บทที่5.ร่างกายที่ไร้หัวใจ
1571 คำ
“เชิญคุณยืนอยู่บนหอคอยของชัยชนะเถอะค่ะ ฟ้าจะไม่ร้องขอความเมตตา แต่ฟ้าจะจำไว้ว่าคุณเคยทำอะไรกับฟ้าบ้าง!!”
“เนตรอัปสร!!” เป็นครั้งแรกที่เคฮิลล์โกรธสุดขีด เขาตะโกนเรียกชื่อเต็มของเนตรอัปสรเสียงดัง มือใหญ่บีบปลายคางของหญิงสาวเหมือนกับว่าอยากให้มันแหลกละเอียดคามือ เมื่อเธออวดดีและดื้อรั้นเกินเหตุ
เจ็บๆ จนน้ำตาแทบร่วง เนตรอัปสรเม้มปากแน่นเธอจะไม่ร้องออกมาให้เขาสะใจ เอาสิอยากทำอะไรก็ทำ!! เธอไม่มีทางสู้กำลังเขาได้ เธอก็ขอสู้ในแบบของเธอ เมื่ออีกฝ่ายใช้วิธีต่ำทรามเธอก็ขอสู้แบบฟันต่อฟัน เมื่อไม่มีอะไรเหลือให้ภาคภูมิใจ เธอขอสู้ยิบตา
พลัก!!
ร่างอวบอุ่นถลาเหมือนนกปีกหักเมื่อเคฮิลล์ผลักเธอเต็มแรง จนเนตรอัปสรถลาล้มไปบนที่นอน ชายหนุ่มสะบัดตัว เขาเดินกระแทกส้นเท้าแรงๆ ระบายอารมณ์ที่ขึ้นสูงปรี๊ดเพราะยัยหน้าหวานตาใส ฮึดสู้ขึ้นมาแบบไม่มีถอยและเขาทำอะไรเธอไม่ได้เลย เนื่องจากความเสียดาย!!
“โว้ย!!”
เสียงโวยวายดังลั่น กลุ่มการ์ดผวาเฮือก เขาเยี่ยมๆ มองๆ เจ้านาย ที่โวยวายอยู่บนระเบียงหน้าห้องนอน โดยไร้เงาสาวสวยที่หอบหิ้วมาด้วย
“เกิดอะไรขึ้นว่ะ ใครขัดใจบอส?”
ปากต่อปากถามกันไปกันมา ไม่มีใครรู้ตำตอบนอกจากตัวเคฮิลล์เอง แต่ถ้าจะให้เดาก็คงเป็นนางฟ้าแสนสวย ที่เจ้านายลงทุน “ฉุดคร่า” มาเมื่อเธอไม่อยากมาอยู่ใต้อาณัติของเคฮิลล์ ถึงเขาจะร่ำรวยแล้วยังไง ในเมื่อเจ้าหล่อนไม่ต้องการเศษเงินของเขามาเจือจาน มันจึงเป็นที่มาของเรื่องทั้งหมด
เบนส์เกาหัวแกร็กๆ นับวันเจ้านายยิ่งอาการหนัก ธรรมดานะถ้าผู้หญิงพวกนี้ไม่ได้อย่างใจต้องการ ชายหนุ่มก็แค่จ่ายสตางค์และสะบัดก้นหนี จบ!! ทางใครทางมัน แล้วนี่เจ้านายไม่พอใจเห็นๆ ออกจะโกรธด้วยซ้ำ แล้วจะยื้อไว้เพื่ออะไรทำไม่ไม่ปล่อยเธอไปล่ะ นั่นคือคำถามของเบนส์ และมันไม่มีคำตอบได้แต่รอต่อไป ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะไปจบที่ตรงไหน เขาแค่ภาวนาไม่อยากให้เนตรอัปสรสะบักสบอมมากไปกว่านี้ แค่นี้เธอก็บอบช้ำมากเกินไปแล้ว เอ...หรือคนที่เพลี่ยงพล้ำ เป็นเจ้านายกูละ มันจะออกหัว หรืออกก้อยกันล่ะนี่!!
แกร็กๆ....เคล้ง!!
