พร่าพรหมจรรย์นางฟ้า

บทที่4.ผู้ชนะ...

เบนส์บ่นพึมพำ เขาเริ่มหวั่นใจ จริงอยู่ว่าเจ้านายไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ทุกคนคือ “ทางผ่าน” ที่ผ่านเข้ามาและผ่านเลยไป แต่...นี่เป็นปรากฏการครั้งสำคัญ เนตรอัปสรมาเหนือเมฆ เธอไม่ได้ยอมศิโรราบและคลานเข้ามาพะเน้าพะนอเจ้านาย เธอสู้สุดตัว ไม่ยอมรับอะไรเลย!! ไม่สนใจข้อเสนอ ไม่สนกลิ่นหอมยั่วน้ำลายของเงินก้อนโต เป็นเคฮิลล์เองที่แหกกฎ เขาไม่สนวิธีการขอแค่ต้องได้เธอมานอนสยบอยู่ใต้ร่าง

ดูเหมือนว่าเขาจะได้กลิ่นตุๆ หรือว่า...

กลิ่นอาหารหอมๆ โชยฟุ้ง คนที่หลับสนิทเริ่มทำจมูกฟุตๆ ฟิตๆ ความหิวโหยประท้วงให้เธอลืมตา เพราะตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเวลานี้ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอสักที “โครกๆ...” เสียงท้องเตือนว่าร่างกายต้องการพลังงาน เนตรอัปสรจึงปรือเปลือกตาขึ้น เธอสูดกลิ่นหอมๆ และรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่ง

“วี้ด!!” มือเล็กๆ รีบตะครุบผ้าห่มที่เลื่อนไปกองอยู่ตรงหน้าตัก

ชายหนุ่มอ้าปากค้างเมื่อจู่ๆ เนตรอัปสรก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอน เปิดให้เห็นหน้าอกตูมเต่งก่อนกินข้าวสะงั้น พอเธอทรุดตัวลงไปนอนท่าเดิม หน้าอกหน้าใจสวยๆ ก็หายวับกลับไปหลบอยู่ใต้ผืนผ้าเหมือนเดิม

“หิวป่ะ!!” ชายหนุ่มใช้มีดเฉือนสเต็กในจานและกดปลายมีดจิ้มส่งเข้าปาก ขยับปากเคี้ยวตุ้ยๆ เพราะหิวจัด

“ไม่...” เสียงสะบัดเอ่ยตอบใต้โป่งผ้าห่ม

“ตามใจ อร่อยนะ...แม่บ้านที่นี่เขาเคยเป็นเชฟในภัตตาคารชื่อดังระดับไฮคลาส ฉันกินหมดจะมาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ ก็มันอร่อย” เสียงเรียบเรื่อยเหมือนไม่ใคร่จะใส่ใจ แต่เจ้าตัวกับลุ้นคำตอบเต็มที่

“ช่างสิ!! ไม่หิว!! ไม่กิน!! คุณอยากกินให้หมดมันก็เรื่องของคุณ!!” หญิงสาวกลั้นใจตอบ เธอรีบกลืนน้ำลายลงคอเพราะต่อมน้ำลายเริ่มทำงานและน้ำย่อยในกระเพาะก็เริ่มทำงานเช่นกัน แต่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้เนตรอัปสรตัดสินใจเช่นนั้น เธอจะไม่ร้องขอ และไม่วิงวอนขอความเห็นใจแม้จะหมดหนทาง

“ใจแข็งแหะ!! เอาเถอะๆ สงสารนะจะแบ่งไว้ให้” ชายหนุ่มละเลียดกินไปเรื่อยๆ เขาดึงเวลาเพื่อที่จะรอดูความอดทนของหญิงสาว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะมีความอดทนเป็นเลิศ ถึงเธอจะขยับเขยื้อนบ้าง เพราะโปงผ้ามันเคลื่อนที่ก็ถือว่าเธอมีความอดทนเข้าขั้น

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าห้องน้ำกว้าง เขาเหลือบมองกองขยุกขยุยกลางที่นอนหนาด้วยสายตาที่อ่อนลง ผู้หญิง!!

“ชิ!! นึกว่าจะกินโต้รุ่ง คนบ้ายั่วกันชัดๆ”

เนตรอัปสรโผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม เธอย่นปลายจมูกใส่ประตูห้องน้ำ แล้วจึงค่อยๆ กระทดกายลงจากเตียงสิ่งแรกที่เนตรอัปสรทำคือวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอะไรก็ได้มาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า จะให้แก้ผ้าแก้ผ่อนอยู่แบบนี้ได้ยังไง เธอไม่ชินและไม่คุ้นเคย

ชุดคลุมตัวใหญ่ยักษ์สิ่งแรกที่มองเห็น เธอรีบคว้ามาสวมไว้และเริ่มบ่นพึมพำ “เอาว่ะดีกว่าโป้ ไม่ได้หน้าหนาเหมือนตาบ้านั่น!!”

