EP 5 มีแต่เรื่องให้เจ็บตัว
1177 คำ
หลายวันต่อมา…
ร่างบางในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น ผมยาวสลวยถูกมัดรวบขึ้นสูงอย่างลวก ๆ มือเล็กหิ้วตะกร้าใส่ของที่ในตะกร้านั้นมีขนมขบเคี้ยวอยู่ ใบหน้าสวยก็ครุ่นคิดอย่างเลือกไม่ถูก ว่าวันนี้เธอจะกินเมนูอะไรจากตู้แช่แข็งอาหารสำเร็จรูปนี้ดี
"ไม่มีประโยชน์"
ขวับ!
เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้เอพริลรีบหันกลับไปมองด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเห็นเพียงด้านหลัง เมื่อคนที่พูดนั้นเดินผ่านเธอไปที่ตู้แช่เครื่องดื่ม แต่เห็นแค่ด้านหลังเธอก็จำได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
"พี่เคลย์ตัน" เสียงใสพึมพำกับตัวเองพลางขมวดคิ้วยุ่งด้วยความงุนงง
หลายวันมานี้เธอมักจะเจอเขาอยู่บ่อย ๆ ทั้งที่มหาวิทยาลัยและที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเป็นเรื่องปกติ เพราะตั้งแต่ที่เดินชนเขาวันนั้นที่มหาวิทยาลัย เธอก็มักจะเจอเขาบ่อยขึ้น หรือบางทีอาจจะเจอบ่อยอยู่แล้วแต่แค่ตอนนั้นเธอไม่รู้จักเขาเลยไม่ได้สนใจอะไร…หรือเปล่า
พรึบ!
"อ่ะ!" ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ ตะกร้าที่เธอถืออยู่ก็มีน้ำหนักที่มากขึ้น ทำเอาแทบเผลอปล่อยมือจากหูตะกร้าด้วยความตกใจ
"พี่เอามาใส่ตะกร้าฉันทำไมคะ" เมื่อหันมองในตะกร้าแล้วเจอกระป๋องเบียร์ที่เป็นสิ่งที่ทำให้น้ำหนักในตะกร้าของเธอเพิ่มขึ้น จึงต้องเงยหน้าขึ้นถามด้วยความไม่เข้าใจปนความสงสัย
"ฝาก" พูดจบร่างสูงของเคลย์ตันก็เดินกลับไปที่ตู้เครื่องดื่มเหมือนเดิม ก่อนจะใช้มือเพียงข้างเดียวที่ใช้การได้หยิบเอากระป๋องเบียร์ที่ถูกแพ็คไว้เป็นแพ็คเกจมาถือไว้อีกอัน
เอพริลที่ยังคงงวยงงก็ได้แต่มองตามตาพริบ ๆ จนกระทั่งเขาเดินกลับมาแล้ววางกระป๋องเบียร์ในมือลงในตะกร้าของเธออีกครั้ง
"มองอะไร"
"พี่เอามาใส่ตะกร้าฉันทำไม"
"ฝาก …ฉันมีมือเดียว" เคลย์ตันตอบกลับนิ่ง ๆ เพราะแขนอีกข้างของเขายังคงใส่เฝือกและใช้การได้ยาก
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันคะ… อ้าว! นั่นพี่จะไปไหน แล้วของของพี่ล่ะคะ" ไม่ทันที่เธอจะได้หายสงสัย ร่างสูงของรุ่นพี่หนุ่มหล่อก็เดินผ่านหน้าเธอไปที่ประตูร้านสะดวกซื้อโดยไม่บอกกล่าวอะไร
"…" เขาทำเพียงแค่หันกลับมามองนิ่ง ๆ แล้วเดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อทันทีโดยที่ได้ไม่พูดหรือตอบอะไรเหมือนเดิม
เอพริลที่ยังคงงุนงงกับการกระทำของเขาก็ได้แต่ขมวดคิ้วยุ่งแทบผูกกันเป็นปม ก่อนจะเปิดตู้แช่อาหารสำเร็จรูปหยิบมาใส่ในตะกร้าหนึ่งกล่องแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ด้วยความงุนงงไม่เลิก
หลังจากจัดการจ่ายเงินเสร็จเธอก็ให้พนักงานที่ร้านแยกถุงที่ใส่ของให้ ก่อนจะเดินมายื่นถุงเครื่องดื่มให้กับคนตัวสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน
"จ่ายเงินด้วยค่ะ"
"…" สายตาคมปลายตามองมือเล็กที่ยื่นถุงพลาสติกในมือมาตรงหน้าเขา พร้อมกับทวงถามค่าเครื่องดื่มของเขา
