แต่งงานกับเด็กสาวอายุแค่สิบแปด สายตาของคนงานโรงไม้ที่จ้องมองหญิงสาวนั้นกระตุกความรู้สึกของหล่อนให้มันสะเทือนเล็กน้อย ต่างสบตากันตอนที่พิพัฒน์และพ่อของเขาไม่ทันสังเกตเห็น มัลลิกายกมือรับไหว้คนงานหนุ่มที่อายุน่าจะไล่เลี่ยกับผัวของหล่อน
“สวัสดีค่ะ...ชื่อปื๊ดเหรอคะ เรียกหนูว่ามิ้นท์ก็ได้ค่ะ”
“ครับคุณมิ้นท์...มีอะไรก็บอกผมได้ครับ ผมเป็นคนคอยดูแลโรงไม้กับคนงานให้คุณพงศักดิ์ ถ้าคุณมิ้นท์อยากให้ผมช่วยอะไรหรืออยากได้อะไรก็เรียกได้ตลอดเลยครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ปื๊ดอยู่กับพ่อหลายปีแล้ว”
พิพัฒน์แทรกขึ้น เขาโอบไหล่เมียสาวพลางพูดว่า
“เขาก็มีครอบครัวอยู่ที่นี่ล่ะ เมียของปื๊ดพักอยู่ที่บ้านคนงานอยู่ใกล้ ๆ โรงไม้ แล้วก็ยังเป็นแม่บ้านของเราด้วย ทำอาหารเก่งมาก นี่นะ...ปื๊ดผัวเขาก็เก่งมาก เป็นคนรับผิดชอบเรื่องงานทุกอย่างของที่นี่ เป็นธุระให้พ่อทุกอย่างเลย”
“เอ้อ...ไอ้อปื๊ด...แล้วเห็นว่าได้คนงานมาใหม่มาให้ฉันแล้วนี่ไม่ใช่เหรอ”
พงศักดิ์หันไปถามคนงานของเขา ปื๊ดพยักหน้า
“ครับนาย...ก็เป็นญาติ ๆ ของผมเองครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมกับเมีย รับไว้สามสี่คนให้มาช่วย นั่นน่ะครับนาย”
ปื๊ดชี้ไปยังอีกด้านของโรงไม้ที่มีคนงานตัวใหญ่ร่างกายกำยำล่ำสันช่วยกันทำงาน ทั้งยกไม้และนำไม้เข้าเครื่องจักร ทุกคนทำงานกันอย่างขะมักเขม้น แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของมัลลิกากลับไม่ใช่ความขยันของคนงานเหล่านั้น แต่กลับเป็นเรือนร่างกำยำ เพราะบางคนไม่สวมเสื้อ โชว์มัดกล้ามและซิกส์แพ็ค แม้หน้าตาแต่ละคนจะดูดิบเถื่อนแต่มัดกล้ามและกล้ามเนื้อแข็งแกร่งชุ่มเหงื่อนั้นกลับทำให้หัวใจของเด็กสาวเต้นเร็ว
หล่อนเหลือบแลคนงานเหล่านั้นแต่แล้วเมื่อดึงสายตากลับมายังหัวหน้าคนงาน นั่นคือปื๊ดก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเพราะเขาก็กำลังมองหล่อนอยู่เช่นกัน มัลลิกายิ้มให้ พยายามกลบเกลื่อนความร้อนรุ่มข้างในเพราะตอนนี้หล่อนเองก้ชักหวาม ๆ เมื่อเห็นร่างกายของหัวหน้าคนงานในโรงไม้แข็งแกร่งไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ตัวเขาใหญ่ขนาดนี้แล้วส่วนอื่นล่ะ...จะใหญ่ขนาดไหน หญิงสาวคิดไปไกลกระทั่งได้ยินเสียงพ่อผัวเอ่ยขึ้น
“อืม...ดีๆ...ได้คนรู้งานมาช่วยกันจะได้ทำงานเร็วขึ้น นี่ถ้าได้คนทำงานไม่เป็นฉันคงเหนื่อยเลยล่ะ เอาล่ะ...ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปเรือนหลังใหญ่ก่อนนะ...พัฒน์...เดี๋ยวแกพาเมียกลับไปที่บ้านเถอะ พ่อให้คำหล้าเมียของปื๊ดทำอาหารไว้ให้แกน่ะ ของโปรดแกทั้งนั้นเลย”
“ครับพ่อ”
พิพัฒน์รับคำก่อนเขาจะโอบไหล่เมียสาวของเขาแล้วเดินกลับออกไป ส่วนพงศักดิ์ก็หันกลับไปดูคนงานและโรงไม้ของเขาโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของปื๊ดที่มองตามเมียสาววัยใสของลูกเจ้านายจนหล่อนลับสายตา
วันนี้มัลลิกาตื่นตอนเช้า เช้าสำหรับหล่อนซึ่งก็ปาเข้าไปเกือบสิบโมงเช้านั่นล่ะ แต่ก็เช้ากว่าทุกวันเพราะปกติหล่อนชอบนอนตื่นเกือบเที่ยง เป็นปกติวิสัยของคนเคยสบาย หล่อนลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว และเมื่อหล่อนออกมาหน้าบ้านก็เห็นอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะที่ระเบียงบ้านพร้อมทั้งหญิงสาวอายุประมาณน่าจะมากกว่าหล่อนสักสี่ห้าปียืนยิ้มให้และเอ่ยขึ้นว่า
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณมิ้นท์...อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ”
“อ่า...ค่ะ...ไม่ทราบว่า...”
“อ๋อ...ดิฉันชื่อคำหล้านะคะ เป็นแม่บ้านของคุณพงศักดิ์ค่ะ”
“อ๋อ” มัลลิกาพยักหน้า “พี่พัฒน์บอกมิ้นท์แล้วล่ะค่ะว่าที่นี่มีแม่บ้าน เป็นเมียของพี่ปื๊ด หัวหน้าคนงานของคุณพ่อ”
- ผู้เขียน
