มายาก้าวลงบันได จังหวะเห็นเขากำลังเปิดประตูออกมา ดวงตาสองคนสบกัน เจตนิพนธ์ตีหน้าขรึม นอนไม่หลับแทบทั้งคืน เพราะครุ่นคิดถึงเรื่องที่ทำกับมายาลงไป ไม่รู้ควรสรรหาคำไหนมาพูด เขาทำผิดลงไป ไม่อาจลบล้างมันได้ ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งนึกถึง มันทำเอาความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
เจตนิพนธ์ตัดสินใจเดินเข้าหา แล้วยิ้มอ่อนโยนเช่นเดิม เขาไม่อยากทำตัวเหินห่างกับมายา เธอมาฝึกงานด้วย ไม่นานก็คงย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้ พอคิดมันเลยทำให้เบาใจลงไปเปราะหนึ่ง
“ไปทานข้าวกันก่อนดีกว่าหยา”
“ค่ะพี่เจต” เธอรับคำเสียงแผ่วเบา
ลงมาด้านล่าง แม่ครัวตระเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว สองคนรับประทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ มายาเองรู้สึกกระอักกระอ่วนเช่นเดียวกัน ต่อให้อยากแก้แค้นแค่ไหน พอมาอยู่ต่อหน้าเขา กลับพูดไม่ออก
“หยา...”
เจ้าของชื่อชะงัก เงยหน้ามอง
“คะ”
“พี่..” เขาอึกอัก ไม่รู้ควรเอ่ยอะไรดี
“พี่เจตลืมมันไปเถอะค่ะ
