บทที่5.ร่างกายที่ไร้หัวใจ...
1575 คำ
“รับเครื่องดื่มเย็นๆ ไหมคะ พลอยจะจัดให้”
“อืม เอาบรั่นดีมาน่ะ ฉันคอแห้ง”
“ค่ะรอสักครู่นะคะ พลอยจะรีบจัดการให้”
พลอยใสยิ้มหวาน สายตาหวานเชื่อมจับจ้องใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม เธอรักและภักดีแค่เขา หวังว่าชายหนุ่มจะมองเห็นความรักในดวงตาของเธอบ้าง
เคฮิลล์วาดมือวางเหนือพนักโซโฟสีขรึมๆ ห้องชุดนี้เขาจ่ายเงินซื้อมาและยกให้พลอยใสสาวน้อยชาวไทย!! ใช่สิพลอยใสเป็นคนในถิ่นเดียวกันกับเนตรอัปสรแล้วทำไมผู้หญิงสองคนถึงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง มันเป็นเพราะอะไร?
“ได้แล้วค่ะ”
พลอยใสวางถาดที่มีขวดแก้วขวดใหญ่ มีน้ำสีอำพันเกือบครึ่งขวดและกระติกน้ำแข็งเต็มเปี่ยม เธอคีบน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ใส่แก้วก้นเตี้ยๆ และรินน้ำสีอำพันลงไป ก่อนจะส่งให้ชายหนุ่ม
“ขอบใจ...พลอยคิดถึงบ้านไหม?”
คำถามเรียบง่ายแต่ทำให้เธอสลดลง พลอยใสหวาดกลัวที่จะได้ยินคำบอกเลิก เพราะหากชายหนุ่มเบื่อหน่ายเธอเขาคงเฉดหัวเธอทิ้งแบบไม่ลังเล
“คุณถามแบบนี้ คุณจะทิ้งพลอยใช่ไหมคะ” เสียงเครือสะอื้นกับใบหนาซีดๆ ของหญิงสาวทำให้เคฮิลล์เริ่มรำคาญ
“เปล่า ฉันถามเธอก็ตอบสิ!! จะมาร้องไห้ทำไมกันล่ะ อย่าทำตัวน่าเบื่อได้ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเคร่ง เขาแทบจะเดินหนี รู้สึกรำคาญความสนิมสร้อยของเจ้าหล่อนเต็มที ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาชอบผู้หญิงอ่อนหวานและดูบอบบาง ตั้งแต่ได้กับเนตรอัปสร เขารู้สึกว่าผู้หญิงกล้าๆ ท้าทายความรู้สึกมากกว่า ไม่ใช่อะไรๆ ก็ยอมไปหมด เห้ย!! ไปคิดถึงยัยบ้านั่นทำไม เขาต้องการลืมเจ้าหล่อนไม่ใช่หรือ?
“จริงนะคะ พลอยคิดถึงบ้านเหมือนกันค่ะ ที่ลอนดอนไม่ค่อยมีคนไทยเลย ส่วนมากจะเป็นคนจีน”
“อืม...อยากเจอไหมล่ะ คนไทยนะ ฉันรู้จักคนหนึ่ง เดี๋ยวฉันพาเธอไปรู้จักเขาเอาไหม”
“เอ่อ...เขาหรือเธอคะ” เพราะข่าวแว่วๆ หนาหูเรื่องนางแบบสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถูกตาต้องใจเคฮิลล์
“เธอสิ!! คนอย่างฉันจะไปรู้จักใครได้...ก็ต้องเป็นผู้หญิงนั่นแหละ”
“ค่ะ”
“ดีๆ ไปเลยดีกว่า เธอจะได้ไม่เหงาและคิดถึงบ้านอีก”
พลอยใสเดินตามแรงฉุดของชายหนุ่มไปแบบงงๆ เธอยังไม่รู้วัตถุประสงค์ของชายหนุ่มสักนิด เขาต้องการอะไรกันแน่ แต่ที่รู้ๆ คือเธอยังไม่ถูกปลดและถูกบอกเลิก แค่นี้ก็น่าจะดีแล้วไม่ใช่หรือ ขอแค่ได้อยู่ใกล้เขาอีกสักหน่อยก็คงจะดี
...
