Chapter 2
1351 คำ
เช้าวันต่อมา...
ในเวลาอันเช้าตรู่ปลาวาฬเธอตื่นนอนพร้อมกับลุกขึ้นมาทำเมนูสุดพิเศษสำหรับผู้ชายที่เธอรัก เขานั้นชอบทานปลาหมึกมากไม่ว่าจะเป็นเมนูอะไรถ้ามีสิ่งนี้เขานั้นชอบทานทุกอย่าง วันนี้เธอกำลังทำปลาหมึกยัดไส้ และต้มยำปลาหมึกน้ำข้นไปให้เขาและทำขนมบัวลอยของโปรดของเขาด้วย
"ตื่นเช้าจริงๆไอ้ปลาวาฬ แล้วมาทำอะไรในห้องครัวเช้าขนาดนี้"
หญิงสาวหันไปมองหน้าพ่อกำนันก่อนจะตักขนมไปให้พ่อกำนันชิม
"พ่อจ๋าช่วยชิมขนมบัวลอยหน่อยว่ามันอร่อยมั้ย หวานไปรึเปล่า"
พ่อกำนันรับไปใส่ปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของลูกสาวที่ฝีมือไม่เคยตกเลย
"อร่อยแล้วไม่หวานมาก จะทำไปให้หนุ่มที่ไหน อ่อ มีคนเดียว"
พ่อกำนันเอ่ยอย่างปลงๆเขาไม่อยากจะขัดใจอะไรลูกสาวหรอกปกติเขาเลี้ยงมาก็จะปล่อยให้ปลาวาฬใช้ชีวิตด้วยตัวเองอยู่แล้ว เรื่องความรักก็เช่นกันคนเป็นพ่อทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจในทุกวัน คอยเตือนคอยให้คำปรึกษาในสิ่งที่เธอผิดพลาดทำได้เพียงแค่นั้นจริงๆ
"พ่ออ่ะห้ามแซว ของพ่ออยู่ในตู้เย็นนะหนูไปก่อนละ"
ปลาวาฬหยิบกล่องมาใส่อาหารและขนมที่เธอตั้งใจทำให้ชายหนุ่มก่อนจะหยิบใส่กระเป๋าแล้วหิ้วออกไปใส่ตระกร้าจักรยานแล้วรีบขี่ออกไปที่บ้านของเฮียภูโดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อมองตามอยู่ตลอด
"พ่อขอให้เอ็งสมหวังนะไอ้ปลาวาฬ"
"เฮียภูขาาาาาาาาา"
เสียงเล็กตะโกนเต็มหน้าบ้านของชายหนุ่ม เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบทานข้าวเช้าและโดยปกติเธอจะเป็นคนทำมาให้และบังคับให้เขาทานตลอดในทุกๆวัน
"เฮียภู......."
ปลาวาฬตะโกนเรียกหลายรอบแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ โดยที่ชายหนุ่มกำลังนั่งคุยกับเพื่อนสาวที่มาแวะเวียนหาที่เกาะอยู่ เธอเป็นดาราดังและเป็นนางแบบผ่านมาถ่ายทำละครแถวๆนี้ช่วงเวลาที่ว่างเธอก็มาหาชายหนุ่ม
"ภูคะ ไม่ไปกับดิวจริงเหรอคนอุตส่าห์มาหาถึงที่นี่ก็แค่หวังว่าภูจะไปดูดิวทำงานบ้าง "
หญิงสาวตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ เธอเฝ้ารอเขามาหลายปีตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเขาไม่เคยมองเธอมากเกินกว่าเพื่อนเลยซักครั้งแต่เธอก็ไม่เคยหมดหวังและยอมแพ้ เธอคือดาราดังและสวยมากใครๆก็ต่างรุมรักรุมชอบเชื่อสิว่าอีกไม่นานเขาจะต้องเลือกฉันเพราะเราสองคนเหมาะสมกันที่สุด
"ภูมีนัดส่งของตอนกลางวันนี้ ไม่สะดวกจริงๆ"
"งั้นถ้าเย็นว่างไปหาดิวได้มั้ย"
เธอเดินไปกอดแขนเขาพร้อมกับยิ้มออดอ้อนเขา เฮียภูเหลือบสายตามองเธอโดยไร้ความรู้สึกใดๆทั้งนั้น นี่ตกลงว่าเขาตายด้านหรืออย่างไรกันถึงได้ไม่รู้สึกอะไรกับคนสวยและเซ็กซี่แบบหล่อน
"ดูก่อนแล้วกันถ้าว่างภูจะไป"
"ก็ยังดีค่ะ อย่างน้อยก็ยังพอมีหวัง"
เธอเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย บางทีเขาอาจจะมาก็ได้เธอจะต้องเชื่อมั่นและมั่นใจเข้าไว้
"เฮียขาอยู่มั้ยเนี่ย"
ปลาวาฬเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับภาพที่ทำให้เธอหัวร้อนสุดๆ ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มากอดแขนเฮียภูของเธออย่างใกล้ชิดสนิดสนมแต่มองๆไปก็คล้ายกับดาราคนหนึ่งนะแต่จำไม่ได้ว่าใครเพราะไม่สนใจ เธอรีบวิ่งเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินไปกอดแขนของเฮียภูของเธออีกข้างมองผู้หญิงข้างๆตาขวาง
"เฮียภูอยู่กับใครอ่ะ"
"นี่ดิวเพื่อนเฮีย"
