ตอนที่ 4
2619 คำ
รถหรูคันใหญ่ของติณขับทะยานออกจากบ้านไปด้วยความเร็วเพื่อมุ่งหน้าเข้าไปในไร่ชาที่ซึ่งเป็นอาณาจักรของตระกูลอัครโญธินในทันทีที่เขาก้าวขาออกมาจากห้อง
“ฉันทำบ้าอะไรเนี่ย...ฉันต้องการเธออย่างนั้นเหรอน้ำหนึ่ง”
ติณได้แต่พร่ำถามตัวเองอย่างหัวเสีย เขาไม่น่าปล่อยให้ความต้องการทางกายมาอยู่เหนือเหตุผลจนเกินควบคุมได้อย่างนี้เลย พลางก้มหน้ามองดูหลักฐานที่ยังผงาดอยู่ตรงซอกขาซึ่งมันสร้างความปวดร้าวและรำคาญให้กับเขาเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
ชายหนุ่มเลี้ยวรถหรูเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพักหลังใหญ่ที่อยู่ภายในไร่ ก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวไม่หาย
“คุณติณ!”
สมชาย หัวหน้าคนงานของไร่พูดทักชายหนุ่มขึ้นทันทีที่เขาก้าวลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้ามาในบ้านซึ่งโซนหนึ่งใช้ทำเป็นออฟฟิตส่วนตัวของชายหนุ่ม
“อ้าวคุณติณ เพิ่งแต่งงานเมื่อวานเองวันนี้ทำไมถึงรีบมาทำงานละครับ น่าจะพักผ่อนอยู่กับเจ้าสาวก่อนไม่ต้องรีบมาทำงานหรอกครับ”
สมชายพูดแซวอย่างคนคุ้นเคย แต่คนฟังยิ่งอารมณ์เสียหนักมากขึ้นไปอีก ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กระด้างพอๆ กับใบหน้าออกมา
“ฉันจะหยุดหรือว่าจะมาทำงานมันก็เรื่องของฉัน ที่นี่มันไร่ฉัน น้าสมชายมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“อูย..ไม่..ไม่ได้มีปัญหาครับ..งั้นขอตัวก่อนนะครับ...”
สมชายพูดเสียงอ่อย หน้าจ๋อยลงทันที ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปหากลุ่มคนงานชายหญิงที่กำลังเดินทยอยเข้าไปภายในไร่ ติณพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินเข้าไปภายในบ้าน
“น้าสมชายเป็นอะไรน่ะดูทำหน้าเข้าสิ”
อารีสาวคนงานในไร่พูดถามออกมาเมื่อเห็นหัวหน้างานของตนเดินหน้ามุ้ยเข้ามาหา
“เจอแจ๊คพอตนะสิ” สมชายบอก
“อย่าบอกนะว่าจากคุณติณน่ะ แต่เอะน้า เมื่อวานคุณติณเพิ่งแต่งงานไม่ใช่เหรอแล้วทำไมวันนี้ถึงได้มาทำงานแล้วล่ะ” อารีถามอย่างสงสัย
“แจ๊คพอตของข้าก็โดนจากคุณติณเรื่องที่แกถามมานี่แหละ”
อารีได้ยินเช่นนั้นก็ตาโต รีบขยับเข้ามาใกล้อีกฝ่ายแล้วกระซิบถาม
“น้าๆ อย่างนั้นก็เป็นเรื่องจริงที่เขาลือกันนะสิว่าคุณติณถูกเจ้าสาวทิ้งแล้วต้องไปแต่งงานกับเด็กในไร่แทนน่ะ จริงใช่มั้ยน้า” อารีซักไซ้ไม่หยุด
“เฮ้ย เอ็งเอาอะไรมาพูด คุณติณเสียหายหมด” สมชายถลึงตาใส่เอ็ดเสียงเขียวขึ้นทันที
“อ้าวน้า ฉันไม่ได้พูด คนอื่นเขาพูดกัน ฉันก็ได้ยินเขามาอีกที” อารีโบกไม้โบกมือพูดบอกปฏิเสธ
“เอ็งได้ยินมาว่ายังไงไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ก็คนแถวบ้านของฉันที่ไปช่วยงานแต่งในบ้านคุณติณน่ะบอกว่าเจ้าสาวของคุณติณน่ะหนีไปกับคนรัก แล้วคุณหญิงท่านก็เลยต้องหาผู้หญิงมาแต่งกับคุณติณแทนไม่ยอมให้ล้มงานเพราะว่ากลัวขายหน้า ก็เลยต้องให้เด็กในบ้านของเจ้าสาวมาแต่งงานขัดตาทัพไว้ก่อน แล้วมันก็น่าจะจริงนะน้า เพราะวันนี้คุณติณก็มาทำงานแทนที่จะอยู่กับเมียที่บ้าน แต่งงานใหม่ๆ น่ะมันมีอะไรน่าทำกับเมียกว่ามาทำงานตั้งเยอะจริงมั้ยน้าสมชาย”
