การจากไปของลิลลี่ทำให้รู้ว่าเธอสำคัญ (Baby I Miss You) #2
1540 คำ
“เจ้านายครับ คุณเมลียา กับคุณชาย่ารออยู่ในห้องแล้วครับ”
“อือ”
ลีโอนาร์ดเดินเข้าไปในห้องที่นางแบบทั้งสองคนรออยู่
“สวัสดีค่ะ” ทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“พวกเราจะปรนนิบัติคุณลีโอนาร์ดค่ะ มาสิคะ... ขออนุญาตถอดเสื้อคลุมออกนะคะ” เมลียาบีบเสียงเล็กเสียงน้อยเพื่อเอาใจลีโอนาร์ด
ลีโอนาร์ดที่ยังแข็งโด่ไม่ยอมลง จึงนั่งลงบนเตียงที่มีสาวสวยขนาบทั้งข้างซ้ายและข้างขวา
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่ได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนก็ทำให้ลีโอนาร์ดหมดอารมณ์มากกว่าเดิม ขณะทั้งสองสาวพยายามเล้าโลมเขา เขาก็ปล่อยให้ทั้งสองสาวลูบคลำเขาอย่างที่พวกเธอเคยทำอย่างช่ำชอง
“คุณชอบแบบนี้ไหมคะ” เมลียาใช้นิ้วสอดแทรกเข้าไปในร่องหลืบของตัวเองเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของลีโอนาร์ด ส่วนชาย่าก็ใช้ลิ้นลากไล้ไปตามแก่นกายของชายหนุ่ม ทว่าเขากลับไม่ให้ความร่วมมือกับทั้งสองสาวเลยสักนิด
ลีโอนาร์ดยืนขึ้น ทิ้งให้สองสาวมองหน้ากันว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า
‘ให้ตายสิวะ ให้มันรู้กันไปว่าเขาจะมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้’ เขาสวมเครื่องป้องกันแล้วออกคำสั่งกับชาย่า “หันหลังมา”
“ค่ะ” ชาย่าหันหลังให้เขาอย่างเอาใจพร้อมกระดกก้นงอนเพื่อยั่วยวน
แต่ลีโอนาร์ดต้องจินตนาการว่าตัวเองกำลังมีเซ็กซ์กับลิลลี่
“ลิลลี่ อ๊า … ฉันต้องการเธอ”
“คุณลีโอนาร์ดแข็งแรงดีจังค่ะ” ชาย่าร้องครวญครางเมื่อถูกแก่นกายใหญ่โตของลีโอนาร์ด กระแทกกระทั้นเสียงดัง ซึ่งเขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด
“ลิลลี่…ซี้ด…ชอบแบบนี้ไหมเบบี๋” ลีโอนาร์ดเสียดเสียวจนจะแตก แต่เขายังคงสอบกายเข้าออกจนเหนื่อย เขาก็ไม่สามารถทำให้ตัวเองลงได้
“ฟัค!” เขาสบถออกมาเสียงดัง ก่อนจะถอดถอนตัวเองออกมา รูดเครื่องป้องกันออกแล้วเขวี้ยงลงพื้นอย่างไม่สนใจ
จากนั้นชายหนุ่มก็สวมเสื้อคลุมเดินย้ำเท้าออกไปจากห้องราวกับโกรธใครมาเป็นชาติ
“เจ้านายครับ พวกเธอทำให้ไม่พอใจหรือเปล่าครับ ทำไมเข้าไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย” เซนเอ่ยถามเจ้านายอย่างแปลกใจอีกครั้ง
“ไล่พวกเธอออกไปให้หมด... แล้วเรื่องที่ฉันให้ไปจัดการล่ะ ถึงไหนแล้ว คนของเราเป็นร้อย ตามหาคนแค่สองคนยังไม่เจออีกเหรอ?”
