สองเท้าพินนรินทร์ชะงัก เมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่าง เธอหันกลับมาแล้วยิ้มบางๆ
“พินจะเรียนโรงเรียนแถวบ้านนะคะ พินไม่อยากกลับไปเรียนโรงเรียนประจำแล้ว ช่วยย้ายให้พินหน่อยนะคะ”
พิมพิมลสบตาบุตรสาว “แต่ลูกยังเรียนไม่จบมัธยมต้นเลยนะพิน”
“พินอยากอยู่บ้านเราแล้วค่ะ พินเหงา”
สีหน้าจักรินทร์เครียดขึ้น รู้สึกถึงบางอย่างจากบุตรสาว แต่หากต้องการได้ใจลูกกลับมา เขาต้องพยายามทำให้พินนรินทร์รักเหมือนเดิม
“พ่อจะทำเรื่องให้อย่างที่พินต้องการก็แล้วกันลูก”
เด็กสาวหันมาสบตาบิดา “ขอบคุณค่ะพ่อ” แล้วกล่าวเบาๆ ก่อนเดินขึ้นชั้นสอง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูยามวิกาล เจ้าของห้องชะงักชั่งใจ ก่อนตัดสินใจแง้มประตูพบคนเคาะยืนเอามือไพล่หลังแล้วหันมาสบตา ดวงตาคู่นั้นเรียบนิ่งแต่เย็นเยือกจนน่ากลัว มัจจรีจำต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวต่างมารดาของมายา
“ตอนนี้ดึกแล้วนะคะคุณพิน ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะคุณพิน” มัจจรีตัดสินใจออกป