หลังหาอะไรใส่บนตัวได้ เธอค่อยสบายใจขึ้น ปลายเท้าเปลือยเปล่าค่อยๆ ย่องเดินในห้องแม้พื้นจะปูพรมหนาสุดๆ เธอก็ไม่ไว้ใจกลัวจะเกิดเสียงและทำให้ผู้ชายบ้ากามคนนั้นรู้ตัวเสียก่อน

เธอถลาเข้าหาโต๊ะที่มีอาหารเหลืออยู่ รีบกวาดอาหารเหล่านั้นลงกระเพาะแบบเร็วสุดสปีด ปากจิ้มลิ้มขยับเคี้ยวๆ และกลืน น้ำสะอาดเย็นเฉียบยกขึ้นจ่อปากเพื่อช่วยให้การกลืนลงคอไม่สะดุดทันเวลาก่อนที่ชายหนุ่มจะทำธุระส่วนตัวเสร็จ เธอก็ขึ้นไปนอนใต้โปงผ้าเหมือนเดิมแถมอิ่มจัดเพราะอารามรีบร้อนเธอจับยัดจับยัด จนตอนนี้กำลังนอนผะอืดผะอม

สายตาคมดุเหลือบมองอาหารบนจานมันเกลี้ยงไม่เหลือสักชิ้น...เขากระตุกยิ้มเดินผิวปากเป็นเพลงรัก ทำทีเหมือนยังไม่รู้และไม่ใส่ใจ

“ชิ!!”

“ไม่คิดจะอาบน้ำหรือไง เหม็นเหงื่อชะมัด” เสียงเปรยของคนบ้าอำนาจเอ่ยกระทบเธอ

ใช่สิตัวเธอเหม็นเหงื่อไปหมดเพราะใครล่ะ? ไหนจะเหงื่อไหนจะ... หมักหมมเต็มร่างกายเพราะเธอแทบไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ เพราะเขาคนเดียว เจ็บปวดทั่วทุกหย่อมหญ้า แต่ไม่มีเวลาโอดครวญเพราะคนๆ นั้นคงไม่รู้สึกเห็นใจ เมื่อเขากำลังอยู่ในฐานะผู้ชนะ!!

“เป็นใบ้ไง? ถามก็ไม่คิดจะตอบ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะปล้ำเธอหรอก กระเดือกไม่ลงเหม็นจะตายชัก” ชายหนุ่มบ่นและบ่น เขาเดินวนไปเวียนมาเหมือนจะแกล้งให้เธอผวาเล่นๆ

“คุณจะไปไหนก็ไปสิ ฟ้าจะได้อาบน้ำสักที ไม่มีอะไรทำหรือไงล่ะคะ...หรือว่ากลัวฟ้าจะหนี... ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะว่าฟ้าจะหนี ฟ้าไม่มีปีก!! ไม่มีปัญญาหนีคุณไปไหนหรอกค่ะ” เธอประชดเสียงแหบๆ เมื่อนอนหลบอยู่ใต้ผ้าห่มเสียงที่ดังออกมาจึงฟังอู้ๆ อี้ๆ

เคฮิลล์ยกมือท้าวเอว เขาส่ายศีรษะช้าๆ ดวงตาคมดุพราวระยับเมื่อจ้องมองก้อนกลมๆ กลางที่นอนมันคือหนอนดักแด้ที่กำลังจะกลายร่างเป็นนางฟ้าแสนสวยแน่ๆ

“ลุกมาอาบน้ำดีๆ เธอคิดจะซ่อนตัวใต้ผ้าห่มถึงเมื่อไร คิดว่าฉันไม่มีทางกำจัดผ้าห่มผืนนี้ได้อย่างนั้นเหรอ”

“ฟ้ารู้ค่ะ!! รู้ว่าคุณเคฮิลล์ รอย...ผู้ยิ่งใหญ่ทำได้ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเลวๆ”

“โฮะๆ...แหมช่างรู้ใจฉันดีจริงๆ เลวแล้วยังไง ยังไงฉันก็เป็นคนชนะ!!” ชายหนุ่มหัวเราะร่า เขาเอ่ยเสียงกระหึ่มตอกย้ำให้เนตรอัปสรรู้ว่าประตูแพ้ไม่มีสำหรับคนอย่างเขา

