ความผูกพันที่เริ่มก่อตัว # 2
930 คำ
สายวันต่อมาลีโอนาร์ดก็ตื่นขึ้นมาพบว่าข้าง ๆ ตัวเขาว่างเปล่า ‘ลิลลี่หายไปไหน?’ ชายหนุ่มเด้งตัวออกจากที่นอน เขากระวนกระวายเลยส่งเสียงดังลั่น
“ลิลลี่ไปไหน?”
“คุณลิลลี่ออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ บอกว่าจะออกไปหางานทำค่ะ”
“บ้า ดื้อนักนะ... แล้วมีใครไปกับเธอหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ”
“เซน! แกปล่อยให้ลิลลี่ออกไปข้างนอกคนเดียวได้ไง” ลีโอนาร์ดตะคอกเสียงดังอย่างหัวเสีย
“ผม…”
“หุบปาก! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลิลลี่แกตายแน่.... ยืนเซ่ออยู่ทำไม ส่งคนออกไปตามหาเธอสิ”
“ครับ เจ้านาย”
ลีโอนาร์ดรีบเดินกลับไปที่ห้องตัวเองทันที เขารู้สึกหงุดหงิด
ทั้งที่เมื่อคืนเขาอารมณ์ดีแล้วเชียว “จะไปหางานอะไร บ้าฉิบ! … ออกคำสั่งออกไป ถ้ามันผู้ใดรับลิลลี่เข้าทำงาน มันเป็นปฏิปักษ์กับฉัน”
ลีโอนาร์ดทิ้งให้เซนยืนเกาหัวอยู่พักหนึ่ง เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงนี้เจ้านายถึงอารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน แต่ก็รีบปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
…
ด้านลิลลี่ เธอออกมาหางานแต่เช้า ก็ยังไม่มีที่ไหนรับ ‘ทำไมงานมันถึงได้หายากขนาดนี้นะ’ เธอเริ่มท้อ ก่อนจะคิดไปถึงลีโอนาร์ด ผู้ชายบ้าที่ชอบเอาแต่ใจ เขาชอบมานอนกับเธอและก็กอดเธอทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เธอกลับคุ้นเคยกับอ้อมกอดของเขาอย่างน่าประหลาด มันอบอุ่น ปลอดภัย ให้ความรู้สึกคล้ายบ้าน
เดินหางานจนหิวตาลาย และรู้สึกว่ากระหายน้ำมาก เธอจึงเดินเข้าร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างทางที่เธอเดินผ่าน ชีวิตของเธอหลังจากนี้จะเป็นยังไงนะ หลังจากเข้าคิวรออาหารที่สั่งแล้ว ตอนนี้เธอก็ได้แฮมเบอร์เกอร์มาพร้อมกับเครื่องดื่ม ก่อนจะกวาดสายตามองหาเก้าอี้ว่าง ๆ เพื่อนั่งพัก
กระทั่งมองออกไปนอกกระจกร้าน เห็นผู้คนกำลังเดินขวักไขว่ เธอจึงอยากได้งานทำมากกว่าเดิม ชีวิตจะได้มีความหมายมากกว่านี้
“เจอคุณลิลลี่แล้วครับเจ้านาย อยู่ไม่ไกลจากบริษัทของเรา และคนของเรารายงานว่าเธอเดินเข้าไปสมัครงานหลายบริษัทแล้ว แต่น่าจะไม่ได้... ตอนนี้เธออยู่ในร้านอาหารครับ”
เซนเข้ามาพบผู้เป็นนายทันทีที่ทราบข่าวจากบรรดาลูกน้อง
“ดี ให้คนของเราตามเธอต่อไป แล้วนีโอเดินทางหรือยัง”
“คืนนี้ครับเจ้านาย”
“อืม… แล้วแกโทรหาทีปกรหรือยัง เรื่องประมูล”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ถ้าไม่มีใครเล่นใต้โต๊ะ บริษัทเราชนะแน่ครับ”
