พร่าพรหมจรรย์นางฟ้า

บทที่4.ผู้ชนะ

เบนส์ยกมือใหญ่ๆ ของตัวเองตบหน้าผาก เขาจ้องมองฤทธิ์การทำลายล้างภายในห้องแบบคาดไม่ถึง ห้องนอนโอ่อ่าเมื่อหัวค่ำ กลายสภาพจนไม่เหลือเค้าเดิม พระเจ้า!! เจ้านายเขาโด๊ปยามาหรือไง? ทำไมถึงได้เล่นรักดุเดือดเลือดพล่านขนาดนี้ แม่เจ้า!! เบนส์ได้แต่ครางและคราง เขาหมุนมองรอบตัวด้วยความเหลือเชื่อ!!!

ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กชุบน้ำเปียกหมาดๆ ชายหนุ่มเช็ดคราบต่างๆ บนผิวเนื้ออ่อนนุ่ม พร้อมทั้งพึมพำสบถว่าตัวเองไม่หยุดปาก เมื่อมองเห็นรอยต่างๆ บนร่างกายของเนตรอัปสร

“กูเป็นบ้าอะไรว่ะ คลั่งขนาดฟัดแองเจิ้ลสะไม่เหลือสภาพเดิม”

“ไม่!! ไม่เอาแล้ว จะตายแล้ว” แม้จะอยู่ในนินทรา เนตรอัปสรก็ยังผวาและร้องห้าม ร่างกายเธอสั่นเทาเหมือนลูกนกที่ยังบินไม่ได้แต่พลัดตกจากรังและชะตาชีวิตใกล้จะดับสูญเมื่อมีสายตาของสัตว์ดุร้ายคอยจ้องจับกินเป็นอาหารอันโอชา

“ชู่ว์!! นอนไปเลยไม่ต้องกลัวฉันจะอยู่ใกล้ๆ เธอเอง” ชายหนุ่มปลอบขวัญเนตรอัปสรเสียงนิ่มๆ เขาทอดนอนเคียงข้าง รวบกอดร่างบอบบางดึงเข้ามาในวงแขน มือใหญ่ๆ ลูบไล้เรียวแขนอ่อนบาง และปลอบใจเธอด้วยความอบอุ่นของอ้อมอกแน่นตึง

“ไม่...ไม่เอานะ ไม่เอาแล้ว” เสียงแผ่วลงๆ เธอจมดิ่งในห้วงฝันแสนหวานเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดรอบกายเธอรู้สึกถึงความปลอดภัยจึงยอมสงบลงโดยดี

ในฝันอันแสนหวานเนตรอัปสรได้เจอกับเจ้าชายรูปงามที่เป็นสุภาพบุรุษและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา รอยยิ้มของเจ้าชายทำให้หัวใจของเธอสั่น ฝ่ามือคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย เธอถูกเจ้าชายพาเดินเที่ยวในท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยดอกไม้แสนสวย เป็นทุ่งดอกไม้ที่สวยงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาก่อน ลานดอกไม้ต้นเล็กๆ เรี่ยพื้นดินมีสีชมพูสลับกับสีฟ้าและเหลือง เป็นทุ่งโล่งๆ ที่มีแต่ดอกไม้สวยๆ ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล เนตรอัปสรรู้สึกว่าตัวเองเป็นดั่งเจ้าหญิงที่ถูกเจ้าชายรูปงามเลือกเป็นคู่ตุนาหงัน เธอล่องลอยและเพ้อฝันจนกระทั่ง!!

มหาอำนาจที่แสนน่าเกรงขามปรากฏตัวขึ้นมา เขาทำลายทุ่งดอกไม้แสนงามจนราบเป็นผุยผง กลีบดอกไม้ปลิดปลิวกระจัดกระจาย ใบหน้าถมึงทึงบึ้งตึง แววตาโชนแสงเหมือนมีกองไฟกองย่อมๆ อยู่ในหน่วยตาคู่นั้น และเขาคือ เคฮิลล์ รอย!! พระเจ้าแม้แต่ในฝันผู้ชายร้ายกาจคนนี้ ยังตามมาจองเวรเธออีกหรือ เนตรอัปสรก้มใบหน้าลงจนใบหน้าแนบหัวเข่า เธอกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดและหมองเศร้าในขณะที่จอมวายร้ายบ้าอำนาจคนนั้นหัวเราะร่า เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความลำพองและกระหายชัยชนะ เธอเกลียด!! เกลียดๆ

“แองเจิ้ลๆ...”

ใครเรียกเธอ เสียงเรียกแผ่วๆ ที่ฟังเหมือนกำลังเป็นห่วงเธอสุดแสน เนตรอัปสรหมุนซ้ายหมุนขวา เธอมองหาต้นกำเนิดเสียงนั้นท่ามกลางกลุ่มคันที่โรยตัวอยู่รอบๆ ใคร? ใครกัน?

