ดาร์เลเน่ตะโกนสุดเสียงอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าขาวสว่างซีดเผือดเหมือนกระดาษเมื่อรู้ว่าไปสะกิดฟังก์ชันใหม่ของหุ่นตัวโปรดอย่างไม่ตั้งใจเข้า
ยังดีที่แค่โดนจับกด แต่ขนาดดีแล้วแขนที่ถูกจับไพล่หลังก็ยังเจ็บจนเริ่มชาหนึบ โดมินิคสามารถฆ่าเธอได้เลยจริงๆ หากควบคุมตัวเองไม่ได้
"มาเงียบๆ โจรปล้นใจหรือเปล่าครับเนี่ย" ทว่ายามที่กำลังคิดวุ่นวาย ดาร์เลเน่ก็กลับต้องถอนหายใจพรืด
"...ใครมันสอนนายพูดอะไรแบบนี้นักหนาเนี่ย"
สิ้นคำถามแรงกดที่ข้อมือก็คลายลงไปก่อนที่มือใหญ่จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แขนแกร่งช้อนตัวของดาร์เลเน่ขึ้นก่อนจะประคองให้นั่งลงข้างๆ กัน แล้วตระกองกอดเอาไว้ในอ้อมแขน
"คุณเรย์เดนครับ" โดมินิคพูดพลางซบลงบนลำคอขาว จมูกโด่งเขี่ยผิวเนื้อนิ่มไปมาก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปหนึ่งครั้ง
ด้านดาร์เลเน่ที่โดนจัดแจงท่านั่งรวมถึงโดนกอดโดนฟัดสารพัดก็ได้แต่ถอนหายใจดังกว่าเดิมหลายเท่า ไม่น่าปล่อยโดมินิคอยู่กับหมอน
