ตอนที่ 5 ศัตรูมาถึงที่
2135 คำ
"เป็นไง ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย"
อคินเอ่ยถามไดม่อนทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานของไดม่อน ที่สนามแข่งรถพวกเขาก็แบ่งโซนห้องทำงานกันเหมือนกับที่ผับและมีห้องไว้สำหรับนั่งดูการแข่งขันข้างบนโดยที่ไม่ต้องลงไปที่สนาม
"เรียบร้อยหมดแล้ว แต่เลื่อนเวลาแข่งจากสองทุ่มเป็นสามทุ่มเพราะนักแข่งส่วนมากลงความเห็นจะแข่งตอนนั้น"
ไดม่อนตอบอคินแต่สายตายังจดจ้องเอกสารรายชื่อของนักแข่งอยู่ เมื่อเปิดไปเรื่อยๆ ไดม่อนก็ขมวดคิ้วขึ้น
"มีอะไร"
อคินเอ่ยถามเพื่อนทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของไดม่อน
"ไอ้ธามลูกของเสี่ยทิวามาลงแข่งด้วย"
อคินคิ้วขมวดทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไดม่อน
"มันไม่เคยมาสนามแข่งเรา ทำไมตอนนี้ถึงมา"
"นั่นละที่กูสงสัย คงต้องให้ลูกน้องเข้มงวดในการแข่งมากขึ้นเพราะรามินลงแข่งด้วย"
ไดม่อนพูดตอบอคินด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะธามเรียกได้ว่าเป็นศัตรูของอคินเนื่องจากตอนที่เรียนปีหนึ่งแฟนของธามนั้นบอกเลิกเขาแล้วไปจีบอคินแต่อคินไม่ได้เล่นด้วย ด้วยความที่โดนแฟนสาวเอาเขาไปเปรียบเทียบกับอคินจึงทำให้ธามโกรธและเกลียดอคินถึงขั้นมาหาเรื่องชกต่อยกับอคินแต่ก็สู้อคินไม่ได้ยิ่งทำให้เขานั้นแค้นอคินมากกว่าเดิม
"มีอะไรกันรึเปล่าครับ ทำไมพวกพี่ทำหน้าเคร่งเครียดจัง"
รามินเอ่ยถามพี่ๆ เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ชายทั้งสองกำลังทำหน้าเคร่งเครียดกันอยู่
"เช็ครถที่จะแข่งยังรามิน"
อคินหันไปถามรามินโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา
"เพิ่งเช็คมาครับ"
รามินตอบอคินแล้วเดินไปนั่งข้างๆ อคิน
"สรุปมีเรื่องอะไรกันครับ"
รามินเอ่ยถามอีกครั้ง
"ไอ้ธามลูกเสี่ยทิวาลงแข่งวันนี้ด้วย"
คำตอบของไดม่อนทำเอารามินคิ้วขมวดไปตามพี่ๆ เพราะรู้ว่าธามนั้นไม่ถูกกับอคินแถมยังเป็นลูกชายคนที่จ้องเล่นงานผับพวกเขาด้วย
"ก่อนแข่งเช็ครถอีกรอบนะรามินเพราะไม่รู้ว่าพวกมันจะเล่นสกปรกอะไร ถึงจะเป็นถิ่นเราก็ห้ามประมาทเด็ดขาด"
"ครับพี่คิน"
รามินขานตอบอคินทันที
"ขออนุญาตค่ะ"
ขณะที่สามหนุ่มกำลังคุยเรื่องงานกันอยู่นั้นก็มีพนักงานสาวที่ทำหน้าที่ดูแลแขกวีไอพีที่มาแข่งรถเข้ามาสามคน
"มีอะไร"
ไดม่อนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสามสาวเข้ามาในห้องแล้ว
"คือเจนเห็นพวกคุณเตรียมงานเหนื่อยๆ เจนและเพื่อนๆ เลยอยากมาดูแลค่ะ"
เจนหนึ่งในสาวสวยพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม เธอรวบรวมความกล้าเข้ามาในห้องนี้เพราะอยากให้อคินนั้นสนใจเธอ ตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ก็รู้สึกชอบอคินตั้งแต่แรกเจอ แต่หาโอกาสเข้าใกล้เข้าไม่ได้เลยสักครั้งวันนี้จึงชวนเพื่อนมาหาสามหนุ่มที่ห้องทำงานของพวกเขา
