Chapter 3
1349 คำ
หญิงสาวนั่งมองชายหนุ่มรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยทั้งๆที่ปากบอกว่ามันก็งั้นๆแหละแต่ดูเหมือนว่าการกระทำของเขาช่างขัดแย้งเสียจริง
"แค่กๆ"
"ใจเย็นๆสิคะ ที่นี่มีเฮียกินอยู่คนเดียวไม่มีใครแย่งแน่นอนไม่ต้องห่วงค่ะค่อยๆกิน"
เหมือนว่าเขาจะเริ่มได้สติหลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตาทานไม่สนใจใครแม้กระทั่งคนตรงหน้า เขายกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะกระแอมขึ้นมาเบาๆแล้วค่อยๆตักทานอย่างใจเย็น
"ไม่ได้กินไวอะไรเลย มันเผ็ดก็เลยสำลักก็แค่นั้น"
"อ่อออ ค่ะ"
หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นมาเติมให้ชายหนุ่มต่อ รายนั้นเขาชอบทานข้าวพร้อมๆกับน้ำเย็นๆหญิงสาวก็เลยต้องหมั่นเติมน้ำให้เขาตลอด
"น้ำเย็นๆค่ะเฮีย"
สาวน้อยเท้าคางมองหน้าเขายิ้มอย่างมีความสุข เธอชอบเวลาแบบนี้เวลาที่เธอได้เห็นคนที่เธอรักทานอาหารฝีมือของเธออย่างเอร็ดอร่อย
"เดี๋ยวเฮียต้องออกไปส่งของแล้ว"
หญิงสาวตาโตอย่างตื่นเต้น เวลาว่างของเธอมีหรือจะพลาดยังไงเธอจะต้องหาวิธีไปกับเขาให้ได้อยู่แล้ว แต่โดยปกติเขาจะไม่ให้เธอไปด้วยเพราะเธอคือตัวจุ้นจ้านของเขาเลี่ยงได้คือเลี่ยงแน่นอน
"ขอไปดะ..."
"ไม่ได้ค่ะยัยแสบ ฝากล้างจานด้วยนะเฮียจะไปแต่งตัวก่อนวันนี้แม่บ้านลา"
เขาพูดจบก็ยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้วรีบเดินหนีเข้าห้องนอนไปเลยโดยไม่รอให้เธอได้พูดอะไรต่อ ปลาวาฬถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าใจขอไปด้วยทีไรไม่เคยจะให้ไปเลยซักครั้ง และครั้งนี้เธอจะหาวิธีไปกับเขาให้ได้เหมือนว่าในใจของเธอจะนึกแผนดีๆออกมาก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วรีบวิ่งเอาจานไปล้างทันที
ทางด้านชายหนุ่มพอจัดการแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมามองหากุญแจ แต่ว่าไม่มีเหมือนเขาจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าเขาไปเอาของที่รถสงสัยจะลืมถอดออกมาด้วยเขานี่ขี้ลืมเกินไปแล้ว
"ปลาวาฬ...."
เขาตะโกนหาหญิงสาวแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ ปกติไม่มีหรอกจะล้างจานเสร็จแล้วก็กลับจะต้องรอส่งเขาก่อนตลอดซึ่งครั้งนี้แปลกจริงๆจนเขาอดสงสัยไม่ได้ เขามองหาเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ช่างเถอะคงจะรีบกลับล่ะมั่งเขาคิดดังนั้นก็ปิดประตูบ้านแล้วเดินไปขึ้นรถ และก็เป็นอย่างที่คาดเพราะเขาลืมถอดกุญแจรถจริงๆ
"เห้อ.. ขี้ลืมจริงๆ"
เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันทีโดนที่ไม่รู้ตัวเลยว่ายัยตัวจุ้นจ้านของเขานั้นหลบอยู่ประตูที่ห้าของรถเขา หญิงสาวซ่อนตัวอยู่ในนั้นอย่างเงียบเชียบแม้กระทั่งหายใจก็ค่อยๆคงเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินก็แน่ล่ะสิถ้าเขาเกิดจับได้ขึ้นมาคงไม่พ้นวนรถขับกลับไปส่งเธอที่บ้าน
แอ๊ดดดดดดดดดดด
ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาเมื่อมาถึงที่หมาย เป็นสถานที่ที่เก็บไข่มุกเตรียมบรรจุพร้อมส่งและเขาจะเป็นคนนำไปส่งให้ลูกค้าด้วยตัวเอง เขาตรวจดูความเรียบร้อยของสินค้าก่อนจะนำไปขึ้นรถของเขาทางด้านหลัง
แกร๊ก!!