“เฮือก...” แพขนตากระพริบปริบๆ ก่อนจะที่เธอจะเปิดเปลือกตาขึ้นมองรอบๆ ตัว เงาลางๆ ของใครบางคนที่ชะโงกง้ำเหนือร่างกายของเธอ

“ปล่อย!! ออกไปนะ ออกไปไกลๆ ฟ้าเกลียดคุณ” คำพูดแรกทันทีที่สติกลับมาครบเต็มร้อย ใบหน้าคมคายของเคฮิลล์ลอยอยู่แค่เอื้อม เธอแผดเสียงใส่ ยกมือขึ้นดันลำตัวชายหนุ่ม พร้อมทั้งกระทดตัวหนีหัวซุกหัวซุน “อู้ยยยย...เจ็บ”

“ทำเป็นซ่า สภาพเธอไม่ให้พอที่จะมาแผลงฤทธิ์ใส่ฉันหรอกนะ” ชายหนุ่มส่ายใบหน้า เขาอุตส่าห์ปลอบขวัญ ในเมื่อจู่ๆ เนตรอัปสรก็ครางฮือ มือเล็กๆ ปัดป้ายไปมาเหมือนกำลังฝันร้าย เขารึสู่อุตส่าห์คอยกระซิบปลอบ ความดีที่ทำเจ้าหล่อนกลับมองไม่เห็น พอลืมตาขึ้นมาเท่านั้นแหละ แม่แผดเสียงใส่ไม่พอ ยังทำท่ารังเกียจเขาเหมือนมองเห็นสิ่งปฏิกูล

เนตรอัปสรถลึงตาใส่ชายหนุ่ม เธอกอดตัวเองจนเป็นก้อนกลมๆ รับรู้ถึงความปวดเหมื่อยที่บังเกิดขึ้นทันทีที่ลืมตา เนื้อตัวเหมือนจะขาดออกจากกันเป็นชิ้นๆ ปวดร้าวตั้งแต่แขนขาถึงกึ่งกลางร่างกาย!! ทันทีที่นึกถึง น้ำตาร้อนๆ รินไหลเหมือนห่าฝน เธอเม้มปากแน่น ขบริมฝีปากตัวเองจนเลือกซึม ลิ่มเลือดแผ่กระจายในช่องปากจนขมปร่าไปทั้งลำคอ

“ร้องทำไม? ใครทำอะไรเธอหึ!! ทำยังกับว่าร้องไห้ออกมาแล้วไอ้ที่เสียใจจะได้กลับคืนมาอย่างนั้นแหละ!!”

แน่ใจนะว่านั้นคือคำปลอบใจ เคฮิลล์แทบจะเอาศีรษะตัวเองโขกกับกำแพงแข็งๆ ชายหนุ่มถอนลมหายใจแรงๆ กูจะบ้า!! เขาอยากปลอบขวัญ อยากเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเนตรอัปสร แต่คำพูดที่พ่นออกมากลับทำให้เธอร่ำไห้หนักกว่าเก่า แววตาดำคลับตวัดผ่านหน้าเขาไปเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนและเป็นแค่ความว่างเปล่า!!

ชายหนุ่มผลุนผันออกจากห้องนอน เขากระแทกเท้าแรงๆ เป็นการระบายอารมณ์ขึ้งโกรธที่ปะทุขึ้นมาภายในหัวใจ ยัยบ้า ยัยผู้หญิงบ้า!!! เธอช่างทำให้ต่อมความโกรธของเขาทำงานได้แบบดีเยี่ยม แววตาของเธอจุดประกายความโกรธของเขาเป็นอย่างดี จะทำยังไงกับเธอดีนะ ถึงจะปราบพยศเธอให้ยอมศิโรราบ เขามาคลอเคลียออดอ้อนเหมือนสาวๆ คู่ขาคนอื่นๆ

“หิวโว้ย!! มีอะไรกินมั่ง เบนส์”

ร่างสูงใหญ่กระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้ในห้องอาหาร เขาแสร้งทำฉุนเฉียวใส่ลูกน้อง เพื่อปิดบังว่าเขาพึ่งถูกผู้หญิงสาวสวยอัปเปหิออกมาจากห้องนอนเพราะความรังเกียจ

เบนส์การ์ดหนุ่มหล่อ เขาเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ บ่ายสามโมง!! เจ้านายสุดหล่อขังตัวเองอยู่ในห้องนอนกับสาวสวยที่เขานำมาทูนถวาย จากสามทุ่มยิงยาวถึงบ่ายสามโมง โดยไม่เรียกใช้และพึ่งจะเปลี่ยนห้องนอนกลางคัน เมื่อห้องนอนแสนโออ่าพังยับเยิน

“สักครู่ครับ ผมจะให้แม่ครัวจัดให้บอส เอ่อ...คุณผู้หญิงล่ะครับ ให้เธอลงมาเองหรือว่าให้ยกขึ้นไปให้”

คำถามที่ฟังดูง่ายๆ แต่คำตอบที่ได้รับ ทำให้เบนส์อึ้งเป็นคำรบที่สอง แค่คำเรียกขานของเขาที่ไม่ยักกะโดนเจ้านายเอ็ด เพราะดันไปเรียกเจ้าหล่อนว่าคุณผู้หญิง? คำตอบของเจ้านายหนุ่มทำให้เขาอึ้งมากขึ้นกว่าเดิมอีกนับเท่าตัว!!