อารีพูดบอกบรรยายเหมือนกับว่าตัวเองได้ไปอยู่ร่วมในงานแต่งของติณก็ไม่ปาน
“เอ็งพูดมาเนี่ยเรื่องจริงเหรอวะ”
สมชายถามกลับเพื่อความแน่ใจว่าเรื่องที่อีกฝ่ายพูดบอกออกมานั้นเป็นเรื่องจริงไม่ใช่นิยายที่แต่งขึ้น
“อ้าวน้านี่ ฉันจะมาพูดโกหกน้าทำไม ฉันได้ยินมายังไงก็พูดให้น้าฟังอย่างนั้น รึว่าน้าหาว่าฉันโกหก” อารีพูดเสียงสูง ถลึงตาใส่
“เปล่า แค่ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ ก็เท่านั้น ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็น่าสงสารคุณติณนะ ที่มาทำงานคงเพราะไม่อยากอยู่ใกล้กับคนที่ไม่ได้รักเป็นแน่”
สมชายคาดเดาหากเรื่องที่อารีพูดเป็นเรื่องจริง เจ้านายของเขาก็น่าสงสารไม่ใช่น้อย
“น่าสงสารสิน้า เป็นฉันนะจะเลิกเลย คนไม่รักจะให้มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง เลิก! เลิกอย่างเดียว”
“เออ เลิกไม่เลิกมันก็เป็นเรื่องของเจ้านาย เอ็งน่ะเป็นแค่ลูกจ้าง ไปเลยหน้าที่ตัวเองมีอะไรรีบไปทำเดี๋ยวนี้เลย ถามนิดเดียวตอบซะยาวเป็นหางว่าวเชียว ไปๆ ข้าก็จะไปทำงานของข้าเหมือนกัน” สมชายไล่อีกฝ่ายให้กลับไปทำงานของตนเองทันที
“ทุกทีเลย พอรู้เรื่องที่ตัวเองอยากรู้แล้วน้าก็ไล่ฉันอย่างนี้ทุกครั้งเลยนะ ไปก็ได้ เชอะ ” พูดจบหญิงสาวก็เดินหน้างอหนีอีกฝ่ายไป
สมชายส่ายหัวไปมาอย่างระอากับท่าทางของอารี ตอนนี้เขาได้รับรู้เรื่องราวของผู้เป็นนายแล้ว ในใจก็เป็นห่วงชายหนุ่มซึ่งเปรียบเสมือนลูกหลานอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ก็คงเข้าไปยุ่งหรือจัดการให้ไม่ได้ ต้องปล่อยให้ชายหนุ่มได้เป็นผู้ตัดสินใจกับเรื่องนี้เอง
น้ำหนึ่งเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หญิงสาวรีบป้ายปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังเบาใจว่าคงไม่ใช่ติณอย่างแน่นอน เพราะถ้าหากว่าเป็นเขาแล้วละก็คงไม่มีทางที่จะมาเสียเวลาเคาะประตูอยู่แบบนี้เป็นแน่ เขาคงจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้แล้วอย่างแน่นอน
“เข้ามาเลยค่ะ ประตูไม่ได้ล็อก”
หญิงสาวพูดออกไปน้ำเสียงยังคงสั่นเครือ น้ำหนึ่งยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เตียง ร่างหญิงวัยกลางคนเดินก้าวเข้ามาภายในห้องและยิ้มให้กับเธออย่างเป็นมิตร
“คุณวาดมีอะไรจะให้หนึ่งรับใช้เหรอคะ ให้ใครมาตามก็ได้ค่ะ ไม่ต้องมาหาหนึ่งเองหรอกค่ะ”
น้ำหนึ่งพูดบอกอย่างเจียมตัว ยิ่งทำให้คุณวาดหญิงคนสนิทของคุณหญิงนิลวรรณเอ็นดูและสงสารหญิงสาวมากขึ้นไปอีกที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้
“ไม่ได้จะให้มารับใช้ แต่คุณหญิงท่านสั่งให้ฉันมาพาเธอเข้าไปดูงานในไร่ของคุณติณแทนท่าน”
“ไปที่ไร่...เอ่อ...หนึ่ง...”
