“กูไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ ๆ นะ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอีกครั้งและนั้นก็ทำให้น่านฟ้าตวัดสายตาขึ้นไปมองค้อนอดีตเพื่อนสนิทที่เริ่มจะทำตัวล้ำเส้นเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
“หรือจะให้กูพูดตรงนี้ดี? ”
“หยุดเลยนะฟลินต์” ร่างบางเอ่ยเสียงแข็งก่อนที่เธอจะจำใจพาชายหนุ่มขึ้นไปบนห้องนอน ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติที่เธอกับฟลินต์ยังไม่เกิดเรื่องคืนนั้น เธอคงจะสะดวกใจและไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะต้องอยู่กับเขาตามลำพังสองต่อสองแบบนี้
" คิดจะบอกกูเมื่อไหร่ว่ามึงจะไปอังกฤษ? " ทันทีที่เข้ามาภายในห้องนอนเสียงทุ้มที่เคยเรียบนิ่งกับเอ่ยดังขึ้นด้วยความแข็งกร้าวจนหญิงสาวอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้
" ฟะ ฟลินต์.." หญิงสาวอึกอักสบมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังบ่งบอกถถึงอารมณ์ที่ปะทุเดือดไปด้วยความโมโห
" กูถามว่าคิดจะบอกกูเมื่อไหร่! " น่านฟ้าสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ เธอไม่คุ้นชินและไม่รู้จะรับมือยังไงเหมือนตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นี้ และเขา
