รักวุ่นวายของยัยแอร์สาว

ณ เครื่องบิน A999 เสียงกริ๊งประกาศ ดังขึ้น “ ท่านผู้โดยสารทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้เรากำลังเดินทางไปยังประเทศ อียิปต์ ด้วยเครื่องบิน A999 หากผู้โดยสารต้องการสิ่งใด สามารถแจ้งพนักงานต้อนรับของเราได้เลยนะคะ ขอบคุณที่ไว้วางใจสายการบินของเราค่ะ” สิ้นเสียงของแอร์โฮสเตสสาวสวย เธอมีชื่อว่า ญาดา เธอเป็นแอร์โฮสเตเสียงหวาน รอยยิ้มของเธอเป็นที่น่าจุดดึงดูดมาก และเป็นที่ติดใจของหนุ่มๆ ที่เข้ามาใช้บริการสายการบินนี้ทุกราย “มึงว่า เสียงแอร์โฮสเตสคนนี้หวานน่ารักมั้ยวะ แต่กูว่ามันน่ารักเลย กูอยากเห็นหน้าเขา” เสียงหนุ่มหน้าหล่อ หันไปบอกกับเพื่อนของเขาพร้อมกับยิ้มหวาน เขามีชื่อว่า ธีร์ธนนท์ (ธีร์) เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มหล่อ ขี้เล่นแอบเจ้าชู้ สิ่งที่ทำให้สาวๆ ตกหลุมกันเป็นแถวคือ ลักษณะการพูดจาและความขี้เล่นของเขานี้แหละ “ แต่กูว่า มึงพูดแบบนี้ทุกครั้งที่ขึ้นเครื่องบิน” ปธานนธ์ (ปัญ) มองเพื่อนแล้วก็ส่ายหัวไปมา พลางยิ้มในความเจ้าชู้ของเพื่อน ปธานนธ์เป็นนักธุรกิจเช่นเดียวกับธีร์ธนนท์ เขามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก ลักยิ้มตรงแก้มกับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เวลายิ้มทีทำให้สาวๆละลายกันไปถ้วนหน้าเลยทีเดียว ในขณะที่ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆก็มีเสียงวายขึ้นจากด้านหลัง “ นี่เธอทำอะไรของเธอ ห้ะ!!” เสียงผู้โดยสารท่านนึงกำลังต่อว่าแอร์โฮสเตสสาวอย่างรุนแรง “ ดิชั้นเข้าใจค่ะ แต่ว่าไม่สามารถให้ได้แล้วจริงๆ ค่ะ” ญาดาพยายามเจรจากับผู้โดยสารที่กำลังโวยวายด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอล์ แต่ชายคนนั้นกลับโมโหหนักกว่าเดิม พร้อมผลักญาดาด้วยความโมโห “นี่เธอคิดว่า เธอเป็นคน คิดว่าตัวเองสวย แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง คิดว่าจะสั่งฉันได้หรือไง ห้ะ!!” ผู้โดยสารทั้งด่าโวยวายเสียงดังพูดก็ไม่รู้เรื่อง ด้วยความโมโหเขาหันมาผลักญาดาอย่างแรงอีกครั้ง ญาดาหงายหลังเกือบจะล้มแต่ทว่า มีแขนของชายหนุ่มรูปงามมาประคองเธอไว้ “ว๊าย!!!” ญาดาอุทานออกมาด้วยความตกใจ “เป็นอะไรหรือป่าว” ปธานนธ์เอ่ยถามแอร์โฮสเตสสาวที่กำลังจะล้มลง ญาดามองหน้าเขาอย่างนิ่งๆ พลางคิดในใจว่า ทำไมหล่อแบบนี้ล่ะ พ่อคุณ ญาดามองหน้าของปธานนธ์สักพัก จู่ๆหน้าของเธอก็แดงขึ้นจนปธานนธ์สงสัยว่า เธอเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย ไม่สบายหรอ “ คุณ คุณ…..” ปธานนธ์เรียกแอร์สาวที่เขากอดอยู่ให้ได้สติ “ คะ เอ่ออ... ไม่เป็นอะไรค่ะ” แอร์โฮสเตสสาวรีบผลักออกจากอ้อมกอดของปธานนธ์อย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ “แน่ใจหรอ เห็นหน้าแดง” ปธานนธ์พูดพร้อมยิ้มอย่างแซวๆ เหมือนรู้ว่า หญิงสาวตรงหน้าเขากำลังเขินเขาอย่างเห็นได้ชัด ญาดาจับหน้าของตัวเองด้วยความเขินพร้อมกับมองหน้าของปธานนธ์อย่างนิ่งๆ สายตาของทั้งคู่ประสานกัน หัวใจของญาดาเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเจอรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหลของปธานนธ์เข้าให้อย่างจัง ส่วนปธานนธ์ก็รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน ทั้งที่พึงเคยเจอเป็นครั้งแรก “พี่ญาดา รบกวนมาคุยกับกัปตันทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงแอร์สาวรุ่นน้องเรียกญาดา ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งเหมือนคนได้สติ " กัปตันเรียกให้ไปคุยกับกัปตันเรื่องผู้โดยสารท่านนี้ที่โวยวายหนักหน่อยค่ะ" ญาดาหันไปหารุ่นน้องพร้อมกับเหลือบตาไปดูชายคนนั้น เขากลับนอนสลบไม่เป็นท่า “จ้ะๆ” ญาดาพูดพร้อมพยักหน้ารับ คำของรุ่นน้องที่มาเรียกเธอ “ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ” ญาดาพูดพร้อมกับยิ้มให้กับปธานนธ์ ปธานนธ์ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มรับให้ญาดาแล้วมองตามแผ่นหลังของเธอไป “ชื่อ ญาดา สินะ” ปธานนธ์พูดพึมพำอยู่คนเดียวพร้อมกับยิ้มอย่างเขินๆ คนอะไรน่ารักทั้งรอยยิ้ม คำพูด น้ำเสียง แล้วยังจะมาชื่อน่ารักอีก แกโดนตกแล้ววไอปัญ!!!! ญาดาเดินไปหากัปตันที่ห้องนักบิน ด้วยสีหน้าที่เหนื่อยใจแต่ก็แอบยิ้มที่ได้เจอกับหนุ่มหน้าหวานแต่ก็ไม่รู้ว่า เขาชื่ออะไร เป็นเรื่องปกติของแอร์โฮสเตสที่จะเจอคนมากมายทั้งถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้าง แต่ก็น้อยครั้งที่จะวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ทำให้ญาดาไม่ได้คิดติดใจอะไรกับการเจอปธานนธ์เมื่อกี้นี้ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ ญาดา" กัปตันหนุ่มหล่อ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง หลังจากที่เห็นว่า ญาดาเดินเข้ามาในห้องนักบินแล้ว เขาเป็นเพื่อนสนิทของญาดาเอง ชื่อว่า ปัณณภัทร (ติน) เขาเป็นนักบินขวัญใจสาวๆ เพราะว่า เขาทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี แต่ว่าเขากลับไม่เคยสนใจใครเลย นอกจากญาดา ตินแอบรักญาดามาตั้งแต่วันแรกที่ญาดาเข้าทำงาน