“ไปเถอะ คุณหญิงท่านอยากจะให้เธอได้เห็นวิธีการทำงานของคนในไร่ของเรา เผื่อจะเป็นประโยชน์กับไร่ของพวกเธอบ้าง ยิ่งตอนนี้เจ้านายเธอก็ไม่อยู่ด้วย เธอจะได้มีวิธีรับมือกับเหตุการณ์ต่างๆ ได้ยังไงละ แม้มันจะเป็นเวลาที่น้อยนิดก็ตามแต่ก็พอที่จะเป็นประโยชน์ให้กับเธอได้บ้างนะ ฉันก็ว่าเธอน่าจะไปนะน้ำหนึ่ง”
คุณวาดพูดบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่มีคำพูดระคายหูเลยแม้แต่น้อย น้ำหนึ่งยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างสวยงามและขอบคุณ ถึงแม้ไม่อยากไปแต่ก็คงยากที่จะปฏิเสธได้ เพราะสิ่งที่ได้ยินนั้นมันเป็นประโยชน์กับไร่ที่กำลังพัฒนาของพี่สาวต่างสายเลือดของเธอเป็นอย่างมาก
“ค่ะคุณวาด งั้นหนึ่งขอตัวไปล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
คุณวาดมองตามอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก มองแวบเดียวนางก็รู้ว่าหญิงสาวนั้นเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักก่อนจะพยักหน้าให้และยิ้มอย่างปรานี
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะลงไปรอข้างล่างก็แล้วกันนะ”
“ค่ะคุณวาด” น้ำหนึ่งตอบรับเสียงแผ่ว
คุณวาดเดินออกไปจากห้องแล้ว น้ำหนึ่งจึงลุกขึ้นยืนแล้วพาบางร่างเดินอย่างคนหมดแรงเข้าไปภายในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยตามที่ได้บอกกับอีกฝ่ายเอาไว้
เพียงไม่นานคุณวาดและน้ำหนึ่งก็มายืนอยู่บริเวณหน้าบ้านพักหลังใหญ่ในไร่ของติณซึ่งอยู่ภายในอาณาจักรอัครโญธิน
“เป็นไงน้ำหนึ่ง ไร่ของคุณติณสวยมั้ย”
น้ำหนึ่งหันมองรอบกายด้วยความทึ่ง มันช่างเป็นไร่ที่สวยงามและกว้างใหญ่มาก ด้วยเพราะอาณาเขตที่กว้างใหญ่เช่นนี้ทำให้ติณจัดสรรที่ดินปลูกพืชพันธุ์แยกโซนเอาไว้อย่างชัดเจน พื้นที่ของไร่กว้างขวางสุดลูกหูลูกตาจริงๆ ไร่เพียงฟ้าของเธอที่ว่าใหญ่แล้วยังสู้ไร่ของชายหนุ่มไม่ได้เลย แถมโซนบริเวณของตัวบ้านยังถูกออกแบบเอาไว้อย่างสวยงาม ไม่ว่าจะเป็นไม้ดอกไม้ประดับที่ใช้ตกแต่งอยู่รอบบริเวณของบ้านซึ่งมันช่วยให้ความเศร้าหมองในจิตใจของน้ำหนึ่งได้จางหายออกไปอย่างน่าอัศจรรย์ น้ำหนึ่งยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วตอบกลับเสียงนุ่ม
“สวยค่ะ สวยมากๆ เลยค่ะคุณวาด”
คุณวาดยิ้มหวาน พาน้ำหนึ่งเดินดูรอบๆ ตัวบ้านเพื่อให้หญิงสาวได้รู้สึกผ่อนคลายลงให้มากกว่านี้
“คงต้องยกความดีความชอบให้กับคุณติณแหละ ที่ไร่แห่งนี้ขยายเนื้อที่ออกไปได้มากมายขนาดนี้ก็เป็นเพราะคุณติณ เธอทุ่มเทแรงกายแรงใจพัฒนาที่ดินให้มีคุณภาพไม่ยอมหยุด แถมยังค้นคว้าหาความรู้เพื่อนำมาปรับปรุงให้ดินมีคุณภาพและใช้ทำประโยชน์ได้อย่างมีประสิทธิภาพอีกด้วย คุณติณน่ะเก่งมากเลยนะเธอรู้มั้ย”
