ทาสสวาทรักต้องห้าม

ตอนที่ 3. มันคือความหลังที่ยากจะลืม

หญิงตรงหน้ามีสถานะเป็นของต้องห้ามที่เขาไม่ควรแตะต้องเป็นอย่างยิ่ง หากเขาหวังที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่กับน้องสาวของเธอ

เมษาเขย่งตัวเปิดตู้เหนือศีรษะ...ปกป้องใจหายวูบ แสงสะท้อนนั่นเป็นรูปเงาที่ยวนตา จนความรู้สึกของเขาดิ่งลงเหว

เขาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ตอนที่ผุดลุกขึ้นยืนและเดินสะเปะสะปะตรงไปหาหล่อน

ปกป้องเอื้อมมือไปสวมกอดรอบเอวของเมษา และดึงตัวเธอเข้าไปใกล้ เมษาตัวแข็งทื่อ เธอเบิกตาโตตอนที่ปกป้องจับเธอหมุนตัวมาเผชิญหน้าแล้วบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนลงบนริมฝีปากของเธอ

เมษาเบิกตากว้างจ้องมองเขาด้วยความฉงนสนเท่ห์ “คุณปกป้องคะ อย่า...” เสียงปรามสั่นพร่า แววตาเมษาตื่นตระหนก

“ทำไม เธอไม่ต้องการผมเหรอ?” ปกป้องตั้งคำถาม จ้องมองลงไปในแววตาของเมษา เขารู้อยู่แก่ใจ เขาไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ แววตาที่เขาอ่านไม่ออกในบางครั้ง เขาแค่แสร้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้นแหละ ความจริงแล้วปกป้องรู้อยู่แก่ใจดี ความหมางเมินที่หญิงตรงหน้าแสดงออก ก็แค่ละครตบตา ความจริงแล้วมันตรงกันข้าม ดวงตาสีดำคู่นั้นเป็นประกายมีความปรารถนาอันร้อนแรงวนเวียนอยู่ในตัวของเธอ

เมษาหลบสายตา อันที่จริงเธอควรขัดขืนให้มากกว่านี้

แต่เพราะความเศร้าและความหวังบางอย่างของเธอ เมษาเลยอยากทำตามหัวใจตัวเองสักครั้ง ไหนๆ เธอก็กำลังจะไปจากที่นี่แล้ว

“คุณช่วยอ่อนโยนกับฉันสักหน่อยได้ไหมคะ?” มันเป็นการตัดสินใจผิดๆ ซึ่งเมษาเองก็รู้ดี ชายตรงหน้ามีสติสัมปชัญยะไม่เต็มร้อย เพราะในเวลาที่เขาปกติดี ปกป้องไม่มีทางเข้าใกล้เธอ

ปกป้องไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาพลิกตัวและจู่โจมเมษาอย่างร้อนแรง ร่างของเมษาสั่นสะท้านด้วยความสยิวซ่นที่ไม่เคยได้พบเจอ นี่เป็นประสบการครั้งแรกระหว่างเธอกับเพศตรงข้ามที่มีอิทธิพลกับหัวใจของเธอที่สุด

ปากของเขาให้ความรู้สึกชวนลุ่มหลง

มือของเขาป่วนประสาทเธอทุกส่วน

ความร้อนแรงนั่นเริ่มต้นขึ้นช้าๆ เสียงครางของเมษาแผ่วหวิว แต่ทวีดังขึ้นเรื่อย เมษาถูกดันในนั่งบนโต๊ะตัวใหญ่ในห้องครัว เสื้อชุดนอนถูกถลกขึ้นสูง ทรวงอกอวบใหญ่ถูกครอบครองด้วยอุ้งปากร้อนผ่าว

เมษาแหงนหน้าอ้าปากครางระรัว

ตอนที่ปลายลิ้นสากร้อนตวัดลงบนยอดอกแข็งชัน เมษาตัวสั่นระริก เธอทิ้งตัวนอนแผ่ มีปกป้องยืดตัวขึ้นทาบทับ เขาสลัดชุดคลุมหลังอาบน้ำตัวจิ๋วนั่นทิ้ง

และครอบครองเมษาด้วยตวามรุนแรง การเคลื่อนไหวที่เกิดเหมือนสายฟ้าแลบพาดผ่าน เมษาสะดุ้งเธอกดปลายนิ้วจิกแผ่นหลังของเขา และกัดกระพุ้งแก้มเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องเล็ดลอดออกไป ทรวงอกของเธอกระเพื่อมทุกจังหวะการเคลื่อนไหว ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดที่เนินหน้าอกจนเมษาขนลุกชัน เธอเกร็งตัวฟังเสียงฟ้าร้องที่กึกก้องด้านนอก จังหวะรักเริ่มถี่ขึ้น เสียงขาโต๊ะครูดกับพื้นคอนกรีตดังสนั่น

แต่ทว่า...

