ตอนที่ 2
3000 คำ
"ไอปัญ มึงนั่งเหม่ออะไร" ธีร์ธนนท์เห็นเพื่อนที่เป็นประธานบริษัทสุดหล่อของทุกคน ในเวลางานมัวแต่นั่งเหม่อมองออกจากหน้าต่างอย่างมีความสุข ยิ้มคนเดียว ธีร์ทำหน้าเหวอๆว่า เพื่อนกูเป็นอะไรวะเนี้ย
"ไอ ปัญ!!!!" ธีร์ธนนท์ตะโกนดังขึ้น เพราะเห็นเพื่อนไม่ได้ยินที่เค้าพูดเลย
"โอ๊ยยยย!!!!! มึงจะตะโกนทำไม อยู่กันแค่นี้เอง" ปธานนธ์สะดุ้งหลังจากได้ยินเสียงเพื่อนที่ตะโกนดัง
"โอ้โห้ อยู่กันแค่นี้ พูดออกมาได้ กูเนี้ยเรียกจนไม่รู้จะเรียกยังไงแล้ว ถ้าเมื่อกี้มึงไม่ได้ยินกูนะ กูกะจะลงไปห้องประชาสัมพันธ์แล้วให้เขาประกาศชื่อมึงออกไมค์บริษัทไปเลย" ธีร์ธนนท์พูดประชดอย่างหงุดหงิดใจที่เพื่อนของเขามัวแต่เหม่อแต่กลับมาว่าเขาว่า จะตะโกนทำไม
"แต่ว่า นั่งเหม่ออะไร" ธีร์ธนนท์ยังติดใจกับอาการของปธานนธ์ เขาไม่เคยเพื่อนของเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันต้องมีอะไรแน่ๆ
"เปล๊าา!! ไม่มีอะไรๆ" ปธานนธ์ตอบอย่างมีพิรุธเพราะเขาไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไง เขากำลังเหม่อนึกถึงแอร์สาวที่ชื่อ ญาดาคนนั้น
"นี่ ไอปัญ มึงคิดว่า กูเนี้ย โง่นักหรือไง กูนี่เป็นเพื่อนมานานนนนนมากๆๆๆ บอกมาเลยนะ!!" ธีร์ธนนท์พยายามเค้นปธานนธ์ให้พูดออกมา
"เร็ว เร็วสิ เร็วๆๆๆ เร็วสิๆๆๆ" ธีรธนนท์พยายามเร่งเขาอีก
"พอแล้วๆๆ มึงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ" ปธานนธ์บอกปัดเพื่อนด้วยความรำคาญ
"กูเจอเขาแล้ว" ปธานนธ์พูดอย่างยิ้มเขินๆ
"ใครอะ" ธีร์ธนนท์ถามอย่างสงสัยว่า ใครวะเนี้ย
"รักแท้งายย" ปธานนธ์สวนกลับอย่างรวดเร็ว
"หึๆๆ มึงคิดว่า รักแท้ของมึงอ่ะมันมีกี่คนกัน กูเห็นมึงควงโอโห้ไม่รู้จักกี่คนต่อกี่คน คนไหนครับ" ธีร์ธนนท์พูดอย่างกวนๆ
"เห้ออ ผู้หญิงอันนั้นมันแค่ควงกันไปควงกันมา แต่คนนี้อ่ะ กูอยากได้เขาเป็นของกูคนเดียว กูชอบเขาตั้งแต่แรกเจอ อ่อนหวาน น่ารัก หึ้ยเขินจังเลย" ปธานนธ์พูดแล้วก็ยิ้มเขินเหมือนคุยคนเดียว
"...." ธีร์ธนนท์ทำหน้างงๆเหวอๆ เพื่อนกูเป็นอะไรวะเนี้ย
"เขาเป็นแอร์โฮสเตส กูคิดว่า เขาต้องเป็นคนที่พูดประกาศบนเครื่องแน่ๆ" ปธานนธ์พูดอย่างตื่นเต้น ทั้งที่ตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย
"มึงรู้จักชื่อเขาแล้วหรอ มึงรู้หรอเขาเป็นใคร แล้วมึงรู้หรอว่า กูจะเจอเขาที่ไหน มึงคิดว่าการที่มึงไปขึ้นเครื่องบินแล้วจะเจอแอร์โฮสเตสคนเดิมทุกไฟลท์หรอครับคุณปธานนธ์" ธีร์ธนนท์พูดรัวๆอย่างรำคาญใจว่า เพื่อนยังไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็เพ้อฝันไปไกล
"เออน่า เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อย่างน้อยๆกูรู้ชื่อเขาละ ญาดา เขาชื่อ ญาดา..." ปธานนธ์พูดสวนกลับเพื่อนของเขาอย่างหนักแน่นว่า ยังไงเขาก็ต้องหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ
ณ บ้านของธนา
ธนานั่งกลุ้มครุ่นคิดเกี่ยวกับคำพูดที่ยัยแอร์โฮสเตสนั้นพูด "ฉันชอบนายนะ ฉันว่า นายหล่อดี" คำพูดนี้วนอยู่ในหัวของเขาตั้งแต่วันนั้น
"โอ๊ยยยย!!! อะไรวะเนี้ย เธอทำอะไรกับฉันเนี้ยย" ธนาพูดตะโกนออกมา จนเพื่อนที่นั่งล้อมรอบเค้าอยู่ถึงกับงง ในท่าทางของธนา
"มึงเป็นห่าอะไรเนี้ย" เกมส์พูดขึ้นมา
"นั้นสิ มึงมีอะไร อย่าบอกนะว่า มึงมี..มึงมี...มีแฟนใหม่แล้วอ่ะ อรั้ยยย" ต้นกล้าพูดเสริมขึ้นและยิ้มอย่างแซวๆ เหมือนรู้ทันว่า เพื่อนกำลังจะมีความลับบางอย่าง
"แหน๊!!!!!!!!!!!!!" กรพูดแซวตาม
"หยุดเลย กูไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแหละ" ธนาพูดอย่างเลิ่งลั่กแล้วก็ใส่อารมณ์ เลยลุกจากขึ้นห้องนอนไปเพราะ กลัวเพื่อนจะเค้นต้องเผลอพูดออกมา
"ชิ!!! ยัยตัวแสบ ถ้าให้เจออีกนะ" ธนานั่งอยุ่ในห้องคนเดียวพร้อมพูดพึมพำถึงญาดาที่เล่นพูดแบบนั้นกับเขา จนเขาถึงกับไปไม่เป็น
ตัดมาที่ญาดา
"ไอญาดา แกพูดอะไรออกวะเนี้ย บ้าจริง แกไปบอกชอบเด็กคนนั้นทำไมเนี้ย" ญาดาพูดคนเดียวในห้องนอนของตัวเอง ก้มหน้าลงกับหมอนอย่างหงุดหงิดและไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้นเนี้ย
"โทรหาไอตินดีกว่า" ญาดานึกขึ้นได้และพยายามเอาตัวเองออกจากความคิดบ้าๆนี้
ตี๊ด...ตี๊ด....
"ฮาโล" เสียงตอบรับจากปลายสายที่ญาดากดโทรไป
"ไอติน ทำไรอยู่" ญาดาพูดด้วยน้ำเสียงปกติอย่างที่เคยเป็น
"อาบน้ำ มีอะไรอ่ะ" ปลายสายตอบ มีเสียงจากฝักบัวน้ำแทรกขึ้นมาระหว่างพูดตลอดเวลา
"ฉันอยากคุยด้วย มาหาที่คอนโดหน่อยยย" ญาดาพูดขึ้น ซึ่งญาดากับตินไปมาหาสุ่กันที่คอนโดของกันและกันเป็นประจำอยู่แล้ว อย่างที่บอก ทั้งคู่เขาสนิทกันแต่เหมือนญาดาจะไม่เคยคิดกับตินเกินเพื่อนสักครั้ง
"เออ เดี๋ยวไป" ปลายสายพูดตอบกลับพร้อมกับวางสาย
ตั้งแต่ตินยังรู้สึกตกใจไม่หายตั้งแต่วันที่ญาดาถามว่า คนที่ตินชอบคือใคร สุดท้ายเขาก็ตอบเหมือนเดิมว่า ไม่มีอะไร ไม่ได้ชอบใคร ทุกครั้งที่ญาดาถามตินก็มักจะตอบแบบนี้ตลอด
สักพักใหญ่ กริ๊งหน้าห้องคอนโดของญาดาดังขั้น ญาดารีบเดินไปเปิดประตู
"มาสักที พ่อคุณชาย นานนนนนจริงๆ" ญาดาพูดแอบประชดตินที่รอนานมาก โทรบอกให้มาตั้งนานแล้ว
"ก็อาบน้ำอยู่ ไม่ได้ยินหรือไง" ตินเถียงกลับพลางยิ้มอ่อนๆ
"จะหล่อไปไหน ไม่ได้ไปบิน ไม่ได้เจอใครเยอะหรอก" ญาดาพูดกลับด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดใจกับความเนี๊ยบของเพื่อนที่ต้องหล่อตลอดเวลา
"มีอะไรอ่ะ" ตินถามแทรกขึ้น
"ถ้าแกไม่ได้นักบิน แกจะเป็นอะไร" ญาดานั่งพร้อมกับถามด้วยหน้าตาเฉยๆ
"ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย รู้แค่ว่า อยากเป็นนักบิน ต้องเป็นนักบินให้ได้ แค่นั้นนะ" ตินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"....." ญาดาพยักหน้าตอบรับ แต่ไม่ได้พูดอะไรเหมือนในสายตาของเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"ทำไมอ่ะ จะลาออกจากแอร์หรือไง" ตินถามอย่างรู้ทันว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังมีความคิดอะไรแปลกๆ
"ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่รู้สึกว่า ถ้าไม่ไปเป็นแอร์ จะไปเป็นอะไรหรือจะไปทำอะไร จะเรียนต่อหรือทำอะไร กำลังคิดแบบนั้นอยู่" ญาดาตอบพร้อมกับยิ้มให้ตินอย่างสดใส
"ฉันอะนะไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย มีแต่แกที่เป็นเพื่อนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงาน ถ้าวันน้ันไม่ได้แก ฉันจะไปทำอะไรกันนะ" ญาดากำลังพูดถึงความหลังระหว่างเธอกับติน ทั้งคู่สบตากันแล้วพลางคิดถึงเรื่องในวันนั้น ตินอยู่ๆก็หัวใจแรงเหมือนเห็นหน้าญาดาแบบใกล้ๆ ทั้งที่เห็นบ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยไม่เขินเลย
"ฉันไปก่อนนะ มีธุระต้องไปทำ" ญาดาพูดพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกระเป๋า
"ล็อกประตูให้ด้วย อย่าลืมนะ ถ้าของหายแกนั้นแหละต้องอยู่ชดใช้ให้ฉนตลอดชีวิต เข้าใจมั้ยยย" ญาดาเดินออกไปตรงประตูและตะโกนเข้ามาบอกคนในห้อง แต่กลับเป็นคนในห้องที่มัวแต่ยิ้มเขินกับคำว่า "ชดใช้ให้ฉันตลอดชีวิต"
ญาดาขับรถมาระแวงที่เจอธนาเมื่อครั้งก่อน เพราะคิดว่าบ้านธนาต้องยู่ระแวงนี้แน่ๆ
"อยู่ไหนกันนะ แล้วหลังไหนละเนี้ย" ญาดาพึมพำคนเดียว ในใจเธอคิดว่า เด็กคนนั้นเป็นใครไม่รู้ ท่าทางดูภายนอกดูก้าวร้าวแต่น่าดึงดูดแปลกๆ ญาดาเลยอยากพิสูจน์หัวใจตัวเองด้วย ญาดาเป็นคนไม่ชอบให้อะไรคาใจ ถ้ารู้สึกยังไงก็อยากจะพิสูจน์ให้แน่ชัดไปเลย
สักพักก็เห็นเด็กม.ปลายคนนึงออกมายืนสูบบุหรี่นอกบ้าน หน้าตาคุ้นๆเหมือนกับธนา ญาดาเปิดกระจกพร้อมกับพูดว่า
"อ๋าาา นี่ไงเจอแหละ" ญาดาพูดแล้วชี้ไปที่ธนา พร้อมยิ้มอย่างสดใสตามประสาของเธอ
"มาทำอะไร มาได้ยังไง" ธนาถามอย่างตกใจว่า อะไรของเธออีกละเนี้ย
"ขับรถมา" ญาดาตอบอย่างกวนๆ
"แล้วเธอมาทำอะไรที่บ้านฉันเนี้ย" ธนาถามไปอย่างสงสัย พร้อมกับทำหน้าตาไม่พอใจ
"คิดถึงไง" ญาดาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หน้าตาเฉยๆนิ่งๆ เหมือนไม่ได้เขินอายอะไรเลย
"ห้ะ เธอเป็นบ้าอะไรเนี้ย" ธนาตกใจกับคำที่ได้รับกลับมา ธนารู้สึกไม่พอใจที่มีผู้หญิงมาทำแบบนี้กับเขา เห็นเขาเป็นอะไรจะทำอะไรก็ได้หรือไง นึกจะพูดอะไรก็พูด แล้วสุดท้ายก็มาทิ้งไป คิดบ้าอะไรอยู่