“นีโอน่าจะพาเธอออกจากเมืองไปแล้วครับ”
“ก็ไปตามให้เจอสิวะ... ไม่ว่ายังไง ฉันต้องเจอตัวสองคนนั้น”
“แล้วเจ้านายจะตามกลับมาทำไมครับ ทั้งที่นีโอมันขัดคำสั่งของเจ้านาย”
“ได้ตัวมาแล้วก็ส่งมันไปเมืองไทย... ส่วนใครที่มันบังอาจมาลูบคมฉัน ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ไอ้นักการเมืองขี้โกง มันต้องได้รับกรรม ฉันนี่แหละจะส่งมันลงนรกเอง โทษฐานที่มันทำให้เราต้องสูญเสียเงินมหาศาล”
“แล้วคุณลิลลี่ล่ะครับ เจ้านายจะทำยังไงกับเธอ เพราะเธอเป็นลูกผู้ชายคนนั้นที่มาขายข้อมูลให้เจ้านาย แต่เรายังไม่รู้เลยว่าข้อมูลนั้นมีจริงหรือเปล่า”
“เธอต้องได้รับโทษแทนแด๊ดเธอ ฉันจ่ายเงินตั้งร้อยกว่าล้านเพื่อข้อมูลนั้น ดังนั้นเธอต้องอยู่กับฉัน”
“จะดีหรือครับ”
“เซน!”
ลีโอนาร์ดตวาดเสียงกร้าว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่ลิลลี่เคยอยู่ เพราะเขาแค่อยากจะเช็กดูว่าเธอได้หยิบจับอะไรจากห้องของเขาไปหรือเปล่า
เปิดประตูเข้ามาในห้องเธอ เขาก็ได้กลิ่นเธออบอวลอยู่ในห้อง ทำให้ลีโอนาร์ดค่อยรู้สึกดีขึ้น เขายกหมอนที่เธอใช้หนุนขึ้นมาดม จากนั้นก็เดินไปทางโซนตู้เสื้อผ้า เห็นชุดที่เธอใส่กองอยู่ในตะกร้า เขาจึงยกขึ้นมาดู ก่อนจะถือติดมือเข้าห้องน้ำไป แล้วใช้มือรูดแก่นกายของตัวเองขึ้นลง พร้อมคิดถึงหน้าเธอไปด้วย
“อ๊า…ดีอะไรแบบนี้ ลิลลี่…เด็กดี”
ไม่นานน้ำขาวขุ่นก็ฉีดออกมา ทำให้เขาสงบลงได้
“ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ” ชายหนุ่มพึมพำหายใจหอบหลังจากช่วยตัวเองจนเสร็จด้วยมือ มองตัวเองในกระจกอย่างไม่เข้าใจ พออาบน้ำเสร็จแล้ว จากนั้นลีโอนาร์ดจึงเดินออกมาเพื่อจะกลับห้องของตัวเอง
“เซน”
“ครับเจ้านาย”
“ห้ามให้ใครไปแตะต้องห้องของลิลลี่เด็ดขาด ปล่อยไว้แบบนั้นไม่ต้องทำความสะอาด”
“ครับเจ้านาย” แม้จะงงกับคำสั่ง แต่เขาก็รับคำเจ้านาย ก่อนจะเดินไปบอกแมรี่หัวหน้าแม่บ้านที่อยู่ที่นี่
……
ลิลลี่เดินออกมาดูหน้าห้องพักก็พบไนต์คลับแห่งหนึ่งที่ติดป้ายประกาศรับสมัครสาวเสิร์ฟ เธอจึงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ซึ่งตอนนี้เธอแต่งตัวรัดกุมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาว
เธอกะจะลองเดินเข้าไปดู เผื่อว่าจะได้งาน แล้วเธอก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่มีเอกสารกองพะเนิน
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเห็นป้ายรับสมัครงานที่ด้านหน้าน่ะค่ะ”
พนักงานหญิงคนดังกล่าวจึงกวาดสายตามองลิลลี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมิน เพราะงานพวกนี้ต้องสู้รบกับพวกเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลาย ซึ่งบางคนก็ดี แต่บางคนก็มือไว
“เคยทำหรือเปล่า”
“ไม่เคยค่ะ”
“งานมันหนักนะ เธอแน่ใจเหรอว่าจะทำได้” ถามย้ำออกไปอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
