EPISODE7
670 คำ
มาเฟียพยศรัก
(Mafia’n Bad Guy)
EPISODE4
ฉากท้าทายอำนาจมืดนั้นทำเอาอลันและติณณ์ถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ แม่บาร์เทนดี้สาวกล้าลองดีกับโรมันขนาดนั้นได้ยังไง
ทว่าสีหน้าของโรมันกลับยังคงเรียบนิ่งอย่างผิดคาด เขาปล่อยให้ควันเย็นเจือกลิ่นเมลทอลค่อย ๆ จางหายไปอย่างแช่มช้า โดยที่สีหน้าไม่ได้แปรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
"โอ๊ะ! เฮียไม่เมาควันด้วยแฮะ" น้ำเสียงทีเล่นทีจริงของคนบนตัก ทำให้อลันขยับมานั่งข้างติณณ์ ทั้งสองแอบปรึกษากันว่าควรจะนั่งดื่มต่อหรือพอแค่นี้ดี
ถ้อยคำทำให้คนถูกหยอกเย้าอย่างโรมันยกมือขึ้นบีบปลายคางของหญิงสาวให้เชิดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งของเขาแตะกับปลายจมูกเรียวเชิดรั้นของเธอ กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ที่เขากระดกเข้าไปก่อนหน้าลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นบุหรี่เย็น ๆ ที่เธอพ่นออกมา นัยน์ตาคมจ้องมองหญิงสาวที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ทั้ง ๆที่ถูกเขารุกคืบเสียขนาดนี้
“เธอใจกล้าดีนะ” เสียงเรียบพึมพำชม
“ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องกลัวอะไรนี่คะ” ดาร์ลิ้งว่าแล้วขยับยิ้มน้อย ๆ หลุบสายตามองมุมปากของเขาที่มีรอยแดงช้ำจาง ๆ ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย แล้วขยับเข้าไปใกล้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลือร้ายอีกนิด และสิ่งที่โรมันไม่คาดคิดมาก่อนก็คือ เธอได้ปาดเรียวลิ้นนุ่มลงบนรอยแผลที่มุมปากของเขานี่สิ ยามที่ลิ้นสาวสวยกดเตะลงบนมุมปาก ทำเอาโรมันถึงกับเบิกตาอย่างตกตะลึงกับสิ่งที่เธอทำ ส่วนอลันและติณณ์ก็ถึงกับยกมือปิดปากกันและกันทีเดียว
"หึ!" หญิงสาวแค่นเสียงหยัน หลุบสายตายั่วยวนมองลำคอแกร่งที่ขยับกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อย ๆ ราวพอใจนักหนา ซึ่งในห้วงอารมณ์วาบหวามนั้นดาร์ลิ้งได้ยัดธนบัตรสีแดงสามใบเสียบไว้ที่ขอบกางเกงยีนส์ราคาแพงของเขา ก่อนพลิ้วตัวลุกขึ้นยืนอย่างง่ายดาย
"นี่เธอ…" โรมันมองธนบัตรสีแดงสามใบที่เขาดึงออกมาจากขอบกางเกงยีนส์อย่างงุนงง
"ได้ยินว่าค่าป้ายสามร้อย ฉันเลยจ่ายให้เฮีย จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน" เธอว่าแล้วทำท่าจะจากไป แต่โรมันกลับลุกขึ้นมาคว้าข้อมือของยัยตัวแสบไว้เสียก่อน
“เธอล้อเล่นกับใครอยู่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงขุ่น
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น” ซึ่งดาร์ลิ้งหมายความแบบนั้นจริง ๆ
“ไม่อยากได้งานรึไง” เขาถามอีกคำ
“ก็ฉันอยากได้ความสบายใจด้วยนี่นา” ทว่าคำตอบจองหองนั่นก็ทำให้โรมันหัวเสียได้ไม่น้อย เธอไม่ได้ต้องการมาหาเงินรึไง ถ้าอยากได้งานก็ควรรู้สิว่าต้องทำตัวยังไงกับเจ้าของกิจการอย่างเขา ยัยผู้หญิงคนนี้มันน่าโมโหจริง ๆ
"อะไร?" เขากดเสียงต่ำถาม มองสบตาเธออย่างดุดัน มายั่วกันขนาดนี้แล้วคิดจะจากไปง่าย ๆ ด้วยท่าทางจองหองรึไง
"เฮียเข้าใจยากจัง" ดาร์ลิ้งย้อนเสียงเนิบ แล้วกระชากมือกลับ แต่โรมันก็ยังตามมาคว้าจับมันไว้อีกครั้งอย่างดื้อดึง
นานมากแล้วที่หัวใจของโรมันไม่ได้เต้นอย่างบ้าคลั่งเพราะผู้หญิงที่เข้ามายั่วยวน แต่กับผู้หญิงคนนี้ เพียงแค่เธอใช้สายตาคู่สวยนั่นมองมาที่เขา ชายหนุ่มก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งตอนที่เธอปาดลิ้นนุ่ม ๆ นั่นลงบนรอยแผลของเขา โรมันก็รู้สึกว่าอุณหภูมิความร้อนในร่างมันเอาแต่พุ่งสูงขึ้นไม่หยุด มันร้อน...และต้องการอะไรแน่น ๆ มาตอบสนองเสียด้วยสิ
- ผู้เขียน