"อะไรที่ไม่ได้สั่งอย่าทำเกินหน้าที่ ออกไปซะ"
คำพูดของอคินทำเอาสามสาวหน้าเสียเลยทีเดียว เพราะนอกจากเขาจะไม่มองหน้าเธอแล้วยังเอ่ยปากไล่พวกเธออย่างเย็นชา
"ไหนๆ พวกเราก็เข้ามาแล้วให้พวกเราบริการพวกคุณเถอะนะคะ จะได้ผ่อนคลายขึ้น"
เจนยังคงปั้นหน้ายิ้มพูดขึ้นเผื่อเขาจะใจอ่อนยอมให้เธอ
"พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง ถ้าคันมากก็ออกไปหาผู้ชายคนอื่น ออกไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วไล่พวกเธอออก"
อคินพูดตวาดใส่ด้วยความโมโหเมื่อเริ่มคุยไม่รู้เรื่อง
"ออกไปเถอะ ลืมแล้วรึไงว่าพวกฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายที่ต้องทำงาน"
ไดม่อนพูดด้วยเสียงเรียบ เขาเป็นคนใจเย็น นิ่งๆ สุขุม พูดตรง แต่ก็ไม่ได้เป็นคนปากร้ายเหมือนอคิน
"ไปเถอะครับสาวๆ พวกผมไม่นิยมกินพนักงานตัวเองหรอกครับ"
รามินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแต่คำพูดของเขาก็ทำเอาสามสาวหน้าเสียไปเลยทีเดียวจึงรีบออกจากห้องทันที
ทั้งสามนั่งคุยกันจนถึงเวลาแข่งรถอคินก็ลงมาเช็คความเรียบร้อยของสนามแล้วเดินไปเช็ครถของรามินอีกครั้ง
"พี่เช็ครถผมสามรอบแล้วนะครับ พี่คิน"
รามินเอ่ยแซวอคินเมื่อเห็นพี่ชายเดินมาที่รถเขาอีกครั้ง
"กูแค่อยากมั่นใจว่าจะไม่มีใครเล่นสกปรกกับรถมึง"
"นี่พี่ห่วงผมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย โอ้ย! ตีผมทำไมพี่"
รามินพูดขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าไปยิ้มใส่อคินใกล้ๆ จนอคินได้แต่ตีหน้าผากรามินด้วยความหมั่นไส้
"พูดมาก ไปเตรียมตัวได้แล้ว"
รามินพยักหน้าแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดแข่งทันทีปล่อยให้อคินได้เช็ครถเขาไปเพื่อความสบายใจของพี่ชาย เพราะรู้ว่าที่อคินทำไปเพราะห่วงเขาจริงๆ
"เดี๋ยวนี้เจ้าของสนามต้องเป็นคนมาเช็ครถให้นักแข่งเองเลยหรอวะ บริการดีจริงๆ งั้นก็ไปเช็ครถให้กูด้วยสิ"
อคินเงยหน้ามองธามด้วยสายตานิ่งเรียบขณะที่เขากำลังก้มเช็ครถแข่งของรามินอยู่
"หึ ถ้าไม่กลัวว่ากูจะไปถอดอะไหร่รถมึง กูไปเช็คให้ก็ได้นะ แต่ตอนที่มึงแข่งก็ระวังตัวดีๆ อาจจะตายไม่รู้ตัว"
อคินกระตุกยิ้มมุมปากพูดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวธามเลยแม้แต่น้อย จนธามรู้สึกโกรธเมื่อโดนเขาพูดย้อนคืน
"ไอ้อคิน"
ธามขบกรามแน่นเรียกชื่ออคินด้วยความโกรธ
"ถ้ามึงมาเพื่ออยากแข่งรถจริงๆ ก็ไปเตรียมตัวซะ แต่ถ้าคิดจะมาก่อความวุ่นวายก็ไสหัวออกไปจากสนามกู"
อคินพูดขึ้นเสียงแข็งสายตาจ้องธามอย่างเอาเรื่อง
"มีอะไรไอ้คิน"
ไดม่อนเดินมาถามอคินเมื่อเห็นเขายืนคุยกับธามด้วยท่าทางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