“ฉันจะพยายามค่ะ”
“ถ้าอยากลองดูก็มา แต่แจ้งไว้ก่อนนะว่า เธอต้องทำใจ เพราะบางทีอาจจะเจอแขกขี้เมาที่พูดจาแทะโลมหรือจับเนื้อต้องตัวเธอ”
“รับทราบค่ะ”
“เริ่มงานสองทุ่มนะ แต่ต้องมาก่อนเวลา เพื่อเตรียมตัวรับชุดยูนิฟอร์ม”
“ค่ะ” พูดเสร็จลิลลี่ก็เดินกลับอะพาร์ตเมนต์เพื่อแจ้งข่าวเรื่องงานกับนีโอ
“ลิลลี่ไปไหนมา ลุงเป็นห่วงแทบแย่”
“ลิลลี่เห็นป้ายสมัครงานน่ะค่ะ ลิลลี่เลยออกไปดู ตรงกันข้ามกับห้องพักของเรานี่เองค่ะลุงนีโอ”
“งานอะไร อันตรายหรือเปล่า”
“พนักงานเสิร์ฟที่ไนต์คลับตรงหัวมุมค่ะ” ลิลลี่อธิบายให้นีโอฟัง
“แน่ใจนะว่าจะทำได้... มันอันตราย คนเมาน่ากลัว ลุงว่าเปลี่ยนใจดีกว่าไหม” นีโอไม่เห็นด้วยเพราะเธอดูไร้เดียงสามากจะไปทำงานแบบนั้นไดยังไง คิ้วหนายกขึ้นอย่างกังวลใจ
“ลิลลี่อยากลองค่ะ” หญิงสาวยืนกรานเพราะเธอคิดว่าดูแลตัวเองได้
“ถ้างั้นเดี๋ยวลุงจะไปเป็นเพื่อน รออยู่ด้านหน้า ถ้ามีอะไรลิลลี่ก็รีบวิ่งออกมาหาลุงนะ”
“ลุงนีโอนอนไปเลยค่ะ เพราะไปเฝ้าลิลลี่ก็เหนื่อย แถมลิลลี่เลิกดึกด้วย กว่าไนต์คลับจะปิด”
“ช่วงแรกให้ลุงไปเฝ้าเถอะ วันไหนที่ลิลลี่เก่งแล้ว ลุงจะเลิกไปเฝ้า”
“ก็ได้ค่ะ งั้นลิลลี่ไปพักก่อนนะคะ วันนี้จะได้เริ่มงานเลยค่ะ” ลิลลี่นั่งคิดอะไรคนเดียวในห้องพักด้วยความหวัง เธอจะต้องทำได้สิ ต้องหัดพึ่งพาตัวเอง จะเป็นภาระให้ลุงนีโอตลอดไม่ได้
หลังจากได้พักผ่อนจนเต็มอิ่มแล้ว ลิลลี่ก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้างานตามที่ได้นัดกับเจ้าของร้านไว้
“ลิลลี่แน่ใจนะว่าจะไปทำงานที่นี่ ลุงว่าอย่าเข้าไปเลย มันอันตราย” นีโอพยายามห้าม เพราะเธอบอบบางเกินกว่าจะไปทำงานแบบนี้ได้
เธอไม่ใช่สาวกร้านโลกที่จะไม่กลัวอะไรเลย ชีวิตของเธออยู่แต่ในโรงเรียนปิด ไม่เคยได้ออกมาเผชิญโลกข้างนอก เขาจึงไม่แน่ใจว่าเธอจะทำได้หรือเปล่า เพราะแค่โดนผู้ชายมองหน้าเธอก็ตัวสั่นราวกับลูกนกตกน้ำแล้ว
“ลิลลี่อยากลองค่ะ เชื่อลิลลี่นะคะ ลิลลี่เอาตัวรอดได้แน่ค่ะ” ลิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อให้นีโอสบายใจว่าเธอเข้มแข็งพอ
“งั้นถ้ามีอะไรลิลลี่ต้องรีบออกมานะ” นีโอย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ”
จากนั้นลิลลี่จึงเดินเข้าไปในร้านเพื่อเริ่มงานวันแรก ก่อนเธอจะไปรับชุดยูนิฟอร์มจากหัวหน้าทื่ชื่อแอนนา
“เธอเป็นเด็กใหม่ต้องระวังตัวนะ” แอนนาเข้ามาสอนงานเธอแบบคร่าว ๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง
“ฉันจะพยายามค่ะ”
“ถ้ามีอะไรก็รีบเดินมาหาฉัน”
“ค่ะ”
“ไปได้แล้ว”
ลิลลี่ถือชุดเข้าไปในห้องแต่งตัว ซึ่งปกติเธอไม่เคยแต่งชุดแบบนี้ มันสั้นประมาณหน้าขา เป็นชุดเซต เสื้อเปิดไหล่ คู่กับกระโปรงสั้น ๆ ที่มีจีบรอบ ๆ
ดีที่เธอใส่เลกกิ้งขาสั้นไว้ข้างในด้วย เพราะจะได้เซฟตัวเองไม่ให้โป๊มากเกินไป
- ผู้เขียน