พลอยใสนั่งลุ้นระทึก เธอมองทิวทัศน์สองข้างทางด้วยความตื่นเต้น ต้นไม้ต้นใหญ่ๆ ยืนต้นโชว์ความอุดมสมบรูณ์ ความเขียวชอุ่มทอดยาวเป็นวงกว้าง จากเนินเขาลูกแล้วลูกเล่า จนถึงทะเลสาบกว้างใหญ่ มีบ้านหลังใหญ่ๆ อยู่ตามริมน้ำ ทั้งสวยงามและโอ่อ่า
“คุณฮิลล์มีบ้านอยู่แถวนี้ด้วยเหรอคะ” เธอไม่น่าถามเลยจริงๆ เพราะชายหนุ่มผู้ร่ำรวยแบบเคฮิลล์ รอย เขามีทั้งทรัพย์สินและเงินทอง กะอีแค่บ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งเขาจะมีไม่ได้เชียวหรือ แต่เธอยังไม่ได้รับคำตอบดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเงียบสนิทตั้งแต่ขึ้นมาอยู่บนรถยนต์ดูเขานิ่งผิดปรกติ มาเริ่มกระสับกระส่ายตอนที่รถยนต์เข้าใกล้บ้านหลังหนึ่งที่สวยน่ารักเหมือนบ้านในฝัน อาการชายหนุ่มแปลกไปจนเธอเองยังรู้สึก อะไร? ทำไม?
เหงื่อมากมายไหลออกมาจามรูขุมขน เคฮิลล์กำลังงงตัวเอง เขากลัวอะไรกันล่ะนี่? ความรู้สึกของเขาเหมือนกำลังทำความผิด และมีสายตาของผู้ใหญ่จับได้ มันหวาดๆ หวั่นๆ หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หึ้ย!! ไม่นะ เขาไม่ได้กลัวเจ้าหล่อนและไม่ได้เกรงใจด้วย เขาไม่รู้สึกอะไรเลย เขาแค่อยากพาเพื่อนมาทำความรู้จักเธอเพิ่มขึ้น เธอจะได้ไม่เหงาเวลาอยู่คนเดียว แค่เพื่อนใหม่เป็นผู้หญิงและเป็นคู่ขาเขาแค่นั่นเอง
“พลอย ห้ามบอกยัยนั่นนะ ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน!!”
“คะ”
“ห้ามบอกว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน ถ้ายัยนั่นถามห้ามตอบความจริง บอกว่าเป็นอะไรก็ได้ ยกเว้นคู่นอนฉันเข้าใจไหม?” เธอไม่ถามหรอก เนตรอัปสรไม่สนใจและไม่ใส่ใจเขาสักนิด เธอไม่อยากรู้เรื่องส่วนตัวเขา เธอไม่อยากมองหน้าเขาด้วยซ้ำ เอาเป็นว่ากันเอาไว้ก่อน เขาไม่ได้อยากปิดบังแค่ไม่อยากให้เธอเสียเซลฟ์ เพราะว่าเขามีผู้หญิงรายล้อมรอบตัวเยอะเกินไปแค่นั้น!!
“ค่ะ!!”
เบนส์กลั้นยิ้ม เขาสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อที่จะไม่หลุดเสียงหัวเราะออกมา เจ้านายหนุ่มทำหน้าปั้นยากทั้งขาออกไปและขากลับเข้ามา ตอนไปนั้นโกรธเกรี้ยวเหมือนกับสามารถลงมือฆ่าใครสักคนให้ตายคามือได้ยังไงยังงั้น ขากลับมาเริงร่าอยู่ประเดี๋ยวประด๋าว พอรถยนต์เคลื่อนที่เข้าใกล้บ้านพักมากขึ้นเท่าไรดูเหมือนว่าความเก่งกล้าของเจ้านายจะหายไป เริ่มออกอาการแปลกๆ เหมือนกับว่า เกรงกลัวใครบางคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น และเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
“สวยจังเลยค่ะ อากาศก็เย็นๆ” เสียงตื่นเต้นกับแววตาวิบวับ พลอยใสหมุนตัวมองไปรอบๆ บ้านหลังนี้เหมาะสำหรับใช้พักผ่อนจริงๆ
“อืม...เข้าไปข้างในเถอะ”
เคฮิลล์เอ่ยเสียงเย็นชาเขารีบเดินเข้าในตัวบ้าน สายตาคมกริบเหลือบเห็นชายผ้าม่านส่ายไหวนิดๆ เหมือนกับว่ามีใครบางคนรีบดึงมันปิดเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอแอบมอง ชายหนุ่มกดมุมปากโค้งลง รู้สึกใจตุ่มๆ ต่อมๆ พอๆ กับรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง
“เบนส์ ตามแองเจิ้ลให้หน่อย!!” ชายหนุ่มทรุดนั่งบนโซฟาบุนวมกลางห้องรับรอง เขาสั่งงานการ์ดคู่ใจเสียงเย็นเฉียบ รีบปรับแววตาให้นิ่งสนิทปกปิดรอยพิรุธที่เกิดขึ้นเมื่อเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน
“ครับ”
พลอยใสหัวใจกระตุก “แองเจิ้ล” เป็นชื่อที่คนในวงการนางแบบรู้จักดี เธอเป็นนางแบบโนเนมที่ได้เดินแบบร่วมกับนางแบบระดับโลก แต่เธอกลับสามารถสะกดนัยน์ตาคนมองได้มากกว่านางแบบแถวหน้าเสียอีก การเดินแบบครั้งนั้นสร้างชื่อเสียงให้กับเจ้าหล่อน มีหลายๆ คนสนใจส่งเทียบเชื้อเชิญให้เจ้าหล่อนมาร่วมงานแต่กลับได้รับคำตอบเป็นปฏิเสธ เธอไม่สนใจที่จะทำงานด้านนี้ และทุกๆ คนยังรอคอยที่จะได้เห็นเธอเดินโชว์บนแคทวอคล์อีกครั้ง เมื่อการเดินแบบครั้งนั้นเป็นอะไรที่อลังการและยังทำเงินให้กับเจ้าของผลงานได้อย่างมหาศาล
ภาพนางฟ้าในชุดชั้นในสวยๆ มีปีกสีขาวโอบล้อมรอบกาย ขนนุ่มๆ ของปีกแสนสวยยังไม่เท่าใบหน้าสวยเฉี่ยวกับรอยยิ้มสะกดใจ เธอคือหัวใจของงานครั้งนั้นเลยก็ว่าได้
“เอ่อ...คุณฮิลล์คงไม่ได้ไหมถึง miss เนตรอัปสร ใช่ไหมคะ?”
“อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้นล่ะ...พลอย”
“ก็แองเจิ้ล...เป็นชื่อที่เธอใช่ในวงการนี่คะ”
“ใช่!! เธอเอง มีปัญหาอะไรล่ะ?”
“เปล่าค่ะ ไม่มี!!” หัวใจพลอยใสสลดวูบ คู่แข่งของเธอน่ากลัวและน่าหวาดหวั่น เธอสู้อะไรเจ้าหล่อนไม่ได้เลยเพราะพลอยใสเองก็แอบชื่นชมเนตรอัปสร เมื่อเธอสวยเด่นเตะตา แม้แต่ผู้หญิงแบบพลอยใสยังหลงเสน่ห์นับประสาอะไรกับคุณเคฮิลล์ มีหรือว่าชายหนุ่มจะมองเธอหากมีเนตรอัปสรอยู่ใกล้ๆ น้ำตาร้อนแทบจะรินไหล เมื่อคาดเดาอนาคตของตัวเองได้ เธอคงกลายเป็นแค่อดีตคนเคยรู้จักเพราะไม่มีผู้ชายคนไหนเลือกคนธรรมดาหน้าตาบ้านๆ แบบเธอหากมีเนตรอัปสรเป็นตัวเลือกด้วยอีกหนึ่งคน
“อย่าลืมพลอย ห้ามบอกแองเจิ้ลว่าฉันกับเธอเคยมีอะไรกัน ห้ามเด็ดขาด!!” ชายหนุ่มลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบ เขาย้ำความต้องการตัวเองให้พลอยใสรับรู้อีกครั้ง!!
ก็อกๆ...
เนตรอัปสรเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าออกจนเกลี้ยง เธอรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง เพราะหากเป็นเคฮิลล์เขาคงไม่เคาะ เพราะเขาน่าจะพังประตูเข้ามามากกว่าจะมีมารยาทมาเคาะประตูเพื่อขออนุญาต
“มีอะไรคะ? ฟ้าอยากพัก ฟ้าปวดหัว”
“บอสให้มาเรียนเชิญคุณแองเจิ้ลครับ”
“เชิญ ไปไหนคะ? ฟ้าไม่อยากเจอหน้าเขา”
“เอ่อ...ลงไปเถอะครับ หากไม่อยากให้เกิดปัญหา ผมว่าคุณแองเจิ้ลควรลงไปดีๆ คงไม่อยากให้บอสขึ้นมาตามเองหรอกนะครับ”
“เจ้านายของคุณเป็นคนเลวที่สุดเท่าที่ฟ้าเคยเจอ เขาเหมือนคนป่าที่ไร้อารายธรรม วางตัวเองเหนือกฎเกณฑ์ ไม่สนใจมารยาททางสังคม ฟ้าอยากสาปส่งเขาให้ไปไกลๆ เสียจริงๆ” เนตรอัปสรเค้นเสียงขึงโกรธเธอโมโหจนร่างกายสั่นเทิ้ม ผู้ชายบ้าอำนาจคนนั้นไม่เคยสนใจใคร? เขาทำตามความต้องการของตัวเองไม่สนใจว่าจะมีผลกระทบกลับใครบ้าง ขอแค่ตัวเองพอใจและสมใจแค่นั้น
- ผู้เขียน
