พลอยใสกัดฟันกรอดๆ เธอร้องไห้จนตาบวมเมื่อนั่งเฝ้ารอประตูห้องนอนห้องใกล้ๆ เปิดออกมา เมื่อชายหนุ่มสุดรักของเธอไม่เคยนอนค้างคืนกับใคร ไม่ว่าจะเป็นตัวเธอเองหรือสาวๆ คนอื่น เธอจึงจับตามองด้วยความหวัง แต่สิ่งที่เธอรับรู้มันทำให้ความแคค้นในหัวใจเธอลุกโพลงขึ้น ตั้งแต่เวลานั้นจนบัดนี้ ประตูห้องนอนยังไม่เปิดออกมาเลย เพราะเธอไม่ได้ห่างประตูไปทางไหนเฝ้าจับตามองด้วยหัวใจที่ทวีความคลั่งแค้นมากขึ้นๆ
“นังฟ้า อีผู้หญิงแพทยา อีร่าน มึงแย่งผัวกู!!”
ถ้อยคำเจ็บแค้นดังแผ่วๆ นัยน์ตาเรียวรีหรี่ปรือเพราะมันบวมจัดเมื่อพลอยใสร่ำไห้มาตั้งแต่ค่อนคืนจนถึงเกือบรุ้งสาง มือเล็กๆ ดึงทึ้งผ้าปูที่นอนจนเกือบขาดแหล่ง เธอแทนตัวเนตรอัปสรว่าเป็นผ้าทั้งจิกทึ้งและขยี้ขยำ หัวใจเจ็บชาและเต็มไปด้วยกองไฟสุมอยู่ข้างใน เธอไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงหน้าด้านมาชุบมือเปิบ เมื่อชายหนุ่มคือคนที่เธอฝากหัวใจไว้ให้ แม้เขาจะไม่ชายตาแลหรือมอบมันกลับคืน