ไม่มีบุคคลที่สามได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น

เนื่องจากภายนอกเมฆก้อนใหญ่หอบน้ำฝนมาเทปกคลุมไปทั่วบริเวณ เสียงฟ้าผ่าทำให้ห้องสว่างวาบเมษาเงยหน้ามองสบตาเขา แต่แล้วเธอก็ยอมแพ้ ตอนที่ปกป้องโน้มตัวลงมาบดจูบ โดยที่ช่วงเอวเขายังขยับไม่หยุด

น้ำตาของเมษาไหลออกมาทางหางตา เธอทำผิดแบบที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

แต่เมษาสัญญา หากปกป้องไม่พูด เธอก็จะไม่ปริปากพูดเช่นกัน

ความทรงจำนี่จะมีแค่เธอกับเขาเท่านั้นที่รู้

ตอนที่ 4. ลาก่อน

ตืดดดดดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างเตียงดัง เมษาควานมือหยิบมาวางไว้แนบหู เธอกระซิบกลับไปเสียงแหบพร่า “รู้แล้ว ตื่นแล้วค่ะ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้” เธอโผเผขึ้นมานอนบนห้อง โดยที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเหมือนที่ตั้งใจไว้ เมษาชเลืองมองนาฬิกาที่อยู่บนผนัง เวลาบนหน้าปัดเป็นเวลาเกือบแปดโมงเช้ารอมร่อแล้ว

มีเพียงเพื่อนสนิทคนเดียวของเธอเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ ‘พาฝัน’ และหากพาฝันรู้ว่าเธอทำอะไรลงไปเมื่อคืนนี้ พาฝันคงโวยวายจนเมษาหูชา กับความสิ้นคิดของเธอ

“ทำไมเสียงแห้งแบบนี้ อย่าบอกนะเมื่อคืนสระผมแล้วนอนเลย”

พาฝันอดบ่นไม่ได้ เมษาไม่ใคร่ใส่ใจตัวเอง หลายครั้งที่เมษาเหนื่อยจัดจนหลับไปทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนชุดการ์ว บางครั้งก็ลืมกินอาหาร

“อืม ฉันลืมน่ะ หาอะไรไว้ให้กินหน่อยสิ หิวชะมัด”

เมษาทรงตัวนั่ง เธอสะดุ้งเพราะรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่ช่วงล่าง

“เหอะ หากเธอไม่มีฉันนะเมษา ใครจะหาข้าวให้เธอกิน” พาฝันพูดประชดก่อนจะกดวางสาย

เมษากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เธอกวาดตามองไปรอบตัว ไม่มีสัญญาณสิ่งมีชีวิตนอกจากเธอเท่านั้น เธอผุดลุกขึ้นยืนเดินไปแย้มผ้าม่านมองออกไปด้านนอก ที่โรงจอดรถยนต์มีแค่รถยนต์คันเก่าของเธอแค่คันเดียว นอกนั้นไม่มีรถยนต์คันอื่น

ปกป้องคงไปแล้ว...เมษาอยากรู้เหลือเกิน

ตอนที่เขารู้สึกตัว ชายผู้นั้นคิดยังไงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“แกจะบ้าเหรอเมษา แกจะย้ายไปที่กันดานแบบนั้นทำไม!!” พาฝันโวยเสียงแหลม ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยสำหรับหมอที่จบใหม่ จะมีโอกาสได้เลือกสถานที่ทำงาน

เมษากับเธออาจโชคดี ตอนที่บรรจุครั้งแรก ไม่ได้ลงที่โรงพยาบาลในถิ่นทุระกันดาน แล้วทำไมเมษาถึงกระเสือกกระสนจะไปจากที่แสนสบายแห่งนี้

