"อือ..."
ท่ามกลางความเงียบภายในห้องของสถานพยาบาลอันดับหนึ่งภาในเมืองโกเธน เปลือกตาสีนวลค่อยๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง
ดวงตาแดงก่ำบวมช้ำจากการร้องไห้กลอกมองเพดานอย่างเชื่องช้าขณะที่สมองเริ่มประมวลเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปด้วย
ความเจ็บปวดจากลูกกระสุนที่ถากบริเวณน่องยังคงชัดเจนในความรู้สึก ย้ำเตือนให้เธอได้รู้ว่าเหตุการณ์ร้ายแรงก่อนหน้าไม่ใช่ความฝัน
ภาพเหตุการณ์ก่อนถูกพามาโรงพยาบาลกรอซ้ำกลับเข้ามาในหัว ใบหน้าของแอนดรอยด์ตัวโปรดที่กำลังกอดเธอแน่นยามที่หันแผ่นหลังของตัวเองไปรับคมกระสุนแทนนั้นชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไรดี
ทว่าความเจ็บปวดทางกายก็ยังไม่เท่าหัวใจ เธอเจ็บจนชาหนึบไปทั้งร่างเมื่อภาพความทรงจำไหลย้อนมาถึงตอนที่กระสุนไม่ทราบที่มานั้น
พุ่งทะลุศีรษะของโดมินิค
ดาร์เลเน่จำได้ว่าเธอกรีดร้องเสียงดังลั่นอย่างเสียสติ ที่เห็นว่าหน้าผากของแอนดรอยด์หนุ่มถูกเจาะจนทะลุ
เสียใจแทบคลั่งที่เห็นว่าดวงตาสีเหล
