ไอ้วาคนนี้นั่งคิด นอนคิด ตีลังกาคิด คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
ไม่มีกระจิตกระใจอ่านหนังสือเรียนเลยเนี่ย! ไอ้ซอลมันทำอะไรกับผมหรือเปล่าวะ เเม่งเล่นของเปล่าเนี่ย!
โครม!!
"เชี่ย!ตกใจหมด.."ผมร้องอุทาน เสียงดังมันมาจากข้างๆห้องผมนี่หว่า
ไอ้ซอล!
"เเม่งเป็นเหี้ยไรของมันวะ"ผมว่า เสียงดังโครมครามจากห้องมันเริ่มเงียบไป มันเป็นอะไรของมันวะ!
ก๊อกๆ!
"ไอ้ซอล! ทีซอล!..."
ตอนนี้ไอ้วาคนนี้คงจะบ้าไปเเล้วเเน่ สมองคงได้รับความกระทบกระเทือนจากการดื่มหนัก
ผมถึงตัดสินใจมายืนเคาะประตูหน้าห้องมันอย่างนี้ เสียงเหมือนมันกำลังกวาดข้าวของตกเเตกกระจายไปหมด เเต่ไม่ใช่เพราะมันโมโหเเน่!
ก๊อกๆ!
ปกติเเม่งต้องออกมาเปิดเเล้วดิ ทำไมตอนนี้เเม่งเงียบไปเเล้ววะ! หรือว่า ...มันไม่อยากให้ผมเเสร่เรื่องของมันอีก
เเม่งเอ้ย! ไม่รู้ด้วยเเล้วโว้ย! เดี๋ยวเผื่อเเม่งมาตายที่นี่
ไอ้วากลัวผี!!
ตึก ตึก ตึก!
ผมตัดสินใจลงมาหาป้าเเม่