“ไปยกมาสิ...เดี๋ยวฉันยกขึ้นไปเอง ขอเยอะๆ นะ ฉันจะเพิ่มแรงที่เสียไปสักหน่อย จะกลับขึ้นไปฟัดแองเจิ้ลอีกสักนิด อยากดื้อดีนัก!! พ่อจะจัดชุดใหญ่ให้หมดเรี่ยวหมดแรง ดูสิ!!...ยังจะพยศใส่ฉันได้อีกหรือเปล่า!!”

รอยยิ้มกรุ่มกริ่มบนเรียวปาก ยังไม่น่ากลัวเท่าแววตาที่ลุกโพลงขึ้น มันแสดงให้เห็นว่าเคฮิลล์เอาจริง เขาไม่ได้พูดเล่นเพราะความคึกคะนอง เจ้านายเขาเป็นอะไรไป? ใครให้เจ้านายเขากินยาเลิฟว่ะ ทำไมเจ้านายของเขาเปลี่ยนไปแบบนี้ ดูหมกหมุนกับเรื่องอย่างว่าจนถึงเข้าขั้น บ้ากาม!!

ที่สำคัญนะ เท่าที่มองเห็น สภาพเจ้านายแย่มาก...ไม่เหลือเค้าหนุ่มหล่อสุดเนี๊ยบ? คนเดิมสักนิด

ถาดอาหารถาดโตๆ ที่แน่นขนัดไปด้วยอาหารหนักๆ ไม่ว่าจะเป็นสเต็กชิ้นใหญ่ยักษ์ ขนมปังตะกร้าใหญ่ๆ เนย ผลไม้และไข่ไก่ลวกอีกนับสิบ เคฮิลล์แบกขึ้นไปด้วยสองมือตัวเอง ชายหนุ่มหอบหิ้วไปด้วยตัวเองไม่ให้ใครหน้าไหน เหยียบย่างเข้าไปในห้องนอน ที่เนตรอัปสรนอนหลับสนิทอยู่ในนั้น?

เบนส์ส่ายใบหน้าเขาจัดการเคลียร์ห้องนอนกว้างที่แหลกยับ โดยเป็นคนคุมและคอยดูแลอย่างใกล้ชิด เฟอร์นิเจอร์ในห้องเปลี่ยนใหม่ยกชุดเพราะสภาพการใช้งานคงไม่เหมาะสม เขามองดูเตียงนอนขนาดใหญ่ที่ถูกยกออกไป หัวเตียงที่บุด้วยหนังนุ่มขาดแหล่ง มันเหมือนกับรอยกระชากแต่ใครล่ะเป็นคนทำ? เบนส์ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันเกิดขึ้นเพราะฝีมือใคร เขายังไม่ได้เห็นสภาพของเนตรอัปสร เขาเลยไม่รู้ว่าสภาพเธอก็ยับเยินพอๆ กับเฟอร์นิเจอร์พวกนี้ ขนาดเคฮิลล์ร่างกายยังมีแต่รอยขีดข่วน นับประสาอะไรกับเนตรอัปสรเล่า เธอร่างแทบแหลกเพราะฝีมือชายหนุ่ม เขาสาดใส่ไม่ยังและไม่ปราณีเธอเลยสักนิด

“คุณคะ...ไอ้นี่จะเอาไงคะเก็บไว้หรือทิ้ง?” สาวใช้ยกชั้นในบางเบาขึ้นชู เธอถามด้วยคามกล้าๆ กลัวๆ

คุณพระ!! เบนส์ครางในอก ชั้นในบางๆ ขาดวิ่น สภาพมันเหมือนผ้าขี้ริ้วเก่าๆ สภาพการไม่น่านำกลับมาใช้งานได้อีก

“อืม...เก็บไว้ก่อน เอ่อ เอาไงดีว่ะ ทิ้งๆ ไปเก็บไว้ทำไมล่ะ ใช้ไม่ได้แล้วนี่” เขาอยากจะบ้า เรื่องนี้คงจะเป็นหัวข้อข่าวซุบซิบที่สาวใช้ทั้งหมดในบ้านพักหลังนี้ต้องยกขึ้นมาพูดคุยในเวลาอาหาร หมดกันเจ้านายกู!! นี่คุณเคลฮิลล์ใจร้อนถึงขนาดฉีกทึ้งชุดชั้นในโดยไม่คิดจะถอดดีๆ “เธอเป็นแม่มดหรือไงกันเนตรอัปสร!! เธอทำให้บอสฉันหลุดโลกได้ขนาดนี้เชียวหรือ?”