“ยัยเด็กบ้านี่!”ติณสบถออกมาทันทีที่กลับเข้ามาภายในห้องทำงานแล้วไม่พบกับน้ำหนึ่ง สองมือของเขากำเข้าหันจนแน่น ไม่เหลือแม้แต่กรามแกร่งที่กัดเข้าหากันดังกรอดด้วยความไม่พอใจ
“กล้าขัดคำสั่งของฉันอีกแล้วนะน้ำหนึ่ง”ชายหนุ่มคำรามในลำคอ
ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน สายตาทอดมองไปยังหน้าต่างแล้วก็เห็นว่าผ้าม่านด้านหนึ่งไม่มีที่คล้องรัดเอาไว้เหมือนกับอีกด้าน แล้วลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง
“ฮะ ฮะ ฮะ อย่าบอกนะว่ายัยเด็กบ้านั่นจะเอาสายรัดผ้าม่านมาพันคอแล้วเดินออกไปน่ะ คิดได้ยังไงเนี่ย”
ติณถึงกับหัวเราะขบขำออกมาในทันที เขายืนขำอยู่พักใหญ่ แต่อยู่ๆ เสียงหัวเราะก็เงียบไป ใบหน้าเปื้อนยิ้มกลับแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งแทน เมื่อจิตสำนึกด้านมืดบอกเขาว่าสิ่งที่หญิงสาวทำมันไม่น่าขำ แต่เธอทำผิด เพราะน้ำหนึ่งกล้าขัดคำสั่งของเขา เพราะฉะนั้นเธอจะต้องถูกลงโทษ และเพราะความแค้นใจที่น้ำหนึ่งทำให้เขาผิดหวังยังไม่จางหา
