EP 9 : ขอพี่นะ NC+
2079 คำ
“พี่ชอบเรา~ พี่หยุดชอบเราไม่ได้เลย~”
“พี่...”
“อืม~ / อื้อ~”
จูบ...
จูบแรกของฉัน...
“อื้อ~” ฉันเอามือดันอกเขาเพราะลิ้นของพี่พฤกษ์กำลังสอดเข้ามาในปากของฉันแล้ว สอดเข้ามาแล้วแต่ยังเข้ามาไม่เยอะเท่าไหร่ ตอนแรกตกใจที่โดนจูบแต่ตอนนี้รู้แล้วว่า ไม่ได้เด็ดขาด!
ผลัก!
“พะ พี่พฤกษ์เมาหนักแล้วค่ะ!” ฉันบอกเขาเสียงสั่นในขณะที่เขามองหน้าฉันแล้วก็ขยับตัวตามประสาคนเมา
“พี่~ อือ~”
“นะ นั่งเงียบ ๆ ไม่ก็หลับไปเลยค่ะปิ๊งขอร้อง” ฉันบอกเขาแล้วรีบสตาร์ทรถจากนั้นก็ขับออกมาเลยด้วยสติที่ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องขับรถกลับอย่างปลอดภัยให้ได้
“...” เกือบแล้วปิ๊งรัก เกือบโดนจูบที่มากกว่าเอาปากแตะปากแล้ว
ไม่ได้ ฉันให้เขาจูบไม่ได้หรอกนะ ฉันจะให้เขาจูบได้ยังไง...ทั้งปลาหมึกย่าง หมูผัดกะปิ ไหนจะกุ้งผัดสตออีก!
มะ ไม่ใช่สิ นั่นก็เหตุผลหนึ่งแต่เหตุผลหลัก ๆ คือเราไม่ได้เป็นอะไรกันต่างหากล่ะ พี่เขาเป็นแค่นายจ้างและฉันก็ชอบพี่เขาแบบพี่ชาย...เท่านั้น
“...” ขับรถดีกว่าปิ๊งรัก ตั้งใจกับการขับรถดีกว่านะ
ฉันขับรถเงียบ ๆ ขับด้วยความเร็วเกือบสูงเพราะดึกแล้วถนนโล่งมาก ส่วนคนข้าง ๆ ไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาอีกเลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ในสภาพไหนเพราะไม่กล้าแม้แต่จะปลายตามองเวลาจะมองกระจกมองข้างด้านซ้ายฉันก็เกร็งไปหมดจนกระทั่งผ่านไปเกือบสี่สิบนาทีในที่สุดก็พาเขากลับมาถึงบ้านได้ เฮ้อ~ ถึงสักทีนั่งจิตใจว้าวุ่นอยู่บนรถแทบแย่เพราะกลัวพี่เขาจะพูดหรือทำอะไรอีก แต่พอดับเครื่องยนต์ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้นจากคนที่นั่งข้าง ๆ สุดท้ายเลยต้องหันไปมองเขาด้วยความจำใจ
“...” zzZZZ
“หลับ?” ฉันไม่รู้เลยนะว่าเขาหลับ แต่จะว่าไปเขาเมามากนี่เนอะ
“พี่ชอบเรา~ พี่หยุดชอบเราไม่ได้เลย~”
ฉันลืมไปเลยว่าเขาเมามาก ตอนนี้เพิ่งนึกได้เลยไม่แน่ใจว่าประโยคนั้นที่พูดออกมาเขาพูดเพราะรู้สึกจริง ๆ หรือเขาแค่เมา...