ปลาวาฬมองเธออย่างระแวง เพราะจากแววตาที่เธอมองมายังชายหนุ่มมันไม่ใช่แค่เพื่อนแน่นอน และที่สำคัญเลยคือเธอเป็นคนสวยและเหมือนว่าเธอจะจำได้รางๆเพราะได้ดูละครหลังข่าวหล่อนชื่อดิวเป็นนางเอกละครช่อง BEM แสดงว่าถ้าหล่อนเป็นคู่แข่งของเธอก็เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวพอสมควร
"สวัสดีค่ะ"
"จ๊ะ ว่าแต่ใครเหรอคะภูเด็กคนนี้ แล้วมากอดแขนแบบนี้ไม่น่าจะเหมาะสมเท่าไหร่นะ"
หล่อนมองปลาวาฬอย่างเหยียดๆ คงเพราะด้วยความที่เธอเหมือนเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่แต่งตัวสวยเหมือนเด็กในเมืองกรุงแค่นั้น ก็ถูกมองว่าเธอไม่ต่างจากเด็กกะโปโลคนหนึ่ง
"น้องข้างบ้านนะ ชื่อปลาวาฬ"
"อ่อ น้องข้างบ้านนี่เอง "
หล่อนมองเธออย่างพอใจที่รับรู้ว่ายัยปลาวาฬคนนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับภู แต่ดูจากสายตาและความหวงจนออกนอกหน้าก็เดาไม่ยากว่าหล่อนชอบภูแต่เธอไม่ใช่คู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อของเธอหรอก ก็แค่เด็กบ้านนอกทั่วๆไปจะสู้อะไรกับดาราดังเช่นเธอ
"เฮียภูคะปลาวาฬเอาข้าวเช้ามาให้ แล้วก็ขนมที่เฮียชอบด้วย"
"บอกว่าไม่ต้องไง ก็รู้ว่าเฮียไม่ชอบทานข้าวเช้า"
"แต่เฮียต้องทานนะเพราะเฮียทำงานต้องใช้สมอง มาก ต้องทานข้าวเช้าเพื่อบำรุงสมองเยอะๆแล้วจะได้มีแรงทำงานด้วย ทานข้าวน้า นะๆ"
เธอออดอ้อนเฮียภูของเธออย่างสุดกำลัง วิธีนี้ได้ผลแน่นอนยังไงเขาก็จะต้องใจอ่อนยอมทาน และถ้าเขายังดื้อฉันก็จะขู่ฟ้องคุณลุงแล้วก็คุณปู่รับรองว่าเขารีบทานแทบไม่ทัน
"แต่ว่า.."
"จะฟ้องคุณปู่นะ"
"เด็กแสบเอ้ย"
เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียและท้ายที่สุดเขาก็เป็นคนที่ต้องยอมเธอทุกครั้ง ว่าไม่ได้เพราะยัยปลาวาฬคนนี้เป็นหลานรักของพ่อแล้วก็ปู่ของผมซะด้วย ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมถึงเข้าๆออกๆบ้านผมได้เป็นว่าเล่นและยังไม่กลัวหรือเกรงใจผมคนนี้ก็เพราะมีคนให้ท้ายถึงสองคน พ่อแล้วก็ปู่ของผมนั้นเอง
"ทานนะเดี๋ยวปลาวาฬใส่จานให้"
เธอยิ้มอย่างดีใจที่สามารถเอาชนะชายหนุ่มได้อีกเช่นเคย ระหว่างที่เธอเดินไปหยิบจานชามให้เขาผู้หญิงอีกคนก็มองอย่างไม่สบอารมณ์สุดๆ
"ทำไมจะต้องไปยอมแม่เด็กคนนั้นด้วยค่ะ ปีนเกลียวเกินไปรึเปล่าคุณควรจะเตือนเธอบ้างนะคะภู"
เธอเริ่มยุยงให้เขาตักเตือนแม่เด็กคนนั้น ทำกิริยาแบบนั้นอย่างกับเป็นเมียภูอย่างนั้นแหละมันทำให้หล่อนหมั่นไส้และไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก
"ดิวกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวภูทานข้าวเสร็จก็จะไปทำงานแล้ว ยังไงถ้าว่างจะไปหาแล้วกัน"
เขาเอ่ยจบก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะทันทีส่วนเด็กสาวก็ยิ้มอย่างดีใจที่ชายหนุ่มยอมเธออีกเช่นเคย เธอเหลือบสายตามองเพื่อนสาวของชายหนุ่มที่มองเธอตาแทบถลนและแสดงออกว่าไม่พอใจมากๆแต่เธอมีหรือจะสนใจ
"วันนี้มีบัวลอยด้วยแหละ"
"ใครเขาทานขนมตอนเช้ากัน"
"ก็เฮียภูไง อร่อยมั้ยคะ"
ปลาวาฬเท้าคางมองหน้าชายหนุ่มยิ้มๆดีใจที่เขาชอบทานอาหารฝีมือเธอถึงปากจะปฏิเสธตลอดว่าไม่ต้องทำมาแต่เขากลับทานมันและเสียดายทุกครั้งถ้าเขาไม่ทานฝีมือของเธอคนนี้
"ก็งั้นๆแหละ "
"ชิ ชมหน่อยก็ได้ศักดิ์ศรีไม่หายไปไหนหรอก"
ส่วนดาราสาวรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธอเป็นส่วนเกินของสองคนนี้และเธอจะไม่ยอมให้ชายที่เธอหมายปองตกเป็นของคนอื่นเช่นกัน
'ไม่มีทาง!!'
- ผู้เขียน