ด้วยนิสัยท่าทางและรอยยิ้มของเธอทำให้ตินตกหลุมรักเธอมาตลอดแต่เขาก็ไม่เคยบอกความรู้สึกนั้นไปกับญาดาสักที "เมาตามเคย ทำไมถึงมีแต่คนแบบนี้ก็ไม่รู้ เมาแล้วก็โวยวายนั้นนี้" ญาดาตอบอย่างอัดอั้นว่า ทำไมต้องเป็นเธอทุกทีที่เจอกับคนเหล่านี้ " อืม เขียนรายงานด้วยละกัน" ตินหันไปมองหน้าญาดาอย่างขำๆ ที่เธอโวยวายตามประสาของเธอ ญาดาเป็นคนที่ต่อหน้าคนอื่นก็จะยิ้มหวาน น้อมรับทุกอย่าง มีแต่กับตินเท่านั้นที่เธอจะเผยความรู้สึกจริงๆออกมาว่า เธอรู้สึกยังไง หรือเอาง่ายๆคือติน เป็นคนเดียวที่จะได้เห็นและรับรู้ความรู้สึกจริงๆของญาดา "ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวรายงานจะส่งให้ค่ะ คุณกัปตัน" ญาดาพูดพร้อมยิ้มเยาะเย้ยเพื่อนและหันหลังไปเปิดประตูเดินออกไป ตินมองตามแผ่นหลังของเธอไป พลางยิ้มอย่างเขินๆ ว่า ทำไมเธอถึงน่ารักแบบนี้กันนะ สิ้นสุดไฟลท์ไปอียิปต์ "ญาดา ญาดาาาา...." ตินตะโกนเรียกญาดาที่กำลังจะเดินออกจากสนามบิน เพื่อขึ้นรถกลับที่พัก "ฉันเหนื่อยมากเลย ตินนน" ญาดาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆปนอ้อน เพื่อที่จะหลอกล่อให้ตินพาไปกินข้าว "รู้แล้วน่า ไปๆกินข้าวกัน" ตินค่อนข้างที่จะรู้นิสัยของญาดาเกือบทั้งวัน รู้ว่า เธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่า ญาดารู้สึกยังไงอยู่ "ฉันว่าแล้ว แกต้องรู้ใจฉันอย่างแน่นอน ฉันภูมิใจจริงๆเลยนะ ที่มีเพื่อนเป็นแก" ทั้งคู่เดินพูดคุยไปด้วยกันอย่างสนทิสนม จู่ๆญาดาก็หยุดชะงัก พร้อมกับมองหน้าตินนิ่งๆเหมือนมีอะไรในใจ พร้อมหันมามองหน้าและขยับตัวเข้ามาใกล้ตินมากขึ้น หน้าของทั้งคู่ใกล้กันมาก ตินหน้าแดงขึ้นอย่างเห้นได้ชัด "ไอติน วันนี้ฉันได้ยินมาเรื่องนึง วันนี้มีคนบอกว่า แกมีคนที่ชอบแล้ว ใครอะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย นี่!! แกคิดจะปิดบังเพื่อนรักอย่างช้ันหรือไง" ญาดาพูดอย่างแซวๆว่า ทำไมเพื่อนมีความรัก ทำไมไม่บอก ตินนั่งเงียบและเบิกตาขึ้นอย่างตกใจว่า ใครเป็นคนบอกเธอ และหน้าของเธอก็ใกล้ฉันมากทำให้เขาทำตัวไม่ถูก แต่ในใจก็พลางคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีใครรู้ว่า เขาชอบญาดา ใครเป็นคนบอกเธอกันนะ แล้วถ้าบอกชอบญาดาไป ความสัมพันธ์ของเราจะเหมือนเดิมมั้ย นั้นคือสิ่งที่ตินกลัว กลัวจนไม่อยากบอกว่า จริงๆแล้วเขารู้สึกยังไง กลัวว่าเธอจะจากไป กลัวว่าเธอจะหายไป... ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง "ไอธนา มึงช่วยตั้งใจเรียนหน่อยจะได้มั้ย" เกมส์พูดพร้อมตบหัวเพื่อนที่นั่งข้างๆ ที่เอาแต่เล่นมือถืออย่างจริงจัง "อย่ายุ่งเถอะน่า จะเรียนก็เรียนไป" ธนาพูดตอบ เขาชื่อว่า ธนา เด็กหนุ่มม.ปลาย หน้าตาหล่อ เป็นที่ติดใจของสาวๆในโรงเรียน แต่เขามีนิสัยที่เกเร ไม่เอาไหน ไม่ตั้งใจเรียน ไม่สนใจใคร นั้นเป็นเพราะเขามีปมในใจ เขาก็เลยปล่อยตัวโดยที่ไม่สนใจใครแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง ในขณะที่ธนากำลังเดินกลับบ้าน ทุกครั้งที่กลับบ้านเพื่อนๆของเขาจะ เดินกลับด้วย แต่ว่าวันนี้พวกมันกลับต้องรอส่งงานที่โรงเรียน ธนาเบื่อและเอี้ยนกับอะไรแบบนั้น ก็เลยเดินออกมาก่อน ธนาเดินมองข้างทางไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีร่างบางมาเดินชนเขาอย่างแรง จนเขาล้มลง "เห้ยย!!!!! เดินอะไรวะ" ธนาก้มมองตัวเองแล้วพูดต่อว่า คนนั้นอย่างรุนแรง พร้อมเงยขึ้นมามองหน้าว่า ใครกันวะ ที่เดินชนเขา ไม่มีตาหรือไง หรือขวักทิ้งไปล้ว "ขอโทษค่ะ พอดีมัวแต่หาของในกระเป๋า เลยไม่ได้ดูทาง เป็นอะไรมั้ยคะ ไหนดูหน่อย" หญิงสาวนั่งลงแล้วก็พูดรัวๆ พร้อมเอามือจับที่แขน ที่ไหล่ของเขาอย่างเป็นห่วง ธนามองหน้าผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขา เธอใส่ชุดแอร์โฮสเตสสีสวย มัดผมหางม้า แต่งหน้าอ่อนๆ ดูสวยมากเลย เธอคือญาดานั้นเอง แต่เขาพึ่งมีแผลใจกับความรักครั้งเก่ามา กลับทำให้เขาชะงักขึ้นแล้วก็ผลักแขนเธอออกย่างรวดเร็ว "เห้ยๆ ไม่ต้องมาจับๆ" ธนาพูดเร็วๆ ราวกับว่าเขาตกใจและพยายามจะไม่หวั่นไหวให้กับเธอ "ทำไมล่ะ มาสิจะดูให้" ญาดาพูดพร้อมยิ้มให้ "ไม่ต้อง ไม่ได้เป็นอะไร" ธนาพูดปัดๆ ไม่ให้เธอมาเข้ามาใกล้กว่านี้ แต่รอยยิ้มของเธอมันดึงดูดใจจริงๆ "นี่ !!!! นายพูดให้มันดีกว่านี้อีกหน่อยจะได้มั้ย" ญาดาเริ่มไม่พอใจว่า เขาเป็นอะไร ทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย "บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง" ธนาพูดสวนกลับอย่างหงุดหงิด "นี่ นายเป็นนักเรียนม.ปลายสินะ" ญาดาพูดพร้อมกับมองหัวจรดเท้า เท้าจรดหัว มองซ้ายมองขวาไปมา "งืมม ทำไมถึงออกมาเร็วจัง เลิกเรียนแล้วหรือไง" ญาดาพูดพร้อมมองนาฬิกาที่ข้อมือ เหมือนกำลังจับผิดอย่างรู้ทันว่า เด็กคนนี้กำลังโดดเรียนแน่ๆ "โดดเรียนอะสิ ใช่มั้ย" ญาดาพูดและยิ้มแบบแซวๆ อย่างรู้ทัน ธนาเบิกตากว้างว่า อะไรของเธอเนี้ย พร้อมกับทำหน้าตาเลิ่กลั่ก "ยุ่งน่า ฉันโตจะทำอะไรก็ได้" "อย่างนั้นหรอ" ญาดายิ้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นทำท่าเหมือนกดเบอร์โทร "จะทำอะไร" ธนาเห็นท่าทางของเธอก็ขัดใจ ก็เลยดึงโทรศัพท์เธอมา "โทรบอกโรงเรียนว่า มีเด็กผู้ชายม.