“...พี่พฤกษ์” สมองฉันมีแต่ความสับสนไม่รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เกิดขึ้นเพราะอะไรแต่ก็ต้องพาเขาเข้าบ้านด้วยเลยต้องแยกสมองเป็นสองส่วนให้ได้ก่อน
“อือ~”
“ถึงบ้านแล้วค่ะ เข้าบ้านเร็ว” ฉันบอกแต่เขาที่ขยับตัวและครางเหมือนขานรับเมื่อกี้กลับนิ่ง หลับนิ่งไปเลย
“...” ฉันใช้ปลายนิ้วแตะที่แขนเขาปลายนิ้วก็รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าสถิตออกมาจนใจสั่นและมันทำให้ฉันเริ่มกลัว
ไม่ได้กลัวเขานะแต่กลัวความรู้สึกของตัวเองต่างหาก
“...พี่พฤกษ์” ฉันลองแตะเขาอีกครั้ง ทันทีที่สัมผัสตัวเขาความรู้สึกเมื่อกี้ก็ยังอยู่แต่ทำใจดีสู้เสือแล้วเขย่าแขนเขาเบา ๆ พร้อมกับเรียกชื่อคนเมาไปด้วย
“อือ~”
“พี่พฤกษ์ตื่นก่อน เข้าบ้านเร็ว” ฉันบอกแล้วเขย่าแขนเขามากขึ้น
“อืม~ ถึงแล้วเหรอ~”
“ค่ะ ถึงแล้ว เข้าบ้านกัน”
“อืม~ เข้าก่อนเลย~” เสียงอ้อแอ้ของเขาดังออกมาแต่ใครจะปล่อยคนเมาไว้ในรถ สภาพนี้มีหวังได้นอนในรถจนเช้าแน่
“เดินเข้าบ้านแป๊บเดียวพี่พฤกษ์”
“อือ~ ไม่ไหว~” มือเขาปะป่ายขยับมาจับมือฉันที่เขย่าแขนเขาไว้จากนั้นก็ดึงออกไม่ให้เขย่าต่อได้แต่เขาดันไม่ปล่อย เขาจับมันมากุมไว้แล้ววางบนตักของเขาเอง
“...”
ตึก ๆๆๆ
เสียงหัวใจของฉันกำลังเต้นแรงและดังมาก ไม่เคยได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบมีแค่เสียงหัวใจของฉันกับเสียงลมหายใจของพี่พฤกษ์
จะเอายังไงต่อดีปิ๊งรัก?
ฉันขยับข้อมือนิดหน่อยเพื่อที่จะดึงมือตัวเองออกแต่แค่ขยับพี่เขาก็กระชับมือที่จับให้แน่นขึ้น
ฉันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา ไม่เคยจ้องหน้าพี่พฤกษ์ขนาดนี้มาก่อน เขาหล่อมากนะ ยิ่งมองใกล้ ๆ มองนาน ๆ ก็ยิ่งรู้ว่าผู้ชายคนนี้หล่อไม่มีที่ติเลย ยิ่งได้อยู่ด้วยทุกวันได้สัมผัสความอบอุ่นใจดีของเขาก็ยิ่งทำให้รู้สึกดี
“...” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนตอนนี้มันคืออะไรเหรอพี่พฤกษ์...
“อืม~” ไม่รู้ว่าฉันจ้องมองเขานานแค่ไหนเพราะไม่ได้ดูเวลาแต่กว่าจะถอนสายตาออกจากใบหน้าของเขาได้ก็ตอนที่พี่พฤกษ์เปล่งเสียงครางในลำคอออกมาเบา ๆ นี่ล่ะ
เอายังไงต่อ ถ้ายังนั่งอยู่แบบนี้น่าจะอีกนานเลยนะกว่าจะได้เข้าบ้าน ถอยรถออกจากโรงรถแล้วไปจอดหน้าประตูบ้านดีกว่าปิ๊งตรงนั้นน่าจะเข้าบ้านง่ายกว่า
ฉันใช้มือข้างเดียวในการถอยรถออกจากโรงจอดรถแล้วขับไปจอดตรงหน้าประตูบ้านจากนั้นก็ปลุกพี่เขาอีกรอบ
“พี่พฤกษ์คะ ตื่นได้แล้ว” ฉันปลุกเขาอีกรอบระหว่างปลุกก็ดึงมือออก
“อือ~” เสียงงอแงของคนเมาดังขึ้นแล้วมือฉันก็โดนจับแน่นขึ้น
“พี่พฤกษ์อย่าดื้อขอร้อง”
“อือ~”
“เฮ้อ~” ฉันเผลอถอนหายใจแล้วใช้อีกมือจับที่ข้อมือเขาไว้เพื่อให้ดึงมือตัวเองออกมาได้ง่ายขึ้น
“ทำอะไร~” ฉันจับมือเขาเสียงคนเมาก็ดังขึ้นทำให้ฉันเงยหน้ามองคนถามแล้วก็พบว่าเขาลืมตาขยับตัวขึ้นไม่ได้เอนตัวพิงเบาะเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“ตื่นสักที เข้าบ้านกันค่ะ” อย่าใจเต้นปิ๊งรัก ห้ามตื่นเต้นพี่เขาน่าจะแค่เมา เขาไม่ได้คิดอะไรกับแกหรอก อย่าใจเต้นแรงแบบนี้สิ
“พี่เดินไม่ไหว~” น่าจะเตือนพี่เขาแต่แรกว่าอย่าดื่มเยอะ ไม่น่าเลยปิ๊งเอ๊ย~
“เดี๋ยวปิ๊งพยุง” ฉันบอกแล้บรีบลงรถทันที รีบพาเขาเข้าบ้านแล้วแยกย้ายกันไปนอนเถอะ บรรยากาศตอนนี้ไม่ดีเลย อัตราเต้นของหัวใจของแกด้วย มันไม่ค่อยดีเลยสักนิด -///-
ฉันเปิดประตูฝั่งเขาปุ๊บก็เห็นพี่พฤกษ์ที่นั่งแหมะด้วยสภาพเมามองฉันอยู่ แต่สายตาพี่เขามัน...
