"หัวหน้าครับพักก่อนเถอะ คุณโหมงานหนักไปแล้ว"
เสียงทุ้มของเรย์เดนดังขึ้นในห้องปฏิบัติการ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนมองหัวหน้าของตนผ่านเลนส์แว่นหนาอย่างเป็นห่วงเป็นใย ขณะที่มือข้างหนึ่งวางลงบนไหล่เล็ก
นับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องดาร์เลเน่ก็เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการกู้ข้อมูลของโดมินิคจากแผ่นคริสทัลที่แตกยับเยิน แทบไม่ยอมกินไม่ยอมนอน
จะยอมวางมือก็แค่ช่วงเวลาที่โดนบังคับให้ไปทำแผลเท่านั้น
หัวหน้าดาร์เลเน่เป็นคนซีดเซียวอยู่แล้ว ยิ่งปล่อยให้ร่างกายทรุดโทรมก็ยิ่งทำให้ใบหน้าซีดแทบจะเหมือนกระดาษ เห็นแล้วน่าปวดหัวใจนัก
"ฉันพยายามทุกทางแล้ว มันไม่ได้ มันไม่ได้สักที"
มือขาวยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะทิ้งน้ำหนักศีรษะทั้งหมดลงบนข้อศอกที่วางตั้งฉากกับโต๊ะ กายบางสั่นเทิ้ม เสียงสะอื้นดังลอดออกมาเป็นระยะอย่างน่าเศร้าใจ
"ผมไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจหัวหน้านะครับ แต่มันแตกละเอียดขนาดนั้น ผมอยากให้หัวหน้าทำใจ" เจ้าหน