"ทำไมอ่ะ เธอไม่เคยโดนบอกคิดถึงหรอ" ญาดาถามด้วยหน้านิ่งๆซื่อๆ
"จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย ได้ รอตรงนี้ รอใในรถตรงนี้เดี๋ยวออกมา" ธนาพูดอย่างกัดฟันด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ชอบที่จะมีใครมาเล่นกับความรู้สึกของเขา ธนาเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมคว้าโทรศัพท์ กระเป๋าตังอย่างรวดเร็ว หันไปพูดกับเพื่อนว่า "เดี๋ยวกูมา" แล้วรีบเดินออกไป ท่ามกลางความงงงวยของเพื่อนๆ ธนาเดินออกมาเปิดประตูรถขึ้นมานั่งข้างญาดา ญาดารู้สึกงงๆ ว่าเขาทำอะไร
"ทำอะไรหรอ" ญาดาถามอย่างงงๆว่า เป็นอะไร
"ไปสิ จะคุยไม่ใช่หรอ ขับไปตรงนู้นมันที่เงียบๆ ไปสิ" ธนาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ
"อ้อ อย่างนั้นหรอ" ญาดายังรู้สึกงงๆอยู่ แต่กลับใจเต้นเมื่อเขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น นี่ฉันเป็นอะไรเนี้ย
พอขับมาถึงเป็นสวนดอกไม้สวยๆ คล้ายสวนสาธารณะ ญาดาเป็นคนชอบดอกไม้มากกก ญาดาตาโตเมื่อเห็นมันแต่ไกล
"อรั้ยยยยยยยยยยยยย" ญาดากรี๊ดออกมาอย่างดัง จนทำให้ธนาตกใจ
"เธอเป็นอะไร มีอะไรหรือป่าว" ธนาตกใจในปฏิกิริยยาของเธอ เขาหันไปมองหน้าญาดาด้วยความสงสัยและแตกตื่นมาก
"สวนดอกไม้ ฉันชอบสวนดอกไม้ที่สุดเลยล่ะ ฉันชอบดอกไม้" ญาดาพูดออกมาอย่างดีใจและรอยยิ้มที่สดใส จนธนามองหน้าเธอนิ่งๆอย่างไม่เข้าแล้วพูดว่า "แล้วจะกรี๊ดเสียงดังทำไม ตกใจหมด" ญาดารีบจอดรถ รีบลงจากรถ แล้ววิ่งไปหาสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ด้วยท่าทางที่ร่าเริงสดใส ในนัยน์ตาของเธอมีความสดใส ธนามองตามหลังเธอไปแล้วคิดว่า ดีใจอะไรขนาดนั้นวะ แต่ขณะที่ญาดากำลังดูดอกไม้อย่างตื่นเต้น ญาดาใส่ส้นสูงทำให้เธอดันไปสะดุ้งกับรากต้นไม้ใหญ่ ทำให้ญาดาทรงตัวไม่อยู่ ธนาเห็นแบบนั้นก็เลยรีบไปดึงแขนเธอไว้ ทำให้ร่างของทั้งคู่ล้มลงโดยมีร่างของญาดาทับร่างแกร่งเอาไว้ เธอกอดธนาด้วยความตกใจว่า เกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันเกิดเร็วมาก
"กอดฉันอุ่นมั้ย" ธนาเห็นอาการของญาดาตกใจจริงๆ เขาเลยแกล้งถามแหย่ๆ เพื่อให้เธอได้สติ
"ห้ะ...." ญาดาได้สติกลับชะงักขึ้นเมื่อเห็นว่า ตัวเองกำลังกอดธนาอยู่อย่างแน่น ด้วยความตกใจเธอจึงรีบผลักออกจากกอดของธนา
"ฉันขอโทษ" ญาดาหายใจถี่ผิดปกติ หน้าตาของเธอแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอเป็นคนผิวขาว ญาดาของเธอดูเลิ่กลั่กมาก
" หึๆๆๆ" ธนาหลุดขำออกมา เมื่อเห็นท่าทางของญาดาที่ดูเขินมาก
"มานี่มา" ธนาดึงแขนของญาดามานั่งตรงที่สามารถเห็นวิวสวนดอกไม้ได้อย่างชัดเจนและสวยที่สุด ญาดายิ้มอย่างชอบใจ เธอไม่ได้หันมาพูดอะไร เธอนั่งดูดอกไม้ไปอย่างเงียบๆ ธนาก็หันมามองหน้าเธอ เวลาเธอยิ้ม หรือหัวเราะเธอดูสดใสมากๆ ไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"ตกลงมาหาฉันทำไม" ธนาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"คิดถึงก็บอกอยู่" ญาดาหันมาตอบด้วยหน้าตาเฉยๆ
"อย่ามาเล่นกับตวามรู้สึกของคนอื่นได้มั้ย ถึงฉันจะเป็นเด็กเกเร พูดจาไม่ดี ดูก้าวร้าว ฉันก็มีความรู้สึกนะ" ธนาหันไปพูดกับญาดาเพราะเขาไม่รู้ว่า ตกลงผู้หญิงคนนี้รูัสึกอะไรกับเขากันแน่ แล้วมาพูดแบบนี้กับเขาทำไม
"ทำไมอ่ะ นายมีปมกับความรักหรือไง" ญาดาหันไปถามแบบยิ้มๆ
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันแค่รู้สึกว่า นายหล่อดี ก็แค่นั้น" ญาดาพูดต่อแต่ไม่ได้มองหน้าธนา เธอไปที่สวนดอกไม้ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบๆ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างเงียบ มองวิวทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ในระหว่างนั้นธนาก็แอบมองญาดาอยู่เป็นพักๆ พลางคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้รู้สึกยังไงกับเรา แล้วเรารู้สึกยังไงกันนะ
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ
"อ๋าาา ถึงบ้านแหละ" ญาดายิ้มหวานให้ธนา
"เวลายิ้มมองเห็นทางหรือป่าว" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ว่า เธอตอนยิ้มไม่มีตาเลย ตาเป็นสระอิเลย แต่ก็น่ารักดี
"เห็นสิ" ญาดาพูดแบบมองตรงไปข้างหน้า
"พรุ่งนี้ให้มารับไปโรงเรียนมั้ย" ญาดาแกล้งถามธนาด้วยหน้าสีหน้ายิ้มๆ เหมือนแหย่ๆธนา
"เห้ย บ้าหรือไง" ธนาพูดแล้วก็รีบเปิดประตูรถออกจากรวดเร็ว ด้วยอาการตกใจปนกับเขินว่า เธอรุกหนักไปหรือป่าวเนี้ย
"ลงมาทำไม" ธนาถามญาดาที่จู่ๆ ก็เดินลงจากรถ
"หิวข้าว ก็เลยจะแวะกินข้าว" ญาดาพูดพร้อมกับเดินไปในบ้าน โดยไม่ได้ฟังว่า เจ้าของบ้านจะว่าอย่างไร
สิ่งที่เธอเห็นคือ เด็กผู้ชาย 3 คนกำลังเล่นเกมส์กินขนม จานขนมวางทั่วไปหมด เธอเบิกตากว้างแต่ก็ไม่ได้ตกใจขนาดนั้น แต่เพื่อนของธนาต่างหากที่ตกใจว่า อยู่ๆมีผู้หญิงสาวสวยเดินเข้ามาในบ้านทำไมกัน
"เธอ เธอ... เดี๋ยว" เป็นเสียงของธนาเรียกตามหลังเธอมา แต่ทว่าไม่ทันแล้วว
"สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อญาดานะ เป็น... งืมมม เป็นใครสักคนในชีวิตของเด็กคนนี้ละกัน" ญาดาพูดพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนๆของธนา
"สวัสดีค้าบบบ" ทั้ง 3 คนพร้อมสวัสดีพร้อมกันอย่างตกใจแล้วหันไปมองหน้าธนาพร้อมกับยิ้มอย่างแซวๆ
ญาดาเดินผ่านห้องที่เด็กๆ เล่นเกมส์กันอยู่ไป เข้าไปนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ธนาเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่หงุดหงิดว่า เธอนึกจะทำอะไรก็ทำ
