ตอนที่4 ชะตากรรมลูกกตัญญู
769 คำ
ตอนที่4 ชะตากรรมลูกกตัญญู
“ออกมาจากห้องได้แล้วเหรอ แกน่าจะลงมาหาคุณคงเดชสักหน่อยนะ เขาอุตส่าห์ซื้อของมาฝากตั้งมากมาย”
เจ้าสัวมงคลหันไปพูดกับบุตรสาว เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขกหลังจากเสี่ยคมเดชขอตัวลากลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“หนูไม่อยากเจอหน้าเขานี่คะ”
ลูกพีชมองกองของฝากที่วางไว้กองพะเนินข้างโซฟาแล้วลอบถอนใจ ใบหน้าของชายร่างท้วมหัวล้าน นิ้วมืออ้วนป้อมทั้งสิบนิ้วเต็มไปด้วยแหวนทองแหวนเพชรวิบวับลอยเข้ามาในหัว เสี่ยคมเดชเป็นคนแก่ตัณหากลับ เจ้าชู้ ปากว่ามือถึง เขาพยายามถึงเนื้อถึงตัวเธอหลายหน จนเด็กสาวไม่อยากจะมองหน้าด้วยซ้ำ เธอเกลียดพวกผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นทางเพศ สายตาของเสี่ยคมเดชยามจ้องมองเธอวาววับหยาบคาย ราวกับว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้อย่างงั้น
“อยากหรือไม่อยากนั่นเป็นอีกเรื่องควรจะเก็บเอาไว้ในใจ แต่หนูควรลงมาพบเขาตามมารยาทนะ ดูสิซื้อแต่ของดีดีมาทั้งนั้นชิ้นนี้ราคาแพงมากเลยนะคะคุณ”
คุณหญิงดาหวันชูชุดแก้วกาแฟชิ้นหนึ่งขึ้นดูสีหน้าระรื่น
“หนูบังเอิญได้ยินเรื่องงานหมั้น” มือที่วางอยู่บนตักบีบเข้าหากันแน่น
“ทำไมล่ะคะ เมื่อวันก่อนคุณพ่อคุณแม่ให้หนูไปพบกับผู้ชายคนนั้น แล้ววันนี้ก็ยังพูดเรื่องงานหมั้นกับเสี่ยคมเดชอีก”
บรรยากาศในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังใหญ่เงียบกริบ สาวใช้สองคนซึ่งรับใช้ตระกูลนี้มาช้านานหันมองหน้ากัน
“แกมีปัญหาอะไรงั้นรึ” เจ้าสัวมงคลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดัง “ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำไปอย่าทำตัวมีปัญหาให้มากนัก ที่เหลือปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาจัดการเอง”
“แต่คุณพ่อคุณแม่ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะคะ”
เพล้ง!
แก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้มือของเจ้าสัวมงคลถูกปัดจนหล่นลงพื้นแตกกระจาย หญิงรับใช้สองคนพากันร้องเสียงหลงยกมือทาบอกด้วยความตกใจ
“ใจเย็นๆ สิคะคุณเดี๋ยวฉันคุยกับลูกเอง นะคะ”
คุณหญิงดาหวันลุกเดินเข้ามาหาสามี หล่อนเอื้อมแตะแขนของเขาเบาๆ พยายามพูดไกล่เกลี่ยหวังให้โทสะของเขาเบาบางลง เจ้าสัวมงคลลุกขึ้นยืนกำมือแน่นส่งสายตาพิฆาตไปยังลูกพีชที่มองเขากลับมาด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าว ดวงตากลมโตเอ่อคลอ
“หึยย” เจ้าสัวมงคลทำเสียงคำรามในลำคอแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป
“พวกเธอสองคนน่ะออกไปก่อน ฉันจะคุยกับลูกพีชตามลำพัง”
คุณหญิงดาหวันหันไปบอกสาวรับใช้
“ค่ะคุณหญิง”
สาวรับใช้รับคำแล้วพากันเดินออกไปห้องรับแขกจึงเหลือเพียงลูกพีชกับคุณหญิงดาหวันสองคนแม่ลูกเท่านั้น
“หนูไม่เข้าใจเลยทำไมคุณพ่อคุณแม่กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้คะ เงินมันทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ”
หยาดน้ำตาบนดวงหน้าหวานไหลย้อยลงอาบแก้ม ก่อนมือนุ่มของมารดาจะยกปาดออกอย่างอ่อนโยน
“เรื่องนี้เราเคยคุยกันแล้วนะลูก หนูต้องช่วยพ่อกับแม่ให้ครอบครัวของเราผ่านเรื่องนี้ไปได้ แม่สัญญาว่าหลังจากนี้พ่อกับแม่จะไม่บังคับหรือฝืนใจลูกอีก”
“แล้วคุณแม่จะแก้ปัญหายังไงคะเรื่องที่หาผู้ชายมาให้แต่งงานกับหนูสองคนพร้อมกันแบบนี้ มันจะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังหรือคะ”
คุณหญิงดาหวันยิ้มอบอุ่น
“พ่อกับแม่วางแผนเอาไว้หมดแล้ว เราจะจัดงานเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้มากนัก หลังจากพิธีหมั้นผ่านไปหากฝ่ายชายทำผิดแอบไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นของหมั้นก็จะตกเป็นของเรา พ่อกับแม่จัดการได้เชื่อเถอะลูก”
“นี่คุณแม่หมายว่า… โถ่คุณแม่คะ”
ลูกพีชรู้สึกหดหู่ในหัวใจอย่างประหลาด ใบหน้าของผู้ชายสองคนลอยผ่านเข้ามาในห้วงความคิดของเธอทันที เสี่ยคมเดชเป็นพวกผู้ชายเจ้าชู้หัวงูคงไม่ยากนักหากพ่อแม่ของเธอจะจ้างวานหญิงสาวจัดจ้านกร้านโลกแถมหน้าตาดีสักคนเข้าไปตีสนิท และมีสัมพันธ์สวาทกับเขาเพื่อแบล็คเมล์
แต่กับผู้ชายคนนั้นล่ะ… เขาดูน่ากลัวและอันตรายเหลือเกิน
- ผู้เขียน
