ปิยะดาอยากร้องไห้เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ หญิงสาวได้แต่กอดผ้าห่มเอาแน่น สายตาจ้องมองร่างสูงกำยำที่นั่งกอดอกมองเธออย่างไม่วางตา คิดแล้วก็อยากหยิบอะไรมาปาใส่คนตรงหน้าให้หายแค้น แต่ไม่ว่าเธอจะทำร้ายเขาไปแค่ไหน สิ่งที่เธอสูญเสียก็ไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้
“คุณออกไปจากห้องแก้วได้ไหม แก้วไม่อยากตอบคำถามคนอื่น”
“แต่นี่มันห้องนอนของฉันเหมือนกันนะหนูแก้ว”
“แต่ตอนนี้คุณหญิงยกให้แก้วอยู่ ดังนั้นคุณก็ไม่มีสิทธิ์มานอนที่ห้องนี่”
“คงไม่ได้หรอกหนูแก้ว เพราะเรือนกลางน้ำเป็นสมบัติของฉัน”
พยัคฆ์พูดเสียงเรียบ สายตามองลึกลงไปในดวงตาคู่งามอย่างไม่ชอบใจนัก เมื่อหญิงสาวออกปากไล่เขา ทั้งๆ ที่ห้องนอนแห่งนี้ก็เป็นของเขา ขนาดเสื้อผ้าของเขาก็แขวนเอาไว้ในตู้เลย และไม่ต้องบอกว่าเสื้อผ้าของหญิงสาวก็ต้องอยู่ในตู้เขาเช่นกัน
“แต่ตอนนี้แก้วนอนห้องนี้ คุณก็กลับขึ้นไปนอนบนตึกสิค่ะ”
ปิยะดาเอ่ยเสียงแข็ง เธอไม่ยอมให้เขา