“ลงมาสิคะ ช้า ๆ ก็ได้”
“ลงไม่ไหว~” เสียงอ้อแอ้มาก
“ก้าวขาลงค่ะ”
“อือ~” เขาครางเบา ๆ แล้วทิ้งตัวพิงเบาะรถ หลับตาอีกต่างหาก -_-!
“พี่พฤกษ์อย่าเพิ่งหลับ” ฉันก้มลงไปเขย่าแขนเขาอีกรอบแต่พี่พฤกษ์ก็แค่ส่งเสียงครางอือ ๆ ในลำคอ
“เฮ้อ~” อดถอนหายใจไม่ได้เลยแล้วสุดท้ายก็ต้องโน้มตัวเข้ามาในรถนิดหน่อยเพื่อเอื้อมมือพาดผ่านตัวเขาไปปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้ เมื่อกี้ลืมปลดให้ก่อนลงรถไปเลย ลืมแล้วก็ขี้เกียจเดินอ้อมแล้วด้วยเขาหมดสติอยู่ไม่เป็นอะไรหรอก
“หอม~”
ขวับ! / กริ๊ก!
ฉันหันไปมองต้นเสียงพร้อมกับนิ้วที่กดปลดล็อคเสร็จพอดีพอหันไปตามเสียงก็เห็นหน้าหล่อ ๆ ของพี่พฤกษ์อยู่ห่างจากฉันแค่คืบ
“หอมจัง~”
“พะ พี่พฤกษ์...”
หมับ~
“ว้าย!!!” ฉันร้องอุทานเสียงดังลั่นเพราะตกใจที่โดนมือใหญ่รวบเอวแล้วรั้งให้เข้าหาจนฉันล้มกระแทกอกเขาในสภาพทุลักทุเลแต่จะพลิกตัวก็ไม่ทันเพราะในรถมันไม่ได้กว้างและทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมากด้วย
“พี่ชอบเรา~”
“พะ พี่พฤ...อื้อ!!!”
ฟอด~
“พี่พฤกษ์!!!” ฉันร้องและพยายามจะดันเขาออกแต่ท่าทางของฉันในตอนนี้มันทุลักทุเลจริง ๆ เขาไม่ได้จูบฉันแต่เขาฝังหน้าลงมาที่คอแล้วกดจมูดสูดดมกลิ่นของฉันจนเกิดเสียงหอมที่ดังมาก ๆ และการกระทำแบบนี้ทำให้ร่างกายฉันรู้สึกยิ่งกว่าไฟฟ้าสถิตก่อนหน้านี้ซะอีก
“อืม~” เสียงครางในลำคอดังขึ้นใกล้ ๆ หูขนฉันก็ลุกชัน มือเขากอดฉันแน่นพร้อมกับเริ่มยกฉันที่นอนตะแคงบนตักเขาให้อยู่ในท่าทางที่ดีขึ้นพร้อมกับมือฉันที่พยายามจดันอกเขาให้ออกห่างแต่ก็สู้แรงคนเมาไม่ได้
จ๊วบ~
“พี่พฤกษ์อย่า~” จากหอมเปลี่ยนเป็นดูดและเขาดูดคอฉันแรงมาก ฉันไม่เคยโดนดูดไซร้คอแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตพอโดนก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรงได้ง่าย ๆ ทั้งที่ความจริงไม่ควรเกิดอาการแบบนี้เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน
“อืม~ หอม~” เสียงทุ้มแต่แหบพร่าของคนเมาดังอยู่ใกล้ ๆ เขาผละออกจากการดูดผิวที่คอแล้วกระซิบคำนี้ก่อนที่จะจูบลงไปที่ผิวด้วยระดับการสัมผัสที่แผ่วเบามาก
จุ๊บ~
“อื้อ~ พะ พอแล้ว~” เสียงฉันไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ ฉันกำลังทำเสียงเหมือน...คราง มากกว่าจะพยายามห้ามไม่ให้เขาทำอะไรเกินเลยกับร่างกายของตัวเอง
จ๊วบ~
