เมื่อเคลียร์ปัญหาที่ร้านทำเล็บเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็พากันเดินทางไปที่โรงเรียนของขวัญวิวาห์ เพราะใกล้เวลาที่เด็กจะเลิกเรียนแล้วพอดี
“คุณมารับมาส่งลูกเองทุกวันเลยเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น เมื่อรถจอดที่หน้าโรงเรียน ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้เธอก็เห็นแต่เจตนิพัทธ์เป็นคนมารับมาส่งลูกอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอประสบอุบัติเหตุหรือเพราะเขารับส่งลูกเป็นปกติอยู่แล้ว
“ใช่ ปกติแล้วผมเป็นคนรับส่งลูก” เขาตอบเสียงเรียบ
“นี่ ฉันดูเหมือนเป็น...เอ่อ...” ลักษณ์นาราก็อยากจะเรียกตัวเอง แบบเดียวกับที่แม่สามีเรียกเธอเมื่อเช้านี้ เพราะเธอดูจะเป็นแบบนั้นจริงๆ
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ อ้าวคุณแม่ก็มาด้วยเหรอคะ” เด็กหญิงตัวน้อยร้องด้วยความดีใจ เพราะปกติแล้ว แม่ของเธอไม่ค่อยมารับหรือมาส่งเธอสักเท่าไหร่นัก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
“ขึ้นมาบนรถก่อนเถอะค่ะ ข้างล่างอากาศมันร้อน” ลักษณ์นาราบอกกับลูกสาว แต่เด็กหญิงตัวน้อย