“ชิ!! คุณทำได้ก็แค่คนที่อ่อนแอกว่า รอก่อนค่ะรอก่อน หากมีโอกาสฟ้าจะทวงคืน ฟ้าไม่เชื่อว่าพระเจ้าจะเข้าข้างคุณตลอดไป มันต้องมีสักวันสิ ที่คุณจนแต้ม วันนั้นฟ้าจะยืนตรงหน้าคุณและหัวเราะให้ดังกว่าที่คุณทำกับฟ้า” หญิงสาวสะบัดผ้าห่มออกจากร่างกาย เธอหยัดกายขึ้น ดวงตามองตรงไปยังเคฮิลล์แบบไม่เกรงกลัว ริมฝีปากอิ่มขยับกล่าวบอกเขาแบบชัดถ้อยชัดคำ แม้มันจะยังมองไม่เห็นแต่เธอเชื่อว่าวันหนึ่งเธอต้องเห็น วันที่ชายผู้ยิ่งใหญ่คนนี้เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำและเป็นผู้แพ้

“โอ!! น่ากลัวจริง แสดงว่าเธอจะอยู่ใกล้ๆ ฉันและรอดูวันที่ฉันแพ้อย่างนั้นเหรอ? แองเจิ้ล!!”

ชายหนุ่มเลิกปลายคิ้วขึ้น เขาขยับตัวเข้าใกล้เตียงมากขึ้นอีกหน่อย ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบทองมองตรงไปยังใบหน้าของเนตรอัปสรและสบนัยน์ตาแน่วแน่ของเธอ ในนั้นมีความจริงจังมั่นคง และเธอคงคิดเช่นนั้นจริงๆ

“ฟ้าคงไม่มีโอกาสเช่นนั้นหรอกค่ะ ฟ้าขยะแขยงแม้แต่อากาศที่ต้องใช้ร่วมกับคุณ แต่ฟ้าสัญญาว่าจะคอยจับตามองคุณเคฮิลล์ตลอด ฟ้าอยากเห็นคุณล้มแบบไม่มีทางลุก” เธอกัดฟันตอบเขาเสียงเคร่ง

“งั้นเธอก็คงต้องหาทางหนีไปจากฉันให้ได้ก่อนแองเจิ้ล เพราะเวลานี้ฉันชอบเด็ดปีกนางฟ้า มันสนุกและสะใจพิลึก!!” ชายหนุ่มเอื้อมจับปลายคางเรียว เขาบีบและบังคับให้เธอแหงนเงยขึ้นมาสบนัยน์ตาของเขา เคฮิลล์มองเห็นเงาน้ำตาเพียบแวบหนึ่ง ก่อนที่มันจะหายไปเหมือนไม่เคยปรากฏขึ้น

“ฟ้าจะไม่หนีค่ะ เพราะอะไรรู้ไหมค่ะคุณเคฮิลล์ เพราะฟ้ารู้ไงว่าคนอย่างคุณไม่เคยอยู่กับผู้หญิงคนไหนนานๆ วันที่เป็นอิสระ วันนั้นคือวันที่ฟ้ามีความสุขที่สุดในชีวิต!!”

“เผอิญฉันชอบที่จะทรมานคนอื่นเสียด้วยสิ เธอคงต้องแบกรับความผิดหวังนานหน่อย เพราะคงต้องสูดอากาศร่วมกันกับฉันอีกนานนนนน...” ชายหนุ่มลากเสียงยาวๆ เขามองใบหน้าหวานที่ค่อยๆ ซีดเผือดลงไปด้วยความสะใจ!! มันสนุกหยอกเมื่อไรล่ะ เพราะเขาเป็นผู้ชนะยังไงล่ะ และมดปลวกอย่างเนตรอัปสรก็ไม่มีทางสู้ จนกว่าเขาจะเมตตายอมปล่อยมือจากเธอเอง

“คุณไม่ใช่มหาอำนาจ คุณกักตัวฟ้าไว้ได้ไม่นานหรอกค่ะ มันต้องมีใครบางคนตามหาฟ้าบ้างล่ะ เมื่อนั้นหายนะจะมาเยือนคุณ”

“เธอคิดว่าฉันจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าฉันโง่ฉันคงไม่ยืนหยัดอยู่ในวงการนี้มานานแสนนานหรอกแองเจิ้ล!! อดใจและทนรอเอาก็แล้วกัน!! ทางที่ดีฉันว่าเธอควรลดความแข็งกระด้างลงเสียบ้างนะ บางทีนะ บางทีฉันอาจจะเมตตาและปล่อยเธอไปเร็วๆ นี้ หากเธอทำให้ฉันพอใจ”