อาหารเช้าในวันนี้ทำให้อิธิเดชกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณแม่ของเขาช่างยัดเยียดดาวเรืองให้เหลือเกิน เขาเป็นลูกก็ได้แต่ยิ้มไปกับบทสนทนาของแม่และหญิงสาว ไม่เข้าใจเลยทั้ง ๆ ก่อนจะมายังศาลาก็ได้พูดคุยกับดาวเรืองเรียบร้อยแล้ว เหมือนนางจะเข้าใจแต่เปล่าเลย...นางไม่เข้าใจอะไรที่เขาบอกก่อนหน้านี้เลยด้วยซ้ำไป
“ลูกอิ่มแล้วคุณแม่ ลูกขอตัวกลับเรือนนะขอรับ” คุณพระเอ่ยขอตัว เพราะไม่อาจทนในสถานการณ์อึดอัดเช่นนี้ได้
“จะรีบไปไหนเล่าคุณพระ น้องอุตส่าห์มา...”
“ลูกมีงานค้างอยู่ขอรับ ลูกต้องขอโทษคุณแม่ด้วยขอรับ แม่หญิงด้วย” อิธิเดชเอ่ยแทรกประโยคของมารดาก่อนที่ท่านจะได้พูดสุดความ
“ไอ้เรืองกลับเรือนข้ากันเถอะ” ไม่คิดจะสนใจฟังคำพูดใด ๆ เขาก็เรียกบ่าวคนสนิทแล้วลุกเดินออกจากศาลา
ดาวเรืองจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่จากไปด้วยความคับแค้นในทรวง แต่ก็ยังปกปิดไว้ฝ่ายใต้ใบหน้าสวยยิ้มแย้ม
“เห็นทีวันนี้จะไม่ใช่วันของหลานแล้