“อื้อ~” ทำไมฉันต้องรู้สึก เสียว แบบนี้ด้วยนะทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองปล่อยให้เขาทำแบบนี้ไม่ได้
“อืม~ พี่ไม่ไหว~” เสียงคนเมาดังขึ้นแล้วเขาก็กอดฉันแน่นขึ้นจากนั้นคอก็โดนดูดแรง ๆ อยู่หลายจุด พยายามห้ามแล้วนะคะแต่ยิ่งโดนก็ยิ่งเหมือนถูกสูบพลัง
“อื้อ~ พี่พฤกษ์~” ความรู้สึกของฉันตอนนี้ทั้งอยากดันเขาออกห่างทั้งอยากกอดเขาให้แน่นในเวลาเดียวกัน ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทุกอณูผิวที่โดนพี่พฤกษ์สัมผัสมันร้อนไปหมดเลย ร้อนจนมือไม้เริ่มอ่อนแรงแล้วสุดท้ายจากที่พยายามจะดันอกด้วยแรงอันน้อยนิดก็กลายเป็นวางมือลงที่อกล่ำ ๆ ของเขาด้วยแรงที่ไม่น้อยนิดเหมือนก่อนหน้านี้แต่เป็นความรู้สึกที่อยากลูบไล้ความกำยำของเขาผ่านเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวบางตัวนี้ต่างหาก
“อืม~” เสียงครางจากลำคอดังให้ได้ยินไม่บ่อยแต่ทุกครั้งที่ได้ยินฉันสัมผัสได้ถึงความพอใจในน้ำเสียง คอฉันถูกดูดอยู่หลายจุด ดูดจนเริ่มขยับขึ้นมาที่ปลายคาง มือที่กอดฉันไว้ก็เริ่มลูบเอวช้า ๆ ก่อนจะขยับลงไปข่างล่างและจบลงตรงส่วนหนึ่งของร่างกายที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมันอีกเลยตั้งแต่ฉันผ่านพ้นวัยอนุบาลมาและทันทีที่มือร้อนขยับลงไปกอบกุมมันไว้ฉันก็แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“พะ พี่พฤกษ์! ยะ...”
จ๊วบ~
“อื้อ!!!” มันไม่ใช่คอเหมือนก่อนหน้านี้และมันไม่ใช่ปากที่ถูกจูบแต่จุดที่เขาดูดคือจุดที่ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ามันโผล่ออกมานอกเสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่
จ๊วบ~
“พี่พฤกษ์~ อื้อ~” ทั้งโดนดูดนมแบบแผ่ว ๆ อ่อนโยนไม่ตะกละแต่แฝงไปด้วยความต้องการทั้งโดนมือใหญ่ลูบตรงน้องสาวไม่หยุดไหนจะอารมณ์ที่โดนเขาปลุกมาก่อนหน้ามันเลยทำให้ฉันแทบจะขัดขืนไม่ได้เลย
จ๊วบ~
“อื้อ~ ซี๊ด~” ฉันเสียวจัง ฉันเสียวมาก ๆ เลยค่ะ มันเสียวจนรู้สึกว่าตรงกลางร่างกายเปียกชื้นแล้ว
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~
“อื้อ~ พี่พฤกษ์~”
“อืม~ พี่ไม่เคยคิดทะลึ่งอยากทำแบบนี้กับเราเลย~” เขาผละออกจากหน้าอกแล้วมองสบตามาที่ฉันพร้อมกับเอ่ยคำนี้ออกมาและมันทำให้ฉันเขินจนหน้าแดงหรือไม่ก็อาจจะแดงไปทั้งตัวแล้วก็ได้ก่อนที่สายตาเร่าร้อนจะมองต่ำลงไปที่หน้าอกอีกครั้ง
“แต่ครั้งนี้พี่ไม่ไหว~ ขอพี่นะ~ นมเราหวานมากเลยรู้ไหม...น้องพรีม~”
- ผู้เขียน