น้ำหนึ่งรับฟังด้วยอาการนิ่งสงบ หญิงสาวเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณวาดพูดเป็นอย่างมาก
“คุณติณเธอเป็นคนที่จริงจังกับการทำงาน จะทำอะไรแต่ละอย่างก็จะทุ่มเทและจะทำจนมันออกมาดีที่สุด ลองตั้งใจหรือว่าอยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้ ไอ้คำว่าผิดหวังรึไม่ได้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองของคุณติณเลยก็ว่าได้นะ”
คุณวาดพูดถึงเจ้านายอีกคนที่เห็นมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถปกครองไร่อัครโญธินที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างน่าอัศจรรย์ ผิดกับน้ำหนึ่งที่ใบหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งมาได้ยินกับคำที่ชายหนุ่มไม่เคยผิดหวังด้วยแล้วเธอก็ยิ่งเจ็บ
‘เขาคงผิดหวังไม่น้อยที่เจ้าสาวไม่ใช่พี่ฟ้าซึ่งเป็นเจ้าของไร่เหมือนๆ กัน แต่กลับกลายมาเป็นเด็กในไร่อย่างเธอแทน’
“น้ำหนึ่ง เธอฟังฉันอยู่รึเปล่า” คุณวาดถามพร้อม แตะแขนเรียวเบาๆ
“ฟะ...ฟังอยู่ค่ะ”หญิงสาวตอบรับอีกฝ่ายทั้งที่ใจลอยคิดเรื่องอื่น
“อือ...ฉันก็นึกว่าเธอใจลอยคิดเรื่องอื่นอยู่เสียอีก”
“คะ...คือ...หนึ่งคิดถึงที่ไร่น่ะค่ะ”
“อือ..ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร..อ้อนั่น...คุณสมชายเดินมาถึงพอดีเลย”
คุณวาดพูดพร้อมกับยิ้มให้กับสมชายซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานในไร่ที่เดินตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับคุณวาด”สมชายพูดทักทายพร้อมกับยกมือไหว้หญิงคนสนิทของคุณหญิงนิลวรรณทันที
“สวัสดีเช่นกันค่ะคุณสมชาย” คุณวาดยกมือขึ้นไหว้ตอบเช่นกัน
“น้ำหนึ่ง นี่คุณสมชาย เขาเป็นหัวหน้าคนงานของที่นี่และก็จะเป็นคนพาเธอเดินดูในไร่นี้ด้วยนะ รู้จักไว้ซะซิ” คุณวาดพูดบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มเหมือนกับทุกครั้ง
“สวัสดีค่ะคุณสมชาย”หญิงสาวพูดทักทายพร้อมกับพนมมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อม สมชายรับไหว้พร้อมกับยิ้มอย่างมีไมตรีให้กับอีกฝ่าย
“คุณสมชายคงทราบจากคุณหญิงท่านแล้วนะคะว่าน้ำหนึ่งจะมาดูงานในไร่น่ะค่ะ” คุณวาดถามขึ้นทันทีที่การทักทายนั้นจบลง
“ครับทราบแล้ว ผมเตรียมรถเอาไว้แล้วครับ คุณวาดจะไปด้วยหรือเปล่าครับ”
“โอย คงไม่ไหวกระมังคะ มาเป็นเพื่อนเฉยๆ นั่งรอในบ้านน่าจะดีกว่า เรื่องนี้คงต้องปล่อยเป็นหน้าที่ของคุณสมชายเพียงคนเดียวแล้วล่ะค่ะ”
คุณวาดปฏิเสธออกมาทันที ยิ้มให้อีกฝ่ายแหย่ๆ และมันก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