“ฉันมีเหตุผลน่า” เมษาตอบได้เพียงแค่นี้

นอกจากนี้ไม่สามารถบอกใครได้ เธออายเกินกว่าจะปริปากพูดออกมา

“ฉันรู้นะแกคิดอะไรอยู่ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวสักหน่อย สักวันแกต้องเจอคนที่ดีกว่าหมอนั่น” เมษาเบิกตาโต มองสบตาเพื่อนด้วยแววตาตื่นตะลึ่ง

เธอแน่ใจว่าซ่อนทุกอย่างไว้อย่างดี

“นี่ ถามจริงๆ เถอะ แกคิดได้ไงยะว่าฉันจะไม่รู้”

พาฝันแค่นยิ้ม เกือบหกปีเต็มที่มีชีวิตตัวติดกับเมษา กว่าจะผ่านความลำบากนั่นมาได้ จนกลายเป็นความผูกพัน อุปนิสัยของเมษาดูยากก็จริง แต่หากสัมผัสถึงเนื้อแท้ ถึงจะรู้ว่าใต้หน้ากากเย็นชานั่น คือผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง

เมษาแค่สร้างกำแพงไว้ปกป้องตัวเอง

เป็นเกราะแก้วที่เปราะบางและสามารถพังทลายลงง่ายๆ เพียงแค่แตะถูกเบาๆ

“แกรู้มากแค่ไหนฝัน?” เมษาย้อนถาม

เรื่องของเธอควรเป็นความลับ ไม่ควรมีคนนอกรู้เรื่องอัปยศที่เกิดขึ้น

“มากพอที่จะเดาได้ว่า แกกำลัง ‘หนี’ ใครอยู่” พาฝันถอนใจแรงหลังพูดจนจบ

เมษาผ่อนลมหายใจ หากเธอยืนกระต่ายขาเดียวไม่พูดความจริงออกมา คนอื่นก็จะไม่พลอยลำบากใจไปด้วย

“ฝัน แกคิดมาก ฉันแค่เบื่อที่นี่ อยากพักหูสบายๆ ไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก” ข้อแก้ตัวที่พอฟังขึ้น หลังไตรตรองจนแน่ใจ พาฝันจะไม่มีคิดเป็นอื่น นอกจากฟังสิ่งที่ตนเองอธิบาย

“แกแน่ใจนะ ว่าแต่...ที่คอแก ไปโดนอะไรมา” ตรงท้ายทอยเกือบถึงโคนผมมีรอยจ้ำๆ ใหญ่เท่าเม็ดถั่ว พาฝันตาไวเลยพลอยสังเกตเห็น

“คงถูกยุงกัดน่ะ แกก็รู้ คนที่บ้านฉันย้ายไปบ้านหลังใหม่หมดแล้ว ไม่มีใครดูแลบ้าน เลยน่าจะทำให้แมลงเล็ดลอดเข้าไป”

พาฝันพยักหน้าหงึกหงัก “แกรอตรงนี้นะ ฉันหายามาทาให้ ฉันอยากรู้จริงๆ ทำไมแกไม่ย้ายไปอยู่กับพ่อกับแม่แกเลยละ?ฎ พาฝันถามต่อระหว่างควานหาตลับยาทาแก้ผดผื่น

“ฉันกำลังย้าย เลยไม่อยากรบกวนพวกเขา อีกอย่างนะ บ้านทั้งหลังมีฉันคนเดียว ฉันน่าจะสบายใจได้มากกว่า บ้านที่เต็มไปด้วยคนพลุกพล่าน” เมษาปั้นสีหน้าร่าเริงสดชื่น

“ความจริง มันก็จริงนะ หมอนั่นมีเหลือกินเหลือใช้ เขาคงไม่ปล่อยให้ครอบครัวว่าที่เมียลำบากหรอก”

ปกป้องเป็นทายาท ภักดีวินิจ ทายาทผู้มั่งคั่งหนึ่งเดียว ที่สาวๆ เกือบทั้งเมืองวิ่งไล่จับ แต่เขาก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ จนกระทั่งมาเจอกับมายา พาฝันถอนใจแรงๆ มายาคือน้องสาวผู้แสนดี หล่อนร่าเริงและเป็นที่ชื่นชอบ แต่พาฝันกลับรู้สึกตรงกันข้าม มันอาจเป็นเพราะเธอรู้จักนิสัยของเมษาดี เพื่อนที่ปากหนัก ไม่มีทางแอบนินทาน้องสาวคนเดียวให้คนอื่นฟังหรอก