มิเหลียวรัก

คืนนั้น...

ณุดาขึ้นมาหาเสื้อผ้าในห้องของพอร์ช เธอมองไปรอบๆห้องจึงได้เห็นว่ามันอยู่ในตะกร้าผ้าของเขา

"ก็อยู่นี่ไงไหนว่าหาไม่เจอ"

"นินทาหรอ"

ณุดาหันขวับมามองข้างหลัง นี่เขาเดินตามเธอขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

"เจอแล้วค่ะณุดาขอตัวนะคะ"

"เดี๋ยวสิ"

"มีอะไรหรอคะ"

"อีกสักรอบได้มั้ย ข้องใจว่ะ"

"ไม่ค่ะ ณุดาจะไม่ยอมให้พี่พอร์ชทำแบบนั้นอีกแล้ว"

"ทำไม"

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะจะทำอย่างนั้นได้ยังไง"

"ทำไมจะไม่ได้เมื่อคืนก็ทำ"

ณุดาทำหน้ามุ่ยใส่เขาแล้วเดินออกจากห้องไป เธอลงไปรอเขาที่รถที่เขาบอกว่าจะเป็นคนไปส่งเธอเองเพราะว่าเธอต้องกินยาคุมฉุกเฉิน

ทั้งสองต่างก็นั่งมองหน้ากันอยู่ในรถเมื่อเขาขับรถมาถึงหน้าร้านยา แต่ไม่มีใครกล้าลงไปซื้อยาคุมฉุกเฉินสักที

"พี่พอร์ชต้องเป็นคนลงไปซื้อให้ณุดาค่ะ"

"เธอนั่นแหละลงไปซื้อ เธอเป็นคนกินนี่"

"แต่น้ำเชื้อเป็นของพี่พอร์ชนะคะพี่พอร์ชต้องลงไปซื้อ"

ชายหนุ่มพูดไม่ออกเมื่อได้ยินประโยคยอกย้อนจากคนข้างๆ เขาถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งแล้วหยิบแว่นขึ้นมาสวมยอมเป็นคนลงไปซื้อยาคุมให้เธอ

เขาเดินกลับมาที่รถสีหน้าบึ้งตึงเมื่อเภสัชกรถามเขาซอกแซกว่าต้องการซื้อยาชนิดไหน กี่เม็ดและใครเป็นคนกิน เขาตัดบทโดยการบอกเภสัชกรว่าเอายาคุมฉุกเฉินทุกชนิดที่มีมาอย่างละหนึ่ง

"ซื้อมาให้กินแทนข้าวหรอคะเยอะแยะขนาดนี้"

"พูดมาก อยากกินอันไหนก็เลือกกินเอาสักหนึ่งอย่างกินหมดนั่นได้ตายกันพอดี"

ณุดามองเขาที่มีสีหน้าหงุดหงิดแล้วแอบอมยิ้มไม่ให้เขาเห็น คนมันจะชอบมองมุมไหนเขาก็หล่ออ่ะเนอะ

เธอก้มอ่านฉลากยาเพียงครู่หนึ่งแล้วเลือกกินแบบทีเดียวสองเม็ด

พอร์ชมองเธอจนแน่ใจว่าเธอกินยาแล้วจริงๆจึงได้ขับรถออกมาเพื่อไปส่งเธอที่บ้าน

"พี่พอร์ชไปส่งณุดาที่คอนโดได้มั้ยคะ"

"อืม บอกทางมาแล้วกัน"

คอนโดที่ณุดาให้เขามาส่งอยู่ไม่ไกลจากผับของเขาสักเท่าไหร่ เขาไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวของเพื่อนพ่อมาอยู่คอนโดแถวนี้

"เธอมาอยู่ที่นี่นานหรือยัง"

"เพิ่งมาอยู่ตอนเปิดเทอมนี่แหละค่ะ ใกล้มหาวิทยาลัยดี"

"อยู่ชั้นไหน ห้องที่เท่าไหร่"

"พี่พอร์ชถามทำไมคะจะมาหาณุดาหรอ"

"ถามก็บอกมาเหอะน่า ถามกลับอยู่นั่นแหละ"

"รู้ไปพี่พอร์ชก็เข้ามาไม่ได้หรอกค่ะเขาให้แค่คนในเข้า"

"เออ ไม่ได้จะมาหาสักหน่อยถามไปงั้นแหละ"

ณุดาหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเขาพูดแบบนั้น เธอเปิดประตูลงจากรถเขาทันทีส่วนชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจว่าณุดาจะรู้สึกอย่างไร เขาขับรถไปที่ผับของเขาต่อทันที แม้ว่าที่บ้านจะมีธุรกิจหลายพันล้านไว้ให้รุ่นเขาได้สานต่อ แต่เขาไม่ชอบที่จะทำอะไรพวกนั้นเลยสักนิด ต้องแต่งตัวดูดี บุคลิกสุภาพ ซึ่งมันไม่ใช่เขาแน่นอน เขาแหกคอกเปิดผับบาร์และธุรกิจนำเข้าเหล้าเบียร์จากต่างประเทศซึ่งก็ทำเงินได้ไม่น้อยหน้าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของครอบครัวอย่างแน่นอน