"วันนี้กูแค่อยากมาแข่งรถ แต่มึงอย่าเผลอแล้วกันเพราะกูจะเหยียบมึงให้จมตีนกูเลยคอยดู"
พูดจบธามก็เดินไป
"มึงจะเอาไงไอ้คิน"
ไดม่อนเอ่ยถามอคินทันทีเมื่อธามเดินไปแล้ว
"ถ้ามันล้ำเส้นมากกูจะจัดการมันเอง ขึ้นไปดูการแข่งข้างบนเถอะ"
พูดจบอคินก็เดินไปโดยมีไดม่อนเดินตามไปติดๆ ทั้งสองเข้ามาดูการแข่งที่ห้องข้างบนของพวกเขา ซึ่งในการแข่งวันนี้ผู้ชนะก็เป็นรามินเช่นเคย เรียกได้ว่ารามินนั้นได้ฉายาราชาแห่งความเร็ว เพราะเขาลงแข่งเมื่อไหร่ก็ชนะตลอด
"นายครับ คนที่นายให้จับตามองหลังแข่งเสร็จก็ขับรถออกไปจากสนามเลยครับ"
นิกลูกน้องคนสนิทของอคินพูดรายงานผู้เป็นนายเพราะอคินให้เขาไปจับตามองธามกลัวว่าจะทำอะไรที่ไม่ดีกับสนามพวกเขา
"อืม วันนี้ไปพักเถอะ"
"ครับนาย"
นิกโค้งคำนับให้อคินและเดินออกไปทันที เพราะอคินไม่ค่อยชอบให้ใครตามติดตัว เว้นแต่มีงานเขาถึงจะเรียกให้นิกมาเท่านั้น
"เลิกกังวลแล้วกลับไปพักเถอะมึง กูก็จะกลับเหมือนกัน"
ไดม่อนพูดขึ้นพร้อมกับตั้งท่าเดินออกจากห้อง เช่นเดียวกับอคินเมื่อไดม่อนพูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที แต่พวกเขาก็แวะเดินไปหารามินก่อนจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับคอนโตตัวเอง
"ลืมอะไรไม่ลืมดันลืมซื้อผ้าอนามัย ดีนะยังไม่เป็นมากไม่งั้นซวยแน่ๆ ยัยแพรเอ๊ยยย"
แพรวาบ่นพึมพำให้ตัวเองหลังจากที่เธอไปซื้อของกับโมนากลับมาก็นั่งคุยกันจนถึงเย็นโมนาก็ขอตัวกลับ ส่วนแพรวาก็นั่งดูหนังเพลินจนเกือบห้าทุ่มก็รู้สึกปวดท้องเป็นสัญญาณของการเป็นประจำเดือนโชคดีที่ยังไม่ไหลมากเธอจึงรีบลงมาซื้อที่เซเว่นหน้าคอนโดตัวเอง
"เอ๊ะ! นั่นเค้านิ"
แพรวาพูดขึ้นด้วยท่าทางดีใจเมื่อเห็นอคินกำลังยืนรอลิฟต์อยู่ จึงค่อยๆ เดินไปหาเค้าเงียบๆ จากข้างหลัง
"นี่คุณ อ๊ะ! ฉันเจ็บนะ"
แพรวาเดินมาเงียบๆ แล้วยื่นมือไปสะกิดหลังของอคินก็ต้องตกใจร้องเจ็บเมื่อโดนอคินนั้นจับข้อมือแล้วบิดแขนเธอไปข้างหลังอย่างแรง
"เธอเป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆ มาแตะตัวคนอื่นจากข้างหลัง ถ้าฉันมีมีดเธอไม่โดนปาดคอไปแล้วรึไง"
อคินตวาดใส่แพรวาทันที เขาไม่ได้ตั้งใจจะรุนแรงกับเธอแต่ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัวจึงรีบจับมือเธอโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนข้างหลังเป็นใคร
"อือออ ปล่อยก่อนฉันเจ็บ"
อคินรีบปล่อยมือออกทันทีพร้อมกับมองแพรวาอย่างคาดโทษ
"ฉันแค่อยากมาทักทายคุณ ใครจะคิดว่าคุณจะระวังตัวขนาดนี้ ว่าแต่คุณไปไหนมาหรอคะ กลับซะดึกเชียว"
แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามอคินด้วยท่าทางเป็นกันเอง
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"
