หัวใจเริ่มเปลี่ยนสี ( Because of You )#1
1478 คำ
“หอมจังเลยค่ะ” หลังลิลลี่ได้ล้างหน้าล้างตาแล้ว เธอก็มีสีหน้าที่สดชื่นขึ้น
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ นั่งรอก่อนนะคะ” แมรี่ส่งยิ้มให้หญิงสาว
“นายท่านของแมรี่ชื่ออะไรคะ” ลิลลี่ถามออกมาเพราะลืมที่นีโอบอก เพราะฉุกละหุกมากจนเธอจำไม่ได้แล้ว
“ท่านชื่อคุณลีโอนาร์ดค่ะ”
“อ๋อ ค่ะ... แมรี่ดูคล่องแคล่วจังเลยนะคะ วันหลังสอนลิลลี่ทำอาหารบ้างได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ รอคุณหายดีก่อนนะคะ” แมรี่มองลิลลี่ด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะรีบจัดการทำซุปให้เสร็จ
“แล้ว… ปกตินายท่านจะกลับกี่โมงคะ” ลิลลี่ถามด้วยความอยากรู้
“หกโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มค่ะ แล้วแต่บางวัน บางทีก็กลับดึกกว่านี้ ถ้ามีประชุมสำคัญ”
“ขอบคุณที่ดูแลลิลลี่นะคะ” ลิลลี่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งพร้อมกับยกมือไหว้ แมรี่
“ไม่เป็นไรค่ะ คนที่คุณลิลลี่ควรจะขอบคุณคือนายท่านนะคะ เพราะท่านเป็นห่วงคุณมากเลยค่ะ” แมรี่บอกเล่า เมื่อนึกถึงการกระทำต่าง ๆ ของเจ้านาย “ไปกันเถอะค่ะ ซุปเสร็จแล้ว” พูดจบ แมรี่ก็เดินนำลิลลี่ออกไปที่ระเบียง
“ที่นี่สวยจังเลยค่ะแมรี่”
“ถ้าคุณลิลลี่ชอบ จะออกมานั่งเล่นก็ได้นะคะ หรือถ้าอยากทำอะไรแก้เบื่อ ก็เอาหนังสือออกมานั่งอ่านด้วยก็ได้ค่ะ”
“เห็นแบบนี้แล้ว ลิลลี่อยากปลูกดอกไม้เองบ้างเลยค่ะ เพราะลิลลี่ชอบแคคตัสมาก มันดูน่ารักและแข็งแรงดี”
“ไว้ดิฉันจะให้คนไปหามาให้นะคะ... แต่ตอนนี้คุณต้องทานเยอะ ๆ นะคะจะได้ทานยา”
“ลิลลี่ไม่ชอบกินยาเลยค่ะ” เธอพูดพร้อมกับทำหน้ายี้ ราวกับต้องทานยาพิษ
“แต่นายท่านสั่งไว้ค่ะ ถ้าไม่ทานไม่หายนะคะ”
“ก็ได้ค่ะ… ซุปอร่อยมาก ขอบคุณแมรี่อีกครั้งนะคะ”
ลิลลี่รู้สึกดีขึ้นกว่าทุกวัน เธอไม่ค่อยปวดแผลแล้ว เธออยากหายเร็ว ๆ อยากทำงาน แต่ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตจะเดินไปทางไหน
ถ้าจะออกไปหาสมัครงานที่อิตาลี แล้วต้องกลับประเทศไทยก็คงทำได้ไม่นาน ดังนั้นเธอต้องรอให้นีโอหายดีก่อน ถึงจะรู้ว่าเขาจะพาเธอไปไหนต่อหลังจากนี้
“เดี๋ยวตอนเย็นดิฉันจะล้างแผลให้นะคะ”
เมื่อเห็นลิลลี่ทานซุปได้เกือบหมดถ้วย แมรี่ก็ดีใจ แถมลิลลี่ยังมีสีหน้าที่ดูสดชื่นขึ้นมาก
“ยาหลังอาหารค่ะ”
“อี๋ เม็ดใหญ่มากเลยค่ะ”
“กลั้นใจทานหน่อยนะคะจะได้หาย… แล้วหลังจากนี้คุณอยากไปห้องหนังสือไหมคะ หรือว่าอยากดูหนัง”
“งั้นไปห้องหนังสือดีกว่าค่ะ เพราะลิลลี่ชอบอ่านหนังสือ”
“งั้นเดี๋ยวดิฉันพาไปนะคะ”