ขับรถมาถึงผับตัวเองเขาก็ขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึกนี้ทันที ชั้นนี้คือห้องทำงานของเขาที่มีห้องนอนอยู่ข้างในอีกทีนึง เขานั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะทำงานได้เพียงห้านาทีก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอก

"พี่พอร์ชครับ พี่จะสัมภาษณ์พนักงานคนใหม่เองมั้ยครับ หรือให้ผมสัมภาษณ์เลย"

เขามองเลยไปข้างหลังของผู้จัดการผับ มีสาวสวยรูปร่างคล้ายคลึงกับณุดายืนอยู่ เพียงแต่เธอคนนี้ดูจะผอมกว่าณุดา

"เดี๋ยวพี่สัมภาษณ์เอง นายไปพักผ่อนเถอะ"

ผู้จัดการหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันเจ้านาย ทำเป็นหวังดีอยากให้เขาพักผ่อน เขาหันไปบอกสาวสวยให้เดินเข้าไปในห้องเจ้าของผับเขาจะสัมภาษณ์เธอเอง

หนึ่งเดือนแล้วที่ณุดาไม่ได้เจอหน้าพี่พอร์ชของเธอเลย คงมีแค่เธอสินะที่คิดถึงค่ำคืนนั้นของเขาและเธอ

"ณุดาเสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วกำลังออกไป อย่าเร่งสิคะ"

"พี่รออยู่ชั้นสองนะ โต๊ะในสุดเลย"

วันนี้เธอมีนัดกับพี่แพรวาจะไปเที่ยวที่ผับของพี่พอร์ชกัน เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าหลายต่อหลายชุดอยากให้ดูดีที่สุดเผื่อว่าจะเจอเขาอยู่ที่นั่น พี่แพรวานี่ก็แปลกเรียนหมอไม่หนักหรือไงถึงมาชวนเธอไปเที่ยวดึกๆดื่นๆ

หญิงสาวขับรถเพียงแป๊บเดียวก็ถึงผับของพี่พอร์ช เธอยึกยักไม่กล้าลงจากรถสักที เธออยากเจอเขาแล้วก็กลัวจะเจอเขาในเวลาเดียวกัน ในขณะที่เขาอาจจะรู้สึกเฉยๆหากเจอหน้าเธอวันนี้

"คิดมากน่ะณุดา เขาเฉยๆเธอก็เฉยๆสิ"

ด้วยความที่เป็นคนใบหน้าสวยและมีรูปร่างที่ผู้หญิงต่างก็ใฝ่ฝัน ทำให้ระหว่างที่เธอเดินเข้าไปข้างใน ผู้คนต่างก็หันมามองเธอด้วยความสนใจทั้งผู้หญิงและผู้ชาย บางคนถึงกลับต้องแกล้งเดินชนเธอเพื่อชวนคุย

"โอ้โห้ แซ่บมากณุดา ลุงทัตเห็นต้องฆ่าตายแน่ๆ"

เธอได้แต่ยิ้มแหยๆให้พี่แพรวา เธอไม่น่าแต่งตัวแบบนี้มาเลยรู้สึกไม่มั่นใจเวลาที่มีคนมองมาเยอะๆ

หญิงสาวสวมเดรสเกาะอกสีดำโชว์แผ่นหลังขาวเนียนจนเกือบถึงก้นที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ ทำให้เขาแทบละสายตาไปมองทางอื่นไม่ได้เลย จนได้เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นนั่งคุยกับแพรวาน้องสาวของเขา เขาจึงขมวดคิ้วมุ่นผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ก็คุ้นๆเหมือนกันนะ

"อ้าว พี่พอร์ช วากำลังจะโทรบอกเลยค่ะ"

และผู้หญิงที่หันหน้ามาก็คือณุดาถึงว่ารู้สึกคุ้นๆ

"แต่งตัวอะไรของเธอ"

จากที่ไม่มั่นใจอยู่แล้วก็ยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกที่โดนทักแบบนี้

"ดูพูดเข้าพี่พอร์ช น้องหน้าเสียแล้วน่ะ"

"ก็จริงๆ แต่งตัวอะไรไม่ดูรูปร่างตัวเอง อ้วนขนาดนี้"

"พี่พอร์ช ณุดาหนักแค่สี่สิบเจ็ดเองนะคะ"

"ใช่พี่พอร์ช ไอ้ที่อ้วนคือนมกับตูดต่างหาก"

"พี่แพรวาาาาา"

"ฮ่าๆๆๆ"

แพรวาหัวเราะลั่นเมื่อได้แกล้งรุ่นน้อง พอร์ชเพียงแค่มองณุดาด้วยหางตาเท่านั้นแล้วเดินออกมา

"อย่าโกรธพี่พอร์ชเลยนะณุดา เขาคงเป็นห่วงนั่นแหละ"

ณุดายกแก้วเหล้าเข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า สายตาที่พี่พอร์ชมองมาที่เธอมันเย็นชามาก เขาทำเหมือนคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงเป็นเธอที่คิดถึงมันอยู่ฝ่ายเดียว