Beginning of our Journey together (จุดเริ่มต้นของสองเรา) # 3
1010 คำ
‘เธอเป็นใครกันนะลิลลี่ ชื่อของเธอช่างเหมาะสมจริง ๆ เธอเป็นลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์’
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยที่หลับอยู่กับอกเขาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เขาสามารถนอนกับเธอจนถึงเช้าได้ ทั้งที่เขาไม่เคยเลยที่จะใช้เวลากับผู้หญิงคนไหนแบบนี้
เขามีผู้หญิงในสต๊อกมากมายถ้านับนิ้วมือคงไม่หมดแน่ ซึ่งแต่ละคนไม่เคยควงกันนานเกินสองเดือน
ชายหนุ่มจับศีรษะของเธอให้วางลงกับหมอนอย่างเบามือ พร้อมทั้งจับแขนที่พาดอยู่บนลำตัวออก เพราะถึงเวลาที่เขาต้องไปทำงานแล้ว
แต่ก่อนที่เขาจะไป เขาได้มองดูเธออีกครั้ง และพบว่าขนาดเวลาหลับ เธอยังสวยอย่างไม่ต้องพยายาม ใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเธอช่างสวยงามราวกับนางฟ้าน้อย ๆ หน้าตาไม่มีอะไรแต่งแต้ม เพราะเขาให้แมรี่เช็ดตัวให้เธอตั้งแต่เมื่อวาน... ชายหนุ่มเปิดผ้าห่มขึ้นดูเท้าของเธอ เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงที่มีเท้าสวย ซึ่งเท้าเรียวเล็กและขาวเนียนของเธอ มันช่างถูกใจเขามากจริง ๆ จนเขาแทบจะอดใจก้มลงไปสัมผัสไม่ไหว
ลีโอนาร์ดยืนมองเธอจนพอใจก่อนจะเดินกลับห้องตัวเอง และได้สั่งแมรี่ให้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ
“ถ้าเธอตื่นก็ทำซุปร้อน ๆ ให้เธอกิน แล้วให้เธอกินยาตามที่หมอกำหนดด้วย”
“ค่ะ”
“เช็ดตัวให้เธอ แล้วเดี๋ยวฉันจะสั่งให้ร้านเอาเสื้อผ้ามาส่ง”
“ค่ะท่าน”
ไม่เกิน 40 นาทีต่อมา ลีโอนาร์ดก็มาอยู่ในรถที่กำลังมุ่งตรงไปยังบริษัท
“เซน… มีอะไรคืบหน้าเรื่องนีโอไหม”
“ตอนนี้ย้ายไปอยู่ห้องพักฟื้นแล้วครับ รู้สึกตัวเป็นช่วง ๆ ผมจัดคนไปเฝ้าหน้าห้อง แล้วเปลี่ยนกันกะละสี่คน ส่วนพวกที่ไปตามล่าหาคนที่ทำร้ายนีโอกับผู้หญิง มันโดนยิงตายแล้วครับ คนของเราไปพบที่ชานเมือง มันมีรอยสักเป็นรูปดาวหกแฉก มันเป็นคนของไอ้โรเบอร์โต้ อยู่ทางตอนใต้ของเวนิส พวกนี้เป็นมือปืนรับจ้างแบบไม่สังกัดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง... พวกเราไปเยี่ยมมันดีไหมครับ”
“เอาสิ แต่รอให้ลิลลี่หายก่อนนะ”
“แล้วเจ้านายจะเอายังไงกับเธอครับ”
“ทำไม!”
