ตอนที่4 จูหยวนจาง

713 คำ

"ท่านกลับมาแล้ว" หญิงสาวกล่าวทักทายเสียงใสเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องมา "เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ" นางกล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มด้วยท่วงท่านอบน้อมอ่อนช้อย จูหยวนจางที่เห็นหลิวหลีรอเขาอยู่พร้อมเสียงหวานใสของนางที่กล่าวแก่ตน แต่เขาก็มิได้สนใจนำพาใดๆกับนาง เขาเพียงปรายตามองนางเพียงนิดก่อนเดินเข้าห้องอาบน้ำไป หลิวหลีได้แต่มองตามหลังกว้างใหญ่ของเขาที่เดินห่างนางไปอย่างเงียบงัน อืม...หยิ่งจริงเชียว คืนเข้าหอยังคึกอยู่เลย หญิงสาวนึกเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ภายในห้องอาบน้ำที่ตลบอบอวลไปด้วยกลุ่มควันพวยพุ่งเพราะน้ำอุ่นได้รับการเติมเต็มอยู่ตลอดเวลาก่อนที่จูหยวนจางจะเข้ามาภายในห้องแห่งนี้นั้น ชายหนุ่มยังคงนั่งแช่น้ำอุ่นอยู่อย่างใจเย็น เขายังไม่ชินจริงๆ กับการอยู่ร่วมห้องกับสตรี เขาไม่เคยต้องอยู่ร่วมชายคากับสตรีนางใด ทั้งยังเป็นสตรีแปลกหน้า นางเป็นใครมาจากไหน เขาไม่อยากจะรู้ เขาไม่เคยคิดอยากจะแต่งงาน เขาไม่เคยต้องการที่จะมีเมียมาเป็นห่วงผูกคอ เขาชอบชีวิตอิสระ ชอบทำอะไรที่ยิ่งใหญ่ เยี่ยงชายชาติทหาร เขาเข้ารับการฝึกทหารและเป็นทหารมาตั้งแต่ยังเด็ก ตำแหน่งรองแม่ทัพภาคที่เขาได้มานั้น ล้วนได้มาด้วยความสามารถของเขาเอง แต่กับสมรสพระราชทานที่ไม่อาจปฏิเสธนี้ ทำให้หลายคนเคลือบแคลง และคิดว่าเขาได้ตำแหน่งมาด้วยเพราะอำนาจของตระกูลใหญ่ฝ่ายหญิง ช่างเหลวไหลสิ้นดี! เมื่อคิดถึงตรงนี้ ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก! นางเป็นอะไรมากหรือไม่ ใยถึงอยากแต่งงานกับเขานัก เขารู้มาว่าสมรสพระราชทานนี้ เป็นความต้องการของนาง นางคงชมชอบเขา นางคงเป็นหนึ่งในสตรีหลายๆคนที่ชมชอบเขา แต่เขามิได้ชมชอบสตรีนางใด เขามิได้ชมชอบนาง... เวลาผ่านไปเกือบสองเค่อ(ครึ่งชั่วโมง) "อาบน้ำเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ" หลิวหลีรีบกล่าวขึ้นเมื่อเห็นจูหยวนจางเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ "ดื่มน้ำแกงบำรุงร่างกายหน่อยนะเจ้าคะ" นางยังคงออดอ้อนเอาใจเขา "ข้าไม่หิว" ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงห้วนขณะหมุนตัวเดินไปนั่งอ่านหนังสือที่มุมหนังสือตรงโต๊ะตัวหนึ่ง หญิงสาวถึงกับเงียบงัน กระพริบตาปริบๆ อืม... เอาใจยากจริง หลิวหลีคิดในใจ แต่ไม่เป็นไร เพราะว่าอย่างน้อยนางกับเขาก็ได้อยู่ร่วมห้องเดียวกัน ไม่เหมือนที่บ้านเก่าของนาง ที่จวนตระกูลของนาง บิดาและมารดาของนาง ที่นั่น บุรุษมีเรือนที่แยกออกไป บรรดาสตรีที่เป็นภรรยาต่างแยกออกไปอยู่คนละเรือน ทุกค่ำคืน สตรีพวกนั้นจะต้องชะเง้อคอรอคอยว่าเมื่อไหร่จะได้รับใช้ปรนนิบัติชายผู้เป็นสามี และก็ต้องคอตกหรือไม่ก็อิจฉาริษยาจนนอนไม่หลับ เมื่อผู้เป็นสามีเลือกเข้าเรือนของสตรีอื่นที่มิใช่เรือนนอนของตน อืม... เอาล่ะ หลิวหลีเสียอย่าง ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้ นางอยากได้อะไร นางย่อมต้องได้ แม้แต่บุรุษที่เข้าถึงยากผู้นี้ นางไม่ยอมแพ้หรอก ถึงแม้ว่าจะมีหญิงอื่นอีกมากที่ชมชอบเขา แล้วอย่างไร ใครสน! ในเมื่อเขามิได้ชมชอบใครตอบกลับไป นางย่อมทำได้ทุกอย่างที่นางอยากทำ ยามนี้ นางได้ตัวเขาแล้ว ได้แต่งงานกับเขาแล้ว ต่อไป สิ่งที่นางจะต้องได้ ก็คือ รอยยิ้ม รอยยิ้มของเขา นางอยากได้... หลิวหลีกระตุกยิ้มที่มุมปากเพียงนิดด้วยสายตามุ่งมั่นหมายมาด กิริยานั้นหาได้รอดพ้นสายตาคมของใครบางคนตรงมุมหนังสือไม่ จูหยวนจางนั่งพิศมองนางผู้เป็นภรรยาหมาดๆ ตาปริบๆ ก่อนหรี่ตาคิดในใจ อา...สตรีนางนี้ ไม่น่าไว้ใจ เขาต้องระวังตัวเอาไว้เสียแล้ว...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more