มื้ออาหารจบลง พิมพิมลถูกพยุงด้วยคนใช้เก่าแก่อย่างสมใจ พาเข้าห้องนั่งเล่นเพื่อดูรายการธรรมะ มัจจรีสบโอกาสก้าวตามไป แล้วย่อกายลงนั่งตรงหน้า พิมพิมลตีหน้าเครียดเมื่อเห็นภรรยาอีกคนของสามี ทำไมมัจจรีถึงได้เซ้าซี้เธอนัก
“มึงจะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งวุ่นวายกับคุณผู้หญิงของกู!” สมใจด่าทอ
พิมพิมลชักสีหน้า ไม่ชอบให้คนในบ้านหยาบคาย
“หยุดนะสมใจ พูดจาอะไรให้มันดีๆ หน่อย ฉันไม่ชอบ!”
“จะเป็นไรไปคะแม่ คนต่ำๆ ก็ต้องใช้คำพูดต่ำๆ” พูดจบ เบะปากด้วยความขุ่นเคือง
มัจจรีตวัดสายตามองบุตรสาวเจ้านาย สีหน้าไร้ความกริ่งเกรง ดวงตาเยือกเย็นมีแววความไม่พอใจแอบแฝง พินนรินทร์เม้มริมฝีปาก ดูเหมือนมัจจรีแปลกไปกว่าทุกวัน
“หยุดพูดจาแบบนี้สักทีพิน แม่ไม่ชอบ!” คนเป็นแม่ตำหนิ พินนรินทร์หยุดคำพูดหน้างอลง
เธอหันมาทางมัจจรี
“มีอะไรอีกหรือเปล่ามัจ”
“มัจมีแน่ค่ะ มัจถึงเข้ามาหาคุณพิมจนต้องมาทนให้นั่งด่าอยู่แบบนี้!” มัจจรีกัดฟัน
