รีบเดินทาง
1389 คำ
เวลาเดียวกันนั้น แดเนียลกำลังนั่งทานข้าวฝีมือของตัวเองที่ทำทานในค่ำคืนนี้อย่างเอร็ดอร่อยกับแซมที่เขาชวนมาทานด้วย ระหว่างนั้นโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น
ตื้ด! ตื้ด! ตื้ด!
“ใครโทร.มาเวลานี้กัน” แดเนียลบ่นให้แซมฟัง เพราะมันสามทุ่มแล้ว
“ไม่ทราบครับ” แซมเอ่ยเรียบ ๆ
“ฉันแค่บ่นแซม ไม่ได้ถามนาย” นึกฉุนขึ้นมาทันทีที่แซมตอบกวนโอ๊ย
ตื้ด! ตื้ด! ตื้ด!
“สั่นอีกแล้ว คุณแดเนียลจะไม่รับเหรอครับ?”
“กำลังจะรับอยู่นี่ไงแซม นายทำเป็นใจร้อนกว่าฉันไปได้” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ข้างโต๊ะทานข้าวที่เขาเอาขึ้นมาวางไว้แต่แรกขึ้นมาดูเพื่อจะดูว่าใครโทร.มา เขาจะได้กดรับ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทร.มาก็ทำหน้าเซ็ง ๆ กดรับสายทันที
“แดเนียล คุณอยู่ไหนคะ” เสียงแหลมของโซเฟียร้องทักด้วยความดีใจที่เขารับโทรศัพท์หล่อน เพราะพยายามติดต่อแดเนียลทั้งวันเลยวันนี้ แต่เขาก็ตัดสายหล่อนทิ้งตลอด
“ผมอยู่ที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณโซเฟีย” แดเนียลเอ่ยไม่สบอารมณ์ ส่วนแซมที่นั่งอยู่ด้วยตอนนี้นั้นได้ขอตัวกลับห้องตัวเองแล้ว เพราะเขาไม่อยากอยู่ฟังเรื่องส่วนตัวของเจ้านายกับแม่นางแบบสาวคนนั้น
“คุณไม่คิดถึงโซเฟียเหรอ?” หล่อนเอ่ยด้วยความน้อยใจ
“ไม่คิดถึง” เขาเอ่ยตอบปลายสายเป็นภาษาไทยจนทำให้ปลายสายงงว่าเขาพูดอะไร เพราะหล่อนฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง
“คุณว่าอะไรนะคะ โซเฟียฟังไม่ออกค่ะ?”
แดเนียลลืมไปว่าหล่อนฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง เขาเลยพูดใหม่อีกครั้งเป็นภาษาอังกฤษชัด ๆ ให้หล่อนได้รับรู้ “ไม่คิดถึง ครั้งนี้ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจที่ผมพูดแล้วนะ และอย่าโทร.มาหาผมอีก ผมได้บอกคุณก่อนหน้านี้แล้วว่าเราขาดกัน ไม่มีอะไรที่ต้องทำกิจกรรมร่วมกันแล้ว”
“กรี๊ด!" หล่อนร้องกรี๊ดใส่ทางโทรศัพท์ทันทีด้วยความโกรธ จนแดเนียลเอาโทรศัพท์ออกห่างหูของตัวเองแทบไม่ทัน
“คุณทำกับโซเฟียแบบนี้ไม่ได้นะแดเนียล” เมื่อกรี๊ดจนพอใจแล้วหล่อนก็กลับมาถามคาดคั้นอีกครั้ง
“ทำไมผมจะทำไมได้ คุณจำไม่ได้เหรอ ข้อตกลงของเราก่อนเราจะควงกัน” เอ่ยถามถึงข้อตกลงของเขากับหล่อนก่อนจะมีสัมพันธ์สวาทกัน
“จำได้ แต่ฉันไม่ยอม!" หล่อนเอ่ยเสียงแข็งออกมาด้วยความโกรธ
“ทำไมจะไม่ได้ก็ในเมื่อผมเบื่อคุณแล้ว” หล่อนเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างเขา วอนเจอศึกเสียแล้ว