“ฉันไม่ได้ไปกับเธอด้วยคงจะไม่เป็นไรนะน้ำหนึ่ง” คุณวาดถามหญิงสาวที่ยืนยิ้มน้อยๆ อยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณวาด แค่คุณวาดพาหนึ่งมาจนถึงไร่ขนาดนี้ก็กรุณามากแล้ว คุณวาดพักรอในบ้านจะดีกว่าค่ะ เรื่องออกแดดน่ะหนึ่งไม่กลัวหรอกค่ะ หนึ่งชอบ”
หญิงสาวพูดบอกพร้อมกับยกแขนเบ่งกล้ามออกมาอย่างลืมตัว ความสดใสร่าเริงที่หญิงสาวเคยมีเผยออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะหุบยิ้มแล้วรีบสำรวมกายทันทีที่นึกขึ้นได้
“อะ...เอ่อ...หนึ่งขอโทษค่ะที่เสียมารยาท”
“หึหึ ไม่เป็นไร แบบนี้แหละที่คุณหญิงท่านต้องการ เธอควรที่จะเป็นตัวของตัวเองนะ”
คุณวาดพูดบอกพร้อมกับยื่นมือแตะเบาๆ ที่เรียวแขนอย่างให้กำลังใจ
“ผมว่าเราไปกันเลยดีกว่านะครับ เพราะหากสายกว่านี้แดดจะร้อนมาก” สมชายบอก
“จริงด้วย..ไปกันเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะนั่งรออยู่ที่บ้าน”
คุณวาดพูดบอกพร้อมกับเดินผละออกมาจากตรงนั้นเพื่อเดินกลับเข้าไปภายในบ้าน ปล่อยให้น้ำหนึ่งและสมชายแยกไปอีกทางเพื่อที่จะขึ้นรถกระบะพาหญิงสาวไปเรียนรู้งานในไร่และนำกลับไปปรับปรุงไร่ที่ตนทำงานอยู่ให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น
“คุณหนึ่งอยากดูโซนไหนก่อนดีครับ” สมชายพูดถามหญิงสาวตรงหน้า
“ที่ไร่ของหนึ่งตอนนี้ปลูกผักปลอดสารพิษอยู่ค่ะ ถึงจะมีทีมงานของคุณสิงหามาคอยช่วยอยู่แล้วแต่หนึ่งก็ยังอยากที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพิ่มเติมอีกด้วยค่ะคุณสมชาย” หญิงสาวพูดบอกอีกฝ่าย
“งั้นเราก็เริ่มที่โดมปลอดเชื้อกันเลยดีกว่า มาครับ ผมจะพาไปดู”
สมชายพูดบอกพร้อมกับเปิดประตูรถขึ้นไปประจำที่คนขับอย่างเตรียมพร้อม
“ค่ะ”น้ำหนึ่งตอบรับด้วยความตื่นเต้น เธอกำลังจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ รู้สึกสนุกขึ้นมาอีกครั้ง
ต่างกับติณที่ยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก นี่ขนาดเขาหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่ไร่แล้วเธอยังจะตามมาหลอกมาหลอนให้เขาได้กระวนกระวายใจอยู่อย่างไม่เป็นสุขอีกหรือนี่ แล้วเขาจะทนต่อความต้องการของตัวเองไปได้อีกนานเท่าไหร่กัน
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดดาล สองมือยกขึ้นกระชากม่านเพื่อปิดเข้าหากันอย่างแรง เขาไม่อยากเห็นภาพของหญิงสาวอีกแล้ว
ก่อนจะเดินกลับมาทิ้งกายลงบนเก้าอี้ทำงานอีกครั้ง พยายามมุ่งสมาธิให้จดจ่ออยู่กับเอกสารที่กำลังรอเซ็นอยู่ตรงหน้าให้จงได้ ทั้งที่รู้ว่ามันอาจจะหาสมาธิไม่ได้เลยในวันนี้เมื่อมีหญิงสาวมาอยู่วนเวียนใกล้ๆ ภายในอาณาจักรของเขา
- ผู้เขียน