ไม่ปรึกษาอะไรใครเลย ญาดาหันไปมองหน้าธนาด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่กลับสวยมาก
"นี่เธอคิดจะทำอะไรก็ทำ ไม่ปรึกษาฉันก่อนเลย ถ้าเธอเดินเข้ามาแล้วเจอเมียฉันนั่งอยู เธอจะทำยังไง ห้ะ!!!" ธนากัดฟันพูดใส่ญาดาด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจ
"นายมีเมียแล้วหรอ" ญาดาถามด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย แววตาของเธอดูเปลี่ยนไป
ธนามองตาของเธอก็รับรู้ว่า เวลาเธอรู้สึกอะไร สายตาของเธอจะแสดงออกอย่างชัดเจน ปกติแววตาของเธอจะสดใสร่างเริง แต่ตอนนี้แววตาของเธอดูนิ่งเฉย พร้อมรอฟังคำตอบออกจากปากของเขา
"ว่ายังไง นายมีเมียแล้วหรือไง" ญาดาเห็นธนาเงียบไปนาน จึงเอียงคอถามอีกครั้ง
"ใช่ มีแล้ว ฉันถึงตกใจที่เธอเดินเข้ามาไง ถ้าเมียฉันมาเห็นเขาก็อาจจะตกใจ เข้าใจผิด เธอจะทำยังไง" ธนาโกหกเพื่อที่จะไม่ต้องมาหวั่นไหวกับเธออีก ถ้าเธอจากไปได้ตั้งแต่ต้นก็ดี ก่อนที่ฉันจะติดกับเธอไปมากกว่านี้
"อื้มมม... อย่างนี้นี่เอง" นัยน์ตาของญาดายิ่งดูนิ่ง ไม่สดใสและน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ญาดามองหน้าธนานิ่งๆ ไม่กระพริบตา
"นายชื่ออะไร" น้ำเสียงของเธอดูเป็นน้ำเสียงที่เข้มขึ้นและนิ่งมากบวกกับหน้าตาของเธอที่ก็เฉยๆ เธอดูเป็นคนละคนไปเลย
"ธนา" ธนาตอบอย่างสั้นๆ และกำลังพยายามมองตาของญาดาว่า เธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่จะคิดอะไรไม่รู้แต่เธอดูเปลี่ยนไปมาก ดูไม่ใช่ผู้หญิงที่นั่งดูดอกไม้กับฉันเมื่อกี้
"อ่อ" ญาดาพูดจบพร้อมกับหยิบกระเป๋าเดินผ่านธนาที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูออกไป เธอเดินผ่านห้องที่เด็กๆเล่นเกมส์กันอยู่
"พี่ จะกลับแล้วหรอครับ" เสียงของกร ถามขึ้นเมื่อเห็นว่า พี่เขาพึ่งเข้าไปเมื่อกี้เอง
"ใช่จ้ะ" ญาดามองเข้าไปหาเพื่อนของธนาทั้ง 3 คน พร้อมกับยิ้มอย่างสดใส ธนาเห็นว่าเธอยิ้มให้คนอื่นแบบปกติ แต่กลับมองเขาด้วยสายตาที่นิ่งเฉยปนเย็นชา
"ทำไมกลับเร็วจังครับ" เกมส์ถามเสริมขึ้นมา
"อ้ออ ธนาเขาบอกว่า เดี๋ยวเมียเขาเข้ามาเห็นฉัน" ญาดาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และหันมามองหน้าธนาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งที่ต่างจากเวลาที่เธอคุยกับเพื่อนของเขา แล้วญาดาก็เดินออกจากประตูไป โดยไม่ได้ฟังว่าใครจะพูดอะไรต่อ ท่ามกลางความงวยงงของเพื่อนธนาเพราะความจริงธนายังไม่มีใครเลย จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นเพื่อท้วงทิง
"แต่พี่ ไอธนามันยังไม่....... ไม่ทันนแล้ววว ไปซะแล้วววว " ต้นกล้ากำลังจะหันไปพูดกับญาดา แต่ทว่าเธอกลับไปแล้ว
- ผู้เขียน