ในที่สุดลิลลี่ก็ฝืนทานยาเข้าไปจนได้ เธอจึงเดินตามแมรี่ไปยังห้องสมุด
“ว้าว หนังสือเยอะมาก” ลิลลี่มองหนังสือที่อยู่ในห้องนี้ด้วยความตะลึง พร้อมสายตาที่เปล่งประกายอย่างมีความสุข
“ค่ะ เพราะนายท่านชอบอ่านหนังสือ... คุณชอบเล่มไหนก็เลือกอ่านได้เลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเอาอาหารว่างกับชามาให้ค่ะ... ถ้าคุณลิลลี่มีอะไรก็กดปุ่มเรียกดิฉันได้เลยนะคะ ตรงนี้ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะแมรี่”
แมรี่เอาอาหารว่างมาให้ลิลลี่ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ลิลลี่อยู่กับกองหนังสือ
จนค่ำลิลลี่ยังเพลิดเพลินกับการอ่าน พลางนั่งจิบชาไปด้วยอย่างมีความสุข
กระทั่งอ่านหมดจะทุกเล่มที่เธอหยิบมา เธอจึงปีนบันไดขึ้นไปหาหนังสือเล่มใหม่ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องแล้วแอบดูเธออยู่นานแล้ว
รอยยิ้มที่สดใสของเธอเวลาที่ได้เห็นหนังสือที่ถูกใจ มันทำให้ลีโอนาร์ดถึงกับเผลอยิ้มมุมปากออกมา
วันนี้เธอดูดีขึ้นกว่าวันที่ผ่านมา เรียวขาสวยที่โผล่พ้นเดรสของเธอ ทำให้เขาอยากเอามือไปลูบคลำเหลือเกินว่าจะนิ่มลื่นแค่ไหน
“หาอะไรอยู่เหรอ” ลีโอนาร์ดถามออกมาหลังจากแอบมองเธออยู่นาน
“ว้าย…” เธอหมุนตัวมาตามเสียงเรียก โดยไม่ได้ระวังตัว จึงร่วงลงมาจากบันได
ดีที่ลีโอนาร์ดรีบวิ่งไปรับร่างของเธอได้ทัน จนทั้งสองล้มลงไปบนพื้นพรมด้วยกัน
ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา หน้าทั้งสองใกล้กันจน กลิ่นโคโลญจน์จากตัวชายหนุ่มลอยมาแตะจมูกเธอ ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน ลีโอนาร์ดก็เผลอสูดดมกลิ่นกายที่หอมอ่อน ๆ ซึ่งโชยออกมาจากตัวเธอเช่นกัน
“ขอโทษค่ะ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ อุ๊ย! … เลือด” เธอพยายามสำรวจร่างกายของเขา จนมองเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากแผลตัวเอง เพราะเขาเผลอไปจับตอนที่ช่วยเธอ
“ฉันไม่เจ็บ แต่เธอเลือดออกแล้วนะ ไปดูแผลกันดีกว่า” ชายหนุ่มดึงแขนเธอให้เดินตามเขาออกไป แล้วเรียกหาแมรี่ให้นำอุปกรณ์ทำแผลมาให้ จากนั้นลีโอนาร์ดก็ลงมือทำแผลให้เธอเองกับมือ
“ให้แมรี่ทำให้ก็ได้ค่ะ”
“อย่าดื้อ”
“แต่คุณเพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ฉันไม่อยากรบกวนค่ะ”
“ฉันพูดตอนไหนว่ารบกวน… แล้วนี่เธอเจ็บหรือเปล่า”
“ไม่ค่อยเจ็บค่ะ”
“ต่อไปอย่าปีนขึ้นไปอีก ตกลงมามันอันตราย อยากได้อะไรให้เรียกคนอื่นไปทำให้ เข้าใจหรือเปล่าลิลลี่” ลีโอนาร์ดพูดขึ้นมาขณะทำแผลให้เธออย่างตั้งใจจนเสร็จ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ทั้งสองได้สบตากันโดยบังเอิญ
