ความผูกพันที่เริ่มก่อตัว #1
992 คำ
“กระเป๋ากับชุดลิลลี่อยู่ที่ล็อกเกอร์” ลิลลี่ร้องบอกลีโอนาร์ด
“เดี๋ยวฉันจะให้คนไปเอา”
“มาร์คัสเดินเข้าไปในร้าน ไปเอากระเป๋ากับชุดมาให้ลิลลี่”
“ครับเจ้านาย”
นีโอที่เฝ้ารอลิลลี่อยู่หน้าร้าน เห็นเจ้านายแบกลิลลี่ออกมาเขาก็รีบเดินไปหาทันที
“ลิลลี่... แล้วเจ้านายมาที่นี่ได้ยังไงครับ” นีโอค้อมหัวทำความเคารพเจ้านายที่เพิ่งไล่เขาออก เขาไม่ได้โกรธที่เจ้านายทำแบบนี้ เพราะเขาเป็นคนผิดจริง กฎก็ต้องเป็นกฎที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเข้มงวด คำสั่งของเจ้านายเป็นประกาศิต ถึงยังไงชีวิตเขาก็อุทิศให้ลีโอนาร์ดไปแล้ว
“ลุงนีโอ ลุงทำไมยังไม่นอนคะ มันดึกแล้ว” ลิลลี่ถามออกไปหลังจากที่ลีโอนาร์ดวางเธอลงบนพื้นแล้ว
“ลุงว่าจะมารอรับลิลลี่กลับบ้าน”
“งั้นกลับบ้านเรากันเถอะค่ะ ลิลลี่ง่วงแล้ว” ลิลลี่เอ่ยชักชวนลุงนีโอ ทว่า...
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าฉันจะสั่ง” เสียงของลีโอนาร์ดที่ดังขึ้นทำให้ลิลลี่สะดุ้ง เพราะลืมว่าตัวเองไม่ได้อยู่กับนีโอตามลำพัง
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน ถึงจะมาสั่งคนอื่นได้กันคะ... ลิลลี่ไม่ไปกับคุณ ลิลลี่จะอยู่กับลุงนีโอ... คุณใจร้าย ไม่มีใครรักลิลลี่ ลิลลี่ไม่อยากอยู่คนเดียว ลิลลี่เหงา”
สายตาอ้างว้างในนัยน์ตาที่หม่นเศร้าคู่นี้ กับหยาดน้ำตาที่รินไหลลงมาบนแก้มของเธอ เขายังจำคืนนั้นได้ คืนที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทาเพราะความกลัวและความหนาวเหน็บ ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย
ลีโอนาร์ดที่ได้ยินดังนั้น ปกติเขาต้องโกรธเธอแล้ว แต่ว่าครั้งนี้... เขากลับรู้สึกสงสารโชคชะตาของเธอ
เอาเถอะในเมื่อเธอยังชีวิตอยู่ และโชคชะตานำพาเธอให้มาพบเขาอีกครั้ง เขาจะถือว่าเธอเกิดมาเพื่อเขาก็แล้วกัน ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้อย่างทะนุถนอม
“เรียบร้อยแล้วครับเจ้านาย ผมคิดว่ามันคงไม่กล้ามีปัญหากับพวกเรา เพราะได้ไม่คุ้มเสียแน่”
เซนออกมารายงาน ลีโอนาร์ดจึงพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาเอ่ยบอกกับนีโอ
“นีโอ ฉันจะส่งแกกลับประเทศไทย แกต้องไปหาหลักฐานจัดการไอ้นักการเมืองคนนั้น” สิ้นคำสั่ง ลิลลี่ก็ตื่นตระหนก
“ไม่ ไม่ ลิลลี่ไม่ยอม อย่าทิ้งลิลลี่นะคะลุงนีโอ” ลิลลี่ส่งสายตาอ้อนวอน หากแต่ลีโอนาร์ดยังคงยืนกราน
“เธอต้องอยู่กับฉัน แล้วฉันจะพากลับประเทศไทยตามนีโอไป”
“แต่พวกมันจะฆ่าลุงนีโอ เสียงปืน… ในป่าสน... หิมะ” อยู่ ๆ ลิลลี่ก็รู้สึกสับสน เธอยกฝ่ามือขึ้นกุมศีรษะ ทำเอาคนรอบข้างต่างเป็นกังวล
