Chapter 4
1474 คำ
ปลาวาฬมองทางรอบๆอย่างตื่นเต้นมันเป็นสถานที่ที่เธอไม่เคยมาก่อนในชีวิต บริษัทเครื่องเพชรสุดหรูชื่อดังของจังหวัดคนเช่นเธอไม่เคยมาเหยียบหรอก ถึงจะมีเงินเป็นเศรษฐีเธอก็ไม่คิดจะมาเพราะของพวกนี้สิ้นเปลืองสำหรับคนอย่างเธอ แต่ถ้าเป็นเครื่องเพชรของเฮียผาน้องชายของเฮียภูก็มีซื้อบ้างแต่ไม่ได้จัดราคาที่แพงหูฉี่ขนาดนั้นราคาย่อมเยาว์พอสู้ไหวและดีไซน์ของ KS Jewelry Group สวยงามมากซึ่งฉันชอบ
"ว้าวสวยมากเลยค่ะ "
"นั่งรอในรถนะหรือว่าอยากจะเข้าไปด้วย"
ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับดับเครื่องยนต์หน้าลานจอดตรงประตูทางเข้า ปลาวาฬตาโตเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นที่เขาอนุญาตให้เธอไปด้วยได้
"เข้าไปได้เหรอคะ"
"อืม มาสิ"
เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะเปิดประตูลงรถไปหยิบของด้านหลังส่วนหญิงสาวมองสภาพของตัวเองที่ไม่ได้เตรียมชุดอะไรมาเลย เป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาแต่เนื่องจากเธอเป็นคนสวยอยู่แล้วก็เลยสามารถมองข้ามมันได้กับการแต่งกายในลักษณะนี้
"เฮียภูให้ปลาวาฬช่วยถือมั้ย"
หญิงสาวเห็นชายหนุ่มถือของทั้งสองข้างและมีความคิดอยากจะช่วยเหลือเขาส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรของมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเขาถือได้สบายมากอยู่แล้ว
"ไม่เป็นอะไร เดินเข้าไปสิ"
"ค่ะ"
ปลาวาฬเดินเคียงข้างเข้าไปด้านในกับเขาพลางมองสังเกตพนักงานที่ทำงานอยู่ในนี้ แต่งตัวกันสวยๆทั้งนั้นเลยแต่ถ้าให้เธอมาทำงานแบบนี้เกรงว่าจะไม่ไหวเนื่องจากตัวเธอเองนั้นไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไหร่ถ้ามีคนมากวนประสาทเธอกลัวจะพลาดด่ากลับไปซึ่งต้องถูกลูกค้าคอมแพลนแน่ๆ
"พนักงานที่นี่แต่งตัวสวยกันจังเลย"
"อยากทำงานที่นี่มั้ยล่ะ"
หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันทีงานบริการไม่ใช่ทางของเธอจริงๆอย่าเลยเลี่ยงได้คือให้เลี่ยง
"ไม่เอาค่ะปลาวาฬไม่ชอบงานบริการ"
"ก็เลือกงานแบบนี้ไงแล้วเมื่อไหร่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซักที"
"เฮียไม่ต้องห่วงหรอกน่ายังไงปลาวาฬก็ต้องทำงานอยู่แล้ว เอ๊ะ! หรือว่าถ้าวันหนึ่งเราสองคนแต่งงานกันขึ้นมาปลาวาฬก็ต้องเป็นแม่บ้านช่วยงานเฮียอยู่แล้วไม่ต้องทำหรอก"
หญิงสาวมโนในความคิดของตัวเองจนชายหนุ่มส่ายหน้าเหนื่อยใจกับความคิดไปไกลของเธอ เด็กก็คือเด็กความคิดไม่เคยจะคิดถึงอนาคตของตัวเองเลยซักครั้งเอาแต่คิดว่าจะจีบผู้ชายยังไงแล้วแบบนี้เขาจะเอามาทำเมียได้ยังไงถ้าความคิดเด็กอย่างเธอยังเป็นแบบนี้