โซเฟียยิ่งได้ยินคำพูดแบบนี้ก็ยิ่งโกรธแค้นมากขึ้นเท่านั้น “หึหึ คุณคิดจะสลัดฉันออกง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอแดเนียล มันง่ายไปหน่อยมั้ง”
ถึงจะรู้ว่าแดเนียลเป็นคนยังไงแต่หล่อนก็ไม่มีวันทำตามเขาว่าหรอก
ถังข้าวสารอยู่ข้างหน้าแล้วใครจะปล่อยให้โง่ก็บ้าแล้ว ประโยคหลังหล่อนรำพึงรำพันในใจ
“ฉันถือว่าฉันได้พูดไปแล้วนะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก ถ้ามาให้ฉันเห็นหน้า เธอจะไม่มีที่ยืนในวงการแน่โซเฟีย” แดเนียลเอ่ยด้วยความเยือกเย็นก่อนจะตัดสายทิ้งพร้อมกับปิดเครื่องหนีหล่อน ส่วนปลายสายนั้นก็ได้แต่นิ่งกลืนน้ำเหนียว ๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก
พอตัดสายจากโซเฟียแล้ว ชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในห้องนอนด้วยความเซ็งและโมโหที่ผู้หญิงอย่างโซเฟียคิดจะมาลองดีกับเขา แต่มันก็ผิดที่เขาเองแหละที่มักมากในกามจึงทำให้เจอปัญหา มีปลิงตัวใหญ่เกาะติดอยู่ทุกวันนี้
'ใจบอกว่าใช่เธอ เพียงได้เจอ ก็เพ้อก็หวั่นไหวใจคงไม่โกหกฉัน ก็เพราะรักเธอหลงเธอ ขอมีเพียงเธอผู้เดียว...'
เสียงเพลงโทรศัพท์ของศิริยาดังขึ้นปลุกแต่เช้าของวันนี้จนทำให้หญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ที่เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุดสักทีด้วยความรำคาญ
“ฮา...โหล!" หญิงสาวกดรับโทรศัพท์ด้วยความง่วงนอน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสองกว่าธนาและสุภาจะกลับบ้าน จึงทำให้หญิงสาวไม่พอใจเท่าไรนักที่มีคนโทร.มากวน
“ฮัลโหล น้องศิตื่นรึยังครับ?” ปลายสายเอ่ยถามมาด้วยเสียงใสเจื้อยแจ้ว
ศิริยาตกใจตาสว่างทันทีกับเสียงที่ตอบกลับมา ก่อนที่จะเอาโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อมาดูเบอร์โทรศัพท์ว่าเป็นใครกันแน่ที่โทร.มาหาเธอ พูดจาสนิทกับเธอแบบนี้ พอเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกหญิงสาวก็เอ่ยถามเขากลับทันทีด้วยความไม่พอใจ
“คุณเป็นใคร? มีเบอร์ฉันได้ยังไง? ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันไม่เคยมีพี่ชายนะ ฉันเป็นลูกคนเดียว และตอนนี้พ่อแม่ฉันก็เสียไปแล้วด้วย” ถามเสียงแข็งออกไป
แดเนียลได้ยินคำถามจากปลายสายที่ถามเขาด้วยเสียงแข็ง ก็อยากจะขำจริง ๆ แต่ก็กลั้นไว้เพื่อจะคุยกับหญิงสาวต่อ
“พี่แดเนียลเองค้าบ...จำได้ไหมค้าบ...” ตอบหญิงสาวกลับไปด้วยน้ำเสียงกวน ๆ