เขาเปิดประตูออกก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อคนที่เขาคิดว่ากลับบ้านไปแล้วบัดนี้นอนยิ้มอยู่ตรงหลังรถของเขา
"ปลาวาฬ"
"แหะๆว้าจับได้ไวจังเลย คิกคิก"
เธอหัวเราะชอบใจก่อนจะดีดตัวลงมาแล้วยืนบิดขี้เกียจ เขามองเธออย่างไม่รู้จะลงโทษอย่างไรดีดื้อจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาดุมาด่าจริงๆ
"บอกว่าห้ามมาไง"
"ก็ปลาวาฬอยากไปกับเฮียภูนี่นา ให้ปลาวาฬไปด้วยน้าสัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซนจะทำตัวน่ารักกับเฮีย นะๆๆๆ"
เขาไม่ตอบอะไรเอาแต่กุมขมับตัวเองแน่น ลูกน้องสองคนยกกล่องไข่มุกมาไว้ที่รถและเวลาที่เขานัดส่งของลูกค้าคืออีกหนึ่งชั่วโมงถ้าเกิดว่าวนรถกลับไปส่งปลาวาฬเขาไปไม่ทันแน่ๆ ก็คงมีแค่วิธีเดียวเท่านั้นก็คือต้องพาไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแสบ กลับมาชำระความแน่นอน"
เขากักฟันกร่อนก่อนจะเดินไปขึ้นรถทันที หญิงสาวทำหน้าสลดลงเมื่อถูกฝ่ายชายคาดโทษและคงคิดว่าชายหนุ่มจับได้แล้วคงไม่ยอมให้ไปด้วยเช่นเคย เธอเดินคอตกหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น
"เดินกลับจะไกลไปมั้ยเนี้ย หรือว่าจะโทรศัพท์ไปหาพ่อกำนันดี ไม่สิ... ถ้าพ่อกำนันรู้ฉันจะต้องถูกดุแน่ๆ"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆมองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะเอายังไงต่อดี
"จะไปไหน"
ชายหนุ่มเปิดประตูลงมาจับข้อมือคนตัวเล็กไว้ เธอมองเขาอย่างงงๆก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป
"ก็เฮียภูจับได้แล้วนี่นาคงไม่ให้ปลาวาฬไปด้วยแล้ว ปลาวาฬกำลังคิดหาวิธีกลับไปที่บ้านอยู่ค่ะ ตอนแรกว่าจะเดินไปแต่มันไกลพอสมควร ถ้าจะโทรศัพท์หาพ่อกำนันก็คงไม่วายถูกดุแน่ๆ ปลาวาฬเลยคิดว่า..."
"ไปขึ้นรถ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงดังหญิงสาวเงยหน้ามองเขาเหมือนหูฝาดไป เธอทำท่าแคะหูก่อนจะเอาย้อนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าตัวเธอเองนั้นฟังไม่ผิด
"อะไรนะคะเมื่อกี้ปลาวาฬฟังไม่ทัน"
"พูดแค่รอบเดียวเท่านั้น"
ชายหนุ่มพูดจบก็ปล่อยข้อแขนเธอแล้วขึ้นรถไปทันที ส่วนหญิงสาวก็กำลังมึนๆงงๆว่าเขากำลังหมายถึงอะไร เสียงบีบแตรดังขึ้นทำให้หญิงสาวได้สติมองหน้าเขาผ่านกระจกแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจเหมือนจะรู้ในสิ่งที่เขากำลังสื่อกับเธอ ในที่สุดเขาก็ยอมพาเธอไปด้วยหญิงสาวรีบวิ่งไปขึ้นรถทันทีอย่างไม่รอช้าเพราะถ้าเธอช้ากว่านี้เขาจะต้องขับรถออกไปทิ้งเธอไว้ที่นี่แน่นอน
"เฮียภูใจดีที่ซู๊ดเลยค่ะ"
"หึ! รอทำธุระเสร็จก่อนเฮียจะกลับมาจัดการเธอแน่ปลาวาฬ"
เขาเอ่ยอย่างคาดโทษส่วนอีกคนนั้นทำเป็นหูทวนลมกดเปิดเพลงร้องเพลงออกมาเพื่อกลบเสียงบ่นของเขา
"ได้ยินมั้ยหัวใจฉัน มันกำลังบอกรักรักเธออยู่ แต่ฉันไม่อาจจะเปิดเผยใจ ออกไป ให้ใครได้รู้
ได้ยินมั้ยหัวใจฉัน มันคอยอยู่ตรงนั้นรอให้เธอเปิด ดู ... และหวังเพียงให้เธอได้รู้ สักวันหนึ่ง"
หญิงสาวร้องเพลงเสียงดังลั่นรถกดเปิดวิทยุเจอเพลงที่เหมาะกับชีวิตเธอในตอนนี้มากเธอก็เลยถือโอกาสร้องเพลงจีบชายหนุ่มมันซะเลยตื้อหนักขนาดนี้ไม่มีใจอ่อนบ้างก็ให้มันรู้ไปสิ
"ได้ยินมั้ยคะเฮียภู"
"ได้ยินแต่ไม่สนใจ"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากมีความสุขเมื่อได้แกล้งหญิงสาวข้างๆ เขากลับชอบเวลาที่เธอทำหน้างอและงอนเขานะมันรู้สึกน่ารักแปลกๆยังไงไม่รู้สิ
"ชิ.. มันต้องมีซักวันแหละที่จะสนใจปลาวาฬบ้าง คนอะไรจะใจแข็งขนาดนั้นกันจริงมั้ยคะเฮีย"
ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆให้กับความพยายามของหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกไปพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ
"ก็ไม่รู้สินะ"
- ผู้เขียน