"เฮียชอบผู้หญิงที่ดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่รอแค่พึ่งพาผู้ชายถ้าอยากให้เฮียรักก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้ก่อน"
หญิงสาวคิดในใจว่าตัวเธอเองก็มีงานทำอยู่แล้วงานดีไซเนอร์ทำรายได้ให้เธอต่อปีมหาศาลอยู่แล้ว จำเป็นมั้ยที่จะต้องมาทำงานประจำเพื่อให้คนอื่นมองว่าเป็นคนดูแลตัวเองได้เอาการเอางานมันไม่จำเป็นเลยนะตามความคิดของเธอ
"จริงๆปลาวาฬมีงานทำอยู่แล้วนะออกแบบคอลเลคชั่นให้บริษัทที่ฝรั่งเศสชื่อบริษัทบงซัวค์เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องทำงานค่ะแค่นี้พอที่ปลาวาฬจะดูแลตัวเองได้มั้ย"
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงใสส่วนชายหนุ่มนั้นหัวเราะร่ากับความเพ้อของสาวน้อยตรงหน้า จะให้เขาเชื่อในคำพูดของเธอได้ยังไงวันๆเอาแต่ตามเขาต้อยๆไม่เห็นทำอะไรเขาคงจะเชื่อหรอกว่าเธอทำงานให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่แบบนั้นจริงๆ บริษัทบงซัวค์เป็นแบรนด์ดังระดับโลกจะให้เขาเชื่อว่าเธอเป็นหนึ่งในดีไซน์เนอร์ของที่นั้นมันก็ยากอยู่
"ตื่นได้ละเราอ่ะ"
"เอ้าไม่เชื่ออีก เห้ออออออ"
"ยัยเด็กแสบพูดอะไรให้มันฟังดูแล้วเป็นไปได้หน่อย อย่ามาไร้สาระแถวนี้"
"พอบอกก็ไม่เชื่ออีก เห้อออ"
ปลาวาฬถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ พูดจริงก็ว่าโกหกเพราะแบบนี้แหละเธอถึงไม่อยากจะบอกใครว่าตัวเองทำงานอะไรแม้กระทั่งพ่อของตัวเองที่ไม่เชื่อว่าฉันทำงานนี้จริงๆ ฉันเรียนดีไซเนอร์มาเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย แต่เพราะเรียนบริหารอีกใบก็เลยมีวุฒิสองที่ แต่ฉันไม่เคยบอกใครและไม่มีความจำเป็นต้องบอก ตอนที่เธอส่งผลงานไปประกวดที่แบรนด์ของบงซัวค์นั้นเธอส่งผ่านอีเมลและได้รับการคัดเลือกเดินแฟชั่นในปีนั้นด้วย หลังจากนั้นพวกเขาพยายามติดต่อให้ฉันไปทำงานที่นั้นเพราะสไตล์ที่เข้ากันกับแบรนด์ของพวกเขาก็เลยทำให้เราได้ร่วมงานกัน และฉันคุยกับผู้บริหารโดยตรงแถมสนิทกันด้วยนะแต่ก็อย่างที่ทุกคนรู้นั้นแหละคนก็มองว่าฉันคือยัยปลาวาฬเด็กกะโปโลคนธรรมดาที่ไม่ทำงานทำการอะไรนั้นแหละ
"เลิกเพ้อแล้วนั่งรอตรงนี้เฮียจะเอาของไปส่งเขาก่อน"
"งั้นปลาวาฬขอไปเดินดูเครื่องเพชรได้มั้ย "
"อยากได้เหรอ"
หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันที
"ไม่เอาหรอกแพงจะตายก็แค่อยากจะเดินดูฆ่าเวลาเฉยๆ ยังไงเฮียภูเสร็จธุระแล้วเดินมาหาหนูตรงนี้นะคะ"
"อืมเอางั้นก็ได้"
หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะเดินตรงเข้าไปในช็อปของร้าน หรูหรามากและดูจากราคาแต่ละอย่างแล้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงซื้อไข่มุกของเฮียภูราคามันก็เหมาะสมกันแล้วล่ะ
"หู้ยยยยย แหวนวงเดียว 35,500บาท นี่คือถูกสุดแล้วเหรอ"
ปลาวาฬตาโตเท่าไข่หานตกใจในราคาที่โอเวอร์ขนาดนี้ ถึงเธอจะพอรู้ว่าแบรนด์ของบงซัวค์ขายเสื้อผ้าแต่ละคอลเลคชั่นก็ใช่ย่อยราคาโหดเหมือนกันแต่เครื่องประดับนี่มันราคาเกินไปรึเปล่า
"สอบถามได้นะคะคุณลูกค้า"
"แหะๆ ดูเฉยๆค่ะราคาแอบโหดมากเลย"
พี่พนักงานมองเธอยิ้มๆไม่ว่าอะไรพี่พนักงานเขาน่ารักแหะขนาดตัวเธอเองไม่ซื้อยังแนะนำดีเลย หญิงสาวหันไปมองทางนาฬิกาฝั่งเพชรสุดหรูก่อนจะคิดว่าถ้าพ่อกำนันของเธอใส่มันจะเหมาะมั้ย
"สวยจังเลย"
"ราคาวันนี้ลด30%นะคะคุณลูกค้า เหลือเรือนละประมาณ 15,000บาท ซื้อวันนี้แถมฟรีประกัน2ปีจากปกติแค่ปีเดียวค่ะ"
"ว้าว น่าสนใจจัง"
น่าสนใจจริงแต่ราคาก็ยังโหดแต่ไม่ใช่ว่าคนอย่างฉันจะซื้อไม่ได้นะแพงกว่านี้สิบเท่าก็ซื้อได้
"งั้นเอาเรือนนี้เลยค่ะ แต่ว่าช่วยเช็คของเร็วๆเลยนะคะ"
เธอกลัวเฮียภูของเธอจะมาเจอแล้วเดี๋ยวจะหาว่าฉันขโมยเงินพ่อกำนันมาซื้ออีกขนาดอธิบายว่าทุกวันนี้ทำงานอะไรเขายังไม่เชื่อเลย
"ได้ค่ะงั้นเชิญทางนี้ค่ะ"
ฉันเดินตามพี่พนักงานพร้อมกับส่งบัตรเดบิตไปให้ ฉันไม่มีกับเขาหรอกบัตรเครดิตอะไรนะมีแต่บัตร ATM เนี้ย
"คือผมอยากได้แบบกลมๆมีมั้ยครับ คือเหลี่ยมๆแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบ"
ปลาวาฬมองไปทางพนักงานกับลูกค้าท่านหนึ่งเหมือนว่าเขาต้องการอะไรซักอย่างแต่ไม่สามารถสื่อสารกับพนักงานได้
"คือรบกวนคุณลูกค้าช่วยพูดเป็นภาษาอังกฤษได้มั้ยคะ"
"มีอะไรเหรอเธอ"
พนักงานที่ถือนาฬิกาของปลาวาฬเดินไปหาพนักงานคนที่คุยกับลูกค้าไม่ค่อยเข้าใจ
"คือไม่รู้ว่าลูกค้าต้องการอะไรเขาไม่พูดภาษาอังกฤษเหมือนจะพูดฝรั่งเศสและฉันไม่เข้าใจ คนที่พูดได้วันนี้ก็หยุดทำยังไงดี"
ลูกค้ายักไหล่มองพนักงานสองคนอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยเขาจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้จริงๆ
"มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ"
ปลาวาฬเอ่ยถามเขาเป็นถามเขาเป็นภาษาฝรั่งเศสทำไมเธอจะพูดไม่ได้ล่ะสามปีกับการร่วมงานกับบริษัทบงซัวค์ถ้าพูดไม่ได้ก็แย่แล้ว ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาฝรั่งเศสเธอพูดได้ดีเลยแหละ
"คุณพูดภาษาฝรั่งเศสได้"
"ได้ค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ย"
- ผู้เขียน