แดเนียลไหนน่ะ...ศิริยาบ่นพึมพำในใจก่อนจะคิดออกว่าใคร “อ๋อ...คุณนั่นเอง ว่าแต่คุณโทร.มาทำไมแต่เช้าคะ?” เมื่อชำเลืองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะที่หัวเตียงที่เข็มมันเพิ่งจะชี้ที่เลขหกเอง หญิงสาวจึงถามกลับไป
“พี่โทร.หาเฉย ๆ ครับ” ชายหนุ่มแอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่หญิงสาวเรียกเขาคุณ
“เหรอคะ ว่าแต่คุณแดเนียลมีเบอร์ฉันได้ไงคะ ถ้าจำไม่ผิด ฉันยังไม่เคยให้เบอร์คุณเลยนะคะ” ถามเขาด้วยความแปลกใจ
เอาอีกแล้ว เธอเรียกคุณอีกแล้ว...แดเนียลรำพึงในใจด้วยความไม่พอใจที่ศิริยาพูดห่างเหินกับเขาแบบนี้ ทั้งที่เมื่อวานตอนหัวค่ำนั้นหญิงสาวยังเรียกเขาพี่อยู่เลย
“พี่เอามาจากประวัติของศิ” ถึงจะไม่พอใจหญิงสาวอยู่ แต่เขาก็ยังรักษาเสียงคุยไว้ในระดับเดิมได้เสมอ
“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะคะ...”
“อย่าเพิ่งวาง!" แดเนียลรีบร้องห้ามทันทีด้วยความลุกลี้ลุกลน
“อะไรอีกล่ะคะ ฉันจะนอน ฉันง่วง” ถามเขาด้วยความขัดใจ
“พี่แค่จะโทร.มาบอกศิว่าเราเลื่อนการเดินทางเป็นตอน 5 โมงเช้าของวันนี้นะ” ที่เขาต้องโทร.มาหาหญิงสาวแต่เช้าก็เพราะเรื่องการเดินทางที่เลื่อนให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
“หา! อะไรนะคะ” ศิริยาร้องถามตกใจลุกขึ้นยืนทันที
“ไม่ต้องหาอะไรแล้วศิ ว่าแต่ศิเตรียมตัวพร้อมยัง?”
“ทำไมมันเร็วแบบนี้คะ ศิได้บอกเพื่อนไปแล้วว่าจะเดินทางวันนี้เย็น” ถามเขาด้วยความสงสัย เพราะถ้าไปเวลานี้ ธนาและสุภาก็ไปส่งเธอที่สนามบินไม่ได้
“คือแม่พี่อาการหนัก พี่เลยต้องรีบกลับครับ” ชายหนุ่มเอ่ยโกหกออกไป อันที่จริงแล้วอยากกลับไปนิวยอร์กเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้เผด็จศึกแม่พยาบาลสาวพราวเสน่ห์คนนี้ เขานอนไม่หลับทั้งคืน จะหลับตาทีไรก็เห็นแต่หน้าหวาน ๆ ของสาวเจ้าลอยเต็มห้วงสิเน่หาไปหมด จนทำให้เขามีความต้องการหญิงสาวและช่วยตัวเองไปสองครั้งกว่าจะได้นอนเมื่อคืนนี้ ยิ่งคิดยิ่งขำตัวเอง ทั้ง ๆ ที่จะไปหาความสุขกับหญิงอื่นก็ได้แต่เขาเลือกยอมช่วยตัวเองอยู่ที่ห้องด้วยความทรมาน
“ค่ะ ศิเข้าใจแล้วค่ะ”
แดเนียลยิ้มแก้มแทบปริที่หญิงสาวเรียกแทนตัวเองว่าศิกับเขาสองครั้งแล้ว “ครับ ถ้างั้นแค่นี้นะครับ พี่แค่อยากโทร.มาแจ้งให้ศิเตรียมตัวก่อน”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” แล้วหญิงสาวก็ตัดสายจากเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตัวเองให้สดชื่นในเช้าของวันใหม่
- ผู้เขียน
