จุดเริ่มต้นของความยุ่งยาก# 2
1871 คำ
สิบปีผ่านไป
ตอนนี้หนูน้อยลิลลี่ เติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยสะพรั่ง ผมสีน้ำตาลเข้มล้อมกรอบใบหน้าสวยหวานของเธอ ตาโตสีเทาอมน้ำตาลที่มีเสน่ห์ ผิวขาวอมชมพูที่ไม่มีฝ้ากระให้เห็น พร้อมความสูง 163
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากได้รับการโหวตจากเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกัน ตอนนี้เธอจบการศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาออกแบบภายใน (Interior design)
ซึ่งเธอเรียนที่นี่มาตั้งแต่ 12 ขวบ ตอนแรกอยู่โรงเรียนประจำ แต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัยก็เข้าเรียนในเครือเดิมที่อยู่ติดกัน ตามที่ผู้ปกครองของเธอต้องการ
ผู้ปกครองที่เธอไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้า มีแต่ส่งอีเมลรายงานชีวิตประจำวันให้รับรู้ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา แต่ถึงยังไงผู้ปกครองคนนี้ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีพระคุณของเธอ
“ลิลลี่ ดีใจด้วยนะ ในวันนี้พวกเราก็จบการศึกษาแล้ว”
“ดีใจกับเธอเหมือนกัน เธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า”
“อือ… ฉันจะกลับเลย รถที่บ้านกำลังจะมารับ แล้วเธอล่ะ ไปกับฉันก่อนไหม”
“ขอบใจนะ แต่ฉันจะอยู่รอผู้ปกครองมารับ”
“ถ้างั้นฉันไปเก็บของก่อนนะ”
ออรอร่าเดินจากไปทิ้งให้ลิลลี่นั่งอยู่คนเดียวในสวนสวย ตอนนี้ที่อังกฤษเป็นฤดูใบไม้ผลิมองไปทางไหนก็มีแต่สีเขียวสุดลูกหูลูกตา
เมื่อได้อยู่ตัวคนเดียว ความหนาวเหน็บเข้าเกาะกินหัวใจ เธอเป็นใครมาจากไหนไม่มีใครรู้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้พ่อกับแม่ของเธออยู่ที่ไหน ครูที่ปรึกษาก็ไม่ทราบเหมือนกัน
ผู้ปกครองของเธอหน้าตาเป็นแบบไหนไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่าเขาโอนเงินค่าเทอมกับรายเดือนมาให้เธอทุกเดือน ไม่เคยขาด เธอซาบซึ้งใจเหลือเกิน ตอนนี้เธอเรียนจบแล้วจะได้ออกหางานทำเพื่อนำเงินมาตอบแทนผู้ปกครองของเธอ
ความทรงจำที่เลือนราง เธอไม่สามารถจำอดีตได้ ครูประจำชั้นที่ปรึกษาของเธอเคยพาเธอไปพบจิตแพทย์เพื่อรักษาอาการฝันร้าย ที่เธอชอบฝันซ้ำ ๆ เรื่องเดิม ๆ
เธอกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวนในเวลากลางคืน แต่ตอนนี้เธอหลับสบายมากขึ้นแต่มันก็ไม่ได้หายขาดไปทั้งหมด
เธอส่งอีเมลไปหาผู้ปกครองแล้ว แจ้งเรื่องที่เธอสำเร็จการศึกษาให้เขามารับ
เธอภาวนาให้เขามา เพราะอย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าคนที่ส่งเสียตัวเองมาตลอดเป็นใคร
“ลิลลี่มาอยู่นี่เอง เธอติดต่อผู้ปกครองหรือยังจ๊ะ” ครูที่ปรึกษาของเธอ ที่รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอมาโดยตลอด เดินมานั่งลงข้างเธอ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“แล้วผู้ปกครองของเธอจะมารับหรือเปล่าจ๊ะ” คริสติน่าถามอย่างเป็นห่วง
“มาค่ะ”
“เธอแน่ใจนะ? เพราะตลอดสิบปีที่ผ่านมา ผู้ปกครองของเธอไม่เคยโผล่หัวมาเลย”
“หนูจะรอค่ะ”
“ถ้ามีอะไรรีบแจ้งครูนะ เราจะได้หาทางออกช่วยกัน... หนูยังมีเงินเก็บที่ฝากไว้รายเดือนที่ผู้ปกครองหนูส่งมาอยู่นะ... หนูเปิดบัญชีหรือยัง เดี๋ยวครูจะได้ทำเรื่องโอนให้ เพราะมันเยอะพอสมควร ไม่อยากให้ถือเงินสด”
“มีค่ะ เดี๋ยวหนูเอาเลขบัญชีให้ หนูขอตัวไปเก็บของก่อนค่ะ”
“จ้ะ”
คริสติน่ามองตามหลังลูกศิษย์จนเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร สงสารเด็กคนนี้ เมื่อสิบปีก่อนกลางดึกของคืนคริสต์มาสที่หิมะกำลังตกหนัก มีผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดสูทสีดำพาเธอมา
พร้อมเงินก้อนหนึ่งฝากเธอไว้ หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้เห็นหน้าเขาอีกเลย เวลาจะเรียกเก็บเงินค่าเทอมก็ส่งอีเมลไป จากนั้นเขาก็จะโอนเข้ามาที่โรงเรียนในชื่อของลิลลี่
‘หวังว่าชีวิตของเธอหลังจากนี้จะมีแต่ความสุขนะลิลลี่’
ลิลลี่กำลังนั่งจัดกระเป๋าตัวเอง ซึ่งไม่ได้มีข้าวของมากมายเหมือนคนอื่น เพราะเธอไม่กล้าใช้เงินผู้ปกครองแบบสุรุ่ยสุร่าย มีเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุด กับหนังสือที่จะเอาติดตัวไปด้วยบางส่วน
……
ณ ประเทศไทย ตึก SR Construction company
ร่างสูงใหญ่กำลังนั่งดูเอกสารอย่างเคร่งเครียด เพราะเขากำลังจะเข้าประมูลโครงการใหญ่ เป็นโครงการสร้างทางด่วนระหว่างกรุงเทพ-เชียงใหม่ ด้วยงบประมาณสูงถึงสี่หมื่นสามพันล้านบาท
และเขาต้องการชนะงานนี้ เพราะบริษัทเขาเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย โครงการใหญ่ ๆ ทั้งหลายทั้งจากรัฐและเอกชนล้วนมาจากบริษัทเขาทั้งนั้น
“เจ้านายครับ มีประชุมใหญ่ที่อิตาลีวันพุธที่จะถึงนี้นะครับ”
“ประชุมเรื่องอะไรเซน ด่วนหรือเปล่า... แกเอาเอกสารนี้ไปดูอีกรอบสิ ให้ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องประเมินออกมา บริษัทเราต้องชนะการประมูลครั้งนี้”
“วางแผนงานไตรมาสสามของปีครับ ส่วนเรื่องยื่นซองผมจะรีบเรียกทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องกัน ระดมมันสมองเพื่อที่เราจะได้ชนะโครงการนี้อีกครับ... แต่ผมคิดว่าบริษัทของท่านสืบศักดิ์ต้องเข้าร่วมแน่ครับ เพราะวงเงินสูงขนาดนี้”
“ฉันก็คิดเหมือนกัน หวังว่าคราวนี้มันจะไม่เล่นสกปรกอีกนะ เพราะมันพรรคพวกเยอะ”
“รอบนี้น่าจะไม่กล้าทำอะไรเอิกเกริก เพราะมีชนักติดหลังอยู่ คงมีหลายฝ่ายเพ่งเล็ง ทำให้ใช้อำนาจไม่ได้มาก ไม่งั้นคงต้องเด้งหลุดออกจากเก้าอี้แน่ครับ เพราะทุกวันนี้ สื่อเร็วกว่าเมื่อสิบปีที่แล้วมาก ทุกคนมีโทรศัพท์ที่สามารถสื่อสารกันได้เร็ว คงไม่กล้าเอาตำแหน่งที่มีมาแลกแน่ครับ”
“แต่แกอย่าลืม โครงการนี้มูลค่ามหาศาล ใครก็อยากชนะ บริษัทจากเยอรมนีก็เข้าร่วมยื่นซองครั้งนี้ด้วย แกต้องรอบคอบกว่าเดิม อย่าให้มีสิ่งใดผิดพลาดไปได้”
“ครับเจ้านาย ผมจะเรียกผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกท่านมาร่วมพิจารณารายละเอียดอีกรอบก่อนยื่นซองครับ”
“อือ ดีมาก ฉันจะต้องชนะงานนี้... แล้วนี่ นีโอมันไปไหน ไม่เห็นหน้ามันตั้งแต่เช้าแล้ว”
“นีโอลาพักร้อน 5 วันครับ”
“มันไปไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้”
“เห็นว่าธุระส่วนตัวครับเจ้านาย”
“มันมีลับลมคมในนะไอ้นี่” ลีโอนาร์ดบ่นพึมพำไม่จริงจัง
“สรุปแล้วเจ้านายจะเดินทางไปอิตาลีไหมครับ”
“ไป เดินทางพรุ่งนี้ บอกนักบินเตรียมตัวด้วย... แกเอาเอกสารไปเตรียมให้เรียบร้อย สั่งการว่าเอกสารต้องเสร็จภายในอาทิตย์หน้า เพราะอีก 10 วันเราต้องยื่นซอง... ถ้าเรากลับมาไม่ทัน ให้คุณทีปกรเป็นคนไปยื่น เพราะคุณทีปกรมีประสบการณ์มากที่สุด”
“ได้ครับเจ้านาย เดี๋ยวผมจะโทรแจ้งไปทางอิตาลีเพื่อคอนเฟิร์ม”
“ว่าแต่นี่… นีโอมันมีแฟนหรือเปล่า”
“ไม่เคยเห็นครับเจ้านาย”
“มันขอกู้เงินไป 2 รอบ รอบแรก 10 ปีที่แล้ว 6 ล้านบาท แล้วก็อีกรอบ 4 ปีที่แล้ว 5 ล้านบาท มันเอาไปทำอะไร แกรู้ไหมเซน”
“ผมไม่รู้ครับ แต่น่าจะเอาไปให้ครอบครัวนะครับ แล้วทำไมเจ้านายถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะครับ”
“เพราะตั้งแต่มันอยู่กับพวกเรามา มันสมถะมาก ฉันเลยคิดว่าบางทีมันอาจจะมีแฟน แล้วมันใช้หนี้กลับคืนมาบ้างหรือเปล่า”
“ใช้แค่นิดเดียวครับเจ้านาย ไม่รู้ว่ามันเอาเงินเดือนไปทำอะไรตั้งเยอะ”
“นั่นสิ แกก็อย่าลืมถามมันบ้าง มันติดการพนันหรือเปล่า เงินเดือนมันตั้งเยอะแยะ”
“รอมันกลับมาผมจะถามให้ครับ”
“อืม งั้นไปได้แล้ว ฉันจะกลับคอนโดเลย อยากพักเสียหน่อย ปวดหัวประชุมทั้งวัน”
“งั้นเดี๋ยวผมจะเรียกคนขับรถมารอที่หน้าบริษัท”
“อือ”
ร่างสูงเดินเข้าลิฟต์ผู้บริหารลงมาชั้นล่าง เขากำลังคิดถึงเรื่องที่จะไปอิตาลี ด้วยอยากไปสะสางเรื่องคู่หมั้นให้เสร็จด้วย เพราะช่วงนี้เธอขยันหาเรื่องเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาเหลือเกิน โดยการให้ข่าวว่าจะมีงานแต่งของทั้งสองเกิดขึ้นในช่วงปลายปี
ให้ตายเถอะเขาไม่มีวันยอมแต่งงานกับเธอแน่ ต่อให้เธอเป็นถึงลูกสาวเพื่อนสนิทของแด๊ดก็ตามเถอะ ใครจะสนกันล่ะ เขาจะล้มงานแต่งให้ดู
ติ๊ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นทำลายความเงียบ แจ้งเตือนว่าเขามาถึงชั้นล่างแล้ว ชายหนุ่มเดินออกมาจากลิฟต์ ตรงไปที่คนขับรถที่เปิดประตูรออยู่
ช่วงบ่ายสามโมงแบบนี้รถก็ยังติดยาว น่าเบื่อจริง ๆ ชายหนุ่มหลับตาลงเพื่อพักสายตา จนรถเคลื่อนมาจอดหน้าคอนโดสุดหรูที่เขาเป็นเจ้าของ
“เจ้านายครับ ถึงแล้วครับ”
“อือ”
ลีโอนาร์ดเดินเข้าไปมือล้วงกระเป๋าด้วยท่วงท่าสง่างามตรงไปที่ลิฟต์ส่วนตัวทันที
ก่อนลิฟต์ส่วนตัวจะพาเขามาจนถึงชั้นบนสุด
เดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ที่อยู่บนขั้นสูงสุดของคอนโดสุดหรู ที่มีชื่อว่า Blue Ribbon ในย่านธุรกิจอย่างสุขุมวิท มีทั้งหมด 86 ชั้น และเขายังมีคฤหาสน์สุดหรูที่อยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ทำเลดีมาก ใช้งบประมาณการก่อสร้างสูงถึง 400 ล้านบาท
ลีโอนาร์ด ซานมารีโน โสภาค ณ ถลาง หรือคุณราช ที่คุณแม่ชอบเรียก ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ อายุ 36 ปี หน้าตาหล่อเหลา
ต้นตระกูลฝั่งคุณแม่เป็นคนภูเก็ต ถือครองทรัพย์สิน เป็นเจ้าของบริษัท SR Construction company เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ของประเทศไทย รวมถึงเป็นเจ้าของโรงแรมหลายแห่ง โรงเรียนเอกชน เหมืองแร่
ถ้าให้กล่าวถึงคงไม่มีใครไม่รู้จักนามสกุลเขา เพราะครอบครัวของคุณแม่เป็นเจ้าของธุรกิจมากมาย
เขาต้องเดินทางไปมาระหว่างอิตาลีกับไทย เพราะที่อิตาลีเขาก็มีธุรกิจที่ต้องดูแลเหมือนกัน
หลังจากได้พักงีบไปหลายชั่วโมง ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นจากที่นอน สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแบบหลวม ๆ เดินออกมาที่มินิบาร์เพื่อหาอะไรดื่ม
“เจ้านายจะดินเนอร์บนห้องหรือออกไปข้างนอกครับ”
“บนห้องนี่แหละ ขี้เกียจออกไป... งานเรียบร้อยดีหรือเปล่า”
“เรียบร้อยดีครับ”
“ดี” ลีโอนาร์ดเดินคว้าซองบุหรี่กับไฟแช็กเดินออกไปที่ระเบียง เขาไม่ชอบให้ห้องของเขามีกลิ่นบุหรี่ นั่งลงได้ก็วางแก้วเหล้าที่ถือติดมือมาด้วย ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“คุณเบลล่าจะขึ้นมาตอนสี่ทุ่มนะครับ”
“อืม”
“เจ้านายดูเบื่อ ๆ นะครับ”
“ฉันกำลังคิดเรื่องเฮเลน ไปรอบนี้ฉันอยากจะไปจัดการเรื่องนี้ด้วย”
“นายใหญ่ต้องไม่ยอมแน่เลยครับ”
“ถึงยังไงท่านก็บังคับฉันไม่ได้อยู่แล้วล่ะ”
ลีโอนาร์ดนั่งมองวิวกลางคืนของกรุงเทพอย่างใช้ความคิด ถ้าเขามีพี่น้องก็คงจะดีจะได้ไม่กดดันแบบนี้
- ผู้เขียน
