เสื้อผ้าถูกยัดใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน มัจจรีตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง รุ่งสางเธอตั้งใจให้คนไปส่งแล้วเดินทางไปบ้านเกิดทันที เธอแค่อยากอยู่ในจังหวัดลำพูน ไม่คิดเดินทางไปยังที่ดินตนเองให้เป็นขี้ปาก แต่อย่างน้อยมันอุ่นใจ เพราะเธอพอรู้จักเส้นทางและที่พักบ้าง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูยามวิกาลทำให้หญิงสาวชะงัก สมนึกคงมาพูดคุยด้วย เพราะเรื่องนี้มีเพียงสมนึกที่รับรู้เท่านั้น เธอเดินมาจับลูกบิดแล้วเปิดมันออก เผชิญหน้ากับคนเคาะประตู รีบผลักประตูปิดลงแต่กลับถูกอีกฝ่ายใช้ร่างกายฝืนดันกลับมาแล้วแทรกกายเข้ามา ลงกลอนเรียบร้อย ดวงตาสองคู่ผสาน
“ออกไปให้พ้นนะไอ้คนเลว!” มัจจรีด่าทอขึ้นทันที
“พูดจาไม่น่ารักอีกแล้ว ยังไงฉันก็ผัวเธอ!”
“แกมันไม่ใช่ผัวฉัน แกมันก็แค่ผู้ชายสารเลวคนหนึ่ง แกไม่เคยคิดช่วยเหลืออะไรฉันเลย ปล่อยให้ฉันเผชิญชะตากรรมคนเดียว!” น้ำตาเริ่มเอ่อคลอด้วยความเจ็บแค้น
จักรินทร์ยิ้มเจือน “มันไม่ใช
