การจากไปของลิลลี่ทำให้รู้ว่าเธอสำคัญ (Baby I Miss You) #3
1281 คำ
“เจ้านายครับ ตามเจอแล้วครับ จะให้คนของเรานำทั้งสองกลับมาเลยหรือเปล่าครับ”
“ฉันจะไปเอง”
“แต่ว่า… มันอยู่นอกเมืองเลยนะครับ”
“เออ รีบไปสิวะ มัวแต่ยืนอยู่นี่แหละ เมื่อไหร่จะถึง”
ลีโอนาร์ดรีบเดินเข้าลิฟต์ไป เซนจึงต้องวิ่งตามเจ้านาย และโทรลงไปด้านล่างให้คนขับรถออกมารอด้านหน้า
……
“เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้า มานั่งชงเหล้าให้ฉันสิ” มาร์ตินเป็นผู้ชายอายุประมาณ 30 ต้น ๆ จากที่ลิลลี่ประเมินหน้าตาถือว่าใช้ได้ แถมยังมีลูกน้องนั่งอยู่ด้วยประมาณสี่คน
“ค่ะ” เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้ตื่นเต้นหรือกลัวจนเกินไป
“บอกง่าย ๆ แบบนี้น่ารัก เอานี่ ทิปของเธอ” มาร์ตินหยิบเงินยัดใส่ร่องอกของลิลลี่จำนวนหนึ่งทำเอาลิลลี่สะดุ้งโหยง แต่ก็เตรียมใจมาระดับหนึ่งแล้วว่าอาจต้องเจอแบบนี้
มาร์ตินคือคนที่คุมอยู่แถวนี้ เป็นลูกชายของผู้มีอิทธิพล เขามองลิลลี่ด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย เพราะชอบใจในความสวยของเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
“ได้เงินแล้วก็บริการดี ๆ ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะตบรางวัลให้อีก” มาร์ตินเลียริมฝีปากราวกับหมาป่าหิวกระหาย
ลิลลี่พยายามไม่พูดอะไร เธอทำงานของเธอไป แต่มาร์ตินก็เริ่มแตะเนื้อต้องตัวเธอ จนเธอแทบจะทนไม่ไหว รู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากอาเจียนออกมา
เริ่มคิดหาทางหนีทีไล่ไว้ เพราะถ้าไม่ไหวจริง ๆ เธอจะได้ออกจากสถานการณ์นี้ได้
“ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” มาร์ตินสั่งเสียงกร้าว
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันมาทำงานดื่มไม่ได้ค่ะ” ลิลลี่ปฏิเสธออกไปอย่างนุ่มนวลด้วยเสียงอ่อนหวาน
“ฉันสั่งให้ดื่มก็ดื่มเถอะ อย่าเรื่องมาก นี่เงิน เอาไปอีก” มาร์ตินเอาเงินให้ลิลลี่อีกจำนวนหนึ่งเพื่อซื้อใจเธอ
“แก้วเดียวนะคะ” เธอต่อรองเพราะไม่เคยดื่ม
“อือ”
ลิลลี่จึงหยิบแก้วเหล้าที่มาร์ตินส่งให้มาดื่ม ก่อนเธอจะต้องเบ้ปากเพราะมันขมมาก จนแทบจะคายออกมา แต่เธอก็เลือกจะฝืนกลืนมันลงไป
“ดีมาก เธอน่ารัก บอกง่ายแบบนี้ ฉันจะเลี้ยงเธอเอง” มาร์ตินยกยิ้มชอบใจ
จนเวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงคืนกว่า ตอนนี้ลิลลี่ก็เริ่มมึน ๆ เพราะไม่เคยดื่มมาก่อน แล้วมาโดนบังคับให้ดื่ม เพราะเวลาเธอดื่มเขาจะให้เงินเธอเยอะ
มาร์ตินนั่งมองลิลลี่ด้วยสายตาหลงใหล และขณะที่เขากำลังจะพาเธอเดินขึ้นไปบนห้องที่เขาเปิดไว้ ลีโอนาร์ดก็เดินเข้ามาพอดี
เขากวาดตามองไปทั่วร้านเพื่อหาอะไรบางอย่าง เจ้าของร้านจึงรีบเดินออกมาต้อนรับ
“ลมอะไรหอบคุณลีโอนาร์ดมาถึงนี่ได้ครับ เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ต้อนรับครับ” เจ้าของร้านพูดกับลีโอนาร์ดด้วยความนอบน้อมเกรงใจ พินอบพิเทาอย่างเห็นได้ชัด
“หุบปาก! … เซนเธออยู่ตรงไหน” ลีโอนาร์ดตวาดจนเจ้าของร้านและคนที่อยู่ในร้านสะดุ้งไปตาม ๆ กัน
“ผมบอกให้คนของเราแยกย้ายกันหาแล้วครับ”
ไม่นานนักเขาก็เห็นเธอ แม่ดอกลิลลี่ของเขา ลีโอนาร์ดจึงเดินตรงมาที่มาร์ติน ด้วยสายตาหาเรื่อง พร้อมกับจดจ้องด้วยแววตาที่วาวโรจน์อย่างกรุ่นโกรธ เมื่อเห็นเธอใส่ชุดแบบนี้
“ปล่อยผู้หญิงของฉันเดี๋ยวนี้!” ลีโอนาร์ดออกคำสั่งใส่มาร์ตินเสียงเข้ม
“ทำไมฉันต้องปล่อย ฉันจะพาเธอไป แกข้ามเข้ามาถิ่นฉัน อยากมีเรื่องงั้นเหรอ?” มาร์ตินไม่ยอมปล่อยลิลลี่ แถมยังจ้องตากับลีโอนาร์ดอย่างไม่ยอม
“แกคิดว่าฉันกลัวเเกงั้นเหรอ อยากมีเรื่องกับฉันใช่ไหมฮะ?”