ช้อนในมือของเคฮิลล์ถูกปาลงพื้น เขาโกรธสุดขีดเมื่อเนตรอัปสรแสดงอาการเฉยชาใส่ ใบหน้านั้นไม่เหลือบแลมาทางเขาเลยสักนิด เธอวางตัวนิ่งเฉย กินและนอนตามเวลาแต่เป็นความเฉยเมยที่สั่นคลอนความอดทน
“คิดว่าทำแบบนี้จะเรียกร้องความสนใจจากฉันได้รึ?” ชายหนุ่มตะโกนถามเสียงลั่น หญิงสาวหันหน้ากลับมามองเธอไม่ได้พูดอะไร ได้แต่แสยะยิ้มอ่อนๆ ให้เขาแทน แล้วเธอก็ก็ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเช้าต่อโดยไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนเคย
“คิดใจทำสงครามประสาทกับฉันเรอะ!! แองเจิ้ล” ชายหนุ่มลุกพรวดเขาตวาดเสียงก้อง ดวงตาคมดุลุกโชนไปด้วยกองไฟอารมณ์
“เห้อ!!” เนตรอัปสรผ่อนลมหายใจยาวเหยียด ไม่ว่าจะทำอะไรก็ผิด แม้แต่หายใจเธอยังผิด ทุกสิ่งอย่างล้วนทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ แล้วทำไม!!? เขายังจะกักขังเธอไว้อีกล่ะ ไม่พอใจโกรธ ทำไมไม่ปล่อยเธอไป มาทนมองหน้าและเห็นเธอในสายตาเพื่อ?
“ฟ้าเปล่า ฟ้าแค่อยากอยู่เงียบๆ คุณไม่พอใจอะไรอีกคะ ถ้าฟ้าขวางหูขวางตา ทำไมไม่ปล่อยฟ้าไปเสียทีล่ะคะ”
ชายหนุ่มสะดุดกึก เขาข่มอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมากลับเข้าไปในอก หากเผลอเดินตามเกมส์ที่แม่นางฟ้าแสนสวยวางล่อเอาไว้ เขาต้องปล่อยเธอไปเช่นนั้นเหรอ? ไม่มีทางเขายังไม่สาสมใจเลย ยังเชยชมเธอไม่พอ ยังหิวกระหายในเรือนกายงดงามนี่ และอยากจะชิมซ้ำซากแบบไม่หยุดพักด้วยซ้ำ
“เชิญเธออยู่เงียบๆ ให้สมใจอยากเลย ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่ออะไรอย่างนี้ว่ะ!!”
เคฮิลล์กระแทกเสียงใส่ เขาลุกขึ้นยืนพรวดพราดและเดินหุนหันจากไป...
เงาน้ำตาฉาบทาขึ้นในดวงตาคมซึ้ง เธอรีบกระพริบเปลือกตาถี่ๆ ขับไล่คราบน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา จะเสียใจทำไมแค่ชายหนุ่มเดินหนี เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือ?...
“เบนส์เอารถมาฉันจะออกไปข้างนอก อยู่บ้านแล้วมันเซ็ง!!”
เสียงโวยวายหน้าตัวตึก เคฮิลล์ตะโกนก้อง ใบหน้าคมคายร้อนวูบ ให้มันรู้ไปสิว่าผู้หญิงคนเดียวเขาจะไม่สามารถปราบพยศเธอได้ ผู้หญิงมากมายในโลกล้วนอยากเข้ามาอยู่ในการดูและและอุ่นเตียงนอนเขาให้ร้อนระอุ แต่ยัยผู้หญิงบ้านั่นกลับอยากจะหลีกหนี ร่วมรักกันแต่ละทีเหมือนกับต้องรับความทรมาน ทั้งๆ ที่ครางลั่นแต่ไม่ยอมรับความจริงทำเป็นปากแข็ง เขาจะทำให้เจ้าหล่อนรู้ว่าเธอไม่ใช่คนสำคัญ เขาต่างหากที่สามารถกำหนดและบงการชีวิตเธอได้ ก็แค่ผู้หญิง!! มุมปากได้รูปกระตุกยิ้ม หัวใจกระด้างร้อนเร่า...
เอี๊ยด!! บรึ้ม!!