ปลาย คนนึง ออกมาจากโรงเรียนก่อนเวลาเลิกเรียนอะสิ" ญาดาพูดกลับพร้อมกับพยายามดึงโทรศัพท์คืน "ถ้าไม่อยากให้บอก ก็บอกมาว่า โดดเรียนไปไหน ทำไมไม่เข้าเรียน ขี้เกียจหรือไง" ญาดาพูดรัวๆ เพราะเขาไม่ชอบเห็นเด็กไร้ความผิดชอบย่างนี้ "เพื่อนเขาส่งงานกัน ฉันไม่มีให้ส่ง อยู่ไปก็โดนด่า จะให้อยู่ทำไม พอใจหรือยัง" ธนาพูดอย่างใส่อารมณ์ว่า เธอมายุ่งอะไรเนี้ย มาเดินชนคนอื่นแล้วยังมายุ่งเรื่องคนอื่นอีก หน้าสวยซะเปล่าทำตัวน่ารำคาญจริงๆ "งานอะไร ทำไมไม่ทำ ทำไม่เป็นหรือไง" ญาดาถามเขาอย่างไม่ยอมแพ้ "ภาษาอังกฤษ ไม่ชอบ ไม่ทำ ขี้เกียจ" ธนาพูดพร้อมหันหลังเพื่อที่จะเดินหนีจากผู้หญิงคนนี้ "มาสิ ฉันช่วย" ญาดาเสนอตัวเอง เพราะเธอรู้สึกผิดที่ชนเขาจนล้มและเธอเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่นโดยเฉพาะเรื่องการเรียนขอให้บอก พยายามช่วยเต็มที เธอชอบเห็นคนอื่นประสบความเร็จมากๆ เวลาเห็นเธอจะรู้สึกปลาบปลื้มใจจริงๆ "ฉันช่วยได้นะ นี่!!เห็นมั้ย ฉันเป็นแอร์ ฉันต้องเก่งภาษาอังกฤษอยู่แล้ว" พูดพร้อมกับชี้มาที่ตัวเองอย่างมั่นใจ "มาเถอะน่า ถ้าเธอปฏิเสธ ฉันจะโทรบอกโรงเรียนเดี๋ยวนี้แหละ" ญาดาพูดพร้อมกับคว้าแขนของธนาให้เดินตามเธอมา ธนาขัดใจว่า เธอยุ่งอะไรนักหนา แต่ก็ไม่อยากขัดเพราะเดี๋ยวก็โทรไปหาโรงเรียนเป็นเรื่องวุ่นวายอีก ญาดาสอนธนาทำงานอย่างเต็มใจ พลางคิดว่า เขาเป็นคนหัวดีเลยนะเนี้ย แต่ทำไมไม่ชอบเรียนกันนะ หน้าตาก็ดี ทำไมถึงเกเรกันนะ "เสร็จแล้ว พอใจหรือยัง" ธนาพูดพร้อมผลักสมุดออกมาให้เธอดู "ก็ทำได้นี่ ปะ ไปส่งกัน" ญาดาพูดและคว้าแขนของธนาขึ้นรถขทันที โดยไม่สนใจว่าเขาจะตอบว่าอะไร "นี่ เธอชอบทำอะไรตามใจตัวเอง โดยไม่ถามคนอื่นก่อนเลยหรือไง" ธนาพูดหลังจากที่ญาดายัดเขาใส่ในรถ "ประมาณนั้นมั้ง" ญาดาพูดหน้าเฉยๆ มองไปข้างหน้าถนน พอมาถึงโรงเรียน ธนาก็ลงจากรถอย่างหงุดหงิดใจ ญาดาเปิดกระจกมาพร้อมกับพูดว่า "เอาส่งไปให้ถึงมือครูนะ" "รู้แล้ว กำลังจะไปแล้วนี่ไง" ธนาพูดสวนกลับและกำลังจะหันหลังเดินขึ้นตึกไป "นี่ เด็กหนุ่ม" ญาดาเรียกธนาที่กำลังจะเดินขึ้นไปส่งงาน "มีอะไรอีก" ธนาพูดอย่างหงุดหงิดว่า เธอจะเอาอะไรอีก นี่เรื่องจริงๆ "ฉันชอบเธอนะ ฉันว่า เธอหล่อดี" ญาดาพูดพร้อมยิ้มอย่างเยาะเย้ย แล้วก็ปิดกระจก โดยที่ไม่ได้ฟังว่าอีกฝ่ายจะตอบอย่างไร "อะไรของเธอวะเนี้ย" ธนาทำหน้างง มองตามรถที่กำลังขับออกไป เหมือนคิดในใจว่า อะไรของเขาก็ไม่รู้ อยู่ๆมาบอกชอบอะไร บ้าจริงๆ