ลีโอนาร์ดชักปืนออกมาหลังจากได้ยินคำพูดของมาร์ติน เขาก็ไม่รอช้าแม้แต่นาทีเดียว
“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย” มาร์ตินถามอย่างไม่ยอมเช่นกัน เพราะผู้หญิงคนนี้สวยเหลือเกิน
ด้านลูกน้องของมาร์ตินก็ชักปืนออกมาเพื่อปกป้องเขา โดยปลายกระบอกปืนชี้มาทางลีโอนาร์ดพร้อมกัน แต่ลีโอนาร์ดไม่ได้แสดงท่าทีตื่นกลัวแม้แต่น้อย
“ลิลลี่เดินมาหาฉัน” ลีโอนาร์ดเรียกลิลลี่เสียงขุ่น
“คุณลีโอนาร์ด คุณมาได้ไงคะ” เธอถามออกไปแล้วก็อยากกัดปากตัวเอง ไม่น่าถามคำถามโง่ ๆ นี้ออกไปเลย เพราะเขามีอิทธิพล แค่จะสืบว่าเธอกับลุงนีโออยู่ที่ไหนคงไม่ใช่เรื่องที่เกินความสามารถ
“ฉันมารับเธอกลับบ้าน เดินมาหาฉัน” ลีโอนาร์ดใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะไม่อยากให้เธอตื่นกลัว
“กลับไปไหนคะ ลิลลี่ไม่กลับ ลิลลี่กำลังทำงาน ลิลลี่อยากได้เงิน” ลิลลี่เสียงอ้อแอ้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“อย่ามาดื้อกับฉันนะลิลลี่”
“ลิลลี่ไม่ได้ดื้อค่ะ ลิลลี่ต้องการเงิน” ลิลลี่ที่เวลาปกติจะเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้เธอกลับกล้าต่อปากต่อคำกับเขา
ลีโอนาร์ดจึงไม่สนใจอะไร เขาเดินเข้าไปแบกเธอขึ้นมาบนบ่า ท่ามกลางเสียงโวยวายของมาร์ติน และเจ้าของร้าน
ส่วนลูกน้องของมาร์ตินก็ไม่กล้ายิงเพราะยังไม่ได้รับคำสั่ง และเพราะลูกน้องของลีโอนาร์ดมีมากกว่า ถ้าปะทะกันตอนนี้พวกเขาคงเสียเปรียบเห็น ๆ
“มันจะมากไปแล้วนะลีโอนาร์ด แกจะมาเอาเธอไปแบบนี้ไม่ได้!” มาร์ตินเดินตามลีโอนาร์ดไปด้วยความโมโห
“ไปให้พ้นหน้ากู ก่อนที่มึงจะไม่มีลมหายใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นของกูทำไมจะทำไม่ได้ จำใส่หัวของมึงไว้.... มึงก็รู้ว่ากูเป็นใครอย่าคิดที่จะมามีเรื่องกับกู... เซนจัดการ ฉันจะไปรอที่รถ”
ลีโอนาร์ดพูดเสียงกร้าวพร้อมทั้งชี้ปืนใส่หน้ามาร์ติน แล้วออกคำสั่งพร้อมกับเดินออกไปจากร้านทันที โดยไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเรื่องของเขาเพราะทุกคนในอิตาลีต่างรู้จักกันดีว่าลีโอนาร์ดโหดร้ายแค่ไหน
เซนวางเงินลงบนโต๊ะปึกหนึ่ง
“นี่สินน้ำใจจากเจ้านายผมครับ และหวังว่าคุณจะรู้นะครับ ว่าไม่ควรมีปัญหากับเจ้านายผม... เพราะต่อให้คุณมีลูกน้องมากแค่ไหน แต่คงไม่เยอะเท่าของเจ้านายผมแน่... ทางที่ดีต่างคนต่างอยู่จะดีกว่านะครับ ผมไม่อยากเห็นการสูญเสีย มันไม่คุ้มแน่นอน” เซนพูดพลางจ้องหน้ามาร์ตินด้วยสายตาเตือน
“มึงนี่มันเป็นสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้านายจริง ๆ เลยนะ สักวันเถอะ กูจะเป่าหัวมัน กร่างดีนัก” มาร์ตินฮึดฮัดตะคอกใส่เซนเสียงดังด้วยความโกรธ เพราะเขากำลังจะได้ขึ้นสวรรค์กับสาวสวยแท้ๆ แต่ไอ้ห่าลีโอนาร์ดเสือกมาเอาผู้หญิงคนนี้ไป จะไม่ให้เขาโมโหยังไงไหว
“ขอเตือนอีกรอบด้วยความหวังดี ว่าใครที่กล้ามีปัญหากับเจ้านายผม มันไม่เคยมีลมหายใจไว้กินข้าวอีกเลย... ผมขอตัวนะครับ” เซนค้อมศีรษะให้มาร์ตินก่อนจะเดินตามเจ้านายไป
“พวกแกมันบ้า แกคิดว่าเจ้านายแกเป็นพระเจ้าหรือยังไงหา? ... ไอ้ลีโอนาร์ด ไอ้เวร!”
มาร์ตินพังโต๊ะในร้านด้วยความโกรธที่ทำอะไรลีโอนาร์ดไม่ได้
- ผู้เขียน