ตัวรถยนต์วิ่งฉิว จนใบไม้ใบหญ้าปลิดปลิว ชายหนุ่มจากไปพร้อมกับพกพาความโกรธติดไปด้วย และมีสายตาเศร้าสร้อยมองตามไปจนลับตา เขาคงไม่รู้หรอกว่าเธอแทบจะเหมือนร่างกายที่ไร้หัวใจ เมื่อดวงใจดวงน้อยไม่รักดี หลังจากมีอะไรกันแล้ว ความเกลียดที่เคยมีมันทดถอย และดูเหมือนว่าเธอจะคอยมองตามชายหนุ่มทุกครั้งที่เขาเผลอตัว สายตาคู่นั้นทำให้เธอสะท้านสะเทือนและมันเจ็บแปลบๆ ทุกครั้งเมื่อคิดว่าสิ่งที่เขาต้องการคือความใคร่ หาใช่หัวใจหรือความรู้สึก
เบนส์ตัวเกร็ง จริงอยู่ว่าผู้ชายแทบทุกคนล้วนชอบเสี่ยงและการขับรถยนต์เร็วๆ แรงๆ มันเป็นอย่างหนึ่งที่ลูกผู้ชายเคยทำ แต่...ไม่ใช่แบบนี้ เพราะคนข้างๆ เขาเหมือนจะไม่กลัวความตาย ทั้งๆ ที่เป็นถนนลงจากเขาแต่เคฮิลล์เจ้านายหนุ่มกลับเหยียบคันเร่งจมมิด และตัวรถยนต์วิ่งเหมือนลูกธนูและบวกเข้ากับทางลาดๆ ที่ทิ้งตัวลงมาจากเนินเขาด้วย พระเจ้า!! เบนส์ไม่อยากจะคิด
“บอสคร๊าฟ...เบาๆ หน่อยได้ไหมคร๊าฟ ผมยังไม่มีเมีย” ชายหนุ่มรวบรวมความกล้า เขาเอ่ยเสียงแผ่วๆ เตือนสติเจ้านายก่อนที่จะสายเกินกว่าจะแก้ได้
เคฮิลล์สะดุด ใช่!! เขาก็ยังไม่มีเมีย มีแต่คู่ขาคอยสนองความใคร่ และคนล่าสุดที่ทำให้เขาเลือดร้อนพล่านแบบนี้ เขาจะไปแคร์เจ้าหล่อนทำไม!! ในเมื่อวันหนึ่งเธอก็ต้องเดินออกไปจากชีวิตเขาเหมือนคนอื่นๆ แน่ใจหรือ? ว่าสามารถปล่อยเธอไปได้ นายทนดูเจ้าหล่อนเดินหันหลังให้และเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายคนอื่น ยอมให้เขากอดจูบลูบคลำแบบที่ตัวเองทำ ยอมได้หรือ?
เคฮิลล์ยอมลดความเร็วลง เขาจะตะบึงตะบอนไปเพื่อ? มันแสดงให้เห็นว่าเขาแคร์ ไม่สิ ไม่มีทาง!!
เบนส์สูดลมหายใจเขาปอด ค่อยผ่อนคลายความเกร็งเมื่อความเร็วของรถยนต์ลดลงเกินครึ่ง
“ให้ผมขับดีกว่าไหมครับ บอสจะได้นั่งคิดอะไรสบายๆ”
นั่นสิเขาต้องคิด!! ชายหนุ่มกระทืบเบรกจนรถยนต์หยุดนิ่งสนิท และกระโจนลงไปนั่งเบาะหลังปล่อยให้เบนส์เป็นสารถีพาเขาไปยังที่ที่ต้องการ
“บอสจะไปไหนครับ?”
“ไปหาพลอย พาฉันไปที่นั่น” เคฮิลล์เอ่ยเสียงนิ่งๆ ยังมีอีกหลายคนที่ต้องการเขา แล้วจะมามัววุ่นวายอะไรกับคนที่เฉยชา
“ครับ”
เบนส์สตาร์ทรถยนต์เขาขับเคลื่อนพาหนะสุดหรูไปตามถนนที่ทอดยาวเพื่อพาเจ้านายหนุ่มสุดหล่อไปสู่จุดหมายปลายทาง
“คุณฮิลล์!! เชิญค่ะเชิญ”
รอยยิ้มฉ่ำหวานกับแววตาเต้นระริกเป็นเพราะความดีใจจนปิดไม่มิดของพลอยใส ทำให้เคฮิลล์รู้สึกลำพอง ใช่ว่าจะมีคนรังเกียจรังงอนเขาเมื่อไร คงมีคนขวางโลกแค่เนตรอัปสรคนเดียวที่ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้และรังเกียจสัมผัสของชายหนุ่ม
พลอยใสยิ้มร่า ชายหนุ่มหายหน้าหายตาไปจนเธอใจไม่ดี จริงอยู่ว่าเธอได้สิ่งตอบแทนจากเคฮิลล์จนพออยู่ได้ หากเขาจะปลดและทิ้งเธอเหมือนสาวๆ คู่ขาคนอื่นๆ แต่เธอก็หวังในใจลึกๆ ว่าเขาจะเก็บเธอไว้นานๆ เมื่อทั้งรักและหลงใหล ยังไม่อยากอยู่ห่างเขาเลยเพราะเธอคงไม่สามารถเฉียดใกล้วังวนของชายหนุ่ม วิถีชีวิตที่ห่างไกลกันจนเกินเอื้อมถึง เธอคงได้แต่มองเขาอยู่ห่างด้วยความอาลัยอาวรณ์ เมื่อเขาคงไม่ได้รักใคร่เธอจริงจัง
- ผู้เขียน
