ตามล่า#1
1258 คำ
วันต่อมา
ลิลลี่นั่งรอผู้ปกครองด้วยใจจดจ่อ ไม่นานก็เห็นผู้ชายในชุดสูทสีดำ เขาน่าจะอายุ 40 ปีไม่เกินนี้
“ลิลลี่จ๊ะ ผู้ปกครองหนูมาแล้ว” คริสติน่าครูที่ปรึกษาเดินมาหาลิลลี่
“สวัสดีค่ะ” ลิลลี่มองหน้านีโอไม่วางตา
“สวัสดีครับ ขอบคุณคุณครูมากนะครับที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีมาโดยตลอด” นีโอหันไปทางคุณครูเพื่อกล่าวขอบคุณ
“เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้วค่ะ”
“ลิลลี่เตรียมของเสร็จแล้วใช่ไหม” นีโอถามขึ้นมา
“ค่ะ”
“งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่อง”
“เอ่อ… คุณลุงชื่ออะไรคะ” ลิลลี่ถามขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก
“เรียกผมว่านีโอ ที่หนูส่งข้อความหาตลอดยังไงล่ะ” นีโอชวนคุยเพื่อให้เธอผ่อนคลาย และไว้ใจเขา
“ลุงนีโอ ขอบคุณมากนะคะที่ส่งเสียให้หนูได้เรียนหนังสือที่นี่ ต่อไปนี้ลิลลี่จะทำงานหาเงินตอบแทนลุงนีโอค่ะ” ลิลลี่กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ตื้นตันและตื่นเต้นกับการเจอกันครั้งแรกกับผู้ปกครอง
“ขอบคุณครับ แค่เห็นหนูมีชีวิตที่ดีลุงก็ดีใจแล้วล่ะ ไปกันเถอะ ลุงจะพาลิลลี่ไปอยู่ประเทศไทย” นีโอได้ยินก็ซาบซึ้งใจ เขาคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ขัดคำสั่งเจ้านาย ต่อไปนี้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาแล้วล่ะ ว่าจะพาเธอไปที่ไหน
นีโอพาลิลลี่ตรงไปที่สนามบินฮีทโธรว์ ลอนดอน เพื่อเดินทางกลับประเทศไทย เขารู้สึกดีใจที่วันนั้นเขาไม่ได้ลั่นไกใส่เธอตามคำสั่งของเจ้านาย เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด เป็นแค่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขัดคำสั่งเจ้านาย และปิดบังเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดมา เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย แต่ต่อไปนี้เธอจะต้องตกไปอยู่ในความคุ้มครองของลีโอนาร์ด เพราะมีแต่เขาคนเดียวที่จะคุ้มครองให้เธอปลอดภัยได้
ต่อให้เขาต้องโดนลงโทษอย่างหนักเขาก็ยอม เผลอ ๆ บางทีเขาอาจโดนไล่ออกโทษฐานที่ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ และเขาได้ใช้เงินเก็บทั้งหมดที่มีเอาไปจ่ายค่าเข้าโรงเรียนให้เธอเมื่อสิบปีที่แล้ว เพราะโรงเรียนประจำแห่งนี้รับแต่ครอบครัวผู้มีเงินและต้องจ่ายค่าแรกเข้าแพงมาก เขาถึงต้องทำเรื่องกู้เงินตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทั้งส่งเสียรายเดือนให้เธอและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก
นีโอพาลิลลี่เดินทางมาถึงประเทศไทยอย่างปลอดภัย เขาพาเธอเข้าพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เพราะเขาไม่รู้ว่านาทีที่เธอเหยียบย่างเข้าสู่ประเทศไทย จะมีคนรู้หรือเปล่า เพราะอิทธิพลของครอบครัวนั้นเป็นถึงนักการเมืองใหญ่
“ลิลลี่พักที่นี่ก่อนนะ อาหารลุงโทรสั่งให้แล้ว ลุงจะออกไปทำงาน เดี๋ยวตอนเย็นลุงจะซื้ออาหารมาให้ อย่าออกไปไหนเด็ดขาด”
“ค่ะลุงนีโอ”
“อย่าเปิดประตูให้ใครเด็ดขาดถ้าลุงกลับมาลุงจะเรียกชื่อลิลลี่ พร้อมเคาะ 5 ครั้ง”
“หนูจะปฏิบัติตามค่ะ” ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องปฏิบัติตัวเคร่งครัดขนาดนี้ แต่ลิลลี่ก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะคิดว่านีโอคงมีเหตุผล
นีโอเดินออกมาจากโรงแรมอย่างระวังตัว เขาเดินทางไปที่บริษัท เพื่อจะตกลงกับเจ้านายเรื่องของลิลลี่
“เจ้านายอยู่หรือเปล่ามิเกล” นีโอถามมิเกลที่เป็นเพื่อนสนิทกัน
“แกไปไหนมาวะตั้งหลายวัน” มิเกลถามนีโอออกไปหลังจากไม่ได้เห็นหน้าหลายวัน
“ฉันไปทำธุระมา ฉันอยากพบเจ้านาย” นีโอแจ้งมิเกล
“เจ้านายไปอิตาลีตั้งแต่เมื่อคืน” มิเกลตอบกลับพร้อมกับอ่านเอกสารในมือ
“แล้วจะกลับวันไหน”
“น่าจะไปเป็นอาทิตย์ เพราะเห็นบอกมีเรื่องต้องไปจัดการเรื่องประชุม กับเรื่องคุณท่านเรื่องคู่หมั้น”
“แล้วเซนล่ะอยู่หรือเปล่า”
“เปล่า ทิ้งฉันไว้กับคุณศศิภา ให้ดูแลบริษัทช่วงที่เจ้านายไม่อยู่”
“ขอบใจนายมาก”
“แล้วนายไม่ทำงานเหรอ”
“ฉันลาพักร้อน 5 วัน... ฉันไปก่อนนะ มีธุระต้องไปทำ”
ณ Milan Italy มิลาน อิตาลี ณ เพนต์เฮาส์ ที่ตระกูล ซานมารีโน เป็นเจ้าของ
8.50 น.
Rrr Rrr! เสียงกรีดร้องของสมาร์ตโฟนเครื่องหรูบนหัวเตียง ปลุกให้ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าร่างกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง งัวเงียขึ้นมาพร้อมสบถเสียงดัง “ชิท!” ก่อนจะกดรับสาย
“ใครมันโทรมากวนฉันแต่เช้าวะ” ถามออกไปทั้งที่ยังไม่ได้ดูว่าใครโทรมา
(ผมเองครับ) นีโอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“แล้วแกมีอะไรนีโอ รู้ไหมว่าคนที่โทรมาขัดจังหวะฉันตอนกำลังนอนถ้าไม่สำคัญพอแกเจอดีแน่” ลีโอนาร์ดยังเกรี้ยวกราดไม่เลิกเพราะโดนปลุก
(ผมขอโทษครับเจ้านาย)
“แล้วมีอะไรถึงโทรมาแต่เช้าขนาดนี้ ฮะ?” เขาตะคอกใส่โทรศัพท์เสียงดัง
(เจ้านายจะกลับไทยวันไหนครับ) นีโอถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อาทิตย์หนึ่ง ทำไม” ถามทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น ด้วยน้ำเสียงกึ่งดุที่โดนขัดจังหวะการนอน ซึ่งนีโอรู้ดีเพราะอยู่กับเจ้านายมาทั้งชีวิต ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องคอขาดบาดตายเขาคงไม่โทรมากวนเจ้านายแบบนี้
(ผมขอไปหาเจ้านายที่อิตาลีได้ไหมครับ)
“แกมีปัญหาอะไรหรือเปล่านีโอ ดูร้อนรนพิกล”
(ผมจะเล่าให้เจ้านายฟังหลังจากที่ผมไปถึงอิตาลี)
“ตามใจแกสิ ปกติแกก็ตามฉันไปทุกที่อยู่แล้วนี่... ตอนนี้ฉันอยู่มิลาน”
(เจอกันครับเจ้านาย)
ลีโอนาร์ดกดตัดสายทันที เพราะตอนนี้เขายังง่วงอยู่ เพราะเมื่อคืนเขากับแอนนา ฟัดกันจนเกือบจะถึงตี 4 เขาถึงให้หล่อนกลับ
“บ้าฉิบ”
พยายามข่มตาให้หลับต่อก็ทำไม่ได้ เขาจึงคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาสวม เดินลงบันไดไปหาอะไรดื่มที่ห้องครัว
“เซน” ส่งเสียงเรียกหาลูกน้องคนสนิทเสียงดัง
“ครับเจ้านาย”
เซนได้ยินเสียงเจ้านายเรียก ก็รีบเดินมาหาเจ้านายทันที
“นีโอโทรหาแกหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“มันโทรมาหาฉัน ว่าจะตามเรามาอิตาลี มันต้องมีปัญหาอะไรแน่ ๆ ไม่งั้นมันไม่โทรมาหาฉันแบบนี้หรอก”
“งั้นผมจะรีบตรวจสอบให้ครับ”
“อีก 1 ชั่วโมงเราจะเข้าบริษัท ฉันไปอาบน้ำก่อน”
“แล้วนัดคุณเฮเลนคืนนี้ เจ้านายจะให้ทำยังไงครับ”
“ฉันไม่ไป แกก็หาเหตุผลสิวะ คู่หมั้นห่าเหวอะไร!” ลีโอนาร์ดสบถออกมาอย่างไม่ชอบใจ
“เจ้านายนี่ดื้อจริง ๆ เลยครับ ก็หมั้นกันมาเป็นสิบปีแล้ว สมควรที่เจ้านายจะแต่งงานได้แล้วนะครับ 36 ปีแล้ว”
“เซน!” ลีโอนาร์ดจ้องลูกน้องคนสนิทพร้อมกับบดกรามแน่น อย่างไม่ชอบใจที่ได้ยิน
“ผมจะไม่พูดอีกครับ”
“ไสหัวไปเลย ถ้าจะมาพูดให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้า... วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย” ก่อนจะเดินเกาหัวยุ่ง กระแทกเท้าเดินขึ้นไปที่ห้องนอน
เซนมองตามเจ้านายไปอย่างไม่เห็นด้วยเลยที่จะปฏิเสธนัดคืนนี้ เขาจะเอาเหตุผลอะไรไปยกเลิกนัด ‘โอ๊ย! ทำไมต้องเกิดมาเป็นเซนด้วยเนี่ย’
ก่อนจะนั่งลงดื่มกาแฟคนเดียวอย่างใช้ความคิด
- ผู้เขียน