“ลิลลี่ เธอพูดเรื่องอะไร” ลีโอนาร์ดขมวดคิ้วมุ่น
“ลิลลี่ได้ยินเสียงปืน โอ๊ย! ลิลลี่ปวดหัว ไม่อยากจำ ลิลลี่กลัว ฮึก!” เธอขยุ้มเสื้อของลีโอนาร์ดแน่นแล้วก็เป็นลมล้มพับไปในอ้อมกอดของสิงโตผู้ดุร้าย ซึ่งเป็นผู้ที่หมายจะเอาชีวิตเธอในคืนนั้น…
ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นคนสั่งฆ่าเธอ เธอจะเกลียดเขามากแค่ไหนนะ ต่อจากนี้ไปเขาจะดูแลเธอ เพื่อชดเชยเรื่องราวในอดีต โดยเขาสาบานเลยว่า เขาจะให้เธอได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
“ยืนเซ่ออยู่ทำไม ไปเอารถมาสิ... มาร์คัส แกไปเก็บของกับนีโอ ส่วนเซน กลับเพนต์เฮาส์” ลีโอนาร์ดเอ่ยบอก ก่อนจะเป็นคนอุ้มลิลลี่ขึ้นมาเพื่อจะพาไปขึ้นรถ
“เจ้านายตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมครับ” นีโอถามลีโอนาร์ดอีกครั้ง
“แกเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่หรือไง ว่ามีแต่ฉันที่จะปกป้องคุ้มครองเธอได้”
“ขอบคุณครับเจ้านาย” นีโอดีใจมากที่ในที่สุดลีโอนาร์ดก็กางปีกปกป้องลิลลี่ เธอจะได้ปลอดภัยด้วยอำนาจที่ลีโอนาร์ดมี
“แกไปหาหลักฐานเอาผิดมันมาซะ ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่... โทษฐานที่มันสั่งคนมาเก็บแกกับลิลลี่ถึงถิ่นฉัน”
“รับทราบครับเจ้านาย”
“แล้วก็เข้าไปช่วยงานมิเกลที่บริษัทด้วยล่ะ ส่วนฉันกับลิลลี่จะตามไปทีหลัง เธออยู่กับฉันจะปลอดภัยกว่า” แน่นอนว่านีโอเห็นด้วยเขาเลยไม่คิดคัดค้าน
“รับทราบครับเจ้านาย”
“เซน กลับ” ลีโอนาร์ดอุ้มร่างที่ไร้สติของลิลลี่ไว้แนบอก จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถที่เปิดรออยู่ก่อนแล้ว
ลีโอนาร์ดตระกองกอดเธอไว้อย่างหวงแหน ได้ตัวเธอมาแบบนี้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด เขาถอดเสื้อแจ็กเกตของตัวเอง ห่อร่างเธอไว้ ชุดที่เธอใส่มันไม่เข้ากันเลยสักนิด เธอไม่ใช่สาวกร้านโลกที่จะมาใส่ชุดแบบนี้
มาถึงเพนต์เฮาส์เขาก็อุ้มลิลลี่ไปที่ห้องพักของเธอ ก่อนจะลงมือถอดชุดออกจากเรือนร่างบางด้วยตัวของเขาเอง และนาทีที่เห็นร่างเกือบเปลือยของเธอที่มีแต่ชุดชั้นในติดกายเพียงสองชิ้น…
“อ๊า… สวยอะไรแบบนี้นะ” ใจกลางร่างของเขาผงาดแข็งขึ้นมาทันที ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร เขาอยากเข้าไปอยู่ในตัวเธอ เธอจะให้ความรู้สึกเยี่ยมแค่ไหนนะ
ชายหนุ่มรีบเอาผ้าห่มคลุมร่างให้เธออย่างเบามือ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน ลิลลี่จึงครางงึมงำคล้ายโดนขัดใจ แต่เธอก็พลิกตัวเข้าหาไออุ่นจากเขาอย่างที่ชอบทำ และคนตัวโตก็พอใจมาก ทำให้เขาหลับไปอย่างง่ายดาย
- ผู้เขียน