“ก็เธออาจจะนำอันตรายมาให้เจ้านายก็ได้นะครับ”
เซนซึ่งมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของเจ้านายอยู่แล้ว จึงไม่อยากพลาด เพราะนั่นหมายถึงชีวิตของเจ้านาย ทว่าลีโอนาร์ดไม่ได้ตอบกลับ เซนเลยเอ่ยถามต่ออีก
“พวกเราควรตรวจสอบเธอกันก่อนไหมครับ เพื่อความปลอดภัยของเจ้านาย”
“นายคิดมากไป” สายตาของลีโอนาร์ดมองออกไปนอกรถอย่างใช้ความคิด
“แต่ป้องกันไว้ก็ไม่เสียหายนะครับ ผมว่าช่วงนี้เราเอาเธอไปเก็บไว้ที่อื่นก่อนดีไหมครับ จนกว่าเราจะพิสูจน์ได้”
“เธอเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ เธอจะทำอะไรเราได้” ลีโอนาร์ดเอ่ยขึ้นมาในที่สุด
“ผู้หญิงอันตรายนะครับ พวกเธอมีบางอย่างที่ทำให้ผู้ชายอย่างเราตามไม่ทัน”
“แกคิดมากเกินไปแล้วเซน”
จังหวะนั้นรถก็เคลื่อนมาถึงหน้าบริษัท เซนจึงรีบเดินลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านาย ก่อนจะเดินนำเข้าไปกดลิฟต์ผู้บริหารรอ ลีโอนาร์ดก็ก้าวเดินอย่างมั่นคง มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าอย่างที่ชอบทำ
ลิลลี่รู้สึกตัวอีกครั้ง เธอเริ่มขยับตัวไปมา แมรี่ที่เฝ้าเธออยู่จึงเอ่ยทักขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอคะ เดี๋ยวดิฉันจะเช็ดตัวให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ... นี่กี่โมงแล้วคะ แล้ว… คุณชื่ออะไรคะ”
“ดิฉันชื่อแมรี่ และตอนนี้จะบ่ายโมงแล้วค่ะ คุณหิวไหมคะ”
“หิวค่ะ”
“งั้นถ้าเช็ดตัวแล้วดิฉันจะไปทำซุปมาให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ฉันเช็ดตัวเองได้ เพราะรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว... คุณแมรี่ไปทำซุปเลยก็ได้ค่ะ… ว่าแต่พอจะมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนบ้างไหมคะ พอดีกระเป๋าเดินทางของลิลลี่ติดไปกับรถแท็กซี่น่ะค่ะ”
“มีค่ะ ชุดอยู่ในตู้นะคะ นายท่านสั่งมาให้แล้ว”
“อ๋อ… ขอบคุณค่ะ”
“ถ้างั้นเดี๋ยวดิฉันมานะคะ... หรือคุณลิลลี่อยากออกไปนั่งข้างนอกไหมคะ ที่ระเบียงมีสวนเล็ก ๆ ด้วยค่ะ จะได้สดชื่น”
“ดีเลยค่ะ ไว้ลิลลี่เปลี่ยนชุดแล้วจะเดินออกไปนะคะ”
ลิลลี่พยายามเช็ดตัวให้ตัวเองจนแน่ใจว่าสะอาด หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะแปรงฟันล้างหน้า
เธอจ้องมองตัวเองในกระจก พลางคิดว่าชีวิตที่ผกผันของเธอ จะต้องเจอกับอะไรบ้างหลังจากนี้
เพราะเธอยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ว่าทำไมตัวเองกับลุงนีโอถึงโดนตามล่าเอาชีวิตแบบนี้ แล้วลุงนีโอจะเป็นยังไงบ้างนะ
หลังจากยืนคิดอะไรเพลิน ๆ ก็รีบสลัดหัวไปมา เดินไปทางตู้เสื้อผ้าที่แมรี่ชี้บอก ว่าแต่… ทำไมเสื้อผ้ามันถึงได้เยอะขนาดนี้กันนะ
จากนั้นเธอก็เลือกชุดที่ใส่สบายมากมาชุดหนึ่ง เป็นเดรสแขนกุดสีโอลด์โรสสั้นประมาณเข่า เช็กความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เธอมองสิ่งรอบตัวด้วยความสนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสได้มองอย่างเต็มตา เพราะตั้งแต่วันที่มาถึงก็อยู่แต่ในห้องตลอด ยังไม่ได้สำรวจ
ห้องนี้ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามหรูหรา ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่าเจ้าของสถานที่แห่งนี้จะรวยมากแค่ไหน จากนั้นลิลลี่ก็เดินตามเสียงไปจนถึงห้องครัว
- ผู้เขียน
