Chapter 5
1752 คำ
"เค้าอยากได้แบบกลมๆนะคะ อันนี้มันเหลี่ยมๆเค้าบอกว่าไม่ค่อยชอบ"
หญิงสาวเอ่ยกับพนักงานด้วยรอยยิ้มกว้างพอพวกเขาได้ยินดังนั้นก็รีบเดินไปหยิบตัวเรือนที่เป็นทรงกลมมาให้ลูกค้าชาวต่างชาติพอเขาเห็นนาฬิกาเรือนนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจสงสัยจะถูกใจเพราะตัวเธอเองมองแล้วว่ามันสวยจริง
"ว้าว สวยมากคุณคิดว่ายังไง"
เธอมองนาฬิกาเรือนนั้นก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ
"เหมาะกับคุณมากค่ะ สีเรียบแต่หรูด้วยตัวเพชรที่ล้อมรอบสวยดีนะคะ"
"คุณนี่ตาถึงมากเลย"
ปลาวาฬยิ้มไม่ได้พูดอะไรระหว่างรอพนักงานเอานาฬิกาไปจ่ายเงินให้เธอก็คุยกับลูกค้าชาวต่างชาติคนนั้นเขาคุยสนุกดูเป็นกันเองมากและดูมีเงินมากพอสมควร
"ว่าแต่คุณซื้ออะไรเหรอ"
"ซื้อนาฬิกาให้คุณพ่อค่ะ"
"ดีจัง ยังไงขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมคุยกับพนักงาน ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้และโดยปกติผมจะมีล่ามมาด้วย หวังว่าเราสองคนจะได้เจอกันอีกนะครับ"
"เช่นกันค่ะ"
เธอยิ้มให้แก่เขาส่วนหนุ่มชาวต่างชาติก็ยื่นนามบัตรให้แก่เธอ
"นี่นามบัตรของผมเผื่อมีอะไรให้ช่วย โทรมาได้เลยนะครับ"
เธอรับมาไว้ในมือก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ตามการทักทายของคนไทย
"ขอบคุณมากนะคะ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นส่วนตัวของหล่อนก็รีบรับนาฬิกาจากพนักงานแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋าทันที
"คุณเก่งจังเลยนะคะพูดภาษาฝรั่งเศสได้ด้วย"
"ได้นิดหน่อยค่ะ แหะๆ"
หญิงสาวยิ้มแห้งๆก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นออกจากประตูมาก็เจอกับเฮียภูของเธอที่เดินออกมาพร้อมกับผู้ชายอีกคน
"ยังไงถ้ามีอีกผมสั่งล่วงหน้าเลยนะครับ"
"ได้ครับแต่ต้องรออายุให้โตอีกหน่อยยังไงผมจะติดต่อมาอีกที"
"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ถ้าไม่มีไข่มุกของคุณภูทางเราต้องแย่แน่ๆ"
"ยินดีช่วยเหลือครับ ยังไงผมขอตัวก่อน"
ชายหนุ่มเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนยิ้มอยู่ตรงประตู เขามองเธอที่ยิ้มทีโลกนั้นดูสดใสไปหมด เด็กแสบของเขาที่เห็นมาตั้งแต่เด็กๆบัดนี้โตเป็นสาวรูปร่างเปลี่ยนไปมากจริงๆจนเขารู้สึกแปลกไปเวลามอง
"ไงเราเดินดูของถูกใจชิ้นไหนมั้ย"
"แพงมากค่ะกลับกันเถอะค่ะ หรือว่าเฮียภูจะไปไหนต่อปลาวาฬคนนี้พร้อมมาก"
หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานเขามองหน้าเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ จริงๆแล้วเขาสามารถซื้อให้เธอได้และพยายามจะซื้อให้ทุกครั้งที่มีโอกาสแต่ว่าเธอไม่เคยร้องขอเลยสักครั้งเขาก็อยากจะตอบแทนเธอบ้างทั้งทำอาหารมาให้แทบทุกวัน ทำให้ทุกอย่างแม้กระทั่งรีดผ้าในเวลาที่แม่บ้านไม่อยู่ทุกอย่างที่เธอทำให้เขานั้นเธอไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย
"ไปดูสร้อยมั้ย"
"ไม่เอาค่ะมันแพง ป่ะๆไปเที่ยวกันดีกว่า"
หญิงสาวเดินไปลากชายหนุ่มให้เดินออกมาจากตรงหน้าร้านแล้วออกมาทันที ชายหนุ่มไม่อยากจะขัดใจเธอก็เลยเดินตามออกมาอย่างช่วยไม่ได้เปลี่ยนเป็นซื้ออย่างอื่นให้แล้วกันงั้น
"อยากไปไหน"
"ตามใจเฮียสิคะ ปลาวาฬไปได้หมดถ้าตรงไหนมีเฮียภูคนนี้ปลาวาฬอยู่ได้สบายมาก "
"ขี้โม้จริงๆไปขึ้นรถได้แล้ว"
"ค่าาาา"
ปลาวาฬรีบขึ้นรถไปทันทีเธอไม่ค่อยขัดใจเขาถ้าไม่จำเป็นยกเว้นเรื่องบางอย่างเช่นการทานอาหารเช้ามันเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบแต่เธอจะบังคับเพราะเขาชอบเป็นโรคกระเพาะบ่อยๆ
"เฮียจะไปหาไอ้ธีมนะมันมาออกกองละครแถวๆนี้แล้วจะพาไปทานข้าวแถวๆนั้น ว่าแต่ออกมาแบบนี้โทรศัพท์บอกพ่อเราหรือยัง"
หญิงสาวตาโตก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ถ้าไม่รีบโทรศัพท์บอกพ่อกำนันได้หยิบไม้เรียวตีก้นแทบไม่ทันแน่นอน
"พ่อจ๋า"
ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ ปลาวาฬเป็นเด็กที่ขี้อ้อนมากๆโดยเฉพาะกับผู้ใหญ่ทั้งพ่อแล้วก็ปู่ของผมหลงเด็กคนนี้มากเพราะคุยสนุกและมารยาทดีมากเมื่ออยู่กับผู้ใหญ่ยกเว้นกับผมนะที่ดื้อมากและชอบเถียงคำไม่ตกฟาก
(ไอ้ปลาวาฬเอ็งไปอยู่ที่ไหน พ่อมาถึงบ้านนานแล้วนะทำไมวันนี้ไปหาคุณเขานานจัง)
พ่อกำนันเริ่มเอ็ดลูกสาวเพราะโดยปกติเธอจะแค่เอาอาหารไปให้และเล่นอยู่ที่นั้นแป๊บเดียวเท่านั้นเพราะคุณภูเขาจะมีธุระเยอะโดยเฉพาะงานของเขาที่ต้องทำตลอดเขากลัวว่าลูกสาวจอมแสบของเขาจะไปกวนเขาจนไม่เป็นอันทำงาน
"คือปลาวาฬมากับเฮียภูค่ะ เฮียภูมาส่งของให้ลูกค้าปลาวาฬขอมาด้วย"
(ไอ้ปลาวาฬพ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปกวนคุณเขามาก นี่ก็ไปรบเร้าขอไปกับเขาอีกล่ะสิ)
ปลาวาฬนึกในใจว่าตัวเธอนั้นไม่ได้รบเร้าขอมาแต่ว่าแอบขึ้นรถเขามาโดยที่ไม่รู้ตัว เธอเงยหน้ามองเฮียภูของเธออย่างขอความช่วยเหลือ ถ้าเขาไม่คุยกับพ่อให้ เธอจะต้องถูกตีก้นแน่นอนเมื่อกลับไป
"เฮียขา"
"เอามาสิ"
ปลาวาฬยิ้มอย่างดีใจส่งโทรศัพท์ให้เฮียภูของเธอทันที เขารับมาแนบหูในเวลาที่รถติดไฟแดงพอดีก่อนจะเปล่งเสียงไปตามสาย
"กำนันครับผมภูเอง"
(คุณภู ผมต้องขอโทษลูกสาวผมด้วยนะครับที่ไปก่อความวุ่นวายอีกแล้วยังไงครั้งต่อไปผมจะจับมันมัดไว้ไม่ให้ไปกวนคุณอีก)
แค่เพียงประโยคเดียวเขาก็รู้สึกใจหายถ้าต้องไม่เจอยัยแสบปลาวาฬเขาคงจะเหงาน่าดู
"ไม่ได้รบกวนอะไรเลยครับอีกอย่างผมเป็นคนชวนมาเอง กำนันไม่ต้องห่วงนะครับถ้าเสร็จธุระแล้วผมจะพาไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยเดี๋ยวผมดูแลน้องเอง"
ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเด็กสาวที่ยิ้มตาหยีมองเขาอย่างดีใจที่เขาช่วยพูดให้และไม่ฟ้องเรื่องที่เธอดื้อแอบขึ้นรถเขามาโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน
(หวังว่าคงไม่ได้กำลังช่วยไอ้ปลาวาฬมันแก้ตัวอยู่นะครับ ผมรู้จักลูกสาวผมดีรายนั้นไม่มีทางขออนุญาตคุณภูก่อนหรอกคงไม่พ้นแอบตามไปแน่นอน)
ถือว่ากำนันเขารู้จักลูกสาวจริงชายหนุ่มทำได้เพียงอมยิ้มก่อนจะเอ่ยออกไป
"เย็นๆผมพาไปส่งนะครับกำนัน"
(ขอบคุณมากนะครับที่ไม่รำคาญไอ้ปลาวาฬมัน)
"ครับ"
เขาส่งโทรศัพท์กลับคืนให้ก่อนจะหันไปขับรถต่อแล้วเลี้ยงวนไปยังรีสอร์ตหรู
"พ่อกำนันว่าไงบ้างคะ"
"กำนันบอกว่ากลับไปจะตีก้นลายเลย"
เขายิ้มมุมปากอย่างสะใจที่ทำให้หญิงสาวทำหน้าขนลุกเมื่อรู้ว่ากลับไปต้องถูกพ่อทำโทษ
"ทำไมเฮียภูไม่ช่วยปลาวาฬ ฮืออออ"
"ก็เราแอบตามมาเองนี่"
"เชอะคนใจร้าย"
ปลาวาฬหน้างอเดินตามเขาเข้ามาในรีสอร์ต เธอมองซ้ายมองขวาเห็นทีมงานและดารามากหน้าหลายตากำลังซ้อมบทละครกันอยู่
"เฮียภูสวัสดีครับ"
"หวัดดีป๋าธีมไงสบายดีมั้ย"
"สบายดีครับไม่เจอนานเลยเห็นไอ้ผาบอกเฮียงานเยอะมากไม่มีเวลาไปกรุงเทพเลย"
ป๋าธีมเจ้าของสถานีวิทยุโทรทัศน์ชื่อดังของช่อง BEM เอ่ยทักทายเฮียภูพี่ชายของเพื่อนสนิทพวกเขารู้จักกันมานานและเขาก็เคยเห็นสาวน้อยที่เดิมตามเฮียภูต้อยๆเช่นกัน สาวน้อยคนนี้ชื่อปลาวาฬ
"ปลาวาฬใช่มั้ยโตเป็นสาวสวยเชียว"
"สวัสดีค่ะป๋าธีม ปลาวาฬเองค่ะ"
เขามองเด็กสาวแล้วยิ้มกว้างออกมา ตามติดเฮียภูตั้งแต่ไหนแต่ไรจนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม รายนี้รักจริงหวังแต่งมากเลยแหะแต่ชายหนุ่มตรงหน้าเขาสิเล่นตัวอยู่ได้ สาวน้อยปลาวาฬน่ารักจะตายใครๆก็ชอบทั้งพูดเพราะมารยาทงามหน้าตาสวยอย่างกับนางเอกในละครช่องของเขา
"สวยขึ้นเยอะจนแทบจำไม่ได้ สนใจมาเป็นนางเอกของช่องป๋ามั้ยพร้อมเซ็นสัญญาเลยนะ"
เขาเอ่ยชวนเสียงหวานถ้าได้มาเป็นนางเอกน่าจะดังได้ไม่ยากด้วยบุคลิกที่เป็นตัวของตัวเองและเวลายิ้มโลกสดใสมากเหมาะสำหรับการเป็นดาราดังของช่องเขาได้สบายมาก
"สนใจค่ะ"
"อะแฮ่มมม อย่างกับม้าดีดกะโหลกจะไปเป็นดาราคิดอะไรอยู่ยัยแสบ"
เฮียภูเอ่ยดักคอเด็กสาวถ้าเธอต้องไปเป็นดาราดังเขาคงไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ น่าแปลกที่เวลาดิวเพื่อนของเขากอดจูบกับดาราชายคนอื่นเขาก็เฉยๆนะแต่ถ้าเป็นปลาวาฬเขารู้สึกว่าเธอเด็กเกินไปและไม่ควรไปทำอะไรแบบนั้นไม่รู้สิเขาแค่รู้สึกไม่ชอบใจแค่นั้นเองแหละมั่ง
"ก็เฮียภูเขาชอบว่าปลาวาฬไม่ทำงานทำการอะไรเป็นหลักเป็นแหล่งเอาแต่ตามผู้ชายต้อยๆเพราะฉะนั้นถ้าปลาวาฬไปเป็นดาราก็จะมีงานการทำเป็นหลักแหล่งเผื่อเฮียภูจะหันมามองปลาวาฬบ้าง"
"พูดตอนไหน บ้า! ใครพูด"
"แหม่! แล้วเมื่อเช้าใครมันพูดคะ"
"เดี๋ยวนี้เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะยัยแสบ! เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมชอบเถียง"
ปลาวาฬทำหน้ามุ่ยอย่างไม่รู้จะเถียงยังไงก็เมื่อเช้าเขาเพิ่งจะบอกว่าตัวเธอนั้นไม่ทำงานทำการอยู่เลย พอจะทำดั้นมาขัดซะอย่างนั้นตกลงว่าเขาต้องการยังไงกันแน่ปลาวาฬมึนไปหมดแล้วนะ
- ผู้เขียน