“เอ่อ… ขอบคุณค่ะ” ลิลลี่เสก้มดูแผลตัวเองด้วยความเขินที่ได้ใกล้ชิดกับลีโอนาร์ด เขาช่างเป็นผู้ชายที่ดูอันตรายเหลือเกิน ใบหน้าที่มีไรเคราขึ้นนิด ๆ ยิ่งส่งเสริมให้บุคลิกของเขาดูน่ากลัวมากกว่าเดิม
แต่ผู้ชายตรงหน้าถือได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมาก โครงหน้าของเขาช่างหล่อเหลาราวกับรูปปั้น ดูคมเข้มจนใจสั่น แก้มของเธอจึงแดงระเรื่อ เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอได้ใกล้ชิดมากขนาดนี้
“ไปทานข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว” ลีโอนาร์ดมองอาการเขินอายของเธออย่างชอบใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนจะเขินอายได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบนี้ แถมมันยังดูน่ารักมากในสายตาเขา
“ค่ะ”
“วันนี้เห็นคุณลิลลี่ดีขึ้น ดิฉันเลยทำอาหารหนักให้ค่ะ” แมรี่รีบรายงานลีโอนาร์ด
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ… คุณลีโอนาร์ดคะ คือว่า...” ลิลลี่ขอบคุณ แมรี่ ก่อนจะเรียกชื่อชายหนุ่มออกมา เพราะมีเรื่องอยากสอบถามเขา
“มีอะไร จะถามอะไรก็ถามมาเลย อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ” เขาเอ็ดอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
“ลุงนีโอเป็นยังไงบ้างคะ ลิลลี่อยากไปเยี่ยมค่ะ”
“ออกจากห้องไอซียู ย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นแล้ว”
“ดีจังค่ะ” ลิลลี่ดีใจจนออกนอกหน้า
“อาการดีขึ้นแล้วด้วย ไว้เดี๋ยวฉันจะพาไปเยี่ยมถ้าเธออยากไป”
“อยากไปค่ะ เพราะลิลลี่เป็นห่วงลุงนีโอ... ขอบคุณมากนะคะ” เธอยิ้มหวานส่งไปให้เขา ลีโอนาร์ดจึงถึงกับตาพร่าไปกับรอยยิ้มของเธอ จนต้องเสก้มลงมองจานข้าวกลบเกลื่อน
“มีอีกเรื่องค่ะ ถ้าลิลลี่หายแล้ว ลิลลี่อยากทำงานน่ะค่ะ”
“แล้วเธอจบอะไรมาล่ะ เผื่อบริษัทฉันมีตำแหน่งว่าง”
“ออกแบบภายในค่ะ”
“ทำไมถึงเรียนออกแบบล่ะ เธอชอบเหรอ”
“ชอบค่ะ สนุกดี ลิลลี่ชอบวาดรูปน่ะค่ะ” สายตาเปล่งประกายมีความสุขของเธอ ทำให้ลีโอนาร์ดต้องยิ้มมุมปากตามเธอไปด้วย
“เดี๋ยวฉันจะดูให้ ว่าที่บริษัทมีตำแหน่งว่างหรือเปล่า” พูดจบ ลีโอนาร์ดก็หันไปหาแมรี่ “แมรี่ ยาหลังอาหารของลิลลี่ล่ะ”
“นี่ค่ะท่าน ยาหลังอาหาร”
ลีโอนาร์ดรับมาวางให้ลิลลี่ ลิลลี่จึงใช้มือบีบจมูกอย่างกลั้นใจ ก่อนจะยัดยาเข้าปาก แล้วรีบดื่มน้ำตามทันที
ลีโอนาร์ดเห็นท่าทางของเธอเขาก็ยกยิ้มมุมปาก แค่กินยา คงจะไม่ชอบมากล่ะสิ
“เสร็จแล้ว งั้นลิลลี่ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
“อือ”
- ผู้เขียน