มวนบุหรี่ในมือหนาถูกทิ้งลงบนพื้น ก่อนที่เขาจะยกปลายเท้าไปเหยียบขยี้เบา ๆ จนประกายไฟที่มวนบุหรี่ดับไป แล้วยื่นมือหนามารับถุงจากมือเล็กที่ยังคงยื่นค้างไว้รอให้เขารับของจากเธออยู่
"เงินล่ะคะ"
เคลย์ตันใช้มือข้างที่ยังใส่เฝือกล้วงหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงมาวางลงบนมือเล็กของเธอ ที่ยังคงแบมือขออยู่ตรงหน้าเขา
"ฉันไม่มีทอนพี่นะ เดี๋ยวไปขอแลกกับพนักงานแป๊บหนึ่งนะคะ" แบงค์สีเทาที่ถูกวางลงบนมือเธอ ทำให้เธอต้องรีบพูดออกไป ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปแลกเงินกับพนักงานนำส่วนต่างที่เหลือมาคืนเขา
หมับ
"ว้ายยยย!" เอพริลร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อก้าวขาขึ้นไปบนพื้นต่างระดับได้เพียงข้างเดียว ก็ถูกมือหนาดึงแขนไว้จากด้านหลังทำให้เสียการทรงตัวจนเท้าที่ก้าวขึ้นไปนั้นลื่นไถล เป็นเหตุให้เธอเกือบล้มหงายหลังดีที่มีร่างสูงของเจ้าของมือหนาเป็นที่ลองรับดันแผ่นหลังเธอไว้ไม่ให้ล้มหงายหลังลงไปกับพื้น
ตุบ!
ถุงใส่ของในมือถูกปล่อยทิ้งลงบนพื้นด้วยความตกใจ มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่นพลางหอบหายใจแรงราวกับวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาใหม่ ๆ
"เจอเธอทีไรมีแต่เรื่องให้เจ็บตัว" เสียงเข้มดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะทุยเล็ก ทำให้เธอต้องรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะเห็นว่าคนที่พูดนั้นก็กำลังก้มลงมองเธออยู่เช่นกัน
ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงบนใบหน้าของเธอ ไหนจะใบหน้าหล่อเหลาที่ดูนิ่งเย็นชา ไหนกลิ่นน้ำหอมที่ชวนหลงไหลของเขา ทำให้เธอเผลอเงยหน้าค้างจ้องมองเขาอยู่แบบนั้นไม่อาจละสายตาได้เหมือนถูกต้องมนต์สะกด
"จะมองอีกนานไหม" เคลย์ตันเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหงุดหงิด เมื่อเธอยังเอาแต่พิงแผ่นหลังบางกับอกแกร่งของเขา แล้วเงยหน้าจ้องมองเขาแบบนี้อยู่นานนับนาทีไม่ยอมผละตัวออก
พรึบ!
"ขอโทษค่ะ"
เสียงเข้มที่ติดหงุดหงิดดังขึ้นทำให้เธอรีบผละตัวเองออกจากอกแกร่งแล้วรีบหมุนตัวหันมาก้มหัวขอโทษเขาทันที …ทั้งที่คนผิดคือเขาไม่ใช่หรอกเหรอ? ที่ทำให้เธอเกือบล้มหงายหลังแบบนี้ก็เพราะเขาดึงแขนเธอไว้
"ไม่ต้องทอน" พูดจบเขาก็มองไปที่มือเล็กที่กำเงินไว้ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปหลังจากนั้น
"อะไรของเขา" เอพริลถึงกับพึมพำตามหลังยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
เจอเขาบ่อยว่าแปลกแล้ว แต่เจอเขาทีไรมีเหตุให้ต้องเจ็บตัวทุกทีนี่สิแปลกกว่า
"พักที่นี่หรอกเหรอ" ดวงตากลมโตเบิกโพลงทันทีที่เห็นร่างสูงของเคลย์ตันเดินเข้าไปภายในคอนโดหรู ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ตั้งอยู่ใต้อาคารสูง แถมยังเป็นร้านประจำที่เธอเข้าเกือบทุกวันด้วย เพราะหอพักของเธอนั้นอยู่ฝั่งตรงข้าม ที่แค่เดินข้ามถนนเลนใหญ่ก็ถึงแล้ว
…ถึงว่าทำไมเธอมักจะเจอเขาบ่อย ๆ คงเพราะแบบนี้เองสินะ
- ผู้เขียน
