บทที่ 1
806 คำ
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่อัญริสาใช่เวลาในการอาบนํ้า พอเดินออกมาก็เห็นเจ้าบ่าวหมาดๆ กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ที่เตียงนอน อัญริสาทำไม่สนใจเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของริชาร์ดก็ดังขึ้น
Rrrrrr Rrrrrr
"ครับ น้องพลอย" เสียงนุ่มนวลและอ่อนหวานของเขาที่เอ่ยตอนปลายสายมันทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บที่หน้าอกแปลกๆ คงจะเป็นใครไม่ได้นอกจะคนรักของเขา
"ครับ เดี๋ยวพี่ไปหา" พอกดว่างสายจากคนรัก ริชาร์ดก็ลุกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถหวังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาคนรัก แต่ก็โดนอัญริสาขวางไว้เสียก่อน
"คุณจะไปไหน(?)" เพราะมันเป็นคืนเข้าหอ โบราณเขาถือเรื่องพวกนี้ ถึงเขาจะเป็นคนต่างชาติก็เถอะ!!
"ไม่ต้องยุ่ง หลบไป" ริชาร์ดพูดบอกอัญริสาเสียงแข็งติดหงุดหงิดมันช่างต่างจากตอนที่เขาคุยกับแฟนสาวของเขาซะเหลือเกิน
"ไม่ คุณไม่รู้เหรอว่าคืนเข้าหอเขาไม่ให้บ่าวสาวออกจากห้อง" จากคำโบราณที่เธอได้ยินมาตั้งแต่เด็กถ้าเกิดบ่าวสาวคนใดคนหนึ่งออกจากห้องในคืนเข้าหอ ไม่ใครก็ใครต้องมีอันเป็นไป ถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านมาหลายร้อยศตวรรษแต่เธอก็ยังยึดมั่นในจารีตประเพณีในสมัยก่อนซึ่งมันก็ยังมีคนบางพื้นที่ที่ยังคงยึดมั่นเหมือนกับเธอ
"ฉัน ไม่ สน" เขาพูดพร้อมกับมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ แล้วผลักร่างบางให้พ่นทางก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยไม่สนใจที่จะหันกลับมามอง
พรึ่บ!!
"โอ้ยย!!" อัญริสาที่ถูกคนทีขึ้นชื่อว่าสามีผลักจนล้มลงเธอได้แต่มองตามหลังกว้างของเขาด้วยความเจ็บปวดและเสียใจที่ในคืนเข้าหอแท้ๆแต่เขากลับไปหาคนอื่น แต่จะว่าอะไรเขาได้ในเมื่อความเจ็บปวดนี้เธอเลือกมันเอง
เช้าวันต่อมา
ป่านนี้เขายังไม่กลับมาเลยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า โชคดีนะที่พ่อแม่ของเขาและเธอไม่ได้พักอยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงแย่แน่ๆ แล้วที่นี่ก็เป็นเรือนหอที่พ่อและแม่ของริชาร์ดมอบให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน
"เสียงรถนิ" อัญริสารีบเดินออกไปดูก็เห็นว่าเป็นรถยนตร์ของริชาร์ดขับเข้ามา เขาเปิดประตูรถลงมาแต่ว่าเขาไม่ได้มาคนเดียวกลับพาใครอีกคนมาด้วย อัญริสายืนมองหนุ่มสาวที่เดินเกาะแขนเคียงคู่กันเข้ามาในบ้านด้วยแววตาที่เจ็บปวดแต่ก็แสดงออกไปมากไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆมองพวกเขาสองคน
"พี่ริค นี้ภรรยาของพี่ใช่ไหมคะ" ถ้าเธอไม่เคยเห็นตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้มาก่อน เธอก็คิดว่าหล่อนเป็นสาวน้อยวัยใสที่ไม่มีพิษมีภัยอะไรแสดงเก่งจริงๆนะ
"อย่าสนใจเลย เราขึ้นห้องดีกว่าค่ะ ป้าครับเอากระเป๋าน้องพลอยไปไว้ห้องผมนะ" ริชาร์ดบอกกับแฟนสาวก่อนหันไปสั่งป้าจันทร์ที่เป็นหัวหน้าแม่บ้าน
"แต่ว่า" ป้าจันทร์หันมองไปยังนายหญิงของบ้านด้วยสายตาเห็นใจ
"ก็เอาออกไปห้องอื่นสิ เร็วๆ ด้วย" เหมือนริชาร์ดจะรู้ว่าหล่อนจะเอ่ยถามอะไร ป้าจันทร์หันไปมองนายหญิงอีกครั้งด้วยความเห็นใจปนสงสาร ทำไมคุณริชาร์ดถึงทำแบบนี้นะ ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกันถ้าดีจริงคงไม่วิ่งตามผู้ชายที่แต่งงานแล้วมาอยู่กับเขาหรอก น่าด้านจริงๆ เห็นใสๆ ที่ไหนได้ ป้าจันทร์คิด
"ทำตามที่เขาบอกนั่นแหละคะป้า เพราะแค่หนูนอนที่นั้นแค่คืนเดียวก็รู้สึกขยะแขยงจะแย่" ว่าออกไปด้วยนํ้าเสียงติดเย็นชาแล้วเดินเลี่ยงออกไปเชิดๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร ปล่อยให้คนฟังขบกรามและกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจที่เธอแสดงอาการแบบนั้นออกมา
"ทำไมพี่เขาถึงพูดแบบนั้นละคะ" เอ่ยเสียงหวานถามอย่างใสซื่อ ทั้งที่ในใจอยากจะเดินเข้าไปจิกหัวแล้วตบหน้าสักฉากกับความปากดีของศัตรูหัวใจ
"น้องพลอยอย่าไปสนใจผู้หญิงพันนั้นเลยนะครับ เราขึ้นไปด้านบนดีกว่า" ริชาร์ดเอ่ยตัดบทกับแฟนสาว ก่อนจะพาแฟนสาวขึ้นไปบนห้อง
"สงสารคุณอัญจังป้า" สาวใช้ชื่อว่า นาวและดาว ว่าขึ้นพร้อมกัน
"สักวันคุณริชาร์ดต้องเสียใจกับสิ่งที่ทำกับคุณอัญในวันนี้" ป้าจันทร์เอ่ย
- ผู้เขียน
