EP 06 ต้องเจ็บกว่า
1246 คำ
ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในรถคันเดียวกันตามคำแนะนำของไรเฟิล ชายหนุ่มอ้างว่าน้ำมันแพง ไม่รู้ว่าจะขับตามกันไปมาทำไม ในเมื่อเดี๋ยวก็ต้องกลับมาคุยงานที่บริษัทเขาอยู่แล้ว
"กระเพาะ อยากทานร้านไหนครับ?" ไรเฟิลถามในขณะที่สายตายังคงจ้องมองไปตามท้องถนน
"แน่ใจว่าดิสเลือกแล้วเฟิลจะกินได้?" หญิงสาวเลิกคิ้วสูงเอ่ยถามขึ้น
"ได้หมดครับ" สุดท้ายไรเฟิลก็ขับไปตามทางที่เธอบอก ก่อนจะมาหยุดอยู่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาร้านหนึ่ง ไรเฟิลกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก จะอะไรเสียอีก ก็เขาไม่เคยเข้าร้านพวกนี้เลยสักครั้ง
"ทำหน้าแบบนั้นคือไม่ไหวใช่มั้ย?" ดิสนีย์เริ่มหน้าซีด เธอกำลังพาเขามาลำบากหรือเปล่า หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ
"ไหวครับ ไปกัน" ไรเฟิลเปิดประตูลงจากรถและเดินตามเธอเข้ามาในร้าน
"อ้าวหนูดิส"
"คุณป้าสวัสดีค่ะ" เจ้าของร้านเอ่ยทักทายดิสนีย์ราวกับว่าเธอมาที่นี่บ่อย และเมื่อเธอไหว้ป้าคนนั้น ไรเฟิลก็ไหว้ตาม
"นั่นแฟนเหรอลูก?"
"ป่าวค่ะ พอดีนี่เพื่อนหนูเอง" เธอไม่เคยพาใครมาร้านนี้ ไม่ว่าเพื่อนคนไหนก็ตาม เพราะงั้นป้าถามออกมาแบบนั้นเลยไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร
"กระเพาะ ๆ ป้าขอโทษนะลูก" ป้าหันมาพูดกับไรเฟิล
"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมก้มหัวว่าไม่เป็นไร
"นายกินอะไร?" ไรเฟิลก้มดูเมนูและเจอชื่อประหลาดมากมายที่เขาไม่รู้จัก ชายหนุ่มจึงเลือกอาหารง่าย ๆ อย่างข้าวผัดด้วยการชี้ให้เธอดู
"กินเหมือนเด็กเลยนะ" ดิสนีย์ยิ้มแซว เธอเริ่มอยู่กับเขาแล้วไม่เกร็งเท่าไหร่ อาจจะเพราะว่าเป็นไรเฟิลที่ดูไม่มีพิษมีภัย หากเขากลายเป็นอีกคนไม่รู้ว่าเธอจะทำอย่างไรเลย
"ป้าค่ะ เอาข้าวผัดกับกะเพราหมูกรอบเผ็ด ๆ ค่ะ" เธอตะโกนสั่งเหมือนเช่นเคย อยู่ที่นี่ดิสนีย์เป็นอีกคนที่ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์ เธอได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ไรเฟิลยิ่งได้เห็นเธอในมุมกว้างมากขึ้นเช่นเดียวกัน
"มาบ่อยมากเหรอครับ?"
"ใช่ ร้านนี้อร่อยมาก เฟิลกินแล้วต้องติดใจ" ดิสนีย์ถือว่าเป็นการโปรโมทร้านให้ป้าไปในตัว ก่อนเธอจะลุกไปหยิบน้ำที่ต้องบริการตัวเอง
"ให้เฟิลช่วยมั้ย?" ระหว่างที่เธอกำลังตักน้ำแข็ง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มมายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอสะดุ้งจนทำน้ำหกใส่กางเกงเขา
"เฮ้ย ดิสขอโทษ" เธอรีบวางแก้วลงและวิ่งต๊อกแต๊กไปหยิบกระดาษทิชชู่มาซับให้เขาอย่างไม่รังเกียจ และไม่สนใจสายตาของลูกค้าคนอื่นที่มองการกระทำของหญิงสาวสักนิด
"พอแล้วดิส เดี๋ยวเฟิลทำเองครับ" เธออาจจะไม่แคร์ แต่เขาค่อนข้างแคร์ คนอื่นจะมองยังไงที่ดิสนีย์ก้มไปเช็ดกางเกงให้เขาขนาดนั้น
"ไม่เป็นไร ดิสทำเฟิลเลอะ เดี๋ยวดิส..."
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเฟิลทำเอง" เพราะเธอไม่ยอมหยุดเช็ดทำให้ไรเฟิลต้องจับมือของเธอเอาไว้อย่างลืมตัว ไม่เพียงแค่ไรเฟิลที่ตกใจ ดิสนีย์ก็เช่นเดียวกัน หลังจากรู้สึกตัว ชายหนุ่มรีบปล่อยมือเธอทันที
"ขอโทษครับ"
"มะ..ไม่เป็นไร" ดิสนีย์หันกลับไปตักน้ำต่อและเดินกลับมาที่โต๊ะ โดยมีไรเฟิลที่เดินตามหลัง
"มีกางเกงติดรถบ้างมั้ย?" ดิสนีย์ยังคงรู้สึกไม่ดี และด่าทอตัวเองในใจที่ซุ่มซ่ามจนเกิดเรื่อง ดูจากสภาพของไรเฟิลที่เนิร์ดขนาดนั้น เขาน่าจะเนี้ยบพอสมควร
"ไม่มีครับ แต่เดี๋ยวให้คนเอาไปให้ที่บริษัท ดิสไม่ต้องคิดมาก" รอยยิ้มหวาน ๆ ที่ชายหนุ่มส่งมาทำเอาหญิงสาวหน้าแดง เขายิ่งได้ใจเมื่อสิ่งที่ต้องการกำลังเป็นไปตามแผน
"เฟิลขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
"อือ ว่ามาสิ" เธอหยิบน้ำขึ้นมาดื่มพรางรอฟังคำถามอย่างใจจดใจจ่อ
"หน้าดิสไปโดนอะไรมาเหรอ?" คำถามที่เธอไม่อาจจะตอบไปตามความจริงได้ เพราะหากพูดไปคนอื่นจะมองพ่อเธอไม่ดี
"ดิสคันน่ะ ก็เลยเกาจนแดง" คำตอบที่เธอเอ่ยออกมาไม่ได้ทำให้ไรเฟิลเชื่อสักนิด แต่เขาก็ต้องตามน้ำไป ในใจไรเฟิลคิดว่าดิสนีย์อาจจะไปยุ่งกับคนของใครและโดนเล่นงานเข้า
"ว่าแต่เฟิลไม่มีเพื่อนจริงเหรอ?" เธอยังคงคาใจกับเรื่องนี้มาก
"มีครับ แต่ไม่สนิท" เขาตอบแล้วเบนสายตาไปมองทางอื่น
"อ่อ" การกระทำของชายหนุ่มเหมือนว่าไม่อยากพูดถึง หญิงสาวเลยนั่งเงียบ ๆ รอข้าวที่กำลังจะมาส่ง
"นี่ของหนูลูก" ป้าวางจานกะเพราหมูกรอบลงตรงหน้าของดิสนีย์ สีเหมือนกะเพราพริกมากกว่า ไรเฟิลที่เห็นแสบท้องแทนเลยทีเดียว
"ไม่เผ็ดเหรอครับ?"
"ดิสชอบ เฟิลล่ะชอบกินเผ็ดมั้ย" เขาส่ายหัวตอบเบา ๆ
"ทำไมล่ะ ฉันว่าอร่อยจะตายไป"
"กระเพาะเฟิลไม่ดี ทานของเผ็ดมากไม่ได้ครับ" เธอยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม นี่ชายหนุ่มตรงหน้าอ่อนแอขนาดไหน อะไรก็กินไม่ได้ แอลกอฮอล์ก็แพ้
"เฟิลดูขี้โรคเหรอ?" สีหน้าของเธอมันออกชัดเจนจนไรเฟิลสังเกตได้
"เปล่าๆ แค่คิดว่าคนแบบเฟิลใช้ชีวิตลำบากมากมั้ย?"
"ไม่นะ อาจจะเพราะชิน เฟิลเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้วครับ" สาเหตุที่ไรเฟิลร่างกายไม่แข็งแรงมากเพราะพันธุกรรมที่ได้รับจากพ่ออย่างพัค หากใครยังพอจำได้จะรู้ว่าพัคเคยเข้ารักษาเรื่องหัวใจ
"แบบนี้ถ้าดิสจะชวนไปกินอะไรต้องเช็กดี ๆ ว่าเฟิลแพ้มั้ย" เธอพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ไม่รู้ว่าคนฟังอย่างเขาพอใจมันมากแค่ไหน เหมือนว่าแผนของไรเฟิลกำลังไปได้ดี ดิสนีย์เริ่มตกหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้แล้วอย่างแน่นอน
หลังจากกินเสร็จทั้งคู่ก็พากันมุ่งตรงกลับบริษัทส่งออกของไรเฟิล ระหว่างทางดิสนีย์มองหน้าไรเฟิลเป็นระยะ ราวกับว่าอยากจะพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูด
"มีอะไรเหรอครับ?"
"แวะเซเว่นให้หน่อยได้มั้ย ดิสต้องซื้อของหน่อย" จนแล้วจนรอดเธอพูดออกมา ไรเฟิลพยักหน้าเบา ๆ และจอดรถให้ที่หน้าเซเว่น ดิสนีย์รีบวิ่งลงจากรถไป
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาบางคน ระหว่างที่รอสายเขาคิดเรื่องราวของวันนี้ไปด้วย แต่คิดได้ไม่มากปลายสายก็เอ่ยทักขึ้น
"ฮัลโหลค่ะ"
"หนูเป็นยังไงบ้างครับคนดี?"
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คิดถึงพี่เฟิลจัง จะมาหาหนูอีกเมื่อไหร่คะ?" ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนจนคนฟังยิ้มไปตามกัน
"เย็นนี้ครับ ไว้เจอกันนะคนดีของพี่"
"ค่ะ" จากนั้นชายหนุ่มก็เก็บโทรศัพท์ลงที่เดิม
"เธอเป็นคนที่ทำให้น้องฉันเจ็บปวด เธอจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเบบี้ร้อยเท่า ดิสนีย์!" ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อคิดถึงรอยยิ้มของผู้หญิงแย่ ๆ คนหนึ่งสลับกับใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของน้องสาว
- ผู้เขียน