อคินตอบกลับแพรวาเสียงแข็งพร้อมกับยืนรอลิฟต์โดยไม่มองหน้าแพรวาเลยแม้แต่น้อย
"ค่ะ ไม่ใช่เรื่องของฉัน แต่ฉันอยากรู้ คุณก็ตอบหน่อยสิคะ"
อคินหันไปมองแพรวาทันทีเมื่อได้ยินเธอพูดกวนใส่
"อย่ามากวนฉัน ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับเธอ"
"คุณอารมณ์ไม่ดีหรอคะ ฉันช่วยให้คุณอารมณ์ดีได้นะ"
แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับเอียงหน้าส่งยิ้มหวานไปให้เขา
"จะเสนอตัวมาให้ฉันเอารึไง หึ ตัวเล็กๆ แบบนี้ยิ่งทำให้ฉันหมดอารมณ์มากกว่าเดิมอีก"
"ใครบอกว่าฉันจะให้คุณเอา วิธีทำให้อารมณ์ดีมีตั้งเยอะเถอะค่ะ"
แพรวาพูดสวนอคินจนอคินได้แต่ถอนหายใจใส่ไม่พูดอะไร เมื่อลิฟต์เปิดแล้วอคินก็เดินเข้าลิฟต์โดนมีแพรวาเดินมาเข้ามาติดๆ
"สรุปคุณไปไหนมาหรอคะ กินอะไรมารึยัง หิวมั้ยฉันทำอาหารให้คุณกินได้นะ"
แพรวายังพยายามชวนอคินคุยด้วยรอยยิ้ม
"...."
"นี่คุณ ตอบหน่อยสิคะ"
แพรวาพูดขึ้นอีกครั้งเมื่ออคินไม่ยอมพูดอะไรกับเธอ จนอคินเริ่มรู้สึกรำคาญเธอ
"ที่บ้านเธอไม่ได้สอนรึไงว่าถ้าคนเค้าเงียบใส่แสดงว่าไม่ได้อยากคุยด้วย"
อคินพูดขึ้นพร้อมกับมองแพรวาด้วยความไม่พอใจ แต่แพรวาก็ไม่ได้มีท่าทีโกรธหรือเสียใจกับคำพูดของเขาเลยสักนิด
"สอนค่ะ แต่เผอิญเป็นคนไม่ค่อยจำ อีกอย่างตอนนี้คุณก็กำลังพูดกับฉันอยู่แสดงว่าคุณก็อยากคุยกับฉันนิคะ"
แพรวาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจนอคินได้แต่ถอนหายใจไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงหน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้
"สรุปถ้าฉันไม่ตอบเธอก็จะถามจนลิฟต์จะเปิดรึไง"
"ค่ะ"
แพรวาตอบกลับอคินทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
"ฉันไปทำงานมา"
อคินตอบกลับสั้นๆ เพื่อหวังให้แพรวาหยุดเซ้าซี้เขา แต่เขาคิดผิดเพราะแพรวากลับถามต่อซะงั้น
"ทำงานอะไรคะ ทำไมทำตอนดึกๆ ดื่นๆ"
"รู้แค่ว่าไปทำงานมาก็พอ เลิกถามซักทีฉันรำคาญ"
อคินพูดขึ้นพร้อมกับแสดงท่าทางไม่พอใจใส่ เมื่อเห็นเขาเริ่มหงุดหงิดแพรวาจึงหยุดพูดเป็นจังหวะที่ลิฟต์เปิดมาพอดี อคินจึงเดินออกจากลิฟต์แล้วเข้าห้องทันทีโดนไม่พูดอะไรกับแพรวา ส่วนแพรวาก็รีบเข้าครัวเพื่อไปทำซุปหมูร้อนๆ ให้อคินเผื่อจะทำให้เขาผ่อนคลายขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ขณะที่อคินอาบน้ำแข่งตัวเสร็จจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เมื่อส่องดูก็เห็นแพรวากำลังถือถ้วยอาหารยืนอยู่หน้าห้องเขา อคินจึงเดินกลับไปที่ห้องนอนโดนไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
"หลับแล้วหรอ หรือตั้งใจไม่เปิด ไม่เป็นไรพรุ่งนี้เช้าทำใหม่แล้วเอามาแขวนหน้าห้องเค้าดีกว่า"
แพรวาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็เดินเข้าห้องตัวเองไป
- ผู้เขียน
