ปิยะดากัดริมฝีปากอย่างทรมานกับการแนบชิดแบบนี้ของเขา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาดวงตาคู่คมดุที่ตอนนี้ดูน่ากลัวในสายตาเธอ ทุกครั้งที่ขยับกายเธอรู้ดีว่ามันทรมานและอึดอัดแค่ไหน ในเมื่อตอนนี้ร่างกายของเธอและเขากำลังประสานกันอยู่
เมื่อใดที่เธอขยับเขาก็ขยับตาม หากแต่หยุดนิ่งเขาก็จะเริ่มรุกเร้าและดึงเธอเข้ามากอด จนตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงแม้แต่จะยืนด้วยซ้ำ สองแขนแกร่งจับสะโพกงอนงามขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าลึกซึ้งและหนักหน่วงจนร่างกายแทบแหลกสลายไปกับการกระทำของเขา
พยัคฆ์มองอาการอ่อนระทวยไม่มีแรงของคนตัวเล็กอย่างชอบใจ ต่อให้เขาทรมานสักแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำ ขอเพียงแค่ให้หญิงสาวยอมรับความจริงเท่านั้นว่าตอนนี้เธอเป็นของเขา ทั้งตัวและหัวใจของเธอจะมีเขาเท่านั้นที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของ
“ปล่อยแก้วเถอะค่ะ อย่าทรมานแก้วอีกเลย แก้วขอโทษ”
ปิยะดาบอกเสียงสั่น เมื่อร่างกายเธอกำลังถูกรุกรานอย่างหนัก