“ดีมาก”
“แล้วก็… นายใหญ่โทรมาหาผม บอกให้เจ้านายกลับคฤหาสน์คืนนี้ด้วยนะครับ”
“มีเรื่องอะไรด่วนเหรอ”
“ท่านไม่ได้แจ้งครับ บอกแต่ว่าเจ้านายต้องไปไม่งั้นท่านจะมาหาเองครับ”
“โอเค งั้นแกไปทำงานเถอะ”
“ครับ”
หลังเซนออกจากห้องไปแล้ว ลีโอนาร์ดจึงวางปากกาที่กำลังเซ็นเอกสารลง ก่อนเขาจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมากดโทรหาแด๊ดของเขา เพราะอยากรู้ว่าท่านอยากพบเขาเรื่องอะไร เพราะเขาไม่อยากไป เลิกงานแล้วก็อยากตรงกลับคอนโดเลย เพราะคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของลิลลี่จนไม่อยากไปไหนไกล ๆ จากเธอ
“สวัสดีครับแด๊ด”
(คืนนี้มาหาแด๊ดด้วยนะ)
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
(แกกลับมาจากเมืองไทยแล้ว ไม่มาหาแด๊ดบ้างเลย ฉันจะคิดถึงแกไม่ได้หรือไง)
“เพราะเหตุผลนี้จริงเหรอครับที่แด๊ดอยากเจอผม.... ผมไม่เชื่อหรอกครับ”
(หึ! หลอกแกไม่ได้เลยสินะ…. ก็พอดีแด๊ดนัดหนูเฮเลนมาทานข้าว และเธอก็บ่นคิดถึงแกด้วย... แกอายุเยอะแล้วนะลีโอ ถึงเวลาที่ควรจะจริงจังกับใครสักคนได้แล้วมั้ง)
“แต่ผมเคยบอกไปแล้วนะครับ ว่าผมไม่ได้รักเฮเลน และไม่เคยคิดจะรัก”
(แกก็บ่ายเบี่ยงตลอด หนูเฮเลนไม่ดีตรงไหน เหมาะสมกับแกทุกอย่าง)
“ผมไม่ได้รักเธอครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอเด็ดขาด เธอเป็นผู้หญิงที่ดีก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรักเธอได้นะครับ” ลีโอนาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างชัดเจน
(แต่แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธความหวังดีของแด๊ด)
“ชีวิตผม ผมจะเลือกเดินเองครับ”
(แกนี่มันดื้อจริง ๆ จะเอายังไงก็มาคุยกัน หนูเฮเลนจะได้เลิกรอแกสักที)
“ได้ครับแด๊ด ถ้างั้นผมจะไป”
ลีโอนาร์ดกดตัดสายก่อนจะนั่งทำหน้าเหนื่อยใจ ดีเหมือนกันเขาจะได้บอกเฮเลนเรื่องถอนหมั้น จากนั้นชายหนุ่มก็นั่งทำงานต่อจนถึงเวลาเลิกงาน
“เจ้านายครับได้เวลาเลิกงานแล้วนะครับ”
“ลิลลี่กลับมาหรือยัง”
“เรียบร้อยครับ ผมโทรถามแมรี่แล้ว”
“อือ… งั้นไปหาแด๊ดก่อนค่อยกลับเพนต์เฮาส์ แล้วก็… นับจากวันนี้ไม่ว่าลิลลี่จะไปไหน จะต้องมีคนของเราคอยคุ้มกันเธออย่างน้อยสองคน... ตามดูแลเธออย่าให้เธอรู้ตัวล่ะ เดี๋ยวเธอจะโกรธ”
พอลีโอนาร์ดได้ยินว่าเธอกลับมาอย่างปลอดภัย เขาก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย
“ครับเจ้านาย ผมจะจัดการให้ครับ”
- ผู้เขียน
