ตอนที่5 สมิง อัลเบร์โต
716 คำ
ตอนที่5 สมิง อัลเบร์โต
1เดือนก่อนหน้า…
รถกระบะโฟล์วิลคันใหญ่ขับฝ่ากระแสน้ำป่าที่เชี่ยวกรากน่าหวาดเสียว ลัดเลาะทิวไม้ขึ้นเนินเขา ผ่านถนนหนทางซึ่งเป็นหินขรุขระ ถนนดินโคลนแล่นเข้ามายังหมู่บ้านซึ่งตั้งอยู่ในหุบเขาในตอนบ่ายที่ท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยพยับฝน
ชายหนุ่มผู้อยู่หลังพวงมาลัยมีดวงตาสีฟ้า เขาเปิดประตูก้าวลงมาจากรถกระบะยกสูงคันใหญ่มองไปยังชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ จากนั้นเพียงเสี้ยววินาทีก็มีชาวบ้านทั้งหญิงชายเดินมาหาเขาเป็นกลุ่มใหญ่
“นายสมิงกลับมาแล้วพวกเรา นายปลอดภัยดีใช่ไหมครับ ผมได้ข่าวว่ามีน้ำป่าไหลหลากทำให้ทางขาด ผมกับพวกชาวบ้านพากันใจคอไม่ดีกลัวว่านายสมิงจะเป็นอันตราย”
“เออ”
อัลเบร์โตหรือนายสมิงตามชื่อที่รู้จักของชาวบ้านเอ่ยขึ้นห้วนๆ
“กูน่ะตายยากไอ้ทัพ มึงเอาข้าวสารอาหารแห้งพวกนี้แจกจ่ายให้ชาวบ้านทุกคนเท่าๆ กัน”
“เฮ้ย พวกเราเข้าแถวให้เป็นระเบียบ นายสมิงซื้อของมาแจกแล้วเอาไปหุงหากินกันก่อนเร็วเข้า” ไอ้ทัพกวักมือเรียก
“ขอบคุณมากนะจ้ะนาย/ขอบใจมากนาย/ขอให้เจริญๆ นะนายสมิง” พวกชาวบ้านหลายสิบคนเฮโลกันต่อแถวจนยาวเหยียด ยกมือไหว้ขอบคุณอัลเบร์โตเสียงขรม
“ไม่ต้องขอบอกขอบใจหรอก ฉันทำเท่าที่จะช่วยได้นะเอาข้าวปลาไปหุงหากินกันก่อนกว่าน้ำจะลดคงอีกหลายวัน” อัลเบร์โตเปิดท้ายรถกระบะซึ่งท้ายรถเต็มไปด้วยข้าวสารและอาหารแห้งจำนวนมาก
“เยอะขนาดนี้คงอยู่กันได้หลายวันเลยครับนาย คราวหน้าผมขอเข้าเมืองด้วยนะครับรออยู่เฉยๆ ผมเป็นห่วงนาย”
ไอ้ทัพยิ้มประจบพลางหยิบข้าวของท้ายรถส่งให้ชาวบ้าน
“งานที่กูให้ทำเสร็จหรือยังไอ้ทัพ”
“เสร็จเรียบร้อยครับนาย ผมเกณฑ์พวกคนงานมาช่วยแค่สองวันก็เสร็จเรียบร้อย เรือนแพเล็กๆ เท่านั้นเอง”
“ดี เดี๋ยวกูจะไปดูสักหน่อย”
อัลเบร์โตตบบ่าลูกน้อง
“ไปพักผ่อนเถอะครับนายทางนี้ผมจัดการเอง แต่ดูเหมือนว่านายสมิงคงไม่ได้พักแล้วล่ะดูสิอีมุกดามันวิ่งหน้าแป้นนมกระเพื่อมดึ๋งๆ มาโน้นแล้ว”
ไอ้ทัพพยักเพยิบหน้าไปทางด้านหลังของเจ้านาย
“นายสมิงจ๋า มาแล้วหรือจ๊ะมุกดาคิดถึงแทบใจจะขาด ไปเถอะจ้ะมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนมุกจะนวดเฟ้นให้หายเหนื่อยเชียว”
มุกดาสาวสวยประจำหมู่บ้านเดินปรี่เข้ามาคล้องแขนของอัลเบร์โต พลางซบหน้าอิงกับหัวไหล่ถูไถใบหน้าไปมาราวกับลูกแมวน้อยๆ แสนเชื่อง
“มึงจะนวดให้นายสมิงหายเมื่อยหรือมึงจะนาบเหอะอีมุก พวกกูดูแล้วคิดว่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า” ไอ้ทัพเอ่ยแซว
“เสือกอะไรด้วยไอ้ทัพ เดี๋ยวกูก็ถีบเข้าให้”
สาวมุกดาขึงตาใส่ไอ้ทัพแล้วหันไปยิ้มให้กับอัลเบร์โต
“ไปกันเถอะจ้ะนายสมิง”
อัลเบร์โตพยักหน้าแล้วเดินออกจากกลุ่มของชาวบ้านตัดออกท้ายหมู่บ้านซึ่งมีแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่าน ช่วงหน้าฝนเช่นนี้กระแสน้ำเชี่ยวกรากดูน่ากลัว ระดับน้ำปริ่มชายตลิ่ง บ้านพักของอัลเบร์โตเป็นบ้านสไตล์โมเดิร์นสร้างอยู่ใกล้กับแม่น้ำจุดนี้เป็นจุดที่เห็นวิวทิวทัศน์ได้สวยที่สุด ก่อนเข้าบ้านชายหนุ่มมองไปยังเรือนแพที่เขาสั่งให้ไอ้ทัพสร้างเอาไว้ ริมฝีปากยักหนากระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ มุกดาที่ยืนอยู่ข้างๆ อดที่จะสงสัยไม่ได้หล่อนจึงถามโพล่งขึ้น
“นายสมิงให้ไอ้ทัพปลูกเรือนแพทำไมหรือจ๊ะ หรือว่าจะเอาไว้เปลี่ยนบรรยากาศหาความสุขกับมุกดา” สาวมุกดากัดริมฝีปากแสร้งทำท่าทางขวยเขินด้วยมารยาสาว
“เปล่า ฉันจะเอาไว้ต้อนรับเจ้าสาวของฉัน”
พูดจบอัลเบร์โตก็เดินเข้าบ้านยิ้มกริ่ม
“เจ้าสาว? หมายความว่านายสมิงจะแต่งงานหรือจ๊ะ กับใคร นายสมิงเดี๋ยวสิ”
- ผู้เขียน
