“ขึ้นห้องนอนเถอะ” เขาตัดบท แล้วลุกยืน ทว่าท่อนแขนกลับถูกคว้าไว้
คิ้วเข้มขมวดหลุบตามอง สีหน้าคนมองแดงก่ำ เบือนหน้าหนี เมื่อเห็นรองเนินยามมองต่ำ มันทำเอาเขาแทบคุมสติไม่อยู่ มายากำลังเล่นตลกอะไร ปกติเป็นคนระวังตัวมากไม่ใช่หรือไงกัน
“หยา... ฝันไม่ค่อยดีเลยค่ะ”
“ฝันว่าอะไรล่ะ”
“ฝันถึงเรื่องตอนเด็ก ตอนที่...” เธอเม้มริมฝีปาก แววตาหม่นลง “โดนทำร้ายกับแม่น่ะค่ะ”
เขาหย่อนกายลงอีกครั้ง ดึงมือบางมากุมไว้ เขาเคยเห็นมายาตอนเด็ก ครั้งแรกที่เจอกัน แววตาเธอเศร้า ท่าทางเหนื่อยล้า ราวกับพบเจอเรื่องหนักหนาสาหัสมา
“มันผ่านไปแล้วหยา ตอนนี้หยามีชีวิตที่ดี ลุงรุตต์เองก็รักหยามากนะ” เขาปลอบ
คนตัวเล็กน้ำตาเอ่อคลอ สบตาคนปลอบ แววตาหม่นเศร้า มือบางกำมือเขาไว้แน่น เม้มริมฝีปาก
“ค่ะ พ่อรุตต์รักหยามากหยารู้ดีค่ะ แล้วพี่เจตล่ะคะ รักหยาบ้างหรือเปล่า”
คนถูกถามนิ่งงัน สีหน้าเครียดขึ้นในทันที
“พี่รักหยาเหมือนน้